Luisteren naar je kind
Luisteren, in veel van mijn blogs geef ik het advies om vooral te gaan luisteren. Maar wat is luisteren eigenlijk? Is het dat je de geluiden kunt begrijpen? Is het geluiden ontvangen die via je oor naar binnen piepen en daar gedecodeerd worden en omgezet worden in een begrip? Is het zelf stil zijn? Is het gehoorzamen?
Er is een verschil tussen horen en luisteren. Heel vaak horen we wat de ander zegt en zijn we instaat om via ons korte termijn geheugen de laatste zin ook te herhalen.
Maar dat is niet hetzelfde als luisteren. Bij luisteren neem je de inhoud van het gezegde in je op. Hoe vaak ben je niet al bezig met het geven van een reactie in je hoofd, terwijl de ander nog aan het praten is? Op dat moment ben je aan het horen, niet aan het luisteren. Voor luisteren is het nodig om de inhoud actief in je op te nemen. En niet alleen wat je hoort, maar ook wat je ziet bij de ander, hoort bij dit luisteren. Je let op de ondertoon is, de toonvoering en lichaamstaal.
Bij honden kun je dat goed zien, hoe belangrijk dat laatste is. Zeg je op een boze toon "Lieve hond!" dan duikt hij weg en wordt alert. Zeg je op een lieve, zachte toon "Stomme hond.", dan hij gaat kwispelen. Bij mensen geldt hetzelfde, ook wij luisteren naar de toon, de houding, de gezichtsuitdrukking.
Bij echt luisteren, gaat het om meer dan de woorden, het gaat over luisteren naar de emotie die erachter ligt en proberen die te begrijpen, zonder oordeel, advies, wegmaken of oplossing te bieden. Onderstaand gedicht zegt hierin alles en is voor mij en voor cliënten heel verhelderend.
Het is geschreven door de Amerikaanse psycholoog Leo Buscaglia.(1924-1998)
auteur van onder meer ‘Liever leren leven'.
Als ik je vraag naar mij te luisteren en
jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel,
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen.
En als je wilt praten,
wacht dan even en ik beloof je
dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.
Hoort u wel eens het zinnetje "Ik ben dik"? Vast wel. Kent u ook de neiging om op dat moment te zeggen "Je bent niet dik!" ? Ik wel. Dan weet u net als ik vast wel dat dat niet helpend is. Wat werkt dan wel? Ik noem het wel eens een snufje LSD nemen: luisteren, samenvatten, doorvragen.
Je kunt actief luisteren en dit ook laten zien door: te reageren, door samen te vatten, door verder te vragen, door begrip te tonen, door jouw gevoel toe te voegen. Door een aandachtige houding. Luisteren is echte belangstelling tonen.
Dit luisteren, samenvatten en doorvragen is de basis voor een begripvol gesprek. De tips van de week? Die staan wat mij betreft in het gedicht. Neem het mee in je hart.
Door: Marjolein, gezinstherapeut
Gerelateerde blogposts
8
Reacties
Ik zou graag met een vriendin afspreken, maar het probleem is dat mijn ouders niets van haar afweten. Ik heb haar namelijk leren kennen op een dieetsite. Samen wilden wij afvallen en beide zijn we hierin doorgeslagen.
We kennen elkaar nu al 1,5 jaar en hebben bij de prognose anorexia nervosa gekregen. Nu krijgen we alletwee professionele hulp en vechten we zo hard als we kunnen. We steunen elkaar hierin, helpen en motiveren elkaar waar we maar kunnen, om zo deze rotperiode te boven te komen. Eigenlijk hebben we nu alleen nog maar een positieve invloed op elkaar.
We willen heel graag wat afspreken, maar ik weet niet hoe ik mijn ouders over haar moet vertellen en hoe ik het aan hen voor moet stellen.
Nu is mijn vraag: Hebben jullie tips? Wat is jullie advies en wat zouden jullie ervan vinden?
Groet,
Daantje
Als jij zegt dat jullie alleen een positieve invloed op elkaar hebben, dan geloof ik dat. In feite zit het zo: Je wil graag afspreken met een meisje dat je via internet hebt leren kennen en dat net als jij vecht tegen anorexia. Ze is een vriendin van je geworden en jullie steunen elkaar. (Waarschijnlijk zitten jullie ook allebei op deze website?)
Kun je dat zo verwoorden aan je ouders? Je zou dan een deel van de waarheid verzwijgen, namelijk dat jullie oorspronkelijk op een dieetsite zaten. Je weet zelf diep in je hart hoe het zit. Als je echt weet dat contact met je vriendin jou gaat helpen, en er geen sprake is van een naar randje dat zou kunnen betekenen dat jullie elkaar juist aansporen om in je oude patroon te vallen, dan kun je denk ik met een schoon geweten doen wat het beste voor jou is. Ik weet uit ervaring namelijk hoe moeilijk het is als ouders zich met de situatie bemoeien. Ze willen helpen, maar helaas weten niet zij maar jijzelf wat het beste voor je is. Ik weet echter ook uit ervaring dat een eetstoornis ervoor zorgt dat je je geweten negeert en toch datgene doet waarvan je weet dat het niet verstandig is. Ik zou daarom echt nagaan bij jezelf hoe je je erover voelt. Als je twijfelt, dan zou ik nog wachten met afspreken en onderzoeken wat de reden voor je twijfel is.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik probeer dus te zeggen dat ik niet vind dat volledig eerlijk zijn tegen je ouders een gouden regel is, maar ik wil je op je hart drukken om alleen een bepaalde beslissing te maken als je die helemaal voor jezelf kan legitimeren en hij goed voelt. Alleen als je op die manier op jezelf kan vertrouwen, dan lijkt het me het waard om ervoor te zorgen dat jullie kunnen afspreken.
Succes, sterkte en liefs!
Kira
PS: Ik ben ervan uitgegaan dat je ouders weten van je eetstoornis en de professionele hulp die je hebt, omdat ik dacht dat ik dat uit je bericht kon halen. Als ze dat niet weten, dan lijkt de zaak me veel ingewikkelder, ik weet niet wat ik dan zou adviseren.
Het klopt inderdaad dat mijn ouders er vanaf weten. Heel erg bedankt voor het superadvies! Ik ga er maar eens een nachtje over slapen!! Groet, Daantje