Eten stelen met een eetstoornis
Stelen uit schaamte; hoe is dat mogelijk? Vorig jaar werd er in een supermarkt in Overijssel regelmatig groente en fruit gestolen. Na het plaatsen van een beveiligingscamera werd een jonge vrouw betrapt. De 26-jarige vrouw had een taakstraf van 20 uur boven haar hoofd hangen voor het stelen van de groente en fruit. Eenmaal in de rechtzaal werd ze wel schuldig bevonden, maar werd de 20 uur taakstraf afgewezen. De vrouw leed namelijk aan een eetstoornis.
De reden dat zij de groente en het fruit had gestolen was omdat ze zich schaamde voor wat ze at en niet wilde dat mensen dit zagen. Ze durfde daarom niet af te rekenen. ‘Ik wilde niet dat anderen zagen wat ik at. Daarom durfde ik de producten niet op de band bij de kassa te leggen en af te rekenen.' Een taakstraf zou volgens de raadgevende professional enkel averechts werken. Stelen door schaamte, stelen als gevolg van een eetstoornis, heb jij dat weleens gedaan?
Ikzelf heb nooit eten uit een winkel gestolen, maar moet eerlijk bekennen dat ik weleens eten uit de kastjes van mijn toenmalige huisgenoten heb gesloten. Eén van de jongens in het studentenhuis haalde regelmatig grote bakken vanille ijs. Dat vond ik heerlijk. Ik mocht dit 'van mijn eetstoornis' echter niet kopen. Ik zou er zogenaamd van aankomen en bovendien kon ik geen maat houden. Ik had in die tijd enorme last van eetbuien, dus als ik iets lekkers voor mezelf kocht, moest het ook helemaal op. Door het weinige eten had ik regelmatig enorme trek, een soort onbedwingbare drang. Ik sloop op dat soort momenten dan naar de gezamenlijke keuken, opende het deurtje van de vriezer en schepte met een grote lepel vanille ijs uit de bak van mijn huisgenoot. Ik schepte het ijs in een groot glas en nam dit mee naar mijn kamer.
Uit een supermarkt eten stelen heb ik nooit gedaan, al schaamde ik me wel enorm voor wat ik allemaal kocht. Ik schaamde me niet voor 'gezond' eten, maar wel voor de vele malen dat ik naar de supermarkt ging om eetbuivoedsel te halen. Ik ging dan het liefst naar verschillende winkels. Bij de kassa van de Albert Heijn had ik het idee dat mensen naar mijn boodschappen op de band staarden. Ik praatte mezelf moed in door te zeggen 'Ik kan prima een feestje hebben, niemand die weet dat ik dit allemaal alleen ga opeten'. Toch schaamde ik me en voelde ik me er walgelijk bij. Het eten stelen is nooit bij me opgekomen. Dat zou enkel voor nog veel meer schamte hebben gezorgd, denk ik.
Toch ken ik ook wel mensen die 'door hun eetstoornis' wel dingen gingen stelen. Zo vertelde een jonge vrouw me dat ze met opzet altijd zonder geld ging reizen met de trein omdat ze anders eetbuivoedsel zou kopen. Eenmaal op het station was de drang dan soms zo groot, dat ze naar een AH To Go ging en alsnog op zoek ging naar eetbuivoedsel om het in een onbewaakt en druk moment in haar tas te stoppen. Ze kon de drang niet weerstaan.
De vrouw uit Overijssel werd wél schuldig bevonden, maar er volgden geen consequenties: ze kreeg geen taakstraf. Al is de hele rechtzaak wellicht al voldoende consequentie. Mag je je eetstoornis de schuld geven van het stelen of ben jij zelf verantwoordelijk voor jouw daden? Ik ben benieuwd naar jouw standpunt. Vind jij dat je iemand met een eetstoornis volledig verantwoordelijk kunt stellen voor het stelen van eten uit een winkel of vind je dat de eetstoornis deels de schuld mag krijgen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Als iemand vanuit een andere ziekte iets doet wat niet mag, bijv. bij psychotisch zijn, wordt er ook rekening mee gehouden. Verminderde toerekeningsvatbaarheid hoor ik dan vaak voorbij komen.
Dus, ja er mag wat mij betreft rekening mee gehouden worden mits er per geval het ziektebeeld, persoonlijke omstandigheden, frequentie ed bekeken wordt.
Beetje coulance bij zo veek lijden is best op zijn plaats.
Éen van mijn huisgenoten heeft de sleutel teruggevraagd en mij ook zijn sleutel teruggegeven, omdat hij mij er niet meer mee vertrouwde. Heel terecht en ik vind het een lastige consequentie, want ik voel inderdaad dat ik nu minder vertrouwd word doordat ik die eetstoornis had.
Ik was dan wel ziek, ik vind het wel terecht dat ik zelf de consequenties draag van mijn zieke gedrag.
Wel vind ik dat tijdens een vervolging centraal moet staan hoe iemand geholpen kan worden, niet hoe iemand gestraft kan worden. Opname in een kliniek misschien? Dan kun je ook niet zo snel meer iets stelen. Als de vrouw dat weigert, dan kun je alsnog de standaard taakstraf opleggen.
