Dit zal de derde keer zijn dat ik mijn verhaal op de site deel. Ik ben onlangs pas 'genezen verklaard' van pseudologia fantastica, waardoor ik eindelijk mijn échte verhaal durf te doen. Ik heb altijd van aandacht gehouden, dat zal ik nooit ontkennen. Vanaf het moment dat ik kon praten stond ik te zingen voor mijn familie en wanneer ik kon dansen deed ik dit. Ik was een opgewekt en vrolijk meisje.

Ik ging naar de peuterspeelzaal en daar was ik altijd een beetje een buitenbeentje, dit vond ik niet erg want buiten school had ik genoeg vriendinnetjes waarmee ik vaak speelde. We verhuisden en ik ging naar de basisschool. Toen ik daar voor de eerste keer aan kwam heb ik gehuild en durfde ik niet, ik wilde geen contact maken met mensen want dit vond ik eng. Door mijn verlegenheid (tegenwoordig weten we dat dit sociale angst is) leefde ik in mijn eigen wereldje, iedereen die mijn wereld wilde betreden werd langzamerhand de deur gewezen.

Ik ging weleens met kinderen mee naar huis, maar echte vriendinnetjes had ik niet, nog steeds niet overigens. Ik leefde in mijn zelf gecreëerde wereld en ik vond het fijn om daar te zijn. Hierdoor was ik al gauw een slachtoffer van treiteren en pesten, ook hier gaf ik weinig om want ik wist beter. Ik werd van trappen af geduwd, geschopt, geslagen maar ook verbaal mishandeld. Mensen wisten niet wat er 'mis met mij was', vonden mij raar en achterlijk, zelfs de leraren zeiden dat het mijn eigen schuld was dat ik gepest werd.

Ik begon tegen mijzelf te liegen, eerst over kleine dingetjes. Met een mesje kraste ik bijvoorbeeld mijn duim open en ik zei dat ik gevallen was, enkel om aandacht te krijgen. In mijn gehele jeugd heb ik nooit een warme hand op mijn schouders gekregen of een paar woorden waar ik wellicht sterker door kon worden. Wanneer ik loog, kreeg ik dit wel. Mensen vonden mij zielig, ik kreeg aandacht en dat vond ik fijn. Ik loog dat mijn opa was overleden, ik loog dat ik geen eten kreeg thuis, ik loog over nepvriendinnetjes. Mijn hele leven bestond uit leugens, waardoor ik mijzelf met nog meer leugens moest beschermen.

In groep 7 ben ik op een nieuwe school begonnen, helaas kon ik hier ook niet goed functioneren. Ik begon mij uit te sloven, enkel om leuk gevonden te worden. Ik droeg mijn masker dag in en dag uit. Ik begon te rotzooien met eten, mijn ouders kwamen er een paar keer achter maar ondertussen had ik het liegen zo erg onder de knie gekregen dat ik mij hier wel uit kon praten. Ik viel niet af, ik was immers altijd al randje ondergewicht.

Gelukkig was ik niet, verre van, maar ik wilde het niemand laten merken want ik was best populair. In deze periode werd het liegen iets minder, ik verzon weleens een klein leugentje maar ik richtte geen ernstige schade toe. Toen ik naar de middelbare school ging werd dit erger, ik begon met blowen en roken. In de pauzes liep ik regelmatig een stukje om het schoolgebouw met muziek op, ik had geen behoefte aan sociaal contact. Ook at ik vrijwel niet meer, ik verzon een vriendinnetje en daar 'at ik regelmatig'. Dat ik eigenlijk in de bibliotheek zat en boeken las wisten mijn ouders niet.

Het jaar verliep qua school vrij goed en ik heb nooit ergens een onvoldoende voor gekregen, ik was immers vrij perfectionistisch dus een onvoldoende kon naar mijn mening ook niet. In de zomer van de eerste naar de tweede startten een vriend en ik een tweetal om muziek mee te maken om mee op te treden met het open podium van mijn school. Wij zochten nog een extra gitarist, maar die kon hij wel regelen. Dat deze jongen daarna mijn vriend zou worden had ik niet kunnen dromen.

