Geen hulp na zelfmoord
Je doet een poging tot zelfmoord, komt in het ziekenhuis terecht of bij de huisartsenpost en hierna gebeurt er niets. Je krijgt geen hulp van de huisarts of een psychiater en zit de volgende dag alweer thuis met diezelfde depressieve stemming en wanhoopsgedachtes. Uit recent Belgisch onderzoek van de Socialistische Mutualiteit (verzekering) blijkt dat meer dan 25 procent van de mensen die een zelfmoordpoging hebben ondernomen drie maanden na dit voorval nog geen contact hebben gehad met hun huisarts of een psychiater.
Helaas blijkt ook dat mensen die eerder een poging hebben gedaan tot zelfmoord een groter risico lopen om dit nogmaals te ondernemen. Goede hulp en ondersteuning na zo'n poging is dus juist heel belangrijk. In 2012 overleden er in Belgie 2.203 mensen door zelfdoding.
Bekijk meer video's van vtmnieuws op nieuws.vtm.be
"De resultaten zijn onrustwekkend. Zelfdoding, maar ook pogingen tot zelfdoding zijn een belangrijk en omvangrijk, maar ook een onderbelicht probleem", aldus Paul Callewaert, algemeen secretaris van de Socialistische Mutualiteit.
Voor het onderzoek werd er gekeken naar 4.063 mensen die een of meerdere pogingen tot zelfmoord ondernamen in 2011, 2012 en 2013 en in het ziekenhuis werden opgenomen. Uit dit onderzoek bleek o.a. dat vrouwen de helft meer pogingen tot zelfmoord ondernemen dan mannen. Daarnaast bleek dat de opvolging van mensen die een poging tot zelfmoord hadden ondernomen, verre van optimaal was.
"Als we het contact met de huisarts en psychiater tezamen beschouwen, blijkt dat 15 procent van de leden met een poging tot zelfdoding geen contact heeft gehad met een huisarts of psychiater, noch voordien noch nadien. 27 procent heeft na de poging tot zelfdoding de eerste 3 maanden geen enkel contact gehad met een huisarts of psychiater", aldus Paul Callewaert, algemeen secretaris van de Socialistische Mutualiteit.
In Nederland kan je als je zelfmoord gedachtes hebt terecht bij 113online.nl en jouw huisarts of andere hulpverleners waarbij je reeds bekend bent.
Bron: HLN.beGerelateerde blogposts
Reacties
Tis helaas niet vanzelfsprekend. :(
Zo tijdelijk is het helaas niet.... heb er al meer dan 10 jaar last van, ben sinds een paar maanden in behandeling en nu nemen ze me eindelijk serieus....#datwerdtijdook. ..
Na de ziekenhuisopname voelde ik een enorme teleurstelling in mezelf. Ik had alles zo goed voorbereid :(
Tijd voor extra hulp is er niet. Daardoor voel ik me alleen en niet geholpen.
Heb vaak genoeg meegemaakt dat je wordt gezien als een aandacht trekker, in plaats van dat je ziek bent.
Dit schrijnende verhaal gaat over een goede bekende van mij.
Die vrouw was 43 jaar en liet 2 kleine kinderen achter.
Iedereen die er ooit aan denkt om er een einde aan te maken: ZOEK HULP, voor het te laat is en je meer verdriet achter laat dan je lief is...
Wat ik me herinner is dat iemand na een zelfmoordpoging twaalf keer zo vaak uiteindelijk ook door zelfmoord overlijd als gemiddeld...
Dus voel me zeaar onbelangrijk..te lastig te veel.. en mislukt...en verdien dus geen opname. Om bij te mogen komen van de dagelijkse hel van overleven van mijn leven wat geen leven is. Maar een grote strijd.
Als ik mijn 2 behandelaren niet had. En niet vertrouwde. Weet ik zeker dat ik er niet meer was geweest. Moet alleen nu afscheid nemen van hen. Om naar andere behandeling te gaan. Maar dat doet zoveel pijn dat alles zinloos hopeloos... en voel me machteloos wanhopig verloren... een klein meisje schreeuwend huilend..van pijn angst en verdriet. Getroost willen worden veilig zijn... iemand die van mij houd.
Maar noooiit komt dat
Ik hoop dat de ziekenhuiswereld wakker wordt en het serieuzer gaat nemen.
Ze vinden dat je tijdig aan de bel mort trekken als het niet goed gaat. Maar dit blijf moeilijk
De andere keren werd me vanuit het ziekenhuis hulp geboden en is er een goede overdracht geweest naar mijn behandelaar. Dat dat zo bijzonder is, dat wist ik niet...
Na vele pogingen en vorige week maandag heel boos worden op de hulpverlening ben ik nu eindelijk voor behandeling opgenomen. Op dit moment schiet ik nog heen en weer tussen 'blij met hulp' en nog steeds dezelfde gedachten van wanhoop en niet meer verder kunnen of willen. Het is jammer dat ik in zeer korte tijd zoveel pogingen heb ondernomen, maar ik denk dat als ik eerder geholpen was zoals nu, het niet zover had hoeven komen....
Ook op het forum, het ene moment mag je alles in details plaatsen, volgende moment plaats je iets netjes maar wel vanuit een dissociatie en dan wordt alles verwijderd.
Jammer dat hier niet goed mee omgegaan wordt om de veiligheid van zo'n site met kwetsbare mensen te waarborgen.
@Star*
Ik ben het eens met je berichtje, ik vind ook de eerste reactie niet zo gepast: een blogreactie is niet de manier om hulp te zoeken of paniek de wereld in te dragen. Hoe hoog het ook allemaal zit. Verder inderdaad reageren op een blog en je ervaringen delen vind ik prima en dat is ook gewoon oké, maar dat is iets anders dan een heel hoe en wat.
En dat wat betreft een psychiater zien vóor je het ziekenhuis klopt, maar het is heel makkelijk om jezelf daaruit te praten. Ook als je niet belooft jezelf niks aan te doen. Daarnaast is het maar de vraag in welke mate je jezelf kan inschatten daarin en daarover eerlijk kunt en wilt zijn. Wat er nadat contact met die psychiater en het ziekenhuisontslag gebeurt is vaak wel de vraag...
als ik tegen me psycholoog vertel dat ik aan de dood denk en dat elke week vertel is het normaal.
en als ik dan zeg dat ik het ga doen is het in een keer een probleem.
sorry hoor maar ik heb het toch echt wel aan gekondigd
Al meerdere malen zelfmoord pogingen gedaan
Meerdere keren opgenomen ,nu is ze weer opgenomen maar mag daar helaas maar 5 dagen zijn, terwijl ze zelf langer wil blijven ivm haar veiligheid
Wat kan ik doen ??? HELP