De vraag die bij mij opkomt is of een eetstoornis te vergelijken is met een psychose?
Ik denk persoonlijk, dat welke ziekte je ook hebt, het wel goed is om op je verantwoordelijkheid aangesproken te worden.
Zoals bij PizzaCanzone hierboven bv. is gebeurt. Als je gedrag nooit consequenties heeft, dan is er ook geen impuls om het te veranderen, om hulp te vragen etc.
Als ik me niet vergis kwam dit nl ook in de docu van onlangs terug - dat er gestolen werd voor EBvoedsel, dat je het doet 1, dat je er met naam en toenaam over praat - bizar. Ga dan ook even alles betalen bij de kassa - met terugwerkende kracht als je weer 'sober' bent. En als je geluk hebt ontwijk je een taakstraf. Vind eigenlijk dat een straf ook kan - maar dan constructief. Van mijn part vrijwilligerswerk.
Verder weet ik wel (uit eigen ervaring) dat je tijdens een eetbui in een roes kunt raken, dus kan het mij voorstellen dat iemand zou gaan stelen. (heb dat zelf overigens niet gedaan). En ik zou in dat geval ook rekening houden met de straf..
enfin, deze vrouw in kwestie stal fruit en groente, volgens mij niet uit geld nood maar uit schaamte zei ze? maar dan ben je wel voor rede vatbaar vind ik. Desnoods laat je iemand anders je fruit kopen. maar ik vind niet dat dit op een eetstoornis kan worden afgeschoven.
Tegenwoordig zit ik zelf achter de kassa, en lieve allemaal.
DE CAISSIÈRE LET ;ECHT NIET OP WAT JE ALLEMAAL KOOPT.
Ja tenzij je tweehonderd slagroomtaarten koopt natuurlijk, maar dan ga ik er echt niet vanuit dat je ze allemaal zelf op eet.
No Worries
Waar de crux 'm echter in zit is dat als het niet bespreekbaar wordt gemaakt, of afgedaan als een symptoom van de ziekte en daarmee vergoeilijkt, degene niet geholpen wordt.
Wanneer je iemand aanspreekt op zijn verantwoordelijkheid, dus duidelijk een grens stelt wat wel ok is en wat niet, wordt het ook helder voor degene en geef je iemand ook de kans om het ánders te gaan doen.
Dat neemt niet weg dat dat pijnlijk is....
Ik zou zeggen: je kiest niet voor een eetstoornis, dus ook niet voor het stelen. Maar aangezien veel mensen denken dat een eetstoornis een levensstijl is, is het lastig om mensen te overtuigen dat het echt niet met opzet was.
Ondanks dat alles vind ik dat het hebben van een eetstoornis geen rechtvaardiging is. Stelen is stelen, en stelen is fout. Maar de omstandigheden moeten naar mijn mening wel meegewogen worden in het oordeel, wat voor de betreffende persoon een effectieve maatregel zou zijn om te voorkomen dat hij of zij opnieuw de fout in gaat.
Bij mij in de supermarkt heb ik één keer een pak koeken opgegeten, achter de stellingen in het magazijn en ik verstopte het snel zodra er een collega binnen kwam lopen. Ik werk daar nog steeds, dus opbiechten durf ik het niet. Ik ben ook echt woest op mezelf hierom, want het kan mij gewoon mijn baan kosten. Geen idee, maar het voelde als een idiote roes... ééns maar nooit weer, echt..
Als je een eetstoornis hebt, ben je toch niet verminderd of volledig ontoerekeningsvatbaar?
Want dat zou betekenen, dat je bij alles wat 'niet zo handig is', zou kunnen zeggen 'Oh ja, ik heb een eetstoornis, dus ik kan daar niks aan doen'.
Vanuit een psychose stelen, dat lees je weleens vaker en dan vind ik ook absoluut dat je daar niks aan kan doen.
Maar vanuit een eetstoornis? Waarom.. Bij de kassa kijken ze echt niet naar wat je eet (zoals hier al vaak op de site in reactie staat). Naar mijn idee kies je er toch echt zelf voor om je eetbuivoedsel te stelen of gewoon te kopen. Als je steelt, ziet vervolgens de halve winkel, dat je wordt meegenomen (inclusief jouw producten). Als je het gewoon koopt, let niemand op je.
Daarmee vind ik zeker niet dat er niets met diegene moet gebeuren. Maar persoonlijk ben ik qua straf e.d. wel heel erg in gesteld op een: 'hoe houd je de kans op terugval het laagst? ' Wat in dit geval als taakstraf niet per se veel waarde lijkt te hebben. Maar : je moet daarbij ook letten op de vraag: 'welke boodschap geef je af aan de samenleving?' plus de 'gevaren' dat mensen het gaan 'nadoen'
Ik heb zelf ook wel eens de drang gehad om te stelen, sterker nog ik had het al bijna meegenomen voor ik het zelf door had. Maar ik voelde me al in de supermarkt zo rot daarover dat ik het weer met alle vakkundigheid en onzichtbaarheid uit mijn tas heb gehaald en weer terug gelegd. Het gaat ook nog niet eens alleen om het hele schaamte-aspect. Je wíl ook gewoon niet betalen voor wat je koopt, omdat je het zo intens haat en het gevoel er aan zo naar is, dat je niet ook nog eens keer op keer dat geld er aan kwijt wil zijn. (en ja daar zit wel een verschil in met 'gewoon' geld daar aan uitgeven.)
