Lieve allemaal, mijn naam is Lichelle ik ben 23 jaar en ik zou het ontzettend fijn vinden om de komende tijd blogs te gaan schrijven over mijn eetstoornis en de weg naar mijn herstel. Ik wil in deze blog eerlijk zijn over mijn eetstoornis maar vind het ook belangrijk om dit hier en daar te kunnen brengen met een stuk humor. Dit is voor mij ook een manier waarop ik mijn eetstoornis probeer te verslaan en terug wil vechten zodat de eetstoornis dit gevecht met mij niet gaat winnen.        

Hieronder zien jullie twee foto’s van mij. Foto 1 ben ik in 2015. Op dit moment speelde de eetstoornis nog geen rol in mijn leven. Ik hield enorm van eten en zoals op de foto te zien is had ik last van wat overgewicht. Maar op het moment zelf zat ik er eigenlijk totaal niet mee. Ik voelde me gelukkig en wanneer ik naar mezelf kijk op de foto zie ik iemand die straalt en die met volle teugen van het leven geniet. Vanuit mijn omgeving kreeg ik steeds vaker negatieve reacties en dit in combinatie met mijn pestverleden en zelfbeeld heeft doen besluiten dat ik het totaal anders wilde gaan doen, het roer moest om en ik ben gestart met een dieet.

Foto 2 is gemaakt in mei 2018. Wat ik zelf zie is verdriet. Ik zie iemand die zichzelf totaal is verloren en die 24/7 per dag bezig is met eten (of beter gezegd met zo weinig mogelijk eten). Ik ben op dit moment enorm obsessief bezig met wat ik op een dag mag eten en er is op dit moment weinig tot geen ruimte meer om ergens anders mee bezig te zijn. Ik raak dan ook sociaal steeds meer geïsoleerd en niets lijkt meer spontaan te kunnen gaan.

Van chocopinda’s naar magere kwark

De titel van deze blog is ‘Van chocopinda’s naar magere kwark’. Ik wil deze titel graag kort toelichten. Voordat ik mijn eetstoornis heb ontwikkeld, heb ik altijd een enorme liefde gehad voor chocopinda’s. Voor mij was dit een absolute traktatie en vooral in het weekend vond ik het heerlijk om ze te eten samen met mijn vriend (inmiddels mijn man). Ze zagen er altijd heerlijk uit met die felle kleurtjes. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de smaak wanneer je de chocopinda open bijt en de chocolade proeft gevolgd door de harde kern van een pinda. Zoals jullie nu misschien wel door hebben, I love them!

Op dit moment is het zo dat ik in paniek raak wanneer ik denk aan het opeten van een paar chocopinda’s. Magere kwark is voor mij veilig voedsel geworden en dit is een van de producten die ik veel eet. Vanaf het moment dat ik de eerste stap heb gezet naar hulp voor mijn eetstoornis weet ik dat een van mijn doelen zal zijn om weer te kunnen genieten van mijn ooit zo geliefde chocopinda’s.

Twee persoonlijkheden | 22 – 2 – 2018

Vandaag heb ik mijn derde gesprek bij de psycholoog. Ze vertelt me wat er in de brief staat die naar mijn huisarts wordt gestuurd, de diagnose; Overige gespecificeerde eetstoornis. De variant die op mij van toepassing is, is de a-typische anorexia nervosa. Dit houdt in dat ik aan alle criteria van anorexia nervosa voldoe behalve dat het gewicht zich ondanks een significant gewichtsverlies binnen de normale waarde bevindt. Het is mij in de afgelopen week ook duidelijk geworden dat mijn eetstoornis mogelijk erger is dan ik zelf had verwacht. Ik ben namelijk deze week gestart met het bijhouden van een eetdagboek en wat heb ik het hier moeilijk mee. Ik ben mij namelijk meer bewust van wat ik allemaal eet op een dag en dat zorgt voor een enorm schuldgevoel maar ook de angst om voedsel tot me te nemen. Iedere dag opnieuw voer ik een strijd met mezelf.

