Pesten en het ontstaan van een eetstoornis
Maar liefst 65% van de mensen met een eetstoornis zegt dat pesten heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van hun ziekte, aldus een nieuw onderzoek van de Britse eetstoornisorganisatie BEAT. Dit is 41% hoger dan een vergelijkbaar onderzoek aantoonde dat in 2009 werd uitgevoerd door dezelfde organisatie.
Uit het onderzoek bleek ook dat 49% jonger dan 10 jaar oud was toen de pesterijen begonnen. Velen van de ondervraagden geven aan dat de gevolgen van de pesterijen zelfs reikten tot in hun 40ste of 50ste levensjaren.
Verontrustend is dat slechts 22% daadwerkelijk enige hulp ontving voor het pesten. Cathy, een 46 jarige vrouw uit Derbyshire, die vanaf haar 12de gepest werd door haar klasgenoten vertelt Beat dat het pesten ervoor heeft gezorgd dat ze haar sprankelende persoonlijkheid, haar vertrouwen en haar gevoel van eigenwaarde heeft verloren. Op een gegeven moment durfde ze het huis niet meer uit en raakte ze enorm geïsoleerd van alles en iedereen. De pestkoppen waren eerst haar beste vrienden. Het pesten was een traumatische ervaring voor haar. Ze zal de gevoelens van eenzaamheid en wanhoop nooit vergeten.
Manager van Beat, Susan Ringwood, vertelde aan The Huffington Post: "Ieder pesten verlaagt het gevoel van eigenwaarde. Onderzoek heeft aangetoond dat een laag gevoel van eigenwaarde het risico op eetstoornissen verhoogt. Pesten met gewicht, lengte of lichaamsvorm is bijzonder giftig en schadelijk.'
Ringwood wil dat pesten met gewicht en lichaamsvorm - ook wel ‘fat teasing' genoemd - net zo onacceptabel wordt als opmerkingen maken over ras, seksualiteit en religie. Alle scholen moeten beschikken over een anti-pest beleid. Scholen moeten een rol spleen in het meer respectvol en weerbaar maken van de nieuwe generatie.
bron: huffingtonpost.co.uk
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ze moesten me niet, ze maakte dit duidelijk aan me, maar deden toch alsof we vriendinnen waren, als ik aan ze vroeg of ze me niet mochten ontkende ze dit.
Dit heeft mij heel onzeker gemaakt, (wat ik ook al was) En in mijn ogen was het dat als ik mooier zou worden (lees dunner) ze misschien met me om zouden durven gaan.
In dat opzicht heeft dat zeker bijgedragen aan mijn eetstoornis.
Het rare is dat in de 2e ze ineens wel geintereseerd in me waren, en nu nog steeds in de 3e ze mijn beste vriendinnen zijn....
Mijn school heeft een anti-pest beleid, maar dat werkte niet, ik kon altijd praten als ik wilde, maar er werd nooit actie ondernomen.
Ik ben in groep 6 gepest, een paar maanden, wat me eigenlijk enorm heeft veranderd. Ik had geen zelfvertrouwen meer en een maskertje op.
In de 1e klas had ik geen vriendinnen en werd ik, net als 2 andere, ook regelmatig geplaagd wat mijn net opgebouwde zelfvertrouwen en wat betere zelfbeeld weer enorm naar beneden heeft geholpen.
Bij mij heeft het dus zeker meegespeeld ja.
Ik heb er nog steeds dagelijks last van, ik zit nu in de 2e klas, een geweldige klas heb ik, heb weer vriend(inn)en. Maar ik heb nog steeds dat maskertje bij de hand, en ik kan mijn emoties niet goed uitten. Ook krop ik enorm op, en ben ik nog steeds bang om gepest te worden, wat waarschijnlijk een onnodige angst is.
mijn eetstoornis. Ze schelden vooral
met woorden dat heeft mij het meeste
pijn gedaan,bijna nooit fysiek geweld.
Meest met woorden, ik ben nog steeds bang
als mensen wat tegen mij zeggen, en ik
ben in de klas of onbekende mensen best wel
stil. Alles wat ik zeg kan tegen me worden
gebruikt.
Maar op de middelbare school wilde ik voorkomen dat ik weer het buitenbeentje zou worden. Ik vergeleek me met de populairste meisjes van mijn klas. Die waren allemaal erg dun. Ik trok de conclusie: als ik ook zo dun zou zijn, zouden mensen me wel zien staan.
Helaas te ver doorgeschoten.
Maar ik ben er wel sterker uit gekomen.
Het jammeren was wel dat was het niet op school dan wel door kinderen in de buurt. Het heeft zeker bijgedragen aan mijn eigen ik. op school moest ik ook dingen doen die zij wilde en moest met alles uitkijken want alles kon ruzie worden. ik heb zelfs een keer ruzie gehad omdat zei vonden dat ik te hard ademhaalde. Op mijn 10de kwam ik erachter dat het hongergevoel wat ik kreeg door niet te eten ik zelf kon bepalen (controle Dus. Nu ben ik bezig met het herstellen van mij verkeerde gedachten over mezelf. Het is alleen jammer dat dat op je 31ste nog nodig is. heb het gevoel zoveel jaren gemist te hebben je schooltijd hoort toch leuk en spannend te zijn Ik HATE school.