Als je op het punt staat om hulp te zoeken of aan een behandeling te beginnen, vind je het misschien wel fijn om te weten hoe het eraan toegaat tijdens zo'n behandeling. Hoe heeft dat traject eruitgezien voor iemand die je al voor is gegaan? Wat waren eerdere ervaringen bij die specifieke instelling? Om je daarin een klein inkijkje te geven, begonnen wij met de interviewserie Therapy Talk. Elke week lees je een persoonlijk verhaal van iemand die het afgelopen jaar een behandeling heeft afgerond. Vorige keer kon je het verhaal van Britt lezen, die bij UZ Leuven in behandeling is geweest. We vervolgen de serie met de ervaringen van Laura bij Rintveld.

Laura is 30 jaar en woont samen met haar man. In haar vrije tijd houdt ze van sporten, zingen, winkelen en series kijken. Ze kan enorm genieten van het gezelschap van haar vrienden. Laura werkt bij de GGZ in verschillende klinieken. Wellicht kan ze in de toekomst ook als ervaringsdeskundige aan de slag, maar voor nu voldoet haar werk prima.

Bron: ckturistando

Waar ben je in behandeling geweest?

"Na 14 jaar alleen geworsteld te hebben met anorexia nervosa ben ik uiteindelijk eind 2018 terecht gekomen bij Rintveld in Zeist, een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen."

Wat voor soort behandeling heb je gehad?

"Ik ben hier een half jaar opgenomen geweest en zat op unit 2. Direct na mijn ontslag heb ik daar nog een half jaar een dagbehandeling gevolgd. Tot slot heb ik de wekelijkse gesprekken met mijn therapeut, die ik vanaf het begin van mijn opname al had, voortgezet.

In de kliniek zijn er drie groepen. Unit 1 is voor kind en jeugd. Unit 2 is voor (jong)volwassenen waar de focus ligt op herstel en daar wordt veel gebruik gemaakt van groepsbehandeling. Unit 3 is voornamelijk gericht op langdurige en/of complexe eetstoornissen, waarbij ook extra zorg geboden kan worden wanneer er sprake is van bijvoorbeeld een handicap of andere psychische kwetsbaarheden die de aandacht verdienen."

Hoe zagen je dagen eruit? 

"Tijdens een opname verblijf je van zondagavond tot vrijdagmiddag in de kliniek. In het weekend ga je naar huis. Het eerste weekend blijf je nog wel in de kliniek; dit om patronen waar je al zo lang in zit te doorbreken. Het weekend daarna mag je eerst enkele uren naar huis. Het volgend weekend één dagdeel, daarna twee dagdelen en zo bouw je dit steeds verder uit totdat je het gehele weekend naar huis mag.

Doordeweeks zijn er naast de vaste zes eetmomenten op een dag verschillende therapieën die je met de groep volgt. Dit zijn AT (activiteiten therapie), BT (beeldende therapie), CGT (cognitivie gedragstherapie), PMT (psychomotorische therapie) waarbij je afzonderlijk van je eigen groep met anderen modules kan volgen. Waaronder zelfbeeld, spanningsregulatie, positief spiegelen, ontspannen/inspannen en bij een bepaald BMI sport&spel en lichaamswaardering mag volgen. Daarnaast is er eens per week een themabespreking met ervaringsdeskundigen en kan je gebruik maken van een systeemtherapeut. Verder heb je één keer per week een gesprek met de behandelend arts, je mentor en je therapeut (ambulant).

Rintveld biedt drie verschillende ambulante therapieën aan: Mantra, CBT-E en SSCM. Zelf heb ik de Mantrabehandeling gevolgd. Je werkt hierbij vanuit een werkboek waarin allerlei (schrijf)opdrachten staan. Tijdens de sessie behandel je voornamelijk wat op jou van toepassing is. Je kijkt onder andere naar wat de eetstoornis je oplevert, wat het je kost en naar wat de instandhoudende factor is. Bijvoorbeeld: ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben > ik ga harder werken > ik raak uitgeput, kan alles niet meer bijhouden en raak de controle kwijt > ik ga rommelen met eten (minder eten, compenseren, meer bewegen) en zoek hier mijn controle in > en dan zijn we weer terug bij af > ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben. Je krijgt inzicht in wat voor patronen jij hebt en leert hoe je dit kan doorbreken."

Hoe heeft deze behandeling jou geholpen?

"Tijdens mijn behandeling lag de focus voornamelijk op het aankomen en het vergroten van mijn ziekte-inzicht. Al die jaren met mijn eetstoornis ben ik 'gewoon' doorgegaan met mijn leven. Studies, werk, sociale contacten, vakantie, op mezelf wonen, trouwen. Achteraf gezien was het misschien meer overleven, maar op dat moment zag ik dat niet. Ik dacht dat het normaal was wat ik deed.

Ondanks mijn sterke ontkenning wist ik ergens heel diep van binnen wel dat de diagnose anorexia er aan zat te komen. Ik liep totaal vast, ik kon niet meer en was uitgeput. Toch vond ik het allemaal niet erg genoeg en stelde ik mij vast enorm aan. Tegelijkertijd keek ik uit naar deze diagnose omdat ik verwachtte opgelucht te zijn, erkenning van mijn strijd te krijgen en het gevoel te hebben dat ik eindelijk iets bereikt had. Ik kon eindelijk iets.

