perfectie en eetstoornissen

 

PerfectieWanneer ‘stilstaan bij...' vooruitgang betekent

Door Esther Scheerder

Dat perfectionistisch bezig zijn een valkuil kan zijn is voor veel mensen met een eetprobleem waarschijnlijk erg herkenbaar. Perfectionistisch zijn betekent dat je overal het allerbeste uit wil halen. Alleen je huis stofzuigen is niet genoeg wanneer je ook nog kan dweilen en vervolgens de ramen kan zemen.

Hoe kan je tevreden zijn met een tweede plaats op die ene tenniswedstrijd wanneer je ook de eerste plek had kunnen halen als je net even wat meer je best had gedaan? Waarom blij zijn met een zes wanneer er ook een negen voor dat proefwerk gehaald kan worden, of nog liever een tien.

Een eeuwige strijd in je hoofd. Streven naar het hoogst haalbare, altijd maar weer die lat zo hoog leggen en nooit tevreden zijn met je resultaat, gewoon zoals het is. Voor jezelf kan je het nooit goed doen. Waar je het op het ene vlak zo ontzettend goed wilt doen heeft als grote valkuil dat je jezelf op een ander vlak waarschijnlijk tekort doet. Mensen met en eetstoornis doen zichzelf vaak ernstig tekort in het opzicht van ‘goed voor jezelf' zorgen.

Hoe ik in de vicieuze cirkel van prestatie bleef steken
Al op de basisschool was ik een ijverige leerling. Ik was altijd ruim op tijd klaar met opdrachten en de extra opgaven voor leerlingen die al klaar waren met de gewone leerstof waren voor mij vanzelfsprekend in plaats van optioneel. Met een rapport dat eigenlijk om naar huis te schrijven was, was ik toch geobsedeerd door en schaamde ik me diep voor die ene zes die er dan ergens tussen stond.

Het advies bleek het Gymnasium te zijn, iets wat voor mijn omgeving niet verrassend was maar waar wat mij wel beangstigde. Wanneer zouden ze ontdekken dat ik eigenlijk helemaal niet daar hoorde? Op de middelbare school legde ik voor mezelf de lat steeds hoger. Is het toeval dat ook in die overgang van basisschool naar de middelbare school mijn eetprobleem zich begon te ontwikkelen? Natuurlijk zullen vele factoren hebben meegespeeld maar dat ik ontzettend onzeker en perfectionistisch was, toen al, kan ik nu achteraf wel duidelijk inzien.

Voor school was ik dag en nacht bezig, altijd maar bang het niet te kunnen en ondertussen de beste cijfers binnen slepen. Eten schoot er letterlijk bij in. Met als gevolg dat ik mezelf meer en meer uithongerde. Uiteindelijk werd ik vlak na de zomervakantie opgenomen in het ziekenhuis omdat ik veel te weinig woog en ondervoed was. Het besef dat ik een eetstoornis had kwam pas toen ik daarna opgenomen werd in een kliniek voor jongeren met een eetstoornis. Vanuit school kreeg ik toen te horen dat ik het schooljaar over zou moeten doen omdat het waarschijnlijk nog wel lang zou duren voor ik weer naar school zou kunnen gaan. Dit kwam als een grote klap voor mij. Ik zou een jaar over moeten doen; voor mezelf faalde ik verschrikkelijk.

Toen ik na een opname van 8 maanden weer thuis kwam, ging ik met lood in m'n schoenen naar school. Ik schaamde me zo verschrikkelijk voor het feit dat ik bleef zitten en het jaar over moest doen. Dit loslaten was erg moeilijk voor mij. Ik kwam in een totaal onbekende klas en eigenlijk al naar een paar weekjes merkte ik, al vond ik het vreselijk eng om toe te geven, dat ik me in deze nieuwe klas zoveel fijner voelde. Ik had hele lieve klasgenootjes en de sfeer was zo fijn. De focus lag helemaal niet op ‘wie is de beste van de klas' al bleef dat wel iets dat in mijn hoofd bleef spelen; alleen zo hoog mogelijk is goed genoeg. De rest van mijn middelbare schooltijd ben ik zo doorlopen; altijd maar bezig met school en eigenlijk zo weinig tijd om te genieten van allerlei ‘puberdingetjes'. Ik moest verder en vooral ook al omdat ik al een jaar was blijven zitten... 3 jaar later behaalde ik mijn diploma cum laude. Ik was diep van binnen wel trots, maar tegelijkertijd mocht ik dit niet voelen; het kon altijd beter.

Ik werd ingeloot voor mijn studie Psychologie en ging naar de universiteit. Ik had er eigenlijk niet eens over nagedacht; ik moest perse naar de universiteit. HBO was niet eens een optie. Na de zomervakantie startte mijn opleiding; en altijd dacht ik; als ik m'n diploma heb dan weet ik dat ik dit niveau kan; dan zal het makkelijker gaan. Het tegendeel bleek waar. Nog veel onzekerder werd ik op de universiteit; al vanaf dag één bezig met de tentamenperiode die pas maanden later zou plaatsvinden. En wederom zakte ik heel diep weg in het leren evenals in mijn eetstoornis. Na een paar maanden moest ik wederom in het ziekenhuis opgenomen worden en ook daarna koos ik voor een klinische behandeling. Maar na 9 maanden intern begon studie weer en ik moest en zou daarmee starten, ik dacht dat ik in behandeling al wel genoeg had geleerd en omdat ik nu alwéér een jaar over moest doen was langer de tijd nemen voor genezing geen optie.

Prestatie boven alles?
Daarmee tekende ik, achteraf gezien, voor die terugval. Slechts een paar maanden later was ik weer terug bij af. Ik werd opgenomen in een crisisopvang in verband met m'n grote angstklachten en wilde ik er maar niet aan om m'n studie te onderbreken; tot ik niet anders meer kon. Ik ben er weken van kapot geweest. Wie ben ik zonder een opleiding, zonder studie? Iedereen kan dat; waarom ik niet? De rest van dat studie jaar ben ik in behandeling geweest. In september besloot ik naast de deeltijd die ik destijds deed, weer met m'n studie te beginnen. Eigenwijs is misschien wel het goede woord. Drie maal is scheepsrecht; ik moest kosten wat het kost eerst m'n diploma binnenhalen, die titel voor m'n naam. Het was haast een obsessie. En waarom eigenlijk? Want diep van binnen was ik heel ongelukkig. Alleen heel soms kon ik m'n passie voor muziek wat ontspanning vinden maar verder was het vooral veel tranen en angst om die tentamens misschien wel niet te halen of een herkansing te moeten maken.

Deeltijd in combinatie met voltijd studie was zwaar; maar ik wilde niet toegeven; ik kon best beide samen. Achteraf gezien stond ik met één been in de behandeling en met m'n andere been in het ‘gewone' leven dat al helemaal niet meer gewoon was, maar overleven was geworden. Ik viel heel erg terug in mijn eetstoornis en de kilo's vlogen er weer af. Maar m'n cijfers bleven goed en dat was alles wat ik zag. Uiteindelijk wilde de arts en mijn behandelaar dat ik opgenomen werd in het ziekenhuis. Hier was ik het niet mee eens, dat kon niet. Niet nog eens stoppen. We kwamen tot een compromis; ik werd opgenomen op de PAAZ afdeling van het ziekenhuis maar mocht nog wel m'n tentamens maken. Ik leerde me suf daar in het ziekenhuis en de arts snapte niet waar ik het vandaan haalde en de kracht nog vond. M'n bloedwaardes gingen achteruit en ook qua gewicht ging het alleen maar slechter. Uiteindelijk had ik geen keuze meer; bedrust, sondevoeding en stoppen met leren en studie. Gezondheid werd de prioriteit. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Wat voelde ik me een enorme loser.

De ziekenhuis opname heeft uiteindelijk een kwart jaar geduurd en daarna ging ik door naar een eetstoornis kliniek. Dit keer heb ik besloten m'n studie echt te stoppen, niet tijdelijk, maar me ook echt uit te schrijven. Ik begin in te zien dat het leven dat ik de afgelopen tien jaar geleid had; geen leven was. Mezelf bewijzen en eisen stellen; overleven, dat was misschien wel de beste omschrijving. Door nu stil te staan bij mezelf heb ik het gevoel pas echt te gaan beseffen wat belangrijk is in het leven. Er is zoveel meer..

