Wat als jij mij niet meer ziet

 

Af en toe zijn  er van die momenten waarop het allemaal even te veel lijkt te worden. Iedere dag weer die zware klus om te vechten tegen de eetstoornis. Je wordt moe en komt dan in een spiraal te zitten vol negativiteit, waarin motiverende woorden niet welkom zijn. Automatisch reageer je jouw angst af op anderen, maar deze lijkt alleen maar groter te worden. Er zit een stem in je die je koppijn bezorgt en het voelt alsof er iets uit je lichaam moet. Wat zou je toch graag die pijn kwijt willen.

Laatst, in een moment van stress, begon ik met dit gedicht te schrijven. Schrijven vind ik zo’n fijne en rustgevende bezigheid. Je hebt dagen dat er niets uit die vingers van je wilt komen, maar je hebt ook de momenten dat ze een verhaal creëren voordat je überhaupt al hebt nagedacht over wat je zou willen schrijven. Ik kwam erachter dat dit een goede uitlaatklep voor je gevoelens is en dat je hiermee jouw pijn op een veilige manier kunt delen. Mijn gedicht is dus eigenlijk een klad van mijn gevoelens. Spontaan en onbewerkt, wat ik ook ooit hoop te zijn. Ik hoop dat jullie je er in kunnen herkennen en misschien ook wel de uitdaging aan te durven gaan een onbewerkt gedicht of verhaal te schrijven. Je zult zien dat iedereen het in zich heeft en er wat aan kan hebben ;)

 wat als jij mij niet meer ziet

Ik wil wel, maar ik durf niet

mijn hart doet zeer, tranen van verdriet

ik durf het, maar ik wil niet

wat als jij mij niet meer ziet?


lieve mensen die om mij geven

waar is de liefde voor mijzelf gebleven?

niet mooi, niet leuk, niet goed

geen moed


hoofd vol vragen en onzekerheden

over wat ik moet zeggen en hoe ik me moet kleden

altijd die ene vraag

zal ik mij weer goed voelen vandaag


hoewel ik veel aan anderen denk

ben ik de enige aan wie ik mijn aandacht schenk

ik wil het zo graag goed doen

al is het maar voor die ene zoen


ik durf niet lief te hebben, laf

niet eten, straf

ik haat het om te liegen

toch blijf ik bedriegen


om die ene stem te plezieren

die van binnen staat te vieren

waar is mijn eigen stem

van dat onschuldige meisje

dat kon genieten, zonder rem


ooit zal ik er weer in slagen

het mooie van het leven te kennen

geen zwart of wit

maar aan grijs te wennen

 

glimlachen in de spiegel

soms een traan, soms gegiechel

het mag er zijn, ik mag er zijn

vechten tegen de pijn


ik wil het en ik durf het

mijn hart gelukkig, tranen van blijdschap

ik durf het en ik wil het

vriendschap


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Johanna21 - Donderdag 26 oktober 2017 10:04
Super mooi gedaan! Herkenbaar omschreven!
Buddy95 - Donderdag 26 oktober 2017 10:26
Wauw, mooi dat je je gevoel zo in een tekst kunt stoppen. Het komt wel binnen!
Amber - Donderdag 26 oktober 2017 10:29
Enorm mooi en herkenbaar omschreven! Have faith, ookal is het een enorme strijd, je altijd afvragende hoe je je weer zult voelen die dag. Maar zoals je al zegt, ooit komt er een dag dat ook wij kunnen genieten van alle mooie dingen in het leven maar daarbij ook accepteren dat jij meer dan ok bent zoals je bent:)
m - Donderdag 26 oktober 2017 10:49
💗💗💗
Born2move - Donderdag 26 oktober 2017 11:26
Heel mooi, precies zoals het voelt. Allemaal hetzelfde gevecht
JAAvdW - Donderdag 26 oktober 2017 11:57
Wow! En dat is spontaan en onbewerkt...!?! Nooit meer je eigen gedichten censureren dan, super goed!
Breadfish - Donderdag 26 oktober 2017 12:24
Mooi geschreven!
xdiedev - Donderdag 26 oktober 2017 13:29
Prachtig !
Butterfly - Donderdag 26 oktober 2017 14:34
Wauw, super mooi!
Ingrid - Donderdag 26 oktober 2017 19:50
Mooi! Thanks for sharing!!!! xxx
britneyangel - Maandag 30 oktober 2017 09:08
mooi gedicht!