Kun je volledig genezen van een eetstoornis? Kom je er echt helemaal vanaf? Over het antwoord op die vraag heb ik nogal eens getwijfeld. Als we de feiten op een rij zetten weten we dat het grootste deel van de mensen met een eetstoornis er weer vanaf komt. Een ander deel leert ermee leven en een heel klein deel overlijdt aan de gevolgen of bijkomende problemen van de eetstoornis. Heftig, maar ook hoopvol. Je mag dan een gevaarlijke ziekte hebben, er is een grote kans dat je herstelt, want dat kan dus.

Toen ik zelf een eetstoornis had, wist ik niet dat je ervan kon genezen. De gedachtes zaten zo vast in mijn hoofd, dat ik me niet kon voorstellen dat dit ooit weg zou gaan. Ik dacht al jaren obsessief veel aan eten, hoe zou dit ooit weg kunnen gaan? Natuurlijk wilde ik maar al te graag geloven in herstel, maar ik kon mij er echt heel weinig bij voorstellen. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit zo ver zou komen als waar ik nu sta.

Mijn eetstoornis had niet direct een duidelijk aanwijsbare oorzaak, waardoor een eerdere behandeling ook niet slaagde. Ik voelde mij mislukt. Het voelde alsof ik een nep-eetstoornis had of alsof ik geen reden had om een eetstoornis te hebben. Later ontdekte ik met een andere behandeling waar mijn angst om dik te worden, mijn gepieker over eten en lijngedrag vandaan kwam. Waarom ik dit deed, hoe het was ontstaan en dat er enorm veel ingewikkelde oorzaken aan ten grondslag lagen. Dat was allemaal niet in twee weken weer opgelost helaas.

Ik ben niet met een eetstoornis geboren. Vroeger als kind kon ik normaal nadenken over eten. Ik was een beetje een treuzelaar en lustte geen zuurkool en geen (draadjes)vlees. Maar ach, daar hebben wel meer kinderen geen liefde voor. Ooit, in een ver verleden wist ik dus absoluut niet waarom ik zou gaan lijnen, waarom ik niet zou willen eten of er bang voor moest zijn. Ik heb een tijd gekend waarop ik normaal met eten om kon gaan. De eetstoornis is er in de loop van de pubertijd langzaam ingeslopen.

Het begin van mijn eetstoornis heeft ook jaren geduurd. Eigenlijk had ik toen dus al een eetstoornis, maar in een hokje paste ik niet. Achteraf weet ik dat ik helemaal niet in zo'n vakje hoefde te passen en dat als ik me rot voelde, ik daar ook gewoon al hulp bij mocht vragen. Ik hoefde daarvoor echt geen kilo's af te vallen, paniekaanvallen te hebben of depressief te zijn. Ongelukkig zijn en mezelf niet mooi of leuk vinden had reden genoeg geweest voor hulp.

Een eetstoornis en een negatief zelfbeeld zijn er niet van de een op andere dag. Soms lijkt het wel zo te zijn gegaan in je herinnering, maar er gaat meer aan vooraf. Dat je die eetstoornis ontwikkelt heeft niet enkel en alleen te maken met dat je jezelf dik vond, dat iemand een keer zei dat je dikke billen had of dat je een keer een hele rol koekjes op at. Een eetstoornis ontwikkelt zich heel sneaky, waardoor je er helemaal in verstrikt kunt raken.

Dat je niet zomaar uit de knoop bent als je hulp zoekt is dan ook eigenlijk niet zo gek. Hoe graag ik je ook zou willen vertellen dat het na drie gesprekken weer allemaal goed is, zo werkt het niet.
Beter worden van een eetstoornis is een hele strijd. Ik zal je nooit vertellen dat het simpel is. Maar wel dat het de moeite dubbel en dwars waard gaat zijn. Een leven waarin je niet in de ban van eten en je gewicht bent is zoveel leuker en bovenal: het is mogelijk!

Helemaal herstellen van een eetstoornis is mogelijk. Ikzelf, mijn collega's en een heleboel andere leuke vrouwen en meiden die ik ken kunnen dat beamen. Ik ken ook een hoop vrouwen die hersteld zijn, niet volledig, maar wel een heel eind op weg zijn. Zijzelf en hun leven is er zoveel leuker op geworden. Ik ken heel wat mensen die hun eetstoornis hebben losgelaten en geen van hen is er minder leuk op geworden. Integendeel. Het is eng om er achter te komen wie je bent zonder eetstoornis, maar je gaat er alleen maar op vooruit. Het is confronterend, maar daarna krijg je de kansen om jezelf te zijn en je weer te ontwikkelen.

Beter worden van een eetstoornis gaat met vallen en opstaan. Het gaat niet in één stijgende lijn. Toen ik dacht dat dit was waar ik kon komen, accepteerde ik een aantal eetgestