Eetstoornissen bij 30 plussers

 

eetstoornisHet komt steeds vaker voor dat vrouwen Boulimia en Anorexia ontwikkelen op latere leeftijd. Er ligt op vrouwen tegenwoordig een enorme druk om mooi, jong en slank te blijven. Mooi ouder worden met hier en daar een rimpel lijkt er niet meer bij te zijn en celebs laten zich ook al massaal strak trekken. Heeft de ontwikkeling van een eetstoornis te maken met de druk van de maatschappij?

Psychiaters zien regelmatig patiënten die een eetstoornis ontwikkelen als zij in de 30, 40 of zelfs 50 jaar of ouder zijn. Vaak ontstaat de eetstoornis na een scheiding, menopause, het verlies van een ouder, het kwijtraken van een baan of als de kinderen het huis uit gaan.

Het gevolg van deze gebeurtenissen is dat de vrouw zich depressief gaat voelen en daardoor de eetlust verliest. Door de verminderde eetlust gebeurt het vaak dat iemand afvalt en zich daardoor beter gaat voelen. Door het lijnen worden de problemen naar de achtergrond geschoven. De focus komt dan op het lijnen en dunner worden te liggen.

Maar psychiaters zien ook veel vrouwen die de druk van het mooi ouder worden niet aan kunnen. Dat veel celebs, als Madonna en Sharon Stone, er zo strak en dun uit blijven zien helpt ook zeker niet mee... Als je kijkt naar de bizarre beauty rituelen, extreem dure cremes en 'mooi blijf' reclames dan zou je denken dat vrouwen van 40 jaar en ouder eruit moeten blijven zien als 20 jarigen. De druk die tienermeiden voelen om aan het schoonheidsideaal te voldoen, voelen 40 plussers ook. Vooral na de laatste bevalling hebben vrouwen het moeilijk met het accepteren van hun veranderde lichaam. Dit kan een trigger zijn voor het ontstaan van Anorexia of Boulimia.

madonna     sharon stone
(Foto's: flickr.com/photos/shankbone/ en flickr.com/photos/claudiana_gois/)

Steeds meer vrouwen van 30 jaar of ouder voelen zich minder succesvol dan 'dunnere' andere vrouwen (of dan vrouwen waarvan zij denken dat ze dunner zijn). Er ligt vanuit de maatschappij, behalve mooi blijven, nog een enorme druk op vrouwen. Ze 'moeten' namelijk goede moeders zijn, carrière vrouwen en goede partners zijn. Die druk kan enorme stress met zich meebrengen en langdurige stress is een risicofactor voor het ontwikkelen van een eetstoornis. Ook gebeurt het regelmatig dat iemand die vroeger een eetprobleem heeft gehad, maar daar al lang niet meer mee bezig is, op latere leeftijd opnieuw een eetstoornis ontwikkeld.

Behandeling?
Voor vrouwen is de grootste motivatie om hulp te zoeken en beter te worden een dochter in de tiener jaren. Ze willen namelijk niet dat hun dochter dezelfde eetgewoonten overneemt of hetzelfde over haar lichaam gaat denken. Veel instellingen zien dat vrouwen vanaf 40 met een eetstoornis maar moeilijk hulp zoeken. Vaak schamen zij zich, omdat ze denken dat een eetstoornis een ziekte is die alleen bij jongeren voorkomt. Wel zijn vrouwen met een eetstoornis in deze leeftijd gemotiveerder dan jongere vrouwen om beter te worden. De volwassen vrouwen reageren beter op de therapieën die geboden worden dan tieners. Het komt waarschijnlijk door de levenservaring en motivatie dat deze vrouwen, in combinatie met de therapie, de eetstoornis kunnen verslaan.

O.a. Riagg Maastricht, de unit Eetstoornissen van het academisch ziekenhuis in Maastricht, Altrecht, Eetstoornissen Rintveld, Eleos en Centrum eetstoornissen Ursula bieden behandeling voor volwassenen met een eetstoornis.