Het roer om gooien
Ik heb besloten nu eerst écht voor mezelf te kiezen. Behandeling op nummer een te zetten. Eerst herstellen en daarna kijk ik of ik weer een studie durf op te pakken, wellicht het niveau iets lager te leggen; rekening houdend met m'n kwetsbare kanten. Dat ik dit nu toe durf te laten is voor mij een gigantische stap. Wie ben ik zonder mijn opleiding? Zonder die titel? Nog dagelijks spookt het door m'n hoofd en ben ik er verdrietig om, maar ik zie ook steeds meer in dat ik mezelf een hel oplegde door het uiterste te eisen.

Als ik nu kijk naar de mensen om me heen; zie hoe zij met liefde hun beroep uitoefenen of een studie doen, misschien wel een mbo opleiding volgen terwijl ze een havo diploma hebben, dan kan ik daar alleen maar heel veel bewondering voor hebben. Studie of werk is voor hen slechts een onderdeel van een leven bestaande uit zoveel meer dingetjes; een gezin, vriendschappen, uitgaan, genieten; leven. Als ik dat ooit ga kunnen; dan zal ik zo blij zijn. Want wat is een opleiding wanneer je jezelf daarmee kapot maakt? Is het leven niet zoveel mooier wanneer je jezelf kunt zijn, wie of wat dat ook in mag houden. Dat je niet hoeft te presteren om er te mogen zijn.

En wanneer ik weer die angst voel opkomen dat ik heb gefaald probeer ik de woorden die Scarlet mij ooit eens zei weer te herinneren. ‘Perfectie is helemaal niet sexy'. En zo is het maar net!

Zou je ooit aan je eigen norm van perfectie kunnen voldoen? Een menswaardig bestaan is zoveel waardevoller. En die woorden zou ik vooral ook zo graag aan jullie mee willen geven!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Rowan - Woensdag 11 november 2009 17:00
allerliefste Esther!
wat een super goed verhaal!
herken er wel veel in in het perfecionisme enzo!
herken zowizo heel veel in jou en dat geeft me vaak steun dat ik echt niet alleen ben!
kan zoveel met jou delen!
mis je heel erg en hoop echt dat we elkaar snel weer zien en spreken!(L)
Dikke Kus&Knuffel!
xx
Rowan!(L)
manon - Woensdag 11 november 2009 20:02
Goed verhaal!
Erg herkenbaar ook!..
Ik zal dit jaar ook blijven zitten, omdat ik het niet ga redden vanwege opnames.
Het geeft wel steun dat ik niet de enige ben die daardoor het gevoel heeft ongelofelijk te falen.
xxx
Manon
Esther S. - Woensdag 11 november 2009 22:13
Lieve Manon;
Ik zou alleen maar willen zeggen; juist ontzettend stérk dat je kiest voor je eigen gezondheid. Maar ik herken je gevoel wel heel erg. Over een aantal jaar zul je hopelijk mogen ervaren dat het investeren in je eigen toekomst is geweest. Veel sterkte en succes met alles!
liefs,
Esther

Lieve Rowan; ik hoop je ook gauw weer te zien, dank je wel voor je lieve woorden! Ik mail je gauw!
Veel liefs,
Esther
Eric - Woensdag 11 november 2009 22:34
"Ik heb besloten nu eerst écht voor mezelf te kiezen"
Een beter besluit had je niet kunnen nemen. Klasse! Ga voor jouw toekomst.

"Wie ben ik zonder mijn opleiding?" en "Een menswaardig bestaan is zoveel waardevoller"
Helemaal gelijk in. Jij bent Esther en als persoon meer dan goed genoeg. Fijn als uni lukt, maar een andere opleiding doet niets aan jou als persoon af.

Je bent een kanjer van een persoonlijkheid!
Nicole - Woensdag 11 november 2009 23:50
Lieve Esther,

Wat ben je een ongelofelijke kanjer! Gezondheid gaat boven alles meid, ik ben trots op je dat je deze keuze hebt gemaakt! Je hebt niets aan een diploma zonder gezondheid, maar wel degelijk aan een goede gezondheid, zonder een diploma.
Lieverd, denk aan mijn broer als je verdrietig bent of twijfelt, wij hebben zijn master diploma op moeten halen, zónder zijn handtekening, hij heeft het nooit gezien, nooit de trotse 'afgestudeerde' mogen zijn, mogen genieten van een groot feest en wat hij dubbel en dwars had verdiend....
Gelukkig genoot hij van alle kleine, subtiele dingen om hem heen, en ging hij niet naar school als hij ook op de tractor kon zitten om gras te maaien of te kuilen, want dát was wat hem gelukkig maakte: op de boerderij zijn. Hij kijkt met ons mee, en ik zal hem vragen jou de kracht te geven om de dingen in het leven zo te ervaren als hij dat deed, te genieten van kleine dingen zoals hij dat kon, en je te helpen je energie te besteden aan dingen die JOU een goed gevoel geven en bevorderend zijn voor je gezondheid.

