Misschien heb je deze blog aangeklikt met de verwachting redenen te lezen om geen zelfmoord te plegen. Hoewel ik al die redenen het liefst naar je zou willen schreeuwen, gaat deze blog daar niet over. Ik weet namelijk ook hoe het is om dood te willen, allerlei redenen te lezen om geen einde aan je leven te maken en vervolgens totaal niet geraakt te zijn. Rationeel begrijp je het, snap je wat er staat en zou je precies hetzelfde zeggen tegen alle mensen om je heen, maar voor jou is het anders.

Als je dit leest, voel je je misschien enorm wanhopig. Verdrietig, boos, eenzaam. Allerlei emoties die door je lichaam kunnen gaan. Je bent gekwetst, pijn gedaan en misschien haat je jezelf wel om hoe je je voelt. ''Waarom ben ik zo? Waarom kan ik niet gewoon normaal doen? Waarom ben ik niet gewoon zoals de rest van de wereld? En waarom lukt het me niet om dit nare gevoel te onderdrukken en gewoon te leven zoals iedereen dat doet?''

Op andere momenten voel je helemaal niks. Dat gevoel herken ik wel. Het is denk ik nog erger dan je verdrietig voelen. Je helemaal leeg voelen was in mijn geval een teken dat het gevaarlijk werd. Ik voelde me niet goed, ik voelde me niet slecht, er was niks. Waar ik normaal nog wel waarde hechtte aan de mensen om me heen, werden ook zij steeds minder belangrijk. Ik deed onaardig tegen mijn vriendinnen, verwaarloosde school en werk en zorgde niet goed voor mezelf. Toch deed het me allemaal weinig. Als iemand vervolgens onaardig terugdeed, bevestigde dat enkel mijn gevoel over mezelf: ''zie je wel, iedereen haat me, het is beter als ik er niet meer ben.’’ Onbewust was ik al afscheid aan het nemen van de mensen om me heen.

Het leven voelde voor mij als een enorme opgave. Als een strijd die ik iedere dag weer verloor. Elke dag werd ik wakker en baalde ik omdat ik nog leefde. Ik voelde me schuldig omdat ik leefde met een lichaam dat probeerde te overleven en een hoofd dat probeerde dood te gaan, terwijl er zoveel mensen op de wereld zijn die juist leven met een hoofd dat probeert te overleven in een lichaam dat langzaam doodgaat. Het schuldgevoel was soms bijna ondragelijk, maar veranderen kon ik het niet. Konden we maar ruilen.

Ik heb meerdere keren bewust moeten kiezen voor het leven, in plaats van voor de dood. Toch is suïcidaliteit altijd wel een rol blijven spelen. Bezig zijn met de dood kan rust geven in tijden van spanning en stress. In dat geval is er een groot verschil tussen dood en willen en willen dat je huidige leven stopt. Dat is een belangrijk onderscheid waar je goed over na moet denken voordat je een definitieve keuze maakt. 

Ik kan je nu niet garanderen dat je op een dag wakker wordt met een volmaakt gevoel van geluk. Dat al je problemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen en dat je je nooit meer slecht zult voelen. Ik kan het je niet garanderen omdat dat naar mijn idee niet de realiteit is. Er zullen vast nog dagen komen waarop je je afvraagt waar je dit allemaal voor doet. Dagen waarop je je bed niet uit wil komen en dagen die je vol goede moed begint, maar waarop alles tegen lijkt te zitten en je alsnog huilend in bed eindigt.

Ik kan je wel garanderen dat er ook dagen zijn waarop het wat makkelijker is. Je benen voelen minder zwaar en als je bovenaan de trap staat, dan voel je je niet direct uitgeput. Iets drinken met vriendinnen voelt niet meer als een onmogelijke opgave, maar als iets wat best gezellig zou kunnen zijn. Er komen zelfs dagen waarop je voorzichtig vooruit durft te kijken: ''wat nou als ik binnenkort eens vakantie neem?'' Je interesse en belangstelling voor de mensen en de wereld om je heen komt terug. Je ruimt ineens de was op zodra het droog is, zonder het eerst dagen te laten liggen. Je kunt het opbrengen om voor jezelf te koken, te eten en af te wassen.

Het zijn de kleinste dingen waarin je ineens verandering kunt merken. Voor anderen misschien klein of vanzelfsprekend, voor jou enorme overwinningen. Daarin merk je dat het beter gaat. Dat het beter kan worden. Dat het echt kan. En het kan ook echt. Er staat dan misschien geen pot met goud aan het eind van de regenboog, maar door door te zetten zul je uiteindelijk wel weer in staat zijn om de schoonheid van de regenboog zelf te zien. Dat is misschien nog wel veel belangrijker en waardevoller. Je moet er echter wel zelf bij zijn om dat ook daadwerkelijk te kunnen en gaan ervaren. Blijf.

♥

Vandaag is Wereldsuïcidepreventiedag, waarop stil wordt gestaan bij mensen die zijn overleden door suïcide, maar ook bij mensen die zelfmoordgedachten hebben. Deze 15e Wereldsuïcidepreventiedag staat internationaal in het teken van ‘Take a minute, change a life’. Kamp je zelf met suïcidale gedachten of ken je iemand die hier last van je heeft? Neem dan eens een kijkje op 113.nl.

Fotografie: Jane Rahman