Ik heb namelijk het gevoel dat ik op dit moment twee persoonlijkheden heb. De eerste persoonlijkheid is mijn vrolijke/gezonde-ik die ontzettend graag wil gaan genieten van het leven en alles wat het te bieden heeft. Helaas is deze vrolijke/gezonde-ik op dit moment in heftige strijd met de eetstoornis-ik. Deze eetstoornis-ik is vasthoudend en heeft maar 1 doel en dat is afvallen en ervoor zorgen dat ik zo min mogelijk calorieën tot mij neem. Het is als een soort stem die mij ook continu op de feiten wijst wanneer ik wel eens uiteten ga of iets eet waar meer calorieën in zitten. ‘Ja hoor, daar gaan we weer! Binnen de kortste keren zit je weer op je oude gewicht en ben je weer dik! Je hebt echt geen ruggengraat meid, denk toch eens na!'

Zoals jullie nu misschien wel door hebben is de eetstoornis-ik niet bepaald een zachtaardig type, het is een enorme bitch. En helaas maakt mijn omgeving ook steeds vaker kennis met de eetstoornis-ik, wat ervoor zorgt dat ik ontzettend bot en chagrijnig kan reageren en minder lach dan voorheen. Op het moment dat ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen, ‘hoe heb ik dit zover kunnen laten komen! Ik wil dit niet! Ik wil gelukkig zijn en niet de weegschaal mijn stemming laten bepalen. Ik wil genieten en niet ieder grammetje moeten afwegen en obsessief calorieën tellen. Mijn naam is Lichelle en ik maak vandaag bewust de keuze om de strijd met mezelf aan te gaan en te willen winnen van deze eetstoornis.’

Instantie voor eetstoornissen | 18 – 6 – 2018

Vandaag heb ik een gesprek bij een instantie die is gespecialiseerd in de behandeling van eetstoornissen. In de afgelopen maanden is namelijk gebleken dat er toch meer hulp nodig blijkt te zijn om van mijn eetstoornis af te komen. Ik ben enorm gemotiveerd en het voelt vandaag als een enorme domper. Het blijkt namelijk dat ik nog 3 maanden zal moeten wachten voordat ik met therapie kan starten. Ik voel me machteloos. ‘Hoe is dit mogelijk! Ik wil zo graag beter worden maar voel mijn lichaam en geest steeds verder achteruit gaan. Ik weet op dit moment gewoon niet hoe ik het moet aanpakken.’

Ik moet ook denken aan de mensen die ook hulp nodig hebben en die misschien wel dieper in hun eetstoornis zitten dan ik op dit moment. Hoe zal het met hun gaan en hoelang moeten zij wachten voordat ze hulp kunnen krijgen. Ik hoop oprecht dat iedereen die de strijd voert met een eetstoornis de kans krijgt om beter te worden en te werken aan zijn/haar herstel zodat de eetstoornis verslagen kan worden.   

Zo moe van alles | 21 – 6 – 2018

Vanochtend stond ik op met depressieve gevoelens en met het gevoel de strijd maar te moeten opgeven. ‘Ik wil niet meer en ik kan niet meer. Ik ben zo ontzettend moe van alles’. Later die ochtend belt mijn moeder om te horen hoe het met me gaat, ze maakt zich zorgen om mij. Daarna ben ik zo verdrietig; mijn lieve familie en vrienden. Ze doen zo hun best om ervoor mij te zijn. Ik hou zoveel van ze en ze hebben dit absoluut niet verdient.

Dan ineens voel ik een enorm energie boost! ‘Jij rot eetstoornis! Een ding gaat niet gebeuren en dat is dat je mij kapot gaat maken. Maak je borst maar nat want echt waar ik ga dit gevecht van jou winnen. En ik zal je zeker geen drie maanden de tijd geven om nog meer van mijn gezonde/vrolijke – ik te vernietigen. Diezelfde dag heb ik verschillende basislijsten en de wenlijst uitgeprint. Ik heb alles gebundeld in een map en mijn motivatie is enorm! Ik ga dit gevecht aan, en wel nu meteen. Diezelfde middag eet ik één boterham met chocolade pasta. Deze had ik in jaren niet meer gegeten en wat smaakte het heerlijk!

The battle is on