Echt, wat heb je het mooi verwoord hierboven, het raakt me ontzettend, je bent een doorzetter, laat niemand je ooit iets anders wijsmaken!

Knuffel,
Nicole
Harmen - Donderdag 12 november 2009 10:21
Wow, echt sterk geschreven..
Denk dat wat je meegeeft heel belangrijk is. Mooie cijfers zijn leuk, maar je krijgt er geen geluk voor terug. Voor mij waren de verwachtingen op de basisschool ook altijd hooggespannen, vwo, maar uiteindelijk is het lekker havo geworden (vooral omdat ik thuis meestal andere dingen ging doen ;)). Achteraf heb ik er absoluut geen spijt van, het was een mooie tijd. En uiteindelijk ben vanuit dat punt ook wel wat verder gekomen. Geluk zit in balans denk ik, echt niet in perfectie. Hoop dat je steeds meer inziet hoe blij je met jezelf mag zijn, een titel verandert jouw persoonlijkheid echt niet. Heel goed dat je voor jezelf kiest, dat ben je waard.

veel liefs Harmen
Harmen - Donderdag 12 november 2009 12:22
Ps. ik heb een titel, wel leuk hoor, maar het zegt me verder eigenlijk niet zoveel, gebruik \'m ook nooit bij m\'n naam eigenlijk ofzo (loop liever niet zo op de voorgrond, bescheidenheid denk ik, heb jij ook volgens mij). Ik hoop vooral ook dat ik er juist niet door veranderd ben in persoonlijke zin. In persoonlijkheid zit de kern van geluk denk ik.
Kim - Donderdag 12 november 2009 12:25
Lieve Esther,
Wat ben ik ongelooflijk trots op jou.
Wat 'n super verhaal,
en wat ontzettend goed, dat je het zo op papier hebt gezet.
Je hebt iid niets aan 'n papiertje, een titel voor je naam, of bewondering van anderen, als je zelf niet gelukkig bent.
't gaat om jezelf, jou schoonheid, die zit van binnen.
En echt, die ga jij vinden..
Een puzzel, leg je altijd in stukjes, langzaam.
Maar het begin is er .. en die puzzel, komt af!
Zet 'm op meisje!

Veel liefs, Kim. Houvanje.
Manon H (you know who) - Donderdag 12 november 2009 13:55
Lieve Es,
Mooi geschreven en ik ben trots op je dat je echt voor jezelf hebt gekozen en kiest...
Je weet het.. zelf heb ik ook bijna 3 jaar een opleiding \'voor niets\' gedaan en het roer volledig omgegooid omdat ik er niet gelukkig van werd.. En nu? Oke, welliswaar heb ik ook nog een lange weg te gaan om weer helemaal \'gezond\' te worden, maar ik heb wel het geweldigste beroep van de wereld (voor mij dan ;)) en besef me dondersgoed dat als ik dat straks GOED wil kunnen uitvoeren en weer gelukkig in m\'n vel wil zitten.. ik de behandeling op nummer 1 moet zetten. MOEILIJK, maar wel het beste...

Lieve Es, we komen er wel, toch?
X
zonnebloem - Donderdag 12 november 2009 17:45
Zó herkenbaar... Al helemaal nu ik besloten heb (tijdelijk) te stoppen met m'n studie om 'aan mezelf te werken'. Het voelt als falen, maar ik weet dat het beter is voor mijn gezondheid.
Super dat je je verhaal hier op schrijft. Bedankt!
Esther S. - Donderdag 12 november 2009 19:45
Allemaal ontzettend bedankt voor jullie fijne reacties. Dat waardeer ik ontzettend; en ik vind jullie stuk voor stuk ontzettend dapper dat velen van jullie ook kiezen voor eerst behandeling. Ik denk een van de meest waardevolle investeringen die je kunt doen.

