Toen ik bijna een jaar geleden gedwongen werd in behandeling te gaan bij Rintveld, kon ik hierover geen recente ervaringen vinden op Proud2bme. Inmiddels heb ik al vele stappen gemaakt en ik kan mij voorstellen dat het voor anderen fijn is om dit te lezen alvorens ze een behandeling daar starten om te weten wat ze te wachten staat. In deze blog deel ik daarom mijn ervaring met therapie bij Rintveld in Zeist.

De kinder-, huis-, en schoolarts waren het er allen mee eens; ik had een crisisaanmelding nodig. Hierdoor heb ik zowel de wachtlijst voor de intake, als voor de behandeling kunnen overslaan en kon ik gelijk beginnen. De intake duurt ongeveer een halve dag. Op die dag krijg je een lichamelijk onderzoek en de zogeheten Eating Disorder Examination (EDE). Deze wordt gevormd door een aantal gesprekken met een behandelaar om je huidige situatie te beoordelen en te bepalen welke behandeling het beste bij jou past.

bron foto

Rintveld heeft 4 verschillende behandellijnen; lijn 1 t/m 3 voor Anorexia Nervosa en lijn 4 voor Boulimia Nervosa en Binge Eating Disorder. Ik werd zelf in lijn 1 geplaatst, omdat ik nog minderjarig ben en werd gediagnosticeerd met Anorexia Nervosa. Over het algemeen worden in lijn 1 minderjarigen met Anorexia Nervosa behandeld en worden de ouders tijdens de behandeling nauw betrokken. Ik focus me in dit stukje vooral op lijn 1 en dan met name de startgroep, de poliklinische behandeling en individuele behandeling, omdat dat het enige is waar ik ervaring mee heb.

Eenmaal na de intake, wanneer bepaald is dat je in lijn 1 behandeld zult worden, begin je meestal in de startgroep. Deze groep komt elke donderdagochtend bij elkaar en bestaat uit circa 8 cliënten, 1 psycholoog en 1 diëtist. De ochtend begint met het wegen en het somatische onderzoek met de diëtist en de psycholoog. Bij Rintveld geldt de aankomeis van een pond tot een kilo per week. Iedereen heeft een eigen voedingsadvies en deze dient stipt gevolgd te worden. Deze is erg nauwkeurig beschreven, van het aantal eetlepels jus bij het avondeten tot en met de hoeveelheid water op elk moment van de dag. Kom je te weinig of juist te veel aan per week, dan wordt het voedingsadvies aangepast om je toch aan deze aankomeis te laten voldoen.

Als iedereen eenmaal gewogen is, gaat iedereen naar de ruimte, waar de groepstherapie gehouden zal worden. Eerst bespreken de diëtist en de psycholoog de uitkomsten van het wegen en de somatische onderzoeken en daarna kan de therapiesessie starten. Dit houdt eigenlijk niet meer in dan met ongeveer 10 man rond een vergadertafel zitten en praten. Heel. Veel. Praten. In de groep wordt er over alles gepraat. Over hoe je week was, hoe je je voelt en of het je gelukt was om dat ene moeilijke tussendoortje bijvoorbeeld te eten. Omdat deze therapie in groepsverband is, komt het vaak voor dat er herkenning is binnen de groep en dat groepsgenootjes elkaar tips kunnen geven en steunen. Ik vond het heel fijn om eens begrepen te kunnen worden.

Soms hebben de psycholoog en de diëtist een themagesprek voorbereid. Deze kunnen over van alles gaan en zijn vaak leerzaam. Zo heb ik in de startgroep eens een themagesprek over motivatie en voeding gehad. Alles werd weliswaar op een Jip en Janneke manier verteld, waarschijnlijk om rekening te houden met enkele jongere cliënten, maar het was wel helpend.

In de startgroep vond ik dat ik erg weinig vrijheid had. Zo mocht ik thuis zelf niet meer opscheppen en niet meer te actief zijn. Ik voelde me een beetje behandeld als een wilsonbekwame anorect, maar nu ik naar die periode terugkijk, zie ik in dat dat ook echt nodig was. Ik had ernstig ondergewicht en mocht daarom niet meer sporten. Dit is eigenlijk niet meer dan logisch, maar het voelde destijds heel onrechtvaardig en onnodig. Wel had ik echt het gevoel dat ik bij de kinderarts als een gelijke werd behandeld en bij Rintveld als iemand die haar verstand had verloren. Ik ben 17, niet 8. Hier kon ik echt niet tegen en ik ging dan ook vaak de discussie aan met mijn behandelaren. Dit is volgens mij het enige punt waar Rintveld in mijn ogen nog aan moet werken.

De therapiesessie eindigt altijd met een tussendoortje. Iedere week is het aan één van de groepsgenoten de beurt om een tussendoortje van de variatielijst te kiezen om mee te nemen en gezamenlijk te eten. Omdat iemand anders kiest, oefen je zo goed met het variëren van tussendoortjes. Je hebt hier immers zelf geen controle over en kunt dus niet voor dat ene veilige tussendoortje kiezen. Terwijl alle groepsgenoten, jij en de diëtist samen aan het 'tussendooren' zijn, loopt de psycholoog naar de ouders, die op hetzelfde moment als hun kinderen een soort van therapiesessie hebben, maar dan om hun kinderen zo goed mogelijk leren te helpen en steunen.

