Huisarts herkent eetstoornis niet
Eén op de drie mensen met een eetstoornis wordt door de huisarts niet verwezen naar gespecialiseerde hulpverlening blijkt uit recent onderzoek van de Engelse eetstoornis stichting Beat. Volgens de stichting vraagt dit om betere voorlichting en scholing van geneeskunde studenten, waardoor de signalen van een eetstoornis zoals anorexia nervosa en boulimia nervosa sneller en eerder door hen herkend kunnen worden.
Het onderzoek werd gedaan onder 1.420 mensen die leden aan een eetstoornis. Hieruit bleek dat bij 358 van de 1267 mensen die hulp vroegen aan de huisarts, de eetstoornis niet werd herkend. Dat is ongeveer 30 procent waarbij de eetstoornis onopgemerkt blijft of niet voldoende serieus genomen wordt om een verwijzing te regelen...
Meer dan de helft van de ondervraagden (55%) had het gevoel dat de huisarts het belang van vroege interventie niet begreep. Slechts 34 procent van de mensen vond dat de huisarts voldoende kennis in huis had om goed te helpen. Tenslotte vond ruim de helft van de ondervraagden de zorg die zij ontvingen van de huisarst slecht tot zeer slecht. Door de slechte hulp veranderde 1 op de 6 van de ondervraagden in de tussentijd van huisarts. De meesten van hen gaven aan hierna positiever te zijn over de hulpverlening.
"Meerdere keren kwam ik met vage klachten bij de huisarts. Ik was dun en viel af. Ik at weinig vertelde ik haar. Ze vroeg niets. Ze gooide het erop dat ik maar weer vlees moest gaan eten. Ik vertelde dat ik dat niet deed, omdat ik vegetarisch at uit principe. Ze vond dat ik dan maar met een diëtist moest gaan praten om dat beter aan te vullen, want nu was ik wel erg vaak ziek. Precies ditzelfde consult heb ik denk ik drie keer gehad. Ik durfde niet zelf te zeggen: Ik denk dat ik een eetstoornis heb en wil hulp. Had ik dat maar wel gedaan." - Elsa
Volgens Andrew Radford manager bij de stichting Beat is het zo snel mogelijk herkennen en verwijzen van mensen met een eetstoornis van groot belang. Hoe eerder dit wordt gedaan, hoe groter de kans op herstel van de eetstoornis. Hij geeft bovendien aan dat het voor veel mensen met een eetstoornis een enorm spannende stap is om naar de huisarts te gaan en dat dit vaak ook de eerste persoon is waarmee over de eetstoornis wordt gesproken. Het is daarom juist belangrijk dat deze ervaring een positieve is. Het is kwalijk om te ontdekken dat zoveel huisartsen de signalen van een eetstoornis niet voldoende herkennen.
"Mijn huisarts vroeg uit zichzelf niet naar hoe ik mij verder voelde over mezelf, mijn lichaam of waarom ik weinig at. Ze dacht dat ik gewoon een kleine eter was of geen zin had om te eten. Ze nam mij niet erg serieus. Uiteindelijk heb ik haar gewoon gebeld, maar dat was veel later in mijn eetstoornis en gezegd dat ik een doorverwijzing wilde, omdat ik een eetstoornis had. Ze zou toen een briefje voor me klaarleggen. Als ik daarna nog weleens bij haar kwam voor iets anders, vroeg ze er nooit naar. Gelukkig had ik toen behandeling. Later ben ik naar een andere huisarts gegaan omdat ik ging verhuizen. Deze las mijn dossier en had er belangstelling voor. Deze huisarts leek er ook veel beter van op de hoogte te zijn." - Elsa
Stichting Beat wil met dit onderzoek huisartsen niet de schuld geven of iets kwalijk nemen, maar wil wel het belang benadrukken van en oproepen tot betere medische scholing van geneeskundestudenten op het gebied van eetstoornissen.
Hoe is jouw ervaring met de huisarts?
Bron: Independent
Fotografie: Irop
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind dat de huisarts, het was een leerling van mijn eigen huisarts goed heeft gehandeld. Volgens de kinderarts had ik geen maand later moeten komen dan was mijn hartspier ermee gestopt.
Die huisarts heeft nu een eigen praktijk. Maar dat is bij mijn huisarts wel de instelling van zijn praktijk. Dat je snel mag komen en zeker met deze dingen
Een paar jaar dus met boulimia rondgelopen. Kwam toen bij een antroposofische huisarts, die nauwelijks de tijd voor me nam. Schreef ie wat korreltjes of druppels voor voor vage klachten, verder nauwelijks een gesprek. Pas na een paar jaar - voordat hij mijn huisarts was had ik al een paar jaar boulimia - verwees hij me door naar een psycholoog of psychiater, weet het niet, die mij op zijn beurt naar een inrichting verwees. Denk dat ik misschien met minder hulp had toegekund als ik op tijd hulp had gehad/
Merk het sowieso wel. Dat er naar een bepaalde klacht wordt gekeken maar verder niet. Wat ook niet echt meehelpt is dat er een stuk of 4 huisartsen in de praktijk zijn en je geen vaste huisarts hebt. Als je één of twee vaste huisartsen hebt, die je wat vaker zien, kunnen dingen opvallen. Bijvoorbeeld dat je binnen een paar maanden best bent afgevallen; dingen die niet zo gauw in je dossier staan.
Omdat ik verhuisplannen heb, heb ik alvast een huisartsenpraktijk in mijn nieuwe woonplaats uitgekozen; een praktijk met 2 huisartsen.
Ik dacht echt doe ff normaal, vond het al heet wat om zo te vertellen en dan word je gewoon uitgelachen.
Daarna naar een diëtist doorgestuurd ipv de psycholoog. Toen ging ik Optimel drinken. Wat een fiasco!
En daar bleef het dan ook bij, ze checkten gewoon het nee-hokje aan en ik werd weggestuurd en kon verder gaan met wat ik deed.
Ik heb zo'n spijt van dat ik niet eerlijk was op die momenten, ik had zo graag gewild dat één iemand verder keek en doorvroeg, zodat ik toch eerlijk kon zijn en hulp had gekregen. Ik weet dat het in praktijk mijn 'eigen schuld' is geweest omdat ik zelf nee zei, maar je zou als specialist ook moeten weten hoe iemand diep in een eetstoornis nadenkt; dan wìl je in eerste instantie, vanuit de eetstoornis, geen hulp. Pas later, als de realisatie komt en je beter wil worden, ook als dat aankomen en meer eten betekent, merk je dat je je kansen hebt weggegooid. En dan kan ik toch weleens boos zijn op al die "specialisten" die niet goed hebben gehandeld..
De leerkrachten van mijn school maakten zich steeds meer zorgen erover,want ik werd echt mager volgens hun!
Dus bezint eer gij begint!