Eetstoornissen bij 30 plussers
Het komt steeds vaker voor dat vrouwen Boulimia en Anorexia ontwikkelen op latere leeftijd. Er ligt op vrouwen tegenwoordig een enorme druk om mooi, jong en slank te blijven. Mooi ouder worden met hier en daar een rimpel lijkt er niet meer bij te zijn en celebs laten zich ook al massaal strak trekken. Heeft de ontwikkeling van een eetstoornis te maken met de druk van de maatschappij?
Psychiaters zien regelmatig patiënten die een eetstoornis ontwikkelen als zij in de 30, 40 of zelfs 50 jaar of ouder zijn. Vaak ontstaat de eetstoornis na een scheiding, menopause, het verlies van een ouder, het kwijtraken van een baan of als de kinderen het huis uit gaan.
Het gevolg van deze gebeurtenissen is dat de vrouw zich depressief gaat voelen en daardoor de eetlust verliest. Door de verminderde eetlust gebeurt het vaak dat iemand afvalt en zich daardoor beter gaat voelen. Door het lijnen worden de problemen naar de achtergrond geschoven. De focus komt dan op het lijnen en dunner worden te liggen.
Maar psychiaters zien ook veel vrouwen die de druk van het mooi ouder worden niet aan kunnen. Dat veel celebs, als Madonna en Sharon Stone, er zo strak en dun uit blijven zien helpt ook zeker niet mee... Als je kijkt naar de bizarre beauty rituelen, extreem dure cremes en 'mooi blijf' reclames dan zou je denken dat vrouwen van 40 jaar en ouder eruit moeten blijven zien als 20 jarigen. De druk die tienermeiden voelen om aan het schoonheidsideaal te voldoen, voelen 40 plussers ook. Vooral na de laatste bevalling hebben vrouwen het moeilijk met het accepteren van hun veranderde lichaam. Dit kan een trigger zijn voor het ontstaan van Anorexia of Boulimia.
(Foto's: flickr.com/photos/shankbone/ en flickr.com/photos/claudiana_gois/)
Steeds meer vrouwen van 30 jaar of ouder voelen zich minder succesvol dan 'dunnere' andere vrouwen (of dan vrouwen waarvan zij denken dat ze dunner zijn). Er ligt vanuit de maatschappij, behalve mooi blijven, nog een enorme druk op vrouwen. Ze 'moeten' namelijk goede moeders zijn, carrière vrouwen en goede partners zijn. Die druk kan enorme stress met zich meebrengen en langdurige stress is een risicofactor voor het ontwikkelen van een eetstoornis. Ook gebeurt het regelmatig dat iemand die vroeger een eetprobleem heeft gehad, maar daar al lang niet meer mee bezig is, op latere leeftijd opnieuw een eetstoornis ontwikkeld.
Behandeling?
Voor vrouwen is de grootste motivatie om hulp te zoeken en beter te worden een dochter in de tiener jaren. Ze willen namelijk niet dat hun dochter dezelfde eetgewoonten overneemt of hetzelfde over haar lichaam gaat denken. Veel instellingen zien dat vrouwen vanaf 40 met een eetstoornis maar moeilijk hulp zoeken. Vaak schamen zij zich, omdat ze denken dat een eetstoornis een ziekte is die alleen bij jongeren voorkomt. Wel zijn vrouwen met een eetstoornis in deze leeftijd gemotiveerder dan jongere vrouwen om beter te worden. De volwassen vrouwen reageren beter op de therapieën die geboden worden dan tieners. Het komt waarschijnlijk door de levenservaring en motivatie dat deze vrouwen, in combinatie met de therapie, de eetstoornis kunnen verslaan.
O.a. Riagg Maastricht, de unit Eetstoornissen van het academisch ziekenhuis in Maastricht, Altrecht, Eetstoornissen Rintveld, Eleos en Centrum eetstoornissen Ursula bieden behandeling voor volwassenen met een eetstoornis.
