Diagnose: Wat zegt dit over mij?

 

Mensen worden vaak beoordeeld en behandeld naar hun diagnose. Je krijgt een etiketje op geplakt, en dat is hetgeen wat je bent en waar je last van hebt. Daar moet je het mee doen. Er is geen ruimte meer voor wie je verder bent en zelfs in gesprek gaan is nauwelijks nog aan de orde. Het etiketje vertelt alles al.

Een etiketje vertelt maar weinig over hoe ik in elkaar zit en over de problemen waar ik tegenaan loop. Daarnaast is het erg afhankelijk van de bril waardoor degene die de diagnose stelt kijkt. De een ziet mijn littekens en legt me direct een ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’ op, iemand anders valt mijn sociale angsten op en stelt de diagnose ‘sociale fobie’, mijn angsten zijn ook zichtbaar in wantrouwen en achterdocht, wat maakt dat ik een ‘paranoïde’ indruk wek, ik heb een sombere stemming, genaamd een ‘depressie’, waarbij ik wel eens dingen zie die er volgens de realiteit niet zijn, wat ze noemen ‘psychoses’, ik verlang naar structuur en hecht veel waarde aan controle, wat verwijst naar ‘autisme’, ik ben dwangmatig, met het passende etiketje ‘obsessieve compulsieve gedragsstoornis’, daarnaast staat ook ‘verslaafd’ mij goed, of ‘anti-sociale persoonlijkheid’ als ik wordt overspoeld door boosheid en mezelf volkomen machteloos voel, weer een ander graaft in mijn verleden en wijdt het aan een ‘post traumatische stress stoornis’, en natuurlijk als laatste en niet onzichtbaar ‘anorexia’.

Welke sticker het beste op mij plakt? Geen idee. Naar mijn idee vertelt het eigenlijk niets over waar ik mee te dealen heb. Wat zegt een eetstoornis nou over mij? OK, ik heb een beetje een verstoorde relatie met eten. Stuur me maar naar een eetkliniek. Maar zijn mijn probleem met een boterhammetje extra opgelost?

Nou kwam ik tijdens mijn studie een andere manier van indelen tegen. Gene Abroms keek naar cliënten als mensen met problemen die hulp nodig hadden. Persoonlijk vind ik dit een veel vriendelijkere aanpak. Ik ben iemand met problemen op verschillende levensgebieden. Van het ene probleem heb ik meer last dan van het andere. Abroms onderscheid 5 categorieën op volgorde van ernst.
1. Destructief gedrag: (zelf)beschadigend gedrag aan het lichaam, automutilatie of zelfmoord
2. Desorganisatie van het gedrag: vervormde realiteit, waardoor iemand zich niet kan aanpassen aan de samenleving. Dit gaat samen met onrealistisch denken en handelen. Bijv. hallucinaties of wanen.
3. Deviant of regelverbrekend gedrag: ook wel acting-out gedrag genoemd. Grenzen worden overschreden en eigen aandeel of verantwoordelijkheid worden ontlopen.
4. Dysfoor gedrag: teruggetrokken, lusteloos en op zichzelf gericht zijn. Bijv. mensen die in de put zitten of angstig zijn
5. Dependentie of afhankelijk gedrag: iemand is afhankelijk van anderen, maakt geen eigen keuzes en neemt daarmee geen verantwoordelijkheid over het invullen van het eigen leven.

Op deze manieren worden de problemen waarmee je zit veel duidelijker in kaart gebracht en is het ook makkelijker onderzoeken welke strategie of behandeling hierbij aansluit. Veelal al het gedrag is te veranderen door middel van
twee aandachtspunten:
- grenzen stellen aan het gedrag
- sociale vaardigheden ontwikkelen
(vooral duidelijk en direct uitdrukken van gevoel)

Vind je het prettig dat je problemen een naam hebben, voelt het bijv. als een soort erkenning? Of: Vind je dat jij veel meer bent dan je diagnose, en zie je het als een belemmering?

Wat betekent een diagnose voor jou?

Themachat - Diagnose vanavond om 8 uur!

