Blijf Hoop Houden

 

Vorig jaar om deze tijd begon voor mij het gevecht pas echt. Ik had besloten in behandeling te gaan, maar wat een strijd bracht dat met zich mee. Al twee jaar had ik het verzwegen en ineens moest ik gaan praten. Ik moest mijn gevoelens uiten die ik al die tijd had opgekropt. Ik ging in behandeling bij een instelling, maar helaas was deze niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Daarom verwezen zij mij door naar het ziekenhuis, terwijl zij op zoek gingen naar de onderliggende problemen. Intussen was ik aangemeld bij Rintveld, maar had een lange wachttijd voor ik daar terecht kon. Tot die tijd kon gewoon mijn gang gaan en het ging helemaal niet goed.

Vorig jaar april werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Nadat ik daar was ontslagen, viel ik terug in mijn oude patroon. Na een paar weken kon ik beginnen bij Rintveld. Ik wilde niet en werkte ook niet mee. Daarom werd ik daar in juni opgenomen. Ik voelde mij daar, vanwege mijn christelijke achtergrond, helemaal niet thuis. Dat gaf mijn kracht om te vechten voor mijn ontslag. Ik deed enorm mijn best, kwam voldoende aan en na negen weken was het zover: ik mocht naar huis!

meisje

Maar helaas was de overgang van het gestructureerde leven in de kliniek naar de vrijheid thuis te groot. Ik viel weer terug en het lukte mij niet om mee te komen op school. Daarom bleef ik ziek thuis, wat mij het gevoel gaf te falen, waardoor ik nog meer op mijn eten ging letten en zo kwam ik opnieuw in een negatieve spiraal terecht.

Rintveld had wel door dat het niet goed ging en omdat ik niet aankwam, zetten ze mij op de wachtlijst voor een flexopname. Maar dat wilde ik echt niet! Niet nog een keer verblijven in de kliniek. Ik ging vechten om een opname te voorkomen. Met veel pijn en moeite is dat gelukt.

Het lukte nog niet om naar school te gaan en na het een en ander met school te hebben overlegd, besloten we dat ik dit jaar thuis blijf, wel aan school werk, en dan volgend jaar deze klas opnieuw te doen. Het heeft lang geduurd voordat ik dat had verwerkt, maar het gaf wel rust.

Thuis probeerde ik, qua eten, steeds meer dingen uit: variëren en een dag hetzelfde eten als een ander. Ik besloot om te eten wat er thuis werd gedeeld, wat iedereen at. Bijv. als iedereen bij het ontbijt een glas melk nam, maar ik niet, ging ik dat vanaf dat moment ook doen. Het was erg spannend, omdat ik van te voren niet wist hoeveel ik die dag binnen zou krijgen. Maar ik zag dat ik niet extreem veel aankwam.
Omdat ik niet naar school ga, heb ik mijn bijbaantje in de horeca weer opgepakt. Daar was het eten weer heel anders dan thuis: Je bestelt je lunch van de menukaart: pannenkoeken, patat, snacks, omelet, belegde pistoletjes... In het begin was ik erg gefocust op de hoeveelheden: ‘Dit eten is zoveel boterhammen en ik moet er zoveel'. In het begin was het erg moeilijk om het niet meer uit te rekenen. Ook het calorieën tellen was een obsessie. Ik wist precies hoeveel er in welk product zat. Maar ook nu zag ik weer dat ik geen kilo's aankwam. Daardoor ging langzaam maar zeker het knopje steeds verder om.

Inmiddels ben ik zover gekomen dat ik mijn eetlijst helemaal heb losgelaten. Ik kan weer genieten van eten. Op mijn werk eet ik alles en denk ik niet meer in hoeveelheden, maar kijk ik waar ik zin in heb. Ik tel geen calorieën meer (het kan echt!) en ben niet meer heel de dag bezig met wel of niet eten, of hoeveel heb ik gegeten. Maar nu vraag je je vast af: hoe ben ik zover gekomen?