We repeteerde regelmatig waardoor ik mijn gedachten ergens anders op kon focussen, ook zag ik deze jongen wel heel erg zitten maar hij had een vriendin dus dit zou nooit iets worden. Daarnaast was hij 19 en ik slechts 13 jaar oud. Inmiddels hadden we een drummer en een bassist gevonden, we waren een echte band en ik had eindelijk iets om trots op te zijn.

Toch ging mijn gewicht ondertussen omlaag en ik heb een aantal zelfmoordpogingen gedaan. Ik had al tientallen gesprekken bij het GGZ achter de rug en moest weer op gesprek komen. Ik heb daar huilend alles verteld heb. Ik kon het niet meer aan, ik was suïcidaal en zo depressief als het maar kon. Ik had ernstig ondergewicht en werd gediagnostiseerd met Anorexia Nervosa Restrictieve Type.

Een keer per week moest ik langskomen voor een gesprekje en na drie gesprekjes werd ik overgeplaatst en deed ik het 'zo goed' dat ik niet meer terug hoefde te komen. Dat ik inmiddels Boulimia had ontwikkeld en daardoor mijn gewicht zo omhoog schoot had niemand door.

De eetbuien waren niet te stoppen. Dit was rond mijn 14de verjaardag. Ik begon mijzelf pijn te doen en te verwaarlozen en ik blowde belachelijk veel. Op school stond ik meer onvoldoendes dan voldoendes en er werd ADD geconstateerd. Ik kreeg hyperventilaties van de medicijnen maar vertelde dit aan niemand, bang dat ze mij uit zouden lachen.

Ik loog dat ik verkracht was, maar twee maanden na deze leugen werd ik echt verkracht en meerdere malen aangerand. Ik kon het aan niemand vertellen. Dat jaar ben ik over gegaan met 8 onvoldoendes, de grootste fout die ze ooit hebben kunnen maken.

De zomervakantie van de tweede naar de derde klas ging ik naar Frankrijk en de jongen waar ik al een jaar verliefd op was werd een goede vriend en we smste veel. Op een dag vertelde hij dat hij mij leuk vond, ik weet nog goed dat ik in Disney Land liep en ik ineens erg opgewekt en vrolijk deed. Mijn dag kon niet meer stuk. Eenmaal thuis spraken we veel af en duurde het een halfjaar voordat we officiëel een relatie hadden, dit is nu twee jaar geleden en ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds onwijs gelukkig met hem.

Ik vertelde hem niet zoveel over al mijn problemen, want ik wilde hem niet afschrikken. Dit kwam pas rond zomer 2011. Hij accepteerde het en ik kon goed met hem praten. Ik had eindelijk het gevoel dat iemand mij begreep. Ik at nogsteeds heel slecht en mijn Boulimia werd opnieuw Anorexia. Ik werd gek van alle diagnoses die voorbij kwamen en wist niet hoe ik hiermee om moest gaan.

Ik werd weer depressief, maar heb dit tot een jaar geleden een beetje weten te verbergen. Ik had eens in de zoveel keer een gesprekje bij mijn psycholoog en PMT-therapie, maar verder dan dit is het nooit gekomen. Ik ben in die tussentijd een aantal keer genezen verklaard tot mijn verbazing. Ik schrok ervan hoe snel ze dat doen.

Het leuke vrolijke meisje veranderde in het duistere meisje, ik werd stiller en sloot mij af. Ik heb ondertussen 90% van mijn vrienden weggejaagd en afgestoten. Mijn vriendje begreep mij niet meer, of vond het in ieder geval heel moeilijk om met mij samen te zijn. Nog steeds trouwens. En drie weken geleden besloten mijn ouders te scheiden, wat mij totaal heeft doen instorten. Ik werd juist net redelijk stabiel en dit heeft ervoor gezorgd dat ik weer op een dun draadje balanceer.

Wanneer ik in de spiegel kijk schrik ik elke keer weer, mijzelf herkennen doe ik niet meer. Mijn lege ogen zien zonder te kijken. Mijn vingers strelen zonder te voelen. Mijn oren horen zonder te luisteren. Angstig ben ik, voor de toekomst. Mijn eetstoornis is op dit moment sterker dan ooit, mijn depressie is sterker dan ooit, het enige verschil met voorheen is dat ik nu vastberaden ben om te vechten. Ik zal die leuke vriendin weer worden, ooit!