 

Reacties

-m - Zondag 30 oktober 2011 14:00
Sommige “etiketjes“ zouden wel als een erkenning zijn. Maar ik merk ook idd vaak dat hv graag een etiketje op je willen plakken, maakt niet uit welke, om vervolgens je elk gesprek erop te wijzen dat je daar toch wel echt last van hebt hč?! Terwijl je zelf denkt; nee dit zit helemaal niet zo, dit heeft een reden. Voor mij heeft wegkijken een reden als ik met een psycholoog zit, dat betekent geen pdd-nos. Helaas heb ik het al een aantal keer meegemaakt. Wel grappig om te weten dat psychologen onderling daar ook wel mot om kunnen hebben ;).
Labeltjes zijn niet echt nodig.. ze kunnen handvatten bieden voor een passende behandeling, maar zijn geen verklaring voor alles. Zoals volgens mij vaak wordt beweerd.
Isabelle - Zondag 30 oktober 2011 17:05
Ik herken dit echt van die etiketjes.
Ik erger me daar zooo aan, want niet iedereen reageert hetzelfde op dingen.. maar met een etiketje is het gelijk; ja je hebt hier en hier en hier moeite mee en dit dit en dit doe je fout. En dan heb ik niet eens meer iets in te brengen. In plaats van dat die psychiaters nou eens een gesprek aan gaan over mij dan over mijn 'etiket' zou dat veel helpvoller zijn dan praten over iets waarvan ik niet eens snap wat die mensen nou willen.
Maar natuurlijk is er dan ook nog wel duidelijkheid van waarom je dit doet en waarom je dat lastiger vindt.
Maar van dat overdreven gedoe dat in hokjes plaatsen.. vind ik zoo vervelend!
Flip - Zondag 30 oktober 2011 17:42
Diagnoses hebben ze natuurlijk niet uitgevonden om mensen te pesten ;) het is puur een classificatie zodat hulpverleners weten welke richting ze op moeten met een behandeling. Hoe je ermee omgaat, is je eigen zaak. Alleen omdat ik ooit een eetstoornisdiagnose heb gekregen, wil niet zeggen dat ik het gevoel heb dat ik de eetstoornis 'ben' of dat andere mensen dat zo zien. Wel heb ik ervaren dat het irritant kan zijn als gedrag wat NIETS te maken heeft met een eetstoornis, daar aan toegeschreven wordt. Tijdens mijn behandeling had ik soms wat rare dingetjes met eten (ik lust bijv geen vlaaien, rozijnen, of jam) en dan wordt gezegd "ja maar dat vind je gewoon eng".. Nee dat vind ik gewoon vies :p klaar!
J - Zondag 30 oktober 2011 22:10
Soms is een etiket nodig om te kunnen helpen. Het maakt het voor de hv makkelijker te zien waar nu het probleem ligt. Toch vind ik het vaak ook zo weinig zeggen en de vorm die hierboven beschreven wordt spreekt me dan ook erg aan. Ik denk namelijk dat een diagnose ook erg stigmatiseren kan werken. Dit is de stikker die je hebt gekregen en dat ben/heb je dan. Ik denk dit vooral in het geval eetstoornis ook erg tegen kan werken omdat je dan soms of erg aan het beeld probeert te voldoen of juist niet. Daarbij elk eetprobleem ziet er zo anders uit!terwijl het vaak op dezelfde manier benaderd wordt.
Esther - Maandag 31 oktober 2011 10:50
Gelukkig zijn ze hier in hulpverleningsland zelf ook al achter gekomen en zal er in de DSM IV anders mee worden omgegaan. Ik werk trouwens zelf in de psychiatrie en de meeste hulpverleners denken er hetzelfde over en kijken veel meer naar de client dan naar het etiket! Dus niet iedereen over een kam scheren ;-)
@ Esther - Maandag 31 oktober 2011 19:19
DSM-V bedoel je? (hihi niet lullig bedoeld hoor, viel me gewoon op)
Briesje - Dinsdag 1 november 2011 11:18
@flip
Wel herkenbaar dat mensen in je behandeling van je eetstoornis geneigd zijn dingen af te schrijven aan de eetstoornis. Ik had dat ook wel eens dat ze dingen direct toeschreven aan mijn eetstoornis wat niet altijd het geval was. En als ik dan zei dat het niet zo was maar dat het gewoon aan iets anders lag geloofden ze mij niet.
Dat is soms wel jammer aan het 'etiketje' mensen zijn geneigd om je over 1 kam te scheren (geldt niet voor iedereen hoor)
D-fence - Donderdag 10 februari 2022 11:21
etiketjes zijn er voor veiligheid en om een bepaalde behandelingswijze toe passen. BASTA!