Liefs,
Esther
deborah - Vrijdag 13 november 2009 21:56
heey meis!
wat een mooie colum heb je geschreven! zo herkenbaar en zo waar! heb je weer mooi neergezet en verwoord meis!
Gaby - Zondag 15 november 2009 18:26
Lieve, lieve Es!

Wat een mooi en emotioneel verhaal! Echt heel knap dat je op deze manier uit.
Toegeven van je zwakte is ook een sterkte en lieve Es, jij bent zo ontzettend sterk! Geloof in jezelf en ga ervoor!
Ik geloof in jou!

Weet dat ik je vanaf hier heel veel kracht stuur, aan je denk en er altijd voor je ben!

Heel veel liefs uit Barca,
Gaby
Lot81 - Maandag 23 november 2009 19:29
Lieve Esther,

Ook al ken je mij niet, ik heb je strijd jaren gevolgd nog vanaf je weblog butterfly.
De strijd die jij levert is zwaar, maar stapje voor stapje kom jij op de weg waar je wilt zijn.
Soms lijkt het eindeloos en lijkt er geen weg vooruit, maar echt meis je bent zoveel sterker geworden de laatste jaren.

Ik wens je heel veel sterkte met je behandeling!!

Liefs
Hanneke - Dinsdag 5 januari 2010 14:13
heel herkenbaar..
vind het dapper dat je voor jezelf gekozen hebt.. ik durf dat nog niet. zou wel heel graag willen trouwens. mijn studententijd is net als mn middelbare-schooltijd: studeren studeren studeren. en niet voor een zes of zeven. nee alleen een 9 of 10 zijn goed genoeg. en als ik die dan heb is ook dat niet goed, want dan zou de opdracht/exameneisen wel niet zoveel hebben voorgesteld.
aan de andere kant.. wie ben ik zonder studie? en wie ben ik zonder eetschema\'s? als ik dat zou weten zou ik mss kunnen ophouden.. maar nu..
x
Sophie - Zondag 9 mei 2010 02:19
Wauw, ik herken mij echt verschrikkelijk in jou.
Mooi geschreven. Ik ben er zeker door geraakt.
loser - Dinsdag 11 mei 2010 17:47
pfff, als ik dit lees, dan denk ik: zij heeft discipline, zij is perfectionistisch, en ik? ik baal dan wel vreselijk als ik geen 9 heb, maar ik werk er niet echt voor. vroeger wel, vroeger hield ik van huiswerk. mensen begreep ik niet (asperger), maar leren was mijn ding echt. later kreeg ik wel echt vrienden enzo, en sociaal ben ik nu veel sterker. vandaag zei iemand tegen mij dat dat echt een prestatie is, maar zo voelt het niet, t gaat gewoon automatisch. eerst bleef ik wel ook mn huiswerk echt maken enzo. ik doe nu ook 3 extra vakken, geheel vrijwillig, op vwo. maar eigenlijk is dat ook bijna gewoon gymnasium, maar dan andere extra vakken. dus ook weer niet echt knap of bijzonder. maar wat ik juist merk is dat ik door die focus, en dat ik altijd braaf moet zijn enzo, in andere dingen niet perfect ga zijn. bijvoorbeeld in veeeel te veel eten en mega aankomen, of mezelf beschadigen. terwijl ik eerst juist wel weinig at. en nu kan ik mezelf gewoon helemaal niet meer zetten tot huiswerk maken. ik loop heel erg achter en doe niets meer. kan ik niet tegen, dus ik moet gewoon weer hard aan het werk. maar elke dag gaat t weer fout... ik doe ook geen leuke dingen in de tussentijd, gewoon niets of computeren, of eten. ook mijn andere passies vergeet ik gewoon, of kan ik mezelf niet toe zetten. herkent iemand dit? het ligt ook niet aan een te groot gevecht in mijn hoofd. gewoon een soort luiheid ofzo, waar ik me niet overheen kan zetten:$

ik vind het trouwens wel echt heel sterk van je welke keuze je gemaakt hebt Ester! echt respect! in feite heb je daarmee ook een grotere prestatie geleverd dan door al dat harde werken...
xxxloser
ilse - Woensdag 8 juni 2011 22:43
He dames
Ook ik herken het enorme perfectionisme. Ben inmiddels 8 jaar van de middelbare school af en ben bijna overleden aan anorexia. Studeerde als een gek; haalde allemaal 9 op de universiteit, maar eten en rust nemen: nooit.

