Herstellen van je eetstoornis: Je hoeft het niet alleen te doen. Het zijn woorden die ik vaak gebruik. Toch is het voor heel veel mensen lastig om anderen te vertellen over hun eetstoornis en open te zijn over hun problemen. Heb ik wel een eetstoornis? Is het wel erg genoeg? Doe ik er iemand pijn mee? Wat moet ik vertellen? Wanneer vertel ik het?

Toen mijn eetstoornis voor het eerst ontdekt werd had ik daar geen eigen keuze in. Wat mij betrof had ik het, tegen beter weten in, nog heel lang geheim gehouden. Ik had anorexia en mijn ouders kwamen er achter nadat ze op mijn computer hadden gezien dat ik pro-ana sites bezocht. Een vermoeden dat er iets niet goed zat hadden ze al lang, maar dit was het bewijs. Achteraf ben ik blij dat dit is gebeurd, want ik weet niet hoe het anders had gelopen. Na een aantal maanden therapie leek het wel weer goed te gaan. Ik kwam aan naar een gezond gewicht. Toch was dit geen goede ontwikkeling. Ik kwam namelijk aan omdat ik eetbuien had waar ik wederom niet over durfde te vertellen. Het ging dus helemaal niet goed. Ik ontwikkelde boulimia.

Ik was al een tijd lang aan het rommelen met eten zonder dat iemand het door had. Eetbuien, lijnen, eetbuien, lijnen. M'n gewicht bleef op een gegeven moment min of meer stabiel, maar in mijn hoofd was het een puinhoop. Toen het me voor het eerst lukte om te braken werd m'n eetstoornis nog een stukje erger. De eetbuien waren niet meer te stoppen, het kon er immers zo weer uit. Ergens wist ik het al, dit gaat niet goed. Toch ben ik er nog best wel een tijdje mee rond blijven lopen. Ik dacht dat ik het wel onder controle zou hebben. Een paar kilo afvallen en dan stop ik er weer mee, echt waar. Helaas werkt een eetstoornis niet zo.

Ik was erg ongelukkig en kreeg door dat ik hier in m'n eentje niet uit zou gaan komen. Ik moest het tegen iemand vertellen, maar wanneer vertel je iemand nou eigenlijk over je eetstoornis? Worstel jij op dit moment met deze vraag? Er zijn een aantal dingen die je in dat geval kunt overwegen.

♥ Is het erg genoeg?
Nu ik terugkijk op de periode dat ik een eetstoornis had zie ik in dat ik al veel eerder aan de bel had kunnen trekken. Ik had al zo'n tijd last van die verschrikkelijke eetbuien, maar ik vond het niet erg genoeg voor een eetstoornis. Ik moest me 'gewoon niet zo aanstellen', vond ik. Ik had 'gewoon wat meer discipline' nodig. Ik vond mezelf een vreetzak en een zwakkeling. Ik was van mening dat als het me lukte om een paar kilo af te vallen ik dit gedrag niet meer nodig zou hebben, ik echt gelukkig zou zijn en het wel weer goed zou gaan. Geen reden om hulp te vragen toch?

Met deze gedachtes ging ik goed de fout in. Ik kon het niet in m'n eentje oplossen. Misschien had mijn eetstoornis niet op elk moment binnen een bepaalde diagnose gepast en hadden anderen om mij heen het ongetwijfeld erger. Er is namelijk altijd wel iemand die het erger of minder erg heeft dat jij, maar dat betekent niet dat jouw verhaal niet telt. Als het nu nog niet erg genoeg is? Hoe ver moet je dan gaan voordat je wel om hulp mag vragen? Hoe zwaar gaat het zijn om dat hele pad terug weer te bewandelen? Elke stap achteruit, moet je ooit weer vooruit zetten.

Ik lees vaak dat mensen met een eetstoornis vinden dat het wel mee valt, omdat ze nog geen ondergewicht hebben. Een eetstoornis valt niet te meten aan het getal op de weegschaal. Een eetstoornis heeft in werkelijkheid helemaal niet zo veel te maken met gewicht. Het gaat er niet om hoeveel kilo je weegt, het gaat erom hoe het er in jou hoofd aan toe gaat. Er bestaat geen 'erg genoeg'. Jij voelt je rot en jij mag je beter voelen en daar mag je hulp voor vragen.

♥ Aan wie vertel je het?
Natuurlijk hoef je niet aan jan en alleman te vertellen over je eetstoornis. Het is een heel gevoelig onderwerp en een kwetsbaar deel van jezelf. Toch is het handig dat bepaalde mensen er wel van weten. Dit, omdat deze mensen je het beste kunnen steunen of omdat er bepaalde dingen geregeld moeten worden rondom school of werk. Het is aan jou om te bepalen wie er wel of niet van je eetstoornis hoeven te weten. Als je er maar niet alleen mee blijft zitten.

