Wat is vaak het eerste wat een mens doet in de ochtend? Precies ja, in de spiegel kijken. En vooral wij vrouwen zijn er een kei in. Zo krijgen we het altijd voor elkaar om tientallen kritieke punten te vinden op dat ene vierkante centimetertje huid. Knap werk toch. 
Kun je nagaan hoe ver we met bekritiseren zijn, tegen de tijd dat we naar ons werk of school moeten. Heel ver denk ik. Met als gevolg, een flinke portie onzekerheid.

Tegenwoordig kijk je ook anders naar je eigen lichaam dan ze honderden jaren geleden deden, toen het lichaam nog gewoon het lichaam was, niets bijzonders, gewoon jou hoesje en je moest het er maar mee doen. Je spiegelbeeld speelde geen rol en het woord uiterlijk had een andere betekenis. We zijn nu al zo ver met denken, op elke gebied, dat zelfs ons eigen lichaam een naam heeft gekregen: je bent een ‘appel' als je een buikje hebt, een ‘peer' als je heupen breder dan je schouders zijn, een ‘zandloper' als je schouders even breed als je heupen zijn en een ‘sperzieboon' als je amper borsten en billen hebt. En niet onbelangrijk om te vermelden: bij elk naampje hoort een bepaalde ‘outfit'. Kortom, weer regels om aan te voldoen. En wat nog het ergste is.... We geven toe.

Moet je je eens voorstellen dat je voor eventjes uit je lichaam stapt en naar jezelf en je gedrag kijkt. Wat zal je zien? Het moet toch stiekem wel pijnlijk zijn te zien hoe je je lichaam bekladt met negativiteit, verwerpingen en wensingen dat je anders was. Wat heeft het jou gedaan dat het dat verdient? Al die tijd dat het jou heeft doen opgroeien, weerbaar heeft gemaakt, gedragen heeft, vervoerd heeft, de wereld voor je heeft gezien, gehoord, geproeft. Heeft het echt deze behandeling verdient van jou?

Wat jou en mijn lichaam nodig heeft is acceptatie en een portie liefde, geen ‘naampje', waar een bepaalde outfit bij hoort, maar gewoon een liefdevolle benadering van jou. Jij bent tenslotte de enigste die dit kan geven aan jezelf.

 Soms is het nodig om weer even terug te gaan naar de basis van jouw verstand, van jouw denken om uiteindelijk stil te staan bij waar het werkelijk om draait. Dat heeft het leven soms gewoon even nodig: simpel denken. 
Kijk nou eens simpel naar je lichaam. Ben je niet ontzettend blij dat je twee benen hebt die jou telkens verplaatsen naar waar je wilt?

Ben je niet ontzettend dankbaar voor je armen en handen die jou helpen te pakken wat je pakken wilt? Voel je je niet ontzettend gelukkig wanneer je stilstaat bij de onderdelen van jouw mooie gezichtje: je ogen die jou doen kijken naar de wereld om je heen, je oren die jou de wereld doen horen, je neus die jou die heerlijke (of minder heerlijke) geuren doet ruiken, je mond die jou de wereld laat proeven. Kortom jouw lichaam laat je het leven ervaren.

Soms hebben we maar een kleine blik naar binnen nodig om ons lichaam te zien zoals het bedoelt is. Het verdient niet al die negativiteit, die vuile blikken, die haat. Cliché, maar oh zo waar: elk lichaam is uniek, dus ook dat van jou! Het is het lichaam dat speciaal voor jou is uitgekozen om mee te leven. Een lichaam om dankbaar voor te zijn dus.
Houd van jou unieke lichaam, hoe dik je het ook vind, hoe klein het ook is, hoe onaantrekkelijk het in jou ogen ook is.

Laat je alsjeblieft niet door de media, extreme mode-popjes, bekende mensen in tijdschriften of zelfs de mensen om je heen vertellen dat jou lichaam niet goed is, dat het niet voldoet aan de eisen (die niet eens bestaan) en dat je het telkens maar moet veranderen om eindelijk goed genoeg te zijn. Daar vraagt jou lichaam helemaal niet om. Geef je lichaam het respect dat het verdient, met al zijn positieve en negatieve puntjes. Je zult het nog heel lang met je meedragen, of je het nu wilt of niet.

Wat is er fijner: een vriend aan je zijde hebben of een vijand? Alleen jij bent degene die het kan en mag bepalen!

Be proud