De psycholoog vertelt daar dan openlijk het gewicht van alle kinderen en wat er in het groepsgesprek behandeld is. Na het tussendoortje worden weekdoelen vastgesteld. Dit kan ook van alles zijn, zoals een moeilijk tussendoortje of iets binnen een bepaalde tijd eten. Daar ga je dan in de aankomende week aan de slag. Hiermee eindigt de behandeling van die dag eigenlijk.

Gemiddeld zit je ongeveer 6-8 weken in de startgroep. Daarna krijg je een evaluatiegesprek met de hoofdbehandelaar om te spreken hoe het gaat, welke vorderingen je al hebt gemaakt en hoe je verdere behandeling eruit gaat zien. In dit gesprek wordt er naar verschillende aspecten gekeken, bijvoorbeeld hoe het op school, met het eten, lichamelijk en op sociaal niveau gaat. Verdere behandeling kan bestaan uit een poliklinische behandeling, deeltijdbehandeling, klinische behandeling of individuele behandeling bestaan. Ik ben vanuit de startgroep doorgestroomd naar de poliklinische behandeling. Het hoeft niet altijd in deze volgorde van behandelingen te gaan. Zo ben ik in in de startgroep bijna opgenomen geweest en had ik een groepsgenootje dat uit de kliniek kwam.

De polikliniek is qua opbouw eigenlijk identiek aan de startgroep. De groep komt eens per week op donderdagmiddag bijeen, start met wegen met de diëtist en vervolgens start de therapiesessie. Ook eindigt het weer met een gezamenlijk tussendoortje. In de poli hebben de ouders maar om de week een oudergroepsessie. Wat ik wel gelijk opmerkte toen ik eenmaal in de poli zat, was dat de sfeer totaal anders was binnen de groep. In de startgroep waren er hele pijnlijke stiltes, wanneer we moesten wachten op de behandelaren als ze nog dingen moesten bespreken. Iedereen komt in een vrij kritieke fase binnen in de startgroep en er is een gebrek aan motivatie. In de startgroep ligt de focus dan vooral op aankomen, motiveren en het normaliseren van het eetpatroon.

bron foto

In de poli was iedereen veel energieker en veel meer gemotiveerd. Tijdens het wachten op de behandelaren hadden we het oprecht leuk met elkaar. We zaten daar allemaal met hetzelfde probleem, we begrepen elkaar en samen konden we de strijd wel aan. In de poli ga je eigenlijk verder met waar je in de startgroep was gebleven, maar daar wordt er nog harder aan gewerkt. Ook wordt er aan de achterliggende oorzaken van de eetstoornis gewerkt in de poli. Ik merkte dat ik in de polikliniek steeds meer vrijheden kreeg, naar gelang mijn toestand. Meer vorderingen betekenden meer vrijheden. Zo mocht ik toen ik een bepaald gewicht bereikte weer sporten en mocht ik zelfstandig mijn lijst volgen zonder dat mijn ouders als het ware in mijn nek zaten te hijgen. Dit vond ik erg fijn. In de polikliniek zitten de meeste mensen ongeveer 8 weken. Hierna volgt weer een evaluatiegesprek en ik stroomde door naar individuele behandeling.

Gedurende mijn behandeling had ik al enorme stappen gezet en het ging zo goed, dat ik vervroegd door mocht stromen naar de individuele behandeling. Rintveld werkt met een terugvalpreventieplan en een Anorexia Periodieke Keuring (APK). Tijdens de individuele behandeling ligt de nadruk vooral op het maken van je terugvalpreventieplan. Dit doe je door middel van een online programma genaamd Karify. Hierdoor leerde ik mijzelf eigenlijk duidelijk kennen, omdat ik voor mijzelf moest bedenken wat bijvoorbeeld mijn triggers, sterke en zwakke kanten waren. Het doel van dit plan is, de naam zegt het al, om terugval te voorkomen. In dit plan is dan ook duidelijk opgenomen wat eventuele signalen zijn als het weer wat minder met je gaat en hoe er dan wordt ingegrepen. De APK houdt in dat je gedurende een periode van 5 jaar na je behandeling, met steeds grotere tussenpozen, om de zoveel tijd nog bij Rintveld langskomt om te kijken hoe het gaat. Dit is ook om terugval te voorkomen. In de eerste jaren na de behandeling vinden immers de meeste terugvallen plaats.

Ik hoop dat ik je met dit stuk een duidelijk beeld heb kunnen geven van de behandelingen binnen lijn 1 van Rintveld. Wanneer je bij Rintveld of waar dan ook in behandeling bent of gaat, wens ik je veel succes. Ook wil ik de mensen die twijfelen om hulp in te schakelen op het hart drukken om het echt te doen. Ik weet hoe zwaar het gevecht is, hoe zwaar het is om elke dag en elk eetmoment maar weer tegen jezelf in te moeten gaan en hoeveel kracht dit kost. Vaak heb ik willen opgeven, maar dit was geen optie. Als ik niet gedwongen was om in behandeling te gaan, had ik dit stuk waarschijnlijk niet meer kunnen schrijven en was ik er niet meer geweest.

Ik kan nu weer volop van het leven genieten zonder dat iedereen bezorgd om me is, zonder calorieën tellen en zonder huilen voor de spiegel omdat ik me zo dik voel. Ik ben mezelf weer. Het leven is nu zoveel mooier en ik hoop dat jij, die dit nu leest, dat ook ooit weer zo mag ervaren. Ik heb dit kunnen bereiken en ik geloof dat jij dat ook kunt. Geef nooit op en vergeet niet waarvoor je het doet. Zet hem op, je kunt het!