Zou jij je schamen als je een been gebroken had? Schaam jij je als een flinke longontsteking hebt? Moet ik me dan wel schamen? Schijnbaar wel. Zoals ik eerder al beschreef ben ik niet de typische eetstoornis patient, of ja? Wat is eigenlijk typisch? Volgens de media is anorexia een stoornis die vooral voorkomt bij jonge meisjes omdat ze hun schoonheidsideaal na willen streven. Is dit ook wel echt zo? Ik ben sinds twee weken bezig met de dagtherapie. Naar mijn mening zit niemand in die groep daar omdat ze er uit wilt zien als een model van de catwalk. Iedereen heeft haar eigen redenen om een copingmechanisme nodig te hebben.

Is anorexia, een eetstoornis, iets wat je jezelf aandoet? Weet je hoeveel pijn het doet als mensen zeggen dat je "gewoon" moet eten en dan is het vast zo over? Vraag je iemand met een gebroken been om gewoon door te lopen zodat het over gaat. Anorexia is een gevolg van een veel dieper liggend probleem. Als ik naar mezelf kijk loop ik al jaren vast op allerlei vlakken. Voor mij is het al vroeg begonnen dat ik me onzeker ging voelen over mijn plekje, dat ik het gevoel had dat ik nooit goed genoeg was. Voor mijn gevoel werd ik nergens geaccepteerd of gewaardeerd voor wie ik was. Ik had altijd gevoel dat ik meer moest doen om mensen te "pleasen" zodat ik hun liefde of aandacht verdiende.

Thuis waren wel met een groot gezin waardoor het vaak druk en hectisch was. Mijn moeder en vader waren niet zo van de knuffels en kusjes, terwijl ik die heel hard nodig had om te voelen dat ik geliefd was. Ik heb jarenlang ontkend dat ik een probleem had en omdat ik ongeveer constant zwanger was viel het niet op dat ik afviel, tot aan de laatste zwangerschap. Ik verloor gewicht tijdens de zwangerschap omdat ik mezelf helemaal niets meer gunde. Ik liep compleet vast in mijn problemen en wist me geen raad meer. Mijn anorexia is een schreeuw om hulp, aandacht, een knuffel en tijd om aan mijn problemen te werken waar ik al jaren tegen aan loop. Slecht zelfbeeld, onzekerheid, angst voor afwijzing en nog veel meer zaken kwamen aan het licht toen ik eindelijk een hulpverlener vond die mij ging helpen.

Een hulpverlener die ik niet onder de tafel in kletste, die mij het gevoel geeft dat ik er mag zijn en ik het waard ben om voor te vechten. Zij heeft me geleerd dat ik de anorexia niet zelf heb opgezocht. Het is een ziekte, zoals die longontsteking, maar dan speelt deze zich in het hoofd af. Dat maakt het lastig want voor veel mensen is dit dus geen zichtbaar iets. Zo hebben alle meiden in de groep ook het idee dat als ze op normaal gewicht zijn, dat er dan misschien geen aandacht meer is voor de problemen, de oorzaak van de anorexia. De hulpverleners moeten ons dan ook wekelijks beloven dat ze er dan ook voor ons zijn en dat ze ons gaan leren om op een andere manier met bepaalde situaties om te gaan, Maar terug naar de schaamte... Ik merk dat ik me schaam voor de eetstoornis, omdat veel mensen zeggen dat ik er zelf aan ben begonnen. Natuurlijk heb ik ooit een keer de keuze gemaakt om op mijn voeding te letten, te gaan tellen en zelfs om te starten met compenseren, maar was dat een bewuste keuze? Nee! Het was een manier om ergens controle over te krijgen.

Waarom schaam ik me dan? Misschien omdat ik alles heb waar veel mensen van dromen en toch een eetstoornis ontwikkel? Omdat ik niet aan de verwachting van mezelf en anderen kan voldoen misschien? Ik zet een heleboel op social media, net zoals de rest van de wereld. Alleen mooie plaatjes van mijn gezinnetje, mijn knappe man of lieve teksten naar vriendinnen en vrienden. Er zijn ook een heleboel mensen die op social media vermelden dat ze gevallen zijn met de fiets en een arm of been gebroken hebben. Ik weet niet of ik het zou durven om op facebook te posten dat ik anorexia nervosa heb ontwikkeld. 'Heb ontwikkeld' klinkt eigenlijk ook al zo negatief, of niet? Eigenlijk was het makkelijker geweest als het een virus was geweest wat ik had opgelopen en nu moest uitzieken. Maar goed, schaamte of niet.

Mensen met een eetstoornis hebben hier niet zelf voor gekozen. Opmerkingen zoals "Ga normaal eten" of "Wat doe je nu toch gek" helpen hier niet aan. MIjn oproep is dan ook aan alle mensen die iemand kennen met een eetstoornis: Zie het voor je als een gebroken bot, Het overkomt iemand, geen keuze. Behandel iemand die een eetstoornis heeft met aandacht en liefde en denk nooit dat een eetstoornis wel overgaat als je een paar dagen wat beter eet. Sterker nog: Je hebt eerst een gezond gewicht nodig voordat je aan de onderliggende problematiek kunt gaan werken. Dus ook als iemand een normaal gewicht heeft, normaal BMI heeft kan iemand het nog vreselijk lastig vinden om zichzelf wat extra te gunnen, de controle over eten los te kunnen laten. Hij of zij moet nog leren om op een andere manier met tegenslagen om te gaan.

Schamen is dus niet nodig, zeg ik vol hoop. Voor mijn naasten is het duidelijk geworden dat ik een eetstoornis heb, hier praat ik ook open en eerlijk over. Misschien durf ik ook ooit de stap te zetten om de iets minder perfecte verhalen en plaatjes te delen op social media. Of misschien dit verhaal?