Heeft mijn kind anorexia?

 

kind eetstoornisRegelmatig krijg ik via Proud2bparents de vraag "heeft mijn kind een eetstoornis?". Die vraag komt niet voor niets. Op internet zijn talloze lijstjes en sites te vinden die beschrijven wat een eetstoornis is en welke verschillende vormen er zijn. Heldere en duidelijke lijstjes. Er staat een uitleg op Proud2bme.

Vaak staat er nog bij dat bij een of meerdere van deze symptomen contact opgenomen moet worden met de huisarts.

Wat maakt dan dat ouders toch gaan vragen: Heeft mijn kind anorexia?
In mijn gedachten (en dan vul ik voor het gemak maar even in) heeft dat te maken met een aantal zaken.

1. Je hoopt zo als ouder dat je geruststelling krijgt, dat datgene wat je ziet en merkt, niet is wat je denkt. Dat het gewoon als "pubergedrag" kan worden afgedaan en dat je kind toch niet zo ongelukkig is als je vermoed.

2. Ouders vermoedden dat er dingen spelen, alleen de aanwijzingen zijn niet zo concreet zoals in bovenstaande lijstjes. Ze hebben er dus geen bewijzen voor en willen niet zomaar hun kind "beschuldigen".

3. Op deze puberleeftijd zie je je kind niet zo vaak meer bloot of in ondergoed waardoor bijv. ondergewicht niet zo snel opvalt.

4. Wanneer ouders er iets van zeggen, dan levert dat meestal een hoop heisa op. Of het wordt ontkend of het wordt bevestigd. Bij ontkenning ga je als ouder twijfelen en wordt je alerter. Bij bevestiging nemen de zorgen toe.

5. Wanneer is iets "gewoon lijnen" of "gewone puberhonger" en wanneer is het ongezond lijnen of zijn het eetbuien? Voor ouders (en soms ook hulpverleners) is het onderscheid heel moeilijk te maken. Het grote verschil zit hem in de controle. Of eigenlijk in het verlies van controle. Iemand die een eetbui heeft, ervaart controleverlies. Iemand die doorgeslagen is in het lijnen, ervaart ook controleverlies omdat niet gestopt kan worden met het lijnen.

pubergedrag6. Wanneer is het gewoon sporten en wanneer bewegen om te verbranden? Dat zit hem in de denkwereld van je kind en net zoals ik nu aan het invullen ben, kan je als ouder dat ook alleen maar invullen of achterkomen door een gesprek.

Ik wil 1 ding hierover uitdragen: volg als ouder je intuïtie. Je stelt die vraag niet voor niets. Het betekent dat je je zorgen maakt. En zoek alsjeblieft uit of die zorgen terecht zijn.

Zoals mijn huisarts ooit tegen mij zei: "ik zie je liever 10 x dat er niets ernstig is, dan dat je die ene keer niet komt terwijl het nodig is."

3 tips voor deze week:

- schakel bij twijfel altijd je huisarts in en deel je vragen en onzekerheid met hem/haar
- ga bij vermoedens gewoon de confrontatie aan en vraag het op de man af. Nee heb, ja kun je krijgen
- Deel je vermoedens met anderen die je kind kennen en vraag na hoe zij het zien. Ook (oudere) broers en zussen hebben vaak vermoedens of kennis hierover.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Tanja - Donderdag 1 maart 2012 19:54
Wat duidelijk!
Moeder1962 - Vrijdag 2 maart 2012 10:38
Goede tips en herkenbaar zeg.
Thea - Vrijdag 2 maart 2012 11:19
Herkenbaar! Goed om te lezen. Bedankt..
Femke - Vrijdag 2 maart 2012 11:51
Wat een fijn artikel, heb hier echt iets aan!
Sarah - Zondag 26 augustus 2012 19:12
ik heb zelf anorexia gehad. het begon toen ik 8 was en ik ben nu 16. Laat je kind weten dat je van haar houd, maar laat niet teveel zien dat je je zorgen maakt. Zelfhaat is erg veel voorkomend bij anorexiapatienten.
Me - Vrijdag 10 oktober 2014 18:38
Ik ben nu zelf bezig een eetstoornis te overwinnen, inderdaad je kind laten zien dat je van hem/haar houd werkt erg goed. Ook praten en accepteren werken goed. Stuur hem/haar NOOIT zomaar naar een psycholoog of zoiets, dat maakt het alleen maar erger, meestal.