Ja je hebt nog wel een verantwoordelijkheid, maar in een waas van je eetbui doe je veel meer dan je zelf voor lief hebt (al ging dit blog volgens mij niet zo zeer over BN: gezien de groente / fruit ). Om over het schuld gevoel achteraf nog maar te zwijgen. En je gaat ook niet terug naar de supermarkt om het maar op te biechten of terug te geven om je alsnog kapot te schamen.
Ik sta wel versteld te kijken dat mensen het minder erg vinden om te jatten van mensen uit de naaste omgeving dan uit de supermarkt :S. Je naaste omgeving heeft er veel meer last van. Het hele vertrouwen, de hele irritatie etc etc. En (hiermee wil ik stelen op welke manier dan ook niet goed praten) maar wat is die ene rol koekjes op die honderden die ze verkopen ivm de 1 van de 1 in de kast van je huisgenoot ?
Blablabla
xx
Vreselijk zoals je je voelt elke dag, het stelen breekt zo af aan je gevoel van eigenwaarde je voelt je waardeloos en alleen met dit alles. I know the struggle. Ik deed het ook, eten stelen, ik ben er wel zelf mee gestopt van de een op de andere dag, ik wilde in het reine komen en een goed mens zijn. Ik dacht gisteren kan ik niet meer ongedaan maken, het kwaad heeft geschied maar vandaag kies ik er voor om te stoppen en doe ik het niet meer. Daar ben ik echt heel erg opgelucht en bevrijd door. Natuurlijk ben ik echt kapot van de schaamte nu... en de angst van wie het wel of niet weten, het toch hebben gezien dat soort dingen. Stelen wordt in de maatschappij ook als heel not done gezien, dat is het ook maar dat maakt het ook dat je jezelf nog slechter voelt over jezelf. Een neerwaartse spiraal...........
Ik vind boodschappen doen en winkels momenteel afschuwelijk, ik ben er gewoon angstig door geworden en dat was ik vroeger niet. Ondanks mijn eetstoornis kon ik boodschappen doen nog best leuk vinden maar dat doe ik nu een tijdje liever samen met mijn vriend.
Time heals denk ik dan maar elke maand verder verwijderd van deze afschuwelijke periode is weer een stukje loslaten.
Als het je niet alleen lukt kun je hulp zoeken die bij je past, je bent het waard!!! Heel veel sterkte, je bent niet alleen met dit probleem en ook geen walgelijk mens. Maar pas als het stelen stopt zul je je veel en veel beter gaan voelen. Liefs!
Maar ja, soms denk ik: wat is de volgende stap?
Vroeger durfde ik nog niet van mijn zus' kamer te stelen en nu is dat meer regel dan uitzondering wanneer ik een eetbui heb. :-(
Ik steel vanuit m'n eetstoornis. Schaam me er dood voor maar voelt goed mijn verhaal hier anoniem kwijt te kunnen. Ik schaam niet omdat ik me schaam maar uit geldgebrek. Ik heb orthorexia en zelfs met stelen ben ik al bijna 55 euro aan weekboodschappen kwijt in mn 1tje. Alles moet uit dwangmatigheid biologisch en van de biowinkel komen. En al die superfoods Peperduur. Ik begon met een klein reepje chocolade in mn handtas te stoppen. Toen ik merkte hoe makkelijk het was gebeurde het vaker en nu standaard elke week eigenlijk. Ik wil het eigenlijk helemaal niet doen en voel me vaak zo schuldig. Elke keer als de mensen van de winkel zo lief zijn schaam ik me dood. Het is geen excuus, en weet het dondersgoed.
Heb het altijd voor mezelf gehouden , maardit bericht heeft mijn ogen zeker geopend. Misschien vertel ik het m'n therapeute wel, ze kan me helpen hoop ik.
Als je er echt mee wilt stoppen denk ik dat het helpt om te denken aan de schaamte die je voelt wanneer je wordt opgepakt. Dat lijkt me verschrikkelijk! Misschien moet ik dat mezelf maar voorhouden wanneer ik drang voel opkomen.
het blijft een lastig probleem!
maar stelen mag niet!
Goddank is dit allemaal al jaren geleden. Het gestolen geld heb ik tot op de laatste cent terug betaald. Vind het wel terecht dat er consequenties verbonden zijn aan je gedrag. Stelen is niet goed te praten; je maakt toch zelf die keuze.....vind ik
Waarschijnlijk als deze mensen bevallen duurt de bevalling 30 uur en bevallen ze van een fles frituurvet
JOUW verantwoordelijkheid.