Jaren lang durfde ik geen strakke kleding te dragen. Ik voelde me er dik en lelijk in. Ik was heel onzeker en ontevreden over mijn lichaamsvormen en door mijn eetstoornis ontstond er ook nog eens veel schaamte en schommelingen in gewicht. Strakke t-shirtjes en jurkjes droeg ik nooit. Ik had ze na een aantal jaren niet eens meer in de kast. In wijde kleding voelde ik mij prettiger. Dan hoefde ik mij tenminste niet druk te maken over het vet rond mijn navel, vetrolletjes, love handles of mijn buik in te houden na het eten. Ik werd dan minder geconfronteerd met de dingen die ik, vooral door mijn ongezonde eetstoornis-mening, over mezelf dacht.

Toen ik erg veel afgevallen was in een bepaalde periode van de jaren dat ik een eetstoornis had, schaamde ik me ook weer voor mijn lichaam. Ergens was er een stukje eetgestoorde trots, maar ik was ook juist bang voor kritiek op mijn uitstekende botjes, dunne benen en ingevallen buik. Ik verstopte mijn lichaam onder laagjes kleding en wijde items. Soms liet dit mij juist dunner lijken, maar voor mijn gevoel kon ik mezelf er in verstoppen.

Juist tijdens mijn herstel, durfde ik ook geen strakke kleding aan. Ik was nog lang niet aangekomen tot mijn gezonde gewicht, maar ik vergrootte iedere rolling in mijn huid uit tot een vetrolletje of enorme kwab. Als ik teruglees in een dagboek, vergeleek ik het dik-voelen met het gevoel alsof ik een Michelèn mannetje was. Ik walgde van mijn lichaamsvormen en het aankomen voelde verschrikkelijk.

Omdat ik het een echte, eerlijke kans wilde geven -dat 'stomme' herstellen-, koos ik er voor om te overleven en het tijd te geven. Ik had na veel pogingen een fijne behandeling gevonden waarmee ik dat wilde gaan doen. Dus ik zette door, hoe vies en dik ik mij ook voelde. Wijde t-shirts en los zittende kleding hielpen mij om de confrontatie met mijn lichaam tijdelijk even niet aan te hoeven gaan. Dat kwam later wel aan bod.

Uiteindelijk heb ik na jaren oefenen met gedachtes, PMT, en ook gewoon tijd, geleerd mijn lichaam steeds meer te accepteren. Natuurlijk zijn er nog onzekerheden, maar de focus ligt op heel andere vlakken in mijn leven. Dat heb ik alleen kunnen leren door die focus ook te gaan verleggen, het een kans te geven en te oefenen. Minder waarde te hechten aan uiterlijkheden, oppervlakkigheid en de diepte in gaan, hoe eng ook. Want dat is waar het om gaat in het leven.

Die wijde kleding draag ik nog steeds, maar dan vooral omdat ik dat gewoon ook leuke items vind. Ik durf inmiddels ook gewoon strakke kleding te dragen. En dat terwijl ik een hoger gewicht heb dan tijdens mijn eetstoornis en de jaren dat ik juist zo ontevreden was. Ik ben nu gezond en dat is veel belangrijker voor me. Dat ik vormen in een strak jurkje zie zitten die niet passen bij een fitspo advertentie, maakt me niets meer uit. Dit is mijn lijf en het is hersteld, daar ben ik al lang heel erg dankbaar voor.

Het dragen van strakke kleding durfde ik niet zomaar. Dat heeft nog wel even geduurd. Maar hoe langer ik afstand hield van mijn eetstoornis, hoe minder ik de drang voelde om af te vallen, mijn lichaam aan te passen en er ruimte kwam voor acceptatie. Ik daagde mezelf uit om toch strakke kleding te dragen, maar dan wel stap voor stap. Soms eerst een halve dag, of met een wijd vallend vest er overheen. En zo breidde ik dat uit.

Ik denk namelijk dat het heel goed is om jezelf te stimuleren en af en toe uit te dagen. Dat betekent niet dat je hard voor jezelf moet zijn of jezelf moet dwingen, terwijl je je er onprettig bij voelt. Maar wel dat je soms door dat ongemakkelijke gevoel heen worstelt, om negatieve gedachtes te verslaan. Om te zorgen dat je ‘schijt' leert hebben aan de angst voor wat anderen van je denken. Of om je eigen negatieve zelfbeeld de mond te snoeren en ruimte te geven aan positieve gedachtes of realistische.

Acceptatie betekent niet dat je meteen blaakt van het zelfvertrouwen. Het betekent voor mij vooral dat ik niet teveel waarde hecht aan mijn uiterlijk, maar wel genoeg. Dat ik mezelf verzorg met liefde en aandacht, maar dat het niet voorop staat in mijn dag. Dat ik wel ga winkelen of mezelf leuk aan kleed, maar dat ik dat vooral doe voor mezelf en als ik daar zelf behoefte aan heb. Acceptatie betekent dat ik met liefde kan kijken naar de minpunten van mijn lichaam, zonder dat weg te willen maken. Dat het er gewoon mag zijn.

Ik hoop ook dat jij jezelf durft uit te dagen om af en toe weer iets te dragen waarin je lichaam zichtbaar is. Want juist die acceptatie kun je daarmee vergroten en soms kun je zelfs merken dat je eigenlijk ook wel pluspunten hebt! Ga het aan, niet uit de weg.

Herken jij wat ik hier boven beschrijf en hoe ga jij daarmee om?

♥