''Mooie!'' antwoord ik naar de buurman als ik de deur open doe en hij lachend ‘'Goedemorgen'' zegt. Hij kijkt me vreemd aan. Shit, wat zeg ik nu weer. Ik wilde iets van hoi en goedemorgen zeggen en in plaats daarvan maakte ik er dit van. Ik brabbel iets over goedemorgen, het is nog vroeg en ik struikel ondertussen nog tien keer over mijn woorden en dat maakt het allemaal niet beter. ‘'Nou, laat maar'' zeg ik lachend en met rode wangen. We voeren een ongemakkelijk gesprek dat ik die dag nog tien keer zal herhalen in mijn hoofd. Wat een sukkel ben ik ook. 

Ik zou nog tientallen voorbeelden kunnen noemen van dit soort situaties. Als ik naar één van mijn vriendinnen kijk, dan verbaas ik me er altijd over hoe makkelijk zij met andere mensen praat. Ik ben er zelfs jaloers op. Ik vind het lastig om zomaar een praatje te maken met iemand die ik niet ken, terwijl zij gerust een half uurtje over koetjes en kalfjes kan praten en vervolgens ook nog uitgenodigd kan worden voor de koffie omdat het vrijwel altijd klikt. Ik heb dat niet zo snel. Ik denk erg na over wat ik moet zeggen, hoe ik overkom en wat de ander van mij zal vinden.

Bron

Dit maakt dan ook dat sociaal doen heel veel energie kost. Hoewel ik graag met mensen afspreek, vraagt het tegelijkertijd ook behoorlijk veel. Ik vind het leuk om vriendinnen te zien maar praten over van alles en nog wat is ook weleens lastig. Vriendinnen die mij goed kennen weten dat en bij hen hoef ik ook geen moeite te doen om leuk over te komen. Ik hoef niet de hele tijd te praten of boeiende gespreksonderwerpen te bedenken, die gesprekken lopen vanzelf wel en als ik even niets weet te zeggen is het ook niet erg. In sommige situaties is het echter wel handig als je dit van nature een beetje bij je hebt.

Situaties waarbij ik zou willen dat ik dit ook wat meer in me had zijn bijvoorbeeld borrels waarbij je niet zo heel veel mensen kent of bruiloften, verjaardagen en dat soort dingen. Hier zijn vaak veel meer mensen aanwezig en zou het leuk zijn als je spontaan met anderen kunt praten. Op die manier leer je verschillende mensen kennen. In mijn geval blijf ik vaak wat bij de mensen hangen die ik al ken wat nogal lastig is als diegene even naar de wc moeten of drinken halen.

Toen ik intensieve behandeling volgde heb ik zelfs weleens aan mijn therapeut gevraagd of ik misschien autisme had. Ik vond mezelf vaak zo raar, ongemakkelijk en onhandig op sociaal gebied en daarbij kostte sociale activiteiten vaak zoveel energie, dat ik dacht dat er iets mis met me zou zijn. Hiermee bedoel ik overigens niet dat ik vind of denk dat mensen met autisme raar, ongemakkelijk en onhandig zijn op sociaal gebied of dat autisme enkel iets is waarbij je wat sociaal onhandig bent. Ik ben me er inmiddels van bewust dat deze stoornis veel complexer is en veel meer inhoud. Destijds wist ik daar echter nog niet zoveel van, nu is dat anders.

Daar werd echter gezegd dat dit zeker niet het geval was. Ik deed een sociale studie die me prima af ging, ik bouwde in heel korte tijd vriendschappen op in kliniek en had in het verleden ook nooit moeite gehad met contact maken met anderen en het onderhouden van vriendschappen. In gesprekken hierover kwam echter vooral naar voren dat mijn lage zelfbeeld een grote rol speelde en nog steeds wel speelt in het maken en hebben van sociaal contact.

Bron

Sociaal contact gaat immers over interactie met een ander, maar ondertussen zijn we meestal vooral met onszelf bezig. Dit neemt toe als je niet zo stevig in je schoenen staat. Je kunt dan extra na gaan denken over wat je moet zeggen, hoe je overkomt en gaat de reactie van de ander extra analyseren. Hierdoor is de spontaniteit van een eenvoudig gesprek er al snel af en kost sociaal contact al snel een hoop energie.

Dit is soms jammer en vervelend, maar hoeft niet altijd heel erg te zijn. Als je van jezelf weet dat je dit doet, kun je er immers rekening mee houden. Ik weet inmiddels dat sociaal doen voor mij gewoon best vermoeiend is en dat het daarom niet handig is als ik na werktijd nog allerlei afspraken heb. Ik houd hier rekening mee door niet te veel dingen achter elkaar te plannen. Ook in het weekend spreek ik geregeld af met mensen, maar niet te veel op één dag of te snel na elkaar. Op die manier houd ik tijd over voor mezelf en zijn er voldoende momenten om weer op te laden. Zo blijven sociale activiteiten leuk en leveren ze ook nog eens iets op, in plaats van dat het enkel energie kost.

Hoe ben jij in sociaal contact?