''Gaat alles wel goed met je? Je bent veel afgevallen de laatste tijd hè?'' Dit waren vragen die ik van mijn leraren, vrienden en familie vaak te horen kreeg toen ik verwikkeld was geraakt in mijn eetstoornis en er helaas steeds slechter en dunner uit ging zien. Natuurlijk ontkende ik de waarheid en zei ik altijd met een vrolijke lach op mijn gezicht dat alles goed ging en dat er maar een paar kilootjes af waren. Niemand die zich zorgen moest maken!

Een zeer belangrijke en eerste stap om te kunnen genezen van je eetstoornis is je eigen eetstoornis gaan herkennen en erkennen. Zolang je blijft aangeven dat alles goed met je gaat en niemand zich met jou mag bemoeien, is het zeer lastig om te herstellen van je eetstoornis. Daarom is het zo enorm belangrijk dat je zelf ook je ziekte gaat herkennen en inzicht in je eetstoornis gaat krijgen. Het is niet mogelijk om alles alleen op te lossen, en genezen van een eetstoornis gaat ook absoluut niet zo snel als genezen van griepje of verkoudheid. Genezen van een eetstoornis kent vaak een lange weg, maar die zeker haalbaar is!

Fase één: Van ontkenning naar (h)erkenning
Om de weg van genezing te bereiken, zijn er wel een aantal fasen waar je doorheen moet zien te komen. Als eerste is dus de stap van ontkenning naar herkenning en erkenning in je eetstoornis nodig. Voordat ik opgenomen werd, wist ik in mijn achterhoofd wel dat ik niet goed bezig was, maar mijn anorexiagedachten waren zo sterk op de voorgrond aanwezig dat ik mijn eetstoornis altijd ontkende. Ik loog tegen mijn ouders en vrienden om mijn eetstoornis ‘te vriend' te houden en zag op dat moment ook nog niet echt de ernst van mijn situatie in.

Op een bepaald moment was ik helaas zo hard achteruit gegaan dat ik veel lichamelijke problemen kreeg en ik opgenomen moest worden. Hierdoor ging de knop naar herstel al gedeeltelijk om en zag nu al wel echt in dat ik eigenlijk heel gevaarlijk bezig was. Ik mocht absoluut niet nog méér afvallen en eindelijk gaf ik aan mijn ouders en aan de artsen toe dat ik een eetstoornis had. Het is zeer moeilijk om dit toe te geven en te verwoorden en de schaamte was bij mij denk ik behoorlijk groot. Toch is dit de eerste en zeer belangrijke stap om beter te worden.

Fase twee: Zoeken en vinden van juiste hulpverlening
De (h)erkenning van mijn eetstoornis en het zoeken naar hulp kwam bij mij tegelijkertijd, ik moest worden opgenomen en op dat moment zag ik ook in dat ik echt ziek was. Dit hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn. Je kan na een bepaalde periode zelf gaan inzien dat je ziek bent, maar dit betekent nog niet dat je dan ook direct hulp hebt of wil. Misschien erken je jouw eetstoornis wel, maar durf je er met niemand over te praten of misschien erken je eetstoornis en wil je graag hulp, maar weet je niet goed waar je moet beginnen. In zulke situaties is het belangrijk dat je op zoek gaat naar de hulp die bij je past. Wanneer je echt mega veel angst hebt om er met iemand over te praten, kan je altijd een afspraak maken met je huisarts. De huisarts heeft zwijgplicht, dus je hoeft dan niet bang te zijn dat opeens iedereen het weet.

Daarnaast kan de huisarts je helpen bij het zoeken van de juiste hulpverlening. Zo kan hij je bijvoorbeeld doorsturen naar de ggz of een gespecialiseerde psycholoog. Als je het eng vindt om alleen naar de huisarts te gaan, kan je natuurlijk ook eerst je probleem aan je ouders voorleggen of aan je vriend(in). Dit mag je helemaal zelf beslissen, zolang je maar de stap naar hulpverlening gaat zetten. (H)erkenning van je eetstoornis is niet genoeg, je moet hiermee wel verder aan de slag en op zoek gaan naar hulp die bij je past.

Fase drie: Acceptatie van hulp en overgaan tot herstel
Dan volgt de laatste en waarschijnlijk moeilijkste stap: de acceptatie van je hulp en overgaan tot herstel. Toen ik werd opgenomen, was zoals ik eerder heb verteld de knop al gedeeltelijk om, maar nog niet helemaal. In het begin vond ik het ontzettend lastig om mijn eetgedrag aan te gaan passen en mijn problemen met hulpverleners te bespreken. Ik weet zelfs nog goed dat ik helemaal overstuur naar mijn kamertje was gerend en absoluut niet met mijn begeleider wilde praten. Dit kan iedereen overkomen en zeker ook meerdere keren, maar het is een kwestie van vallen en opstaan. Na een aantal weken werd de band tussen mijn hulpverleners steeds beter, durfde ik meer los te laten en kreeg langzaamaan weer een normaal eetpatroon. Ik koos voor de weg van herstel, maar had dit zeker niet alleen gekund. De aangeboden hulp moet je eerst leren accepteren en dan staat de weg naar herstel open!

Bron

Herken jij jezelf in dit verhaal of wil je over deze blog verder praten? Vanavond is er tussen 19.00 en 21.00 uur een themachat over het onderwerp ''ontkennen van mijn eetstoornis''. Waarschijnlijk een herkenbaar thema en je bent dan ook van harte welkom om je ervaringen te delen, vragen te stellen en elkaar te steunen. Hopelijk tot vanavond!