Toen de diagnose bevestigd werd, was de feestvreugde echter ver te zoeken. Ik kon het nog steeds niet geloven, het was nog lang niet erg genoeg en zo dun was ik niet. Ik voelde mij een nep-anorect; zelfs afvallen kan ik niet. Het krijgen van de diagnose betekende ook dat ik moest aankomen. Mijn ondergewicht was dus niet iets wat bij mijn lichaam hoorde, wat ik mijzelf probeerde wijs te maken, maar het was een symptoom van deze vreselijke ziekte. Ik moest iets waarvan ik overtuigd was en als normaal gedrag beschouwde ineens als gek en eetgestoord gedrag zien. Dit was een hele lange, pijnlijke en ingewikkelde strijd."

Heb je iets gemist?

"Het zou een mooie toevoeging zijn als zij zich ook richten op de onderliggende problematiek. Maar het feit dat ze dat niet doen, ligt denk ik meer aan het zorgsysteem zelf dan aan Rintveld."

Zou je met de kennis van nu, iets tijdens je behandeling anders gedaan hebben?

"Vanaf het begin van mijn opname werd mij dringend geadviseerd om te starten met olanzapine. Ik wilde en durfde dit niet en ik heb dit veel te lang uitgesteld tot dat ik echt geen keus meer had. Ik was bang om ervan aan te komen en bang om minder moeite te krijgen met eten. Dat klinkt misschien gek, maar makkelijker kunnen eten betekende voor mij ook aankomen en dik worden.

Ik durfde het niet, puur uit angst. Angst om geen controle meer te hebben en om de eetstoornis te verliezen. Wat moest ik zonder eetstoornis? Achteraf had ik deze hulp veel eerder moeten accepteren, het heeft mij enorm geholpen om stappen te zetten in mijn herstel. Dat was uiteindelijk toch de reden van mijn opname.

Naast dit punt probeer ik niet te veel terug te kijken op dingen die ik anders had kunnen doen. Ik kan de tijd niet meer terugdraaien en ik deed het zoals ik deed, en dat had een reden. Ik was bang. Bang voor de toekomst, bang om mijn leven weer op te pakken. Zou ik ooit nog in staat zijn om een normaal leven te leiden? Een leven met werk, verplichtingen, ontspanning en vriendschappen; kan ik dat wel? Als ik geen eetstoornis meer heb, heb ik geen reden meer om al deze dingen niet te kunnen. Bang voor het moment dat ik tot het besef zou komen dat ik niet in staat ben om het leven aan te gaan. Ik kon voor mijzelf het idee niet aan, dat ik geen normaal leven zou kunnen leiden. Dat ik zo hard zou falen in het leven en niet meer mee zou tellen in de maatschappij.

Nu, een jaar nadat ik met ontslag ging uit de kliniek, valt alles in mijn leven weer voorzichtig aan op zijn plek. Doordat het leven stil werd gezet door alle coronamaatregelen en er nauwelijks meer verwachtingen waren, had ik alle tijd en rust om met mijn nieuwe baan te beginnen. Nu er steeds meer versoepelingen komen, probeer ik rustig aan steeds meer op te pakken en kan ik er ook erg van genieten."

Zou je anderen deze behandeling aanraden?

"De perfecte behandeling bestaat niet en wat voor de één goed werkt, werkt voor de ander niet. Het blijft een zoektocht naar welke hulp bij jou passend is. Het belangrijkste is dat je het zelf moet willen.
Ik weet dat motivatie een fragiel begrip is als het gaat om het herstellen van een eetstoornis, maar als je ergens diep van binnen weet dat je dit niet meer wilt, dan zal ik Rintveld zeker aanbevelen. Ze hebben veel kennis in pacht, ik voelde mij gezien en ben goed geholpen. Op het moment zelf zag ik dat zeker niet altijd zo, maar terugkijkend op de behandeling hebben ze het bij het goede eind gehad. "

Hoe gaat het nu met je?

"Al bij al blijft het eten nog altijd een grote strijd. Het gaat met ups en downs. De eetstoornisgedachten blijven, maar ik probeer het niet om te zetten naar eetstoornisgedrag. Ik probeer mijn horizon te verbreden naar alles wat er buiten de eetstoornis is en kan weer erg genieten van de dingen die het leven ook te bieden heeft. Ik probeer meer te praten over wat er in mij omgaat en mij te richten op wat ik in de toekomst wil. Wellicht ligt er een toekomst voor ons klaar waarin we een gezinnetje kunnen starten."

Wat wil je de lezers meegeven?

"Praat! Praten is zo belangrijk. Ik heb geluk gehad dat ik een therapeut had waar ik alles tegen kon zeggen. Hoe gek of hoe eetgestoord mijn gedachten ook waren, ik kon het kwijt. En weet je wat; ze reageerde heel normaal.

Openheid van wat er in je leeft is noodzakelijk om verder te komen. Je hebt de gedachten toch al, dus wat heb je te verliezen? Het kan heel eng zijn, maar hierdoor doorbreek je wel de stille eenzame strijd die je al veel te lang met je meedraagt. Ieder mens heeft wel eens 'gekke' of onlogische gedachten, maar door het te bespreken verbreek je je eenzaamheid, krijg je nieuwe inzichten en kan je stappen voorwaarts maken. 

Ik hoop dat jij en ik de sterke eigenschappen wilskracht, discipline en doorzettingsvermogen die we eerst gebruikten om af te vallen, in kunnen gaan zetten om te gaan voor herstel. En we letterlijk hap voor hap de eetstoornis kunnen verslaan."

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.