Op vakantie met een eetstoornis
Vakantie.. Vrijwel iedereen kijkt er naar uit en heeft grootse plannen. Op vakantie gaan lijkt heerlijk. Weg van alle drukte, weg van school, weg van werk. Alleen maar genieten. Maar wat als je meer meeneemt van huis dan een koffer met kleding en een leesboek? Wat als je een eetstoornis meeneemt? Dat kan iets wat ogenschijnlijk zo fijn is ontzettend moeilijk maken... Kan je er dan nog van genieten?
Daar gingen we dan. Tien dagen lang zon, zee en strand. Maar in mijn hoofd dacht ik niet aan zon, zee of strand. We gingen op vakantie naar een all inclusive hotel in Spanje. Oneindig veel eten en drinken. Maaltijden in de vorm van een buffet met oneindig veel keuzes. Wat moest ik kiezen? Wat als er op me gelet werd met het eten? Hoeveel moest ik compenseren? Kon ik wel zwemmen in mijn bikini? Zal iedereen naar mij kijken? Een greep uit de vragen die door mijn hoofd spookten terwijl wij richting onze vakantiebestemming gingen. Hoe ging ik deze tien dagen ooit overleven zonder het te verpesten voor een ander?
In mijn hoofd was ik al weken aan het bedenken wat ik zou eten, dragen en doen tijdens mijn vakantie. Ik kon niet niks eten, maar ik kon ook niet compenseren. Ik was tenslotte haast nooit alleen. Ik overwoog mijn keuzes en probeerde te bedenken wat haalbaar zou zijn. Wat waren mijn veilige keuzes? Terwijl ik hier mee bezig was, overheerste er een intens gevoel van verdriet. De strijd had me zo in de greep dat ik niet eens kon uitkijken naar mijn vakantie. Mijn dagelijkse structuur was weggevallen en er was alleen maar ruimte voor paniek en verdriet. Het weerhield me ervan te genieten van mijn welverdiende vakantie. De onzekerheid, het onbekende… Voor mij was vakantie geen vakantie. Ik durfde me daar niet te vertonen. Iedereen liep in jurkjes of korte broekjes en leuke shirtjes. En ik? Ik probeerde me te verstoppen in wijde kleding zodat niemand kon zien wat ik eronder probeerde te verhullen. Ik probeerde mijn vakanties te overleven.
Na mijn vakantie kwam ik vermoeid thuis. Het vinden van een routine, het vinden van veilige keuzes, het omgaan met de strijd en onzekerheid… Alles vergde ontzettend veel van me en na mijn vakantie was ik vaak op. Was dat nou mijn vakantie? Het verdriet was groot, maar ik probeerde me groot te houden. Ik ging wel weer door en probeerde een structuur te vinden thuis. In het begin kwam ik niet verder dan het schuilen in mijn vakantiebaantje en mijn bed. Elke dag kostte me veel moeite. Ik keek uit naar mijn eerste schooldag, waarop ik weer eindelijk mijn dagstructuur terug zou krijgen. Terwijl ik daar naar uit keek, keek ik ook met verdriet en pijn terug op mijn vakantieperiode. Dit hoorde toch niet zo te zijn?
Gaandeweg leerde ik me beter voor te bereiden op mijn vakanties, waardoor deze lege periodes niet meer zo leeg hoefden te voelen. Daarnaast ging het natuurlijk ook beetje bij beetje beter met me. Ik werd sterker en vond de kracht om ook mijn vakanties in te vullen met dingen waar ik van kon genieten. Was het altijd makkelijk? Nee, zeker niet. Aldoende leer je en dat is wat ik keer op keer bleef proberen. Toen ik weer kon genieten van eten vond ik ook de ruimte om weer plezier te krijgen in andere dingen. Of juist in het niks doen. Een vakantie van zon, zee en strand kon daadwerkelijk gaan om zon, zee en strand. Niets meer en niets minder. Het eten hoorde erbij, het zwemmen hoorde erbij en soms hoort daar ook nog steeds wat onzekerheid bij. Dat mag en dat laat ik ook toe. Door de ruimte die het mag krijgen, geef ik mezelf namelijk ook de kans om ermee om te gaan en het vooral een plek te geven. Deze gevoelens overheersen niet meer en het houdt me ook zeker niet meer tegen. Is het soms spannend? Ja. Maar is het vooral genieten? JA.
Morgen, zondag 14 juli, is er van 19.00 tot 20.00 een themachat 'Op vakantie met een eetstoornis'. Worstel jij hier ook mee of wil je er over meepraten?
Kom gerust langs in de chat! ♥
Gerelateerde blogposts
1
Reacties
Ik mag afvallen, aankomen, gelijk blijven. En als ik veel aankom, maar ik terug afvallen naar mijn minimum aankom eis.
Als ik veel afval, hoef ik niet gelijk aan de sonde, maar krijg ik drie weken hersteltijd.
Zo hoop ik echt even te kunnen ontspannen.
Het klopt dat ik nooit heb benoemd welke eetstoornis ik heb gehad. Dit komt doordat ik ook nooit een diagnose heb gehad of daadwerkelijk professionele hulp heb gezocht. Maar dit heeft de strijd er niet minder op gemaakt. Ook zonder een diagnose is een eetprobleem net zo erg. Vandaar dat ik ook over mijn ervaringen ben gaan schrijven :)
Liefs!
Deze blog is fijn, ik ga vrijdag 3 weken weg naar frankrijk met mijn gezinnetje en onze caravan. Elk jaar weer heb ik moeite met structuur, rituelen loslaten en ben ik erg bezig hoe ik 3 weken wat vrijer kan zijn en voelen, kan genieten en een beetje mee kan in de flow. Mijn hoofd draait overuren, wel eten,niet, gezond eten dus niet hoeven compenseren. Ik voel me niet lekker in mijn lijf, en al helemaal niet in blote benen, laat staan bikini. Ik doe die toch aan, want ik hou van water, dan negeer ikmijn lijf zo veel mogelijk. Ik wil het niet verpesten voor mijn man en zoon. De strijd in mijn hoofd en de onrust probeer ik te verdrijven met lezen, puzzelen dat soort dingen. Ik wordt er verdrietig van dat het zo is, en dat loskomen ervan niet lukt. Toch heb ik van steeds meer mijn maniertjes om er toch van te genieten. Maar ik ben elke avond gesloopt en stiekem blij dat ik
mijn bed in kan. Morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen.....
Is dit leven of overleven? Ik doe het al zo lang, drie weken moet dan te doen zijn toch?
Ik wist helemaal niet dat jij aan een eetstoornis leed, misschien heb ik iets gemist, sorry daarvoor. Ik ben blij dat het beter met je gaat en je dit nu deelt. Mooi mens ben je toch xxx
Wat spannend! Ik kan me voorstellen dat het een ontzettende vermoeiende strijd is. Lastig hoe het dan een vakantie kan overschaduwen he? Ik hoop dat je hierin steun kan vinden bij de mensen om je heen en dat je mild kan zijn voor jezelf de komende drie weken! Wees welkom om vanavond mee te praten.
Liefs