We willen zo veel. We willen vrij zijn van problemen en een mooie toekomst tegemoet gaan. We willen, en dat willen heet motivatie. We zijn echter te bang om los te laten wat comfortabel, veilig of bekend is. Hoe naar, gruwelijk of pijnlijk de situatie ook is; het is vertrouwd en daarin zit een bepaalde (schijn) veiligheid. We willen dat de situatie verandert, maar we willen niet ons gedrag veranderen. We zijn niet bereid onze vast geroeste gewoontes te veranderen: we willen en durven niet te leren...

Zo geldt het in ieder geval voor mij. Hoe graag ik het ook wil ontkennen, voor mij is het de waarheid. Ik ben bang voor verandering en daarnaast ben ik ook nog eens super koppig. Daarover gaat onderstaand gedicht.

Ik wil

Ik wil
lachen en spelen
onbeschaamd delen

Ik wil
blij zijn als een kind
negeren wat een ander van mij vindt

Ik wil
een doel hebben in dit leven
niet altijd naar het uiterste streven

Ik wil
niet langer koppig zijn
niet stoppen bij angst of bij pijn

Ik wil
leven

Ik wil
kunnen

Dus zal ik moeten leren
moeten leren willen

Ik wil

leren
hoe ik na meerdere keren vallen
niet weer terug zal gaan
maar daadkrachtig terug kan veren

Ik wil
leren
te voelen
blijdschap en vreugde

ook angst en verdriet

Ik wil
kortweg gewoon
leren
te zijn

Om dat te bereiken
moet ik willen
moet ik willen leren

Ik wil
leren
leren te leren

Dat is stap één