Ben nu voor het eerst in mijn leven aan het afstuderen en heb hiervoor drie opleidingen niet af kunnen maken door burnout, negatieve adviezen van school doordat ik als een gek te keer ging en ik merk toch dat mijn perfectionisme zo enorm is dat ik er gek van wordt.

Hebben jullie ook zo'n moeite met keuzes maken?

Ik moet altijd alle studies van mezelf: diergeneeskunde, geneeskunde, kies nooit, ben altijd weer aan het twijfelen. Herkennen jullie dat?

blijf knokken, ik doe het ook

ik had onder de grond gelegen als een voorbijganger mij niet toevallig 's nachts op straat had gevonden
heb een reanminatie moeten ondergaan

laat het niet zover komen

x ilse
Nicole Meijer - Zondag 30 oktober 2011 20:39
Lieve Esther,

Heel erg mooi geschreven! Ik herken heel veel in wat je schrijft en heb er nu nog steeds vaak moeite mee het perfectionisme achter me te laten, ondanks dat het met eten weer stukken beter gaat.

Ik denk nog vaak aan je lieve Esther!
Heel veel sterkte! Geloof in jezelf. Ik geloof in jou!

Liefs Nicole
Nadia - Dinsdag 1 november 2011 11:46
Lieve allemaal !
Dit is inderdaad heel erg mooi geschreven, zelf ben ik ook perfectionistisch maar op andere vlakken (o.a. ook studie). Ik studeer op het moment Life Science and Technology op de TU Delft en de Universiteit Leiden en heb vorig jaar best een heftige jaar gehad. Ik kwam uit tunesie : daar ben ik geboren en heb er heel mijn leven gewoond. Terwijl ik op vakantie was bij mijn oma en opa realiseerde ik dat ik met mijn toen nog niet behaalde tunesische diploma geen LST zou kunnen studeren. Hierna heb ik heel snel gereageerd en na vele weigeringen werd ik toegelaten op een dalton school om in VWO 6 in te stromen ondanks het feit dat ik een arabisch en franstalige programma had gevolgd heel mijn leven. De inspectie eiste wel dat ik de 27 leesboeken las en de verslagen ervan maakte, en daarbij alle vakken van vwo 4 en 5 in haalde in dat ene jaar. 3 dagen voordat school begon moest ik beslissen : ik koos ervoor. Liet mijn ouders en zussen achter die nog steeds in tunesie zijn overigens. (gisteren nog overstromingen , mijn vader zwom letterlijk uit de auto, gelukkig is de jasmijnrevolutie dan wel voorbij !!!) ticket werd geannuleerd mijn spullen werden vanuit tunesie opgestuurd toen ben ik hard gaan werken. Ik heb uitmezelf en uit mijn probleem toen heel veel kracht kunnen putten. Ik zat wel vaak tot 5 u in de ochtend te werken. Het liep niet vlekkeloos. maar ik heb het wel met 8en gehaald en ben toen gaan studeren. Daarna nog veel meegemaakt. Dat hoort er allemaal bij. en twee dagen geleden heb ik om 1 u s'nachts mijn spullen gepakt en ben weggegaan bij mijn hospita : het desbetreffende vrouw was gek. toen ik mijn huur opzei : draaide ze door en voordat ik al mijn spullen had deed ze de deur van binnen opslot en kon ik er niet meer in. een aantal spullen van me heeft ze in beslag genomen. en de slot heeft ze verandert. Vervolgens heeft ze de kamer per 1 nov te huur gezet op het web (lisztstraat voor degene die daar een kamer zoekt : ga daar niet heen!)en eist nu 340 euro huur voor de maand november. ze wil alleen mijnspullen terug geven tegen ruil van de sleutels. Daarnaast is het oncharmant om te vertellen dat ik boulimia had tegen mijn medehuursters...dit stukje van mijn leven wil ik achterlaten. Je zult wel zeggen : dit heeft niks met de topic te maken en waarom vertel je dit??? Maar dat komt later. Ik wil jullie eerst graag een advies geven : er staat vaak : blijf knokken. tegen wie? De oplossing is misschien knokken tegen het perfectionisme, maar dat betekent voor jezelf : laten gaan, niet in alle opzichten, maar je echt JIJ loslaten, en de angst loslaten. Onzekerheid is zo'n demon. probeer naar je origins te grijpen!!!!!! Hoe was je als kind? Hoe reageerde je op bepaalde situaties : ik kan me niet