Heel vaak heb ik gedacht dat het allemaal vast niet meer goed zou komen met mij. Dan weer bleef ik zitten, kreeg ik ruzie met iemand, had ik een eetstoornis, angststoornis, problemen met school, een slechte concentratie, er gebeurde nare dingen, mijn vader kreeg een hartstilstand, mijn moeder was ziek, mijn broers hadden problemen of mijn verkering ging uit. En nu ik dit schrijf zou ik zo kunnen zeggen dat er altijd wel iets is waardoor ik weer bij die gedachte terug kan komen.

Als er veel gebeurt en zeker wanneer dit achter elkaar plaatsvindt, kan het lastig zijn om nog te geloven dat er weer rust in de tent komt. Ik zag een tijd lang in mijn leven alleen maar de periodes van ongeluk in plaats van de periodes waarin ik me wel goed voelde. Tot op de dag dat ik besloot dat ik er zelf voor kon kiezen of ik gelukkig wilde zijn met mijn leven of niet.

Wilde ik terug kijken op ellende, een moeizame jeugd en falende jaren op school? Wilde ik alsmaar dat meisje dat een eetstoornis heeft gehad zijn, of wilde ik voor overwinnen door gaan? Ik kon terug gaan kijken op jaren vol zorgen, maar ik kon er ook een andere draai aan geven. En dat heb ik eigenlijk van de een op andere dag ook echt gedaan.

Ineens was ik er klaar mee. Klaar met mijn eigen gezeur over mijn verleden. Ik kon er treurig over gaan doen, diagnoses op willen plakken. Maar ik ben gewoon Nouska. En ja, ik ben een miljard keer blijven zitten op school, heb mijn opleiding meerdere keren moeten afbreken en voortzetten vanwege mijn eetstoornis en andere ellendige stomme dingen. En er zal inderdaad vast nog wel eens iets in mijn leven gebeuren waarvan ik denk ‘Het komt niet meer goed'. Maar toch wil ik niet in die gedachte blijven hangen.

Want als ik wil dat het weer goed komt met mijn leven. Als ik wil dat nare dingen verleden tijd zijn, dan kan ik daar voor kiezen. Ik heb besloten om zeker nog wel eens te treuren, maar niet meer zo vaak als ik deed. Natuurlijk zijn dingen jammer, vervelend of verdrietig geweest. Maar na een tijd van verwerken en herstellen heb ik het niet meer nodig daar steeds maar aan terug te gaan zitten denken. Mijn leven gaat door en ik wilde dat weer met open armen gaan ontvangen.

Die armen die ik openhoudt voor geluk, liefde, maar zeker ook gewoon voor tranen of pijn. Want helaas dat hoort er bij. In sombere periodes vergeet ik wel eens dat huilen net zo belangrijk is als lachen. Maar als je huilt vol overgave en oprechtheid, kun je ook lachen met tranen in je ogen van geluk.

Ik voelde me lange tijd een mislukkeling omdat ik problemen en een eetstoornis had gehad. Ik was raar, gek, anders en in ieder geval niet echt een positief geval. Zelfs niet omdat ik het overwonnen had. Ik zag het niet. Ik was alleen maar aan het wachten tot er weer iets vervelends zou gaan gebeuren.

Ik heb zo ontzettend vaak gedacht dat het allemaal voor niets zou zijn en ik toch nooit echt gelukkig zou kunnen worden. Anderen wel, maar ik niet. Ik zou nooit van die rottige eetstoornis af gaan komen en zou altijd terug blijven vallen. Door veelvoudig terugvallen en meerdere behandelingen leek dat ook waarheid te zijn voor mij. Ik geloofde er niet in en probeerde soms dan maar te accepteren dat het voor altijd zo zou zijn. 

Toch heb ik het steeds weer een kans gegeven. En bij iedere, ook mislukte behandeling heb ik dingen bijgeleerd. Maar ook de jaren die het duurde hebben mij geholpen. Tijd is leerzaam. Dus blijf niet denken dat het niet meer goed komt met jou, want dan krijg je enkel de bevestiging. Misschien zie je het nu niet, maar over een tijdje of misschien al een paar maanden, kijk je terug en zie je dat er veel meer mogelijk is dan je zelf had durven denken. 

En natuurlijk gaat je leven dan niet ineens voor de wind. Zeker niet, want er zijn altijd dingen die niet lopen zoals je zou willen. Maar laat je daardoor niet omver blazen. Je bent niet meteen hopeloos als je een tijdje in de put zit. Onthoudt dat dingen uiteindelijk altijd wel weer goed komen. 

Ik voelde me ook lange tijd mislukt, maar intussen durf ik mezelf te zien als een overwinnaar. Het is allemaal niet vanzelf gegaan. Maar ik denk dat weinig mensen dat geluk hebben. Maar ik mag trots zijn op waar ik sta. Op een leven dat ik zelf heb ingericht. In mijn eentje. En natuurlijk steun van vriendinnen, familie en mijn lieve kat. Maar ik ben er wel. Ik sta hier en ben geen mislukkeling. Integendeel. Ik voel me meer een overwinnaar.