Ik denk allereerst door hulp te zoeken en te praten. Praat met degenen die je vertrouwt en lucht je hart. Tijdens mijn therapie en ook met mijn ouders kan ik praten over wat mij bezighoudt. Daarnaast is het goed om je (in het begin) aan een eetlijst te houden en daar langzaam (als je er aan toe bent) mee te gaan variëren. Ook is het goed om uitdagingen aan te gaan: maak een lijstje met ‘verboden' producten en probeer elke keer een angst te overwinnen. Zoek afleiding als je het moeilijk hebt: wat mij helpt als ik down/depressief ben, is om een stukje te wandelen of het van me af te schrijven (bijv. in het boek ‘Trots op mezelf').

meisje

Zoek motivatie: wat wil jij bereiken? Ook kan het helpen om een ‘beloning' af te spreken als je je streefgewicht hebt behaald. Dat kan dat nummer minder groot maken. Ik heb erg veel aan deze video's en tips van Nouska gehad: ‘een normaal eetpatroon', ‘de controle loslaten', ‘genezen van een eetstoornis'. En als laatste: bidden helpt! Vraag eenvoudig aan God of Hij je wil helpen vechten. Hij wil luisteren en helpen. Ook als je niet christelijk bent, wil God voor je zorgen!

Wat mijn doel was met dit artikel, is om te laten zien dat het echt beter kan worden! Ik ben er nog niet, maar ik ben wel op de goede weg en ik weet zeker dat volledige genezing mogelijk is. Ook jij kunt zover komen. Als je mij vorig jaar had verteld dat het nu zo goed zou gaan, had ik je voor gek verklaard. Maar toch is het gebeurd.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn tips, bemoedigd bent door mijn verhaal en ook erin blijft geloven dat herstel/genezing echt mogelijk is! Blijf vechten! Blijf hoop houden! Sterkte met alles.

Marleen

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Krissy - Vrijdag 27 mei 2016 13:16
Lieve Marleen, wat kan ik jou nog goed herinneren; rustig maar wat een strijdlust! In de kliniek ging het zo goed, jammer dat ze overstap naar huis zo zwaar was maar wat heb je het knap gedaan! Ik ben trots op je, want die kliniek, nee daar hoor jij niet thuis. Ik ben blij dat die flexopname niet meer nodig was, en dat je nu weer geniet. Hou vol, je kan het!
Liefs Krissy
Anne - Vrijdag 27 mei 2016 14:17
Wat een heftig en bijzonder verhaal! Dapper ben je en een strijder! Mooi dat je hebt ervaren dat God je hierin heeft geholpen, ook heeft God mij geholpen in het overwinnen van mijn eetstoornis. Voor mij is Hij ook degene waarom ik nooit meer terug wil naar die eetstoornis. Omdat we mooi zijn gemaakt en voor veel meer bedoeld dan met eten bezig zijn. Ga zo door mooie meid, hoop dat je echt tot getuigenis mag zijn in jou omgeving!

