Toen ik 7 jaar oud was besloten mijn ouders naar Frankrijk te emigreren om daar een zorgboerderij op te starten. Ik keek er naar uit maar vond het ook erg spannend. Toen we eenmaal in Frankrijk waren, moest ik uiteraard ook naar een Franse school. Al snel werd ik erg gepest. Ik sprak de taal niet en viel overal buiten omdat ik een 'buitenlander' was. Mijn ouders waren meestal erg druk met de zorgboerderij waardoor ik bij hen niet terecht kon. Ik voelde me hierdoor erg eenzaam en kropte alles op. Vaak dacht ik dat ik onbelangrijk was en dat mijn pijn en verdriet er niet toe deed. Tegelijkertijd wilde ik mijn ouders niet lastigvallen omdat zij al druk genoeg waren. 

Naarmate ik ouder werd, ging ik me steeds ongelukkiger voelen. Ik kwam in de puberteit en was een onzeker meisje dat erg met haar lichaam bezig was. Ik vond mezelf lelijk en dik wat versterkt werd doordat ik vaak werd uitgescholden voor dikzak. Op school had ik maar weinig vriendinnen. Gelukkig waren er op de zorgboerderij wel wat meiden waarmee ik goed kon praten over typische meidendingen. Ondertussen deed ik mezelf voor als een spontane meid die de hele wereld aankon, maar vanbinnen voelde ik me helemaal niet zo. 

Rond mijn veertiende werd ik verliefd op een jongen waar ik ook verkering mee kreeg. Na een week maakte hij het echter uit en zei hij dat hij mij nooit leuk had gevonden. Hier was ik helemaal kapot van. Ik leefde op een roze wolk en was dolgelukkig dat een jongen me mooi en lief vond maar vooral aandacht aan mij besteedde, iets wat ik thuis erg miste. Ik wilde daarom graag een nieuw vriendje maar na een maand werd ik hierin opnieuw teleurgesteld. Dit ging een tijdje zo door en eigenlijk werd ik hier alleen maar ongelukkiger en onzekerder van.  

Langzaamaan werd ik steeds somberder en uiteindelijk depressief. Ik zag mijn leven niet meer zitten en voelde me eigenlijk alleen maar leeg. In mijn klas was een meisje die zichzelf beschadigde en toen ik vroeg waarom ze dit deed zei ze dat dit haar hielp om innerlijke pijn te verdoven. Dit had ik onthouden en toen ik me op een avond weer ontzettend ellendig voelde, besloot ik mezelf ook te beschadigen. Ik dacht dat ik niets waard was en nooit geboren had moeten worden. Het beschadigen voelde ontzettend goed, maar dat gevoel was helaas maar van korte duur. Hierdoor ging ik het steeds vaker doen als ik me even niet goed voelde.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, werd ik kort daarna ook nog misbruikt door twee jongens waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren. In het begin durfde ik dit tegen niemand te zeggen. Na ongeveer een week ging ik naar een meisje van de zorgboerderij en vertelde ik wat er gebeurd was. Zij vertelde dat ik dit echt tegen mijn ouders maar dit durfde ik echt niet. Ik dacht dat het mijn schuld was en dat ik die jongens misschien had uitgedaagd of te veel had geflirt. Uiteindelijk heb ik het na een paar maanden aan mijn ouders verteld. Ze waren er kapot van. 

Hoe slecht het ook ging, ik wilde dolgraag mijn diploma halen zodat ik terug naar Nederland kon om daar te studeren. Ik haalde mijn mavo diploma en ging terug naar Nederland. Hier verbleef ik bij een pleeggezin omdat ik niet stabiel genoeg was om op kamers te gaan. Na drie maanden zeiden zij echter dat het niet meer ging omdat ik te suicidaal was en mezelf steeds meer beschadigde. Ik ging naar een ander gezin maar ook daar moest ik naar zes maanden weer weg. Als klap op de vuurpijl kreeg ik op school ook nog eens te horen dat ik niet verder kon met mijn opleiding SPW. 

In februari 2013 kwam ik terecht bij een meidenopvang in Hardenberg waar ik stapje voor stapje mijn leven weer een beetje terugkreeg. Ik kon het geloof weer toelaten in mijn leven en ging naar de kerk waar ik heel rustig van werd. Ik geloofde dat God mij hielp om alle wonden te helen. Op een gegeven moment ging ik weer terug naar Frankrijk en dit voelde beter dan de vorige keren. Ik ben zelfs terug gegaan naar de plek waar ik misbruikt ben. Dit maakte een enorme indruk. Ik kon alleen maar huilen en voelde letterlijk pijn in mijn hart. Ik voelde echter ook dat God heel dichtbij me was. 

Inmiddels woon ik sinds drie maanden in een instelling van Eleos. Hier leer ik voor mezelf te zorgen en mijn verleden te verwerken. Ik zet daar al heel veel stappen en geloof erin dat ik samen met God hieruit ga komen. Hij heeft met mijn leven een doel voor ogen, daar vertrouw ik op.