voorstellen dat jullie als kind zo prestatiegericht waren! Zelf was ik als kind heel spontaan, hield ook wel van goede cijfers halen en deed heel goed mijn best! Maar het ging niet tot het obsessie aan toe : het controle willen hebben over. want dat ben je niet! je hoeft niet in alle hokjes te passen zodat iedereen je leuk vindt. Je probeert voor de buitenwereld het perfecte succesvolle icoontje te zijn : het imago dat iedereen wil hebben : goede cijfers, perfecte lijf en uiterlijk, maar je echt JIJ laat je nooit zien. waarom? En wat als je dat wel deed? En wat als je daar commentaar op krijgt? So what? Commentaar krijg je altijd! Het kan pijn doen, en ik weet dat voor de meesten van ons en van jullie, het best rakend is omdat we toch extra gevoelig zijn, anders zouden we dit niet ervaren. Gevoeligheid is goed. maar denk aan jezelf, en niet alles te serieus. Geef vooral waarde aan jezelf en leer van jezelf houden. Dit heb ik als tip gekregen van mijn moeder. Zij zelf heeft er ook een tijdje mee geworstelt, maar beresterk dat ze is, is ze er zeer snel uitgekomen, veel sneller dan ik doe. Ik begin er nu wel heilig in te geloven : houd van jezelf en houd van anders. Vergeet wrok, boosheid, haat en dergelijke. Het lukt mij nog niet. en het gaat dan ook verkeerd : ik heb beide kanten meegemaakt : misschien meerdere : anorexia. boulimia. en dan komt het weer: je voelt je vreselijk boos. want toen je anorexia had, was iedereen tegen je : je moest eten ...en dan ga je uit wraak jezelf volproppen. Als je zou stoppen, voel je je als een mislukkeling, het is je niet gelukt om duidelijk te maken hoe boos je was en hoezeer het je dwars zit. je wilt je wrok kwijt maar hoe? Reageren op iets dat verlopen is : is vaak ongelegen. Toch moet het. Of als je daar sterk genoeg voor bent moet je lostlaten. Dat is de enige manier en eigenlijk ook de simpelste. Gewoon ietsje minder nadenken ;)....
Terug naar mijn eerste verhaal : de reden waarom ik dit vertel is om te laten zien dat niets in het leven voorspelbaar is : mooie dingen gebeuren, onverwachtse narigheden gebeuren ook : je hebt dus GEEN controle erop. Dit klinkt vast beangstigend voor sommigen van jullie want zonder controle bereik je geen perfectionisme : maar maak jezelf sterk om in alle situaties jezelf te kunnen zijn en je emoties niet te verbergen, laat ze zien : verdriet boosheid, krop ze niet op en reageer ze niet af door of niet of juist heel veel te gaan eten. het is moeilijk, het is niet leuk. je beleeft geen kick. en bent dan niet de allervrolijkste : want dat ben je dan echt! Een fake jij is een jij die zich op dat moment uihongerd of voleet en zich ondanks alle narigheid blij voeld : heb je weleens gelezen over de endorphines en alle blijmakende stofjes die in je hersens worden aangemaakt, als je eet of als je je uithongerd????? Doe het dus niet! Veranderingen zijn er eenmaal en accepteer ze zoals ze komen : wees niet bang... dat was mijn angst ook. en het enige waar je dan grip op het is je eigen lichaam. dat geeft zekerheid. haal je zekerheid daar niet meer uit, maar haal het uit je eigen persoonlijkheid. je hoeft niet bang te zijn. daar is geen reden voor. Ik wens jullie allemaal heeeeeel veel sterkte, de uitweg is zo makkelijk, maar soms zie je het niet. het leven hangt ook aan een zilveren draad : de scheidingslijn tussen de oplossing en het probleem in dit geval is zo dun : maar je kunt het alleen vinden als je intuitief stopt met nadenken. je valt erweer in. hoe eng het ook voelt! veel liefs
kim300808 - Maandag 21 november 2011 20:09
Bedankt Esther, bedankt Nadia!
Saar - Maandag 21 oktober 2013 13:22
Meid, wat een verhaal... Jammer dat ik vandaag ook heb moeten lezen dat die perfectie je jouw leven heeft gekost...
Rust zacht
tess - Donderdag 7 november 2013 19:54
Sluit me aan bij Saar. Rust zacht meid.