Praat er hieronder over mee of
reageer op het forum in de 30+ gespreksplek

Bronnen:
nytimes.com
guardian.co.uk
siskamulder.nl 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

anoniem - Zaterdag 14 april 2012 17:37
Helemaal herkenbaar...hoewel ik niet beïnvloed word/ben door de media. Wel doordat ik in eerdere periodes regelmatig lijnpogingen heb gedaan en meestal overgewicht heb gehad.
Ik kreeg enkele jaren geleden een lichamelijke ziekte die mij psychisch onderuit haalde. Ik ging afvallen van de stress en ik ging mij daar aan vasthouden om een manier van controle te kunnen hebben doordat mijn chronische ziekte mij heel veel ontnam. Het afvallen werd een doel op zich en een manier om om te gaan met gevoelens en 'nog ergens goed in te zijn". En zo ontwikkelde ik een eetstoornis met de kenmerken van anorexia.
Ik ben inmiddels een jaar in behandeling - ambulant- en ik ben 48 jaar.
Ik vind het juist soms moeilijk om mijn motivatie vast te houden.
mieke - Zondag 15 april 2012 12:16
Ik ben bijna 30 en kamp met obesitas en boulimia. Ik merk juist dat het moeilijk is om hulp te krijgen voor mijn eetprobleem, omdat ik te oud ben voor een groep met behandeling tegen obesitas (want ouder dan 18) en te dik ben voor de AN/BN behandelgroepen. In een BED groep mag ik niet omdat ik compenseer. Bestaat er ergens in Nederland een intensieve behandelvorm gericht op boulimia in combinatie met obesitas? Door therapeuten wordt vaak tegen me gezegd dat ik "gewoon" moet gaan eten, afleiding moet gaan zoeken, enz. Dat helpt dus allemaal niet. Anders liep ik niet al meer dan tien jaar met een eetstoornis rond. Of moet ik er maar mee leren leven? Ik voel me gefaald in mijn eetstoornis omdat ik zo dik ben.
Prue - Dinsdag 17 april 2012 11:52
@Mieke: Jij faalt niet, de hulpverlening faalt hierin!

Als je meer info wilt over hulpverlening hierin die mij geholpen heeft, mag je me pb-en.
Rianne - Zaterdag 28 april 2012 14:21
Gedeeltelijk kan ik mij herkennen in het verhaal hierboven. Zelf ben ik nu 37 en ben ca 5 jaar aan het worstelen met anorexia. Bij mij is het niet begonnen met dunner willen zijn, wel met het gevoel dat de mensen om mij heen het beter voor elkaar hadden dan ik. Een vaste relatie kregen, samen gingen wonen, kinderen begonnen te krijgen... en ik? Ik niet, ik bleef met lege handen achter. Door dit gevoel van eenzaamheid te verdrijven (achteraf gezien) ben ik veel gaan sporten, extreem gezond gaan eten en af gaan vallen. Na een jaar intensieve therapie ging het best aardig, wel ben ik langzaam aan het terug zakken, maar heb ik nu op tijd weer hulp ingeschakeld en hou ik mijn sociale netwerk zo goed mogelijk vast!!! Voor mij letterlijk van levensbelang (voor alle mensen in meer of minder mate trouwens) Ik heb er alle vertrouwen in dat ik ga genezen. Proberen te accepteren dat mijn leven is zoals het is en vanuit een positieve basis zin aan mijn bestaan te geven.
theeleutje - Zondag 29 april 2012 09:14
Nu ik ouder ben, verantwoording heb voor mijn gezin en zo'n maatschappelijke duizenpoot moet zijn voor mijn gevoel, vind ik het moeilijk tijd te vinden voor mezelf.
Hulpverlening is een grote stap, met kinderen, een beperkt sociaal netwerk, werk wat door moet gaan (financieel moeilijk). Ik ben niet bepaald flexibel om zomaar even therapie te gaan volgen.