Liefs
Sandje - Vrijdag 27 mei 2016 14:34
Wauw mooi verhaal. Ben er een beetje stil van. Sterkte
**c-line** - Vrijdag 27 mei 2016 15:49
Prachtig Marleen! Ga zo door, vechter!
Lost girl - Vrijdag 27 mei 2016 17:26
Wat is het in Rintveld dat niet samengaat met het geloof? Klinkt een beetje vreemd in mijn oren. Alle zorg in Nederland is toch voor iedereen, wat voor overtuiging je ook hebt? Tenminste zou wel zo moeten zijn vind ik.
Marleen - Vrijdag 27 mei 2016 19:03
@ Lost girl. Het is niet zo dat er in Rintveld geen rekening werd gehouden met mijn geloof, integendeel. Maar het is er zo anders dan het bij mij thuis gaat: De radio en tv staan aan (wij hebben dat thuis niet, dus ben het niet gewend), er word soms gevloekt, als ik op zondagavond uit de kerk kwam, ging daar het gewone leven door, terwijl bij ons thuis de zondag echt bedoeld is als dag voor God, dus ook 's avonds, na thuiskomst. Dat maakte het voor mij moeilijk om daar te zijn. Maar er is echt niets mis met de kliniek!
Maria00 - Vrijdag 27 mei 2016 19:14
Mooi dat je het ook over het geloof hebt in je blog! Knap!
Lost girl - Vrijdag 27 mei 2016 20:23
Dank voor je antwoord. Als je zo strenggelovig bent opgevoed kan ik me voorstellen dat het opeens veel verandering is en de (voor anderen) "normale" wereld onnodig je aandacht afleidt van waarvoor je daar bent. Het knokken voor een gezond gelukkig leven.
Hoop dat iedereen zo in zichzelf gaat geloven zoals jij dat doet. You go girl!
Maaike - Vrijdag 27 mei 2016 20:32
Je bent een kanjer, Leen! Ik hou van je!
Liefs van je zus
Willemijn - Vrijdag 27 mei 2016 20:41
Nou ik kan bidden wat ik wil maar ik denk niet dat dat me nou echt verder gaat brengen in het leven. Maar wel fijn dat het jou goed geholpem heeft
bellefleur - Vrijdag 27 mei 2016 21:12
@willemijn.
Bidden is vaak ook heel graag willen, als je het zo bekijkt en er elke dag mee bezig bent wat je wil kan het je wel helpen. Dan maakt het niet uit of je datgene waar je je wensen uit je dagboek, je vriend, of god noemt. Het is meer een focus dan de lijn van een afhaalrestaurant.
emmy - Vrijdag 27 mei 2016 23:19
ben trots op jou kanjer. Ik weet nog wel dat ik met je aan tafel zat in het weekend. Je bent een vechter
Isa - Zaterdag 28 mei 2016 00:17
Lieve Marleen,

Ik ken je ook nog goed van Rintveld, goed dat je zo ver bent gekomen topper
X
Caroline98 - Zaterdag 28 mei 2016 21:17
Heey!
Knap dat je dit verhaal met ons deelt!! Nog veel sterkte verder!
Liefs!
ikke - Zaterdag 28 mei 2016 23:35
Mooi geschreven Marleen! Ook dat je je geloof noemt, ik ben ook christelijk en ook mij heben God en het geloof me erg geholpen in mijn herstel en..net wat jij zegt: 'God wil iedereen helpen, of je er nu mee bent opgegroeid of niet!' Dus aan iedereen, schroom niet om te bidden en Zijn Hulp te vragen in je strijd! Lost girl: begrijpelijke vraag die je stelde en wat n mooie reactie gaf je op het antwoord van Marleen, respectvol! Super lost girl!
Bananaomi - Zondag 29 mei 2016 18:14
Heel mooi geschreven! Ook mij heeft de Hemelse Vader geholpen tijdens mijn anorexia (nu zo'n 10 jaar geleden dat dat begon, op mijn 13e tot mijn 15e) en daarna zijn er talloze momenten geweest waarin ik Zijn aanwezigheid duidelijk heb mogen ervaren.
Erin - Donderdag 18 augustus 2016 12:20
Het klinkt altijd zo ondankbaar naar mensen in de hulpverlening om alleen maar god voor alles te bedanken. Je hebt het zelf met hulpverleners gedaan, niet hij!
Marleen - Donderdag 18 augustus 2016 16:32
@ Erin - Natuurlijk ben ik ook de mensen in de hulpverlening dankbaar, maar ik ervaar het als Gods leiding dat ik op deze plek in behandeling ben gegaan en daar zover ben hersteld. Het is niet zo dat ik zelf, samen met iedereen die mij steunt, zover ben gekomen. Dat was mij nooit gelukt! God heeft een plan met mijn leven en dat heeft Hij mij getoond, waardoor ik ben gaan vechten en Zijn plan is uitgekomen: Hij wil mij gelukkig zien en nu ben ik gelukkig!
Hij is mijn Hulp en Hij zorgt voor mij!