Praat er hieronder over mee of
reageer op het forum in de 30+ gespreksplek
Bronnen:
nytimes.com
guardian.co.uk
siskamulder.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik kreeg enkele jaren geleden een lichamelijke ziekte die mij psychisch onderuit haalde. Ik ging afvallen van de stress en ik ging mij daar aan vasthouden om een manier van controle te kunnen hebben doordat mijn chronische ziekte mij heel veel ontnam. Het afvallen werd een doel op zich en een manier om om te gaan met gevoelens en 'nog ergens goed in te zijn". En zo ontwikkelde ik een eetstoornis met de kenmerken van anorexia.
Ik ben inmiddels een jaar in behandeling - ambulant- en ik ben 48 jaar.
Ik vind het juist soms moeilijk om mijn motivatie vast te houden.
Als je meer info wilt over hulpverlening hierin die mij geholpen heeft, mag je me pb-en.
Hulpverlening is een grote stap, met kinderen, een beperkt sociaal netwerk, werk wat door moet gaan (financieel moeilijk). Ik ben niet bepaald flexibel om zomaar even therapie te gaan volgen.
Wat zijn laagdrempelige hulpvormen? Worden ze vergoed? Mag je kind mee?Komen ze thuis? Kan ik het vanuit huis volgen? kan het discreet en hopelijk merkt mijn gezin er niet veel van...etc
Deze twijfels en vragen maken dat ik denk van: nee, het is niet erg genoeg..om prof. hulp te zoeken...
Hoewel ik wel weer graag balans wil, maar door alle drukte niet weet hoe en waar ik (alleen) aan moet beginnen...
als alller laatse poging ben ik toen gaan sporten en ben 3o kilo afgevallen eigenlijk heel goed in balans was ik toen en dat is zo'n 5 jaar zo gebelven zelfs na de geboorte van mijn eerste kind. na mijn 2e zwangerschap ging het echter weer mis. niet meer op gewicht kunnen komen en langzaam begonnen de eetnuien en het overgeven weer toe te nemen. het zijn niet de buien die ik vroegen had(ongeveer 8 keer per dag over geven maar wel minimaal een keer per dag. soms heb ik er een paar weken of maanden geen last van maar het lijkt toch weer ergen te worden. bijna iedere dag voel ik me weer schuldig over wat ik gegeten heb en moet ik weer overgeven. Ik ben nu 41 jaar en voel me erg schuldig ten opzichte van mijn kinderen. wat als ze mama straks verliezen door deze ziekte. ik kan er maar niet mee stoppen en weet niet meer wat te doen.kun je hier ooit vanaf koen? ik weet niet meer wat te doen!
Zit in een lastige situatie, ook gezien mijn leeftijd.
Liefst in een privé bericht.
Hartelijke groet,
Jos
Weet je al iets meer betreft hulp ?
ES NAO gevalletje hier. scheiding, kind, stomme baan tja...... stresss druk. Veel sporten, gezond eten, wat steeds minder werd. Ja er wordt van alles van het lijstje afgeschrapt wat wel verantwoordelijk is!
Nu nieuwe vriend, samen wonen, studie die binnenkort begint, willen samen nog een kindje er bij. wat nu dus even op de plank ligt.
Sta op de wachtlijst bij stichting-jij. naast de deur gelukkig, en in de avonduren.
Geen tijd voor Ursula of wat dan ook.
Vind het erg jammer dat er zo weinig gericht is op mensen/vrouwen met een ES en kinderen, huishouden, job, druk sociaal leven en uiteraard je relatie!
Ik ben benieuwd of dit forum nog bezocht wordt, aangezien de laatste reactie al bijna 2 jaar geleden is. Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van boulimia. Jarenlang heb ik ermee geworsteld (ong 12 jaar). Schaamte, minachting, denken dat je het zelf wel kan oplossen en toch terugvallen.. ik ken ze allemaal. Gelukkig na een 1 op 1 behandeling met een therapeut heb ik mijn boulimia overwonnen. Een enorme bevrijding! Nu ben ik zelf coach en wil ik heel graag anderen helpen met hun eetproblemen. Het is zo zonde van je tijd en energie en bovendien ook niet (langer) nodig! Mocht er iemand behoefte hebben aan hulp, laat het me dan weten door te reageren op dit bericht. Ik wil je graag helpen!
