Ik zie haar tegenover me staan
Ze lacht lief en is een beetje verlegen
Maar ze is zichzelf
En houdt van het leven

Langzaamaan zie ik haar veranderen
Ze wordt stiller en in zichzelf gekeerd
Ook steeds meer onzeker
Wat is het wat haar terroriseert?

Ik zie haar vechten tegen de gedachtes
Die haar proberen onderuit te halen
Ze staat niemand toe
Maar loopt zelf door diepe dalen

Ik zie dat ze het niet meer redt
En wil een hand uitreiken
Ze wil het zelf kunnen, er is immers toch niks aan de hand
Het enige wat ze kan is hulp ontwijken

Ik zie haar ten onder gaan
Ze heeft hulp nodig en moet het toestaan
Ze verdient het om zichzelf te kunnen zijn
En dat stomme ding te verslaan

Totdat ik besef dat ik in de spiegel kijk...