Wat zijn laagdrempelige hulpvormen? Worden ze vergoed? Mag je kind mee?Komen ze thuis? Kan ik het vanuit huis volgen? kan het discreet en hopelijk merkt mijn gezin er niet veel van...etc
Deze twijfels en vragen maken dat ik denk van: nee, het is niet erg genoeg..om prof. hulp te zoeken...
Hoewel ik wel weer graag balans wil, maar door alle drukte niet weet hoe en waar ik (alleen) aan moet beginnen...
Caat - Donderdag 17 mei 2012 02:16
Al vanaf mij 17 heb ik last van bolimia. het is in verschillende periodes van mijn leven weg geweest zo vanaf mijn 27e ging het eigenlijk heel goed en had ik nergens last van. wel werd ik langzaam steeds dikker tot ik over de 100 woog.
als alller laatse poging ben ik toen gaan sporten en ben 3o kilo afgevallen eigenlijk heel goed in balans was ik toen en dat is zo'n 5 jaar zo gebelven zelfs na de geboorte van mijn eerste kind. na mijn 2e zwangerschap ging het echter weer mis. niet meer op gewicht kunnen komen en langzaam begonnen de eetnuien en het overgeven weer toe te nemen. het zijn niet de buien die ik vroegen had(ongeveer 8 keer per dag over geven maar wel minimaal een keer per dag. soms heb ik er een paar weken of maanden geen last van maar het lijkt toch weer ergen te worden. bijna iedere dag voel ik me weer schuldig over wat ik gegeten heb en moet ik weer overgeven. Ik ben nu 41 jaar en voel me erg schuldig ten opzichte van mijn kinderen. wat als ze mama straks verliezen door deze ziekte. ik kan er maar niet mee stoppen en weet niet meer wat te doen.kun je hier ooit vanaf koen? ik weet niet meer wat te doen!
Elise - Donderdag 31 mei 2012 21:48
Ik ben pas 52 geworden. Worstel al zeker 30 jaar met periodes van eten en niet eten. Plezier vs straf. Ik geniet van deze site, vindt de verhalen en emotie's zo "pijnlijk troostend". Voel me minder alleen. Bedankt.
Elise - Donderdag 31 mei 2012 21:53
Nog wel een vraagje? Lees hier en daar over therapie... maar dat bestaat immers niet? Ja voor rijke mensen, meer dan een paar sessies krijg je niet vergoedt. Maar goed, het had gewoon fijn geweest om normaal te eten
jannie 53 - Donderdag 20 september 2012 11:39
zo als jullie kunnen lezen,ik ben 53 jaar ik heb in de nacht last van eetbuien,ik ben nu onder behandeling bij de Ursula,ik heb er jaren mee gelopen met schaamte,ik drufde niet,maar bij de Ursula zijn het zulke geweldige mensen,lieve mensen hoe oud je ook ben zoek hulp schaam je niet liefs Janny
Jos - Zondag 7 mei 2017 22:03
Beetje laat gezien de datum, maar ik zou je toch meer willen vragen over de behandeling in de ursula kliniek.
Zit in een lastige situatie, ook gezien mijn leeftijd.
Liefst in een privé bericht.

Hartelijke groet,
Jos

Moon - Zaterdag 30 september 2017 08:03
Ik heb dezelfde vraag.. schaam schaam
Weet je al iets meer betreft hulp ?
Meadow - Vrijdag 12 oktober 2012 12:25
bijna 32
ES NAO gevalletje hier. scheiding, kind, stomme baan tja...... stresss druk. Veel sporten, gezond eten, wat steeds minder werd. Ja er wordt van alles van het lijstje afgeschrapt wat wel verantwoordelijk is!

Nu nieuwe vriend, samen wonen, studie die binnenkort begint, willen samen nog een kindje er bij. wat nu dus even op de plank ligt.

Sta op de wachtlijst bij stichting-jij. naast de deur gelukkig, en in de avonduren.
Geen tijd voor Ursula of wat dan ook.
Vind het erg jammer dat er zo weinig gericht is op mensen/vrouwen met een ES en kinderen, huishouden, job, druk sociaal leven en uiteraard je relatie!
sunshine - Zondag 20 januari 2013 18:47
Mijn boulimia begin op 16 jarige leeftijd, ik heb het mijn moeder zien doen de eerste keer. mijn moeder gaf na het eten over, ze was dun en zag er erg goed uit. Ik was dun en had een eetstoornis niet nodig, ik hoefde niet af te vallen. Ik had andere redenen om over te geven, ik vond het thuis nooit gezellig, ik ontweek het thuis komen eigenlijk, het had te maken met ruzies thuis. Ik ging in behandeling voor mijn boulimia bij de meren, en kwam in een groep, ik was de jongste deelneemster, de rest was 20 jaar en ouder. Toen ik luistde naar verhalen van deze mensen dacht ik ik zal nooit zo lang boulimia hebben, ze zijn gek. Ik ben inmiddels 30 en heer nog steeds last van, het gaat met pieken en dalen. Periodes dat t goed gat en oeriodes dat het slecht gaat en ik veel overgeef. Ik heb deze ziekte geaccepteerd maar zak er geen vrienden mee worden, ik wil evan af, 2013 hoop ik ervan af e zijn. Ik werk,ik zeg nog wel eens afspraken af maar ik ga proberen om dit niet meer te doen en uit mn isolement te komen. Ik zie er goed uit dus mensen verwachten geen eetstoornis bij mij, helaas kent deze ziekte geen mooie gezichten, iedereen kan het treffen.
Willeke - Maandag 15 december 2014 16:17
Hoi allemaal,

Ik ben benieuwd of dit forum nog bezocht wordt, aangezien de laatste reactie al bijna 2 jaar geleden is. Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van boulimia. Jarenlang heb ik ermee geworsteld (ong 12 jaar). Schaamte, minachting, denken dat je het zelf wel kan oplossen en toch terugvallen.. ik ken ze allemaal. Gelukkig na een 1 op 1 behandeling met een therapeut heb ik mijn boulimia overwonnen. Een enorme bevrijding! Nu ben ik zelf coach en wil ik heel graag anderen helpen met hun eetproblemen. Het is zo zonde van je tijd en energie en bovendien ook niet (langer) nodig! Mocht er iemand behoefte hebben aan hulp, laat het me dan weten door te reageren op dit bericht. Ik wil je graag helpen!
Anoniem - Donderdag 18 maart 2021 23:41
Doet u dat nog steeds?
Lyynn - Donderdag 18 december 2014 11:26
Ik weet niet of er nog gereageerd wordt op het forum.. Hoop dat je er anderen mee kunt helpen. Ben zelf 31 en ga vanaf januari in therapie voor mijn eetstoornis (nao/anorexia).
Kelme - Vrijdag 27 maart 2015 06:48
ik zou hier graag op door willen gaan.
Ik ben zelf nu bijna 28 en sta aangemeld bij Ursula voor an.
ik heb het in mijn tiener jaren ook gehad maar er nooit wat mee ( willen ) doen/gedaan
nu ik een relatie heb komt eigenlijk alles eruit!
ik worstel zo erg met mijn gewicht dat het elke week minder wordt.
Hier word ik geestelijk blij van soms maar verstandelijk niet!
ik wil er zo graag vanaf! alleen is hulp krijgen nog niet zo simpel, ik ben op verschillende plekken afgewezen omdat ik ook een persoonlijkheidsstoornis schijn te hebben.. dus voor die klinieken was ik te mager en kon ik het niet aan, en bij de eetkliniek vonden ze de persoonlijkheidsklachten weer te erg.... Ursula is mijn enige hoop nu! als ik zo door ga, ga ik volgens mijn huisarts de 29 niet halen! en wat zie ik graag mijn stiefzoontje opgroeien! mijn motivatie is enorm! dus fingers crossed!
Willeke - Zondag 18 oktober 2015 20:08
Op mijn 16e is mijn eetstoornis begonnen met anorexia tot ik zo mager werd dat mijn toenmalige 'vriend' mij dwong te eten. De eerste keer dat ik mijn vinger in m'n keel stak dacht ik: "Eureka, dit is het! Iedereen denkt dat ik normaal eet -geen ruzies meer, en ondertussen hoef ik niet aan te komen; oplossing gevonden." Voor ik het wist waren er 33 jaar voorbij met ernstige boulimia.

Ik ga verder niet in op wat er zich afgespeeld heeft in mijn leven; uitsluitend het eetprobleem omdat het daar nu even om draait.

Sinds een jaar gebruik ik Topiramaat. Ik heb er voor moeten vechten om het voorgeschreven te krijgen, want het wordt 'off-label' voorgeschreven. Het is eigenlijk een epilepticum. Men is er per toeval achter gekomen dat het ook hiervoor werkt en inmiddels is er meer studie naar gedaan o.a. door het Trimbosinstituut.

Ik ben nu bijna helemaal 'spuug'- en eetbuivrij!!!! en dat na 33 jaar!!! Natuurlijk eet ik nog niet normaal en zijn de onderliggende problemen niet opgelost. O.a. schematherapie maakt deel uit van een lange weg die ik nog heb te gaan en waarschijnlijk zal ik nooit meer onbezorgd een patatje oorlog naar binnen kunnen werken..... het zal in die zin altijd een gevecht blijven (:

Natuurlijk, ik zou het ook liever doen zonder medicatie; maar als je al 33 jaar in een hel leeft, dan ben je zo uitgeput.... dan is het verdomd moeilijk om het nog op te kunnen brengen puur vanuit jezelf. Dan ben je zo één geworden met je ziekte.

Ik zou willen dat er aan Topiramaat of andere werkende medicatie aandacht geschonken zou worden!
Jill - Zondag 17 januari 2016 12:20
Ik worstel ook al van puber af aan met eetstoornissen.
In mn puberteit BED, wat later in mn puberteit ging dit over in te weinig eten (geen anorexia, maar wel eetstoornis), Dit wisselde elkaar in de jongvolwassenheid af en uiteindelijk was ik zo zwaar (118 kilo, 1,63m) en werd ik zo zat van het jarenlange getreiter van familie en andere mensen dat ik namn zoveelste lijnpoging het roer drastisch ging omgooien. Dit was 2 jaar geleden. Inmiddels ben ik 63,4 kilo kwijt, en weeg ik 54.6 kilo...al een hele verbetering, maar nog lang niet tevreden!
Op internet zoek ik wel steun, maar ontmoet ik alleen meisjes van tussen de 12 en de 20 jaar die anorexia hebben (bij mij is de diagnose kortgeleden officieel vastgesteld).
Dit maakt dat ik me een uitzondering voel, en me belachelijk voel aangezien ik 33 jaar oud ben.
Ook nu is de kritiek uit mn omgeving niet te zuinig...dit maakt het nog moeilijker!
Toch heb ik niks met familie en buitenstaanders te maken, en heb ik iedereen buiten mn gezin, aan de kant gegooid! liever alleen in rust, dan omgeven met mensen die je alleen maar beledigen en continu kritiek op je leveren.
Had ik maar iemand die me begreep, en die contact me wou...mn man snapt me ook niet namelijk.
Ann! - Zaterdag 30 april 2016 06:20
De 30 zit er voor mij ook aan te komen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik al zo lang kamp met een eetstoornis. Allerlei vormen gehad inmiddels, ook goede periodes. Maar soms trap ik toch weer in die kuil omdat ik "even" niet oplet en beland ik in weer een volgende cyclus. Weken erna ben ik nog aan het vechten voor weer een gezonder leven en moet ik op mijn hoede zijn voor de volgende kuil. 10 jaar geleden zou ik dit nu niet verwachten. Ook niet dat dit zo sterk blijft sluimeren.
pieput - Zaterdag 24 juni 2023 05:47
No contact gaan in een toxische omgeving. Een toxische giftige omgeving vraagt veel energie en heb het gevoel dat mensen dit over het hoofd zien en dit als pathetisch en theatraal vinden oftewel aanstelleritis en aanstellerij of dat je overdrijft en overgevoelig bent en dat is niet stoer cool en sterk. In de westerse wereld moet je je gevoel zo verbergen en er is geen plaats voor gevoel en dat kan opbreken. Keep calm cool collective. Mensen met een trauma weten niet wat hun is overkomen en een deel is in het lichaam gebleven en met lichaamsgerichte traumatherapie zou men daar weer mee met zich zelf in verbinding staan. Rewiring the nervous system Het herbedradingssysteem moet weer in verbinding met elkaar staan . Die verbinding van lichaam en geest van dat je weet wat je weet en weet wat je is overkomen en bewust bent van je lichaam en contact hebt met je gevoel. Mindfulness en sensori monitor therapie en somatic experience. Er zijn ook cultleaders en goeroes en outcasts en outlaws outsiders die wat buiten de maatschappij staan die zich aanbieden als genezer en die zich op een voetstuk wil zetten en in de belangstelling wil staan als entertainer artiest en aandacht macht roem en aanbeden wil worden. Meer voor zich zelf om over het hoofd van een ander in the picture te komen. Ervaringsdeskundigen zijn niet geveinsd en zijn dat proces al doorheen geweest en als mensen zich hier in herkennen. Je hebt dit niet voor de lol gehad