Ik ben zelf nu bijna 28 en sta aangemeld bij Ursula voor an.
ik heb het in mijn tiener jaren ook gehad maar er nooit wat mee ( willen ) doen/gedaan
nu ik een relatie heb komt eigenlijk alles eruit!
ik worstel zo erg met mijn gewicht dat het elke week minder wordt.
Hier word ik geestelijk blij van soms maar verstandelijk niet!
ik wil er zo graag vanaf! alleen is hulp krijgen nog niet zo simpel, ik ben op verschillende plekken afgewezen omdat ik ook een persoonlijkheidsstoornis schijn te hebben.. dus voor die klinieken was ik te mager en kon ik het niet aan, en bij de eetkliniek vonden ze de persoonlijkheidsklachten weer te erg.... Ursula is mijn enige hoop nu! als ik zo door ga, ga ik volgens mijn huisarts de 29 niet halen! en wat zie ik graag mijn stiefzoontje opgroeien! mijn motivatie is enorm! dus fingers crossed!
Ik ga verder niet in op wat er zich afgespeeld heeft in mijn leven; uitsluitend het eetprobleem omdat het daar nu even om draait.
Sinds een jaar gebruik ik Topiramaat. Ik heb er voor moeten vechten om het voorgeschreven te krijgen, want het wordt 'off-label' voorgeschreven. Het is eigenlijk een epilepticum. Men is er per toeval achter gekomen dat het ook hiervoor werkt en inmiddels is er meer studie naar gedaan o.a. door het Trimbosinstituut.
Ik ben nu bijna helemaal 'spuug'- en eetbuivrij!!!! en dat na 33 jaar!!! Natuurlijk eet ik nog niet normaal en zijn de onderliggende problemen niet opgelost. O.a. schematherapie maakt deel uit van een lange weg die ik nog heb te gaan en waarschijnlijk zal ik nooit meer onbezorgd een patatje oorlog naar binnen kunnen werken..... het zal in die zin altijd een gevecht blijven (:
Natuurlijk, ik zou het ook liever doen zonder medicatie; maar als je al 33 jaar in een hel leeft, dan ben je zo uitgeput.... dan is het verdomd moeilijk om het nog op te kunnen brengen puur vanuit jezelf. Dan ben je zo één geworden met je ziekte.
Ik zou willen dat er aan Topiramaat of andere werkende medicatie aandacht geschonken zou worden!
In mn puberteit BED, wat later in mn puberteit ging dit over in te weinig eten (geen anorexia, maar wel eetstoornis), Dit wisselde elkaar in de jongvolwassenheid af en uiteindelijk was ik zo zwaar (118 kilo, 1,63m) en werd ik zo zat van het jarenlange getreiter van familie en andere mensen dat ik namn zoveelste lijnpoging het roer drastisch ging omgooien. Dit was 2 jaar geleden. Inmiddels ben ik 63,4 kilo kwijt, en weeg ik 54.6 kilo...al een hele verbetering, maar nog lang niet tevreden!
Op internet zoek ik wel steun, maar ontmoet ik alleen meisjes van tussen de 12 en de 20 jaar die anorexia hebben (bij mij is de diagnose kortgeleden officieel vastgesteld).
Dit maakt dat ik me een uitzondering voel, en me belachelijk voel aangezien ik 33 jaar oud ben.
Ook nu is de kritiek uit mn omgeving niet te zuinig...dit maakt het nog moeilijker!
Toch heb ik niks met familie en buitenstaanders te maken, en heb ik iedereen buiten mn gezin, aan de kant gegooid! liever alleen in rust, dan omgeven met mensen die je alleen maar beledigen en continu kritiek op je leveren.
Had ik maar iemand die me begreep, en die contact me wou...mn man snapt me ook niet namelijk.