Het is fijn, maar ook heel belangrijk om bij sommige mensen je ei kwijt te kunnen. Je ouders, goede vrienden of je mentor op school. Iemand die jou kan steunen en bij wie je van je af kan praten, maar ook iemand om te helpen zoeken naar passende hulp voor je probleem. Zo vertelde ik het aan mijn moeder. Al vond ze het niet leuk om te horen dat het niet goed met me ging, toch was ze blij dat ik het had verteld, omdat ze me nu tenminste kon helpen. Ze spoorde me aan om een afspraak te maken met de huisarts en via deze weg vond ik passende, professionele hulp. Als je het spannend vind om naar de huisarts te gaan, ben je altijd vrij om iemand mee te nemen.

Ook heb ik op school verteld over mijn problemen. Het ging niet heel goed op school en ik zou wat lessen gaan missen vanwege therapie. Door met mijn mentor en een vertrouwenspersoon te praten wist school waarom sommige dingen me niet zo goed lukten. We maakten afspraken over gemiste lessen en ik kon sommige lessen op een ander moment inhalen of thuis doen. Uiteindelijk is besloten dat ik een tussenjaar kon nemen. Het was geen makkelijke knoop om door te hakken, maar achteraf ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Dit gaf me een stuk meer ruimte en rust, waardoor ik niet meer het gevoel had telkens overal in te falen en echt de tijd had aan om mezelf te kunnen werken. Ook voor school was het fijn om te weten waar ze aan toe waren. Mijn ervaring is dat scholen echt het beste voor hebben met hun leerlingen en graag meedenken als je ergens tegenaan loopt.

♥ Wat vertel je?
Het is logisch dat je bijvoorbeeld op school iets minder uitgebreid over je eetstoornis vertelt dan tegen je ouders of een therapeut. Het is niet voor iedereen belangrijk om elke worsteling of gedachtegang te weten. Mijn ervaring is dat het wel prettig is om te zeggen dat je last hebt van een eetstoornis. Welke eetstoornis en hoe dat eruit ziet hoeft niet iedereen te weten, maar als jij je er comfortabel bij voelt en wel de behoefte hebt om dat te delen is dat natuurlijk helemaal prima.

Sommige vrienden vertel ik iets meer dan anderen en dat is logisch. De ene persoon staat nou eenmaal dichter bij me dan de ander. Soms is het ook alleen nodig om te zeggen dat er 'iets' is en je je niet zo lekker in je vel voelt zitten. Mensen begrijpen dat vaak wel en wanneer er doorgevraagd wordt is het geen schande om te zeggen dat je het er liever niet over hebt.

Ik wil je wel echt op het hart drukken hoe belangrijk het is om in ieder geval tegen iemand over je gevoelens en gedachten te praten. Blijf er niet alleen mee zitten, want zo'n last op je schouders gaat zwaarder en zwaarder wegen. Praten met je omgeving kan helpen om je gevoelens een plekje te geven of even te relativeren. Je hoeft het niet alleen te doen.

♥ Hoe vertel je het?
Praten is helaas niet altijd even makkelijk, hoe graag je iets ook zou willen zeggen. Het kan eng en kwetsbaar voelen en misschien ben je bang dat je je woorden niet kan vinden en precies de verkeerde dingen zegt. Het kan in dat geval goed helpen om je woorden op een andere manier uit je hoofd te halen. Bijvoorbeeld door ze op papier of in een mailtje te zetten. Schrijf een brief naar degene van wie je wilt dat die weet dat jij last hebt van een eetstoornis en lees hem voor of laat hem lezen. Op deze manier heb je iets meer tijd om te denken over je woorden en maakt het de stap wat kleiner.

♥ Wanneer?
Hoe eerder, hoe beter. Eetstoornissen komen in allerlei vormen en maten. Als jij je rot voelt vanwege eten of een slecht zelfbeeld mag je daar hoe dan ook over praten en hulp voor vragen. Ik begrijp dat het eng is en dat je niemand pijn wilt doen, maar je omgeving zal blij zijn dat je het vertelt. Ergens hebben mensen toch wel door dat het niet zo goed met je gaat en wanneer jij open bent is het een opluchting voor ze dat jij toestaat ze te helpen. Ook voor mij gebeurde er een hoop goede dingen toen ik me open durfde te stellen. Je hoeft niet direct alles te vertellen, maar wacht er niet te lang mee om te zeggen dat het niet zo goed met je gaat. Hoe verder je gaat, hoe langer de terugweg. Je staat er niet alleen voor.

Heb jij het al verteld?