In strakke kleren zijn mijn heupen, billen en borsten te zien. Ook mijn taille wordt zichtbaar. Mooi, zou je denken. Mannen vinden deze vormen vaak aantrekkelijk bij vrouwen. En dat wil ik niet. Ik wil niet dat ze naar me kijken, ik wil niet dat ze me zien en ik word misselijk bij het idee dat ze over me fantaseren. Ik ben bang om me sexy te kleden, want ik wil zulke aandacht niet. Het maakt me bang. -Ik, vroeger

Aandacht van mannen kan, om welke reden dan ook, voor sommige vrouwen ongemakkelijk of zelfs onveilig voelen. Het is namelijk niet altijd een fijn gevoel om enkel vanwege je uiterlijke vertoning of lichaamsvormen nagefloten te worden. Zelf heb ik daar om meerder redenen ook wel eens moeite mee. Ik kleedde me gewoonlijk daarom nogal basic en durfde enkel als ik me goed voel, een kort broekje, strak jurkje of sexy topje aan te trekken.

Natuurlijk wil ik graag bemind worden door een man, tegenwoordig zelfs door mijn eigen man. Maar ik wil niet dat een vreemde man mij ziet als lustobject. Sommige mensen vinden het overdreven dat ik er boos van word als een man mij nafluit op straat of dat ik om fiets als ik bouwvakkers zie. Ik draag niet altijd even makkelijk korte rokjes of mijns trakke yogapants op straat. Ik wil gewoon niet dat er op zo'n seksistische manier naar mij gekeken wordt. Is dat zo gek?

Ik vind dat roepen 'Zo, daar kan ik 'het' wel op' en opmerkingen als 'Waar gaan die mooie benen naartoe?' niet altijd fijn, als ik gewoon onderweg ben naar werk. Ik heb geen zin om te antwoorden op de vraag of mijn billen net zo lekker voelen als ze eruit zien. Ik wil gewoon dat je niks zegt of iets dat niet over mijn lichaam gaat. ''Kijk voor je'' denk ik dus al snel bij mannen die helemaal geen kwade bedoelingen hebben en die helemaal niets tegen me zeggen. Ik reageerde vroeger nogal defensief op jongens die met me wilde dansen tijdens het uitgaan. Ik wilde gewoon liever ergens over praten, dan meteen een hand op mijn bil. Ik wilde meer zijn dan een lichaam.

Tegenwoordig kan ik het nuanceren. Dan bedenk ik me dat echt niet al die mannen vieze ideeën hebben of verkeerde bedoelingen hebben als ze naar me gluren. Want dat is namelijk ook helemaal niet de waarheid. Soms vinden mannen of jongens me ook gewoon mooi of leuk eruit zien en kijken ze daarom gewoon. Omdat ze me leuk vinden om mijn uitstraling, niet om mijn lange benen bijvoorbeeld. Of wel, maar dan gewoon op een lieve manier. Dat doe ik immers zelf ook wel eens bij een leuke man. Dat is dan een compliment. Een beetje flirten of oogcontact vind ik zelf ook harstikke leuk. 

Je onveilig voelen in kleding waarin je lichaamsvormen te zien zijn, is niet vreemd. Dit kan voortkomen uit onzekerheid, een pest-verleden, een negatieve ervaring zoals intimidatie, aanranding of misbruik. Jezelf niet durven ten toon te stellen, kan ook voortkomen uit een vorm van feminisme en/of frustratie. Je wilt niet dat mannen je bekijken als 'object', maar als gelijke. Je bent niet de enige die zichzelf soms liever onopvallend kleed, om welke reden dan ook. Wel kan het je soms heel erg belemmeren. Het is dan ook goed om dit gevoel bij jezelf te onderzoeken en, wanneer het te storend is voor jou zelf of wanneer je echt bang bent, hier hulp bij te zoeken. Wat er ook de reden van is, het is goed om dit bespreekbaar te maken en jezelf niet te verbergen. Met het verbergen van je uiterlijk, verstop je namelijk ook een stukje van jezelf.

Want hoe fijn is het als je gewoon aan kunt trekken wat jij mooi vindt? Dat je jezelf mag laten zien, zoals je bent, zonder dat dit ook nadelen heeft? Hoe fijn is het om jezelf te kunnen uiten in kleding of om trots te leren zijn op hoe je eruit ziet. Het is niet fijn om jezelf altijd maar te verstoppen omdat je je schaamt voor je lichaam, bang bent gezien te worden of het niet mooi vindt.

Zelf kies ik vaak voor ‘veilig' in mijn outfit keuze, terwijl een opvallende of sexy look ook best mag. Nu ik wat ouder ben en mezelf steeds meer begrijp, durf ik dit ook zeker meer te dragen. Ik voel me dan vrouwelijk, ook al ben ik ook nog steeds wat onzeker. Toch groei ik hierin en ben ik me er bewust van dat ik me niet meer wil verstoppen in mijn kleding, zoals ik deed tijdens mijn eetstoornis.

Het makkelijke aan de onzekerheid over mijn innerlijk is dat ik die nog wel ongezien voorbij kan laten gaan aan vreemden, maar mijn uiterlijk is nu eenmaal een zichtbaar ding. En daar mocht ik wel wat trotser op zijn, dan wat ik jarenlang deed. Ik schaamde me voor mijn innerlijk en uiterlijk en heb daar met therapie veel aan gewerkt. Ik durf nu te zijn wie ik ben, ook van buiten. Dit is wie ik ben. Ik mag er zijn, ook mijn lichaam. Nu ik mezelf van binnen kan accepteren, is dat ook veel makkelijker te doen met de buitenkant. Het spannende is alleen hoe de buitenwereld daarop reageert, maar dat is tegelijkertijd ook helemaal niet belangrijk. Die mannen die reageren, hebben zichzelf maar in te houden en te beheersen. Ik mag gewoon aantrekken wat ik wil en dat doe ik ook. En daar zijn gelukkig ook een heleboel mannen en vrouwen het gewoon mee eens.

Probeer los te laten wat anderen van je denken en jezelf niet bang te maken door herinneringen uit je verleden. Dit is nu en nu is anders. Jij mag er zijn, stap voor stap steeds meer. Durf je niet zo goed kleding te dragen die je eigenlijk aan zou willen doen? Ben je bang dat je er te opvallend uitziet voor mannen in een jurkje of mooie top? Zoek dan eerst een prettige middenweg. Een manier van kleding combinaties waarin jij jezelf wel wat vrouwelijker durft te kleden, als je dat eigenlijk graag wilt. Doe dit op dagen waarop je je goed voelt. Voer experimentjes uit, door eens samen met een vriendin wat feestelijker gekleed te gaan over straat. Laat je niet te veel beperken door angst en nare gedachtes. Je mag eruit zien hoe jij dat wilt en hoe een ander daarop reageert, is minder belangrijk dan je denkt. Kom voor jezelf op en toon lef. Jij bent wie je bent en je hoeft jezelf niet te verbergen.

Herken jij dit?

♥

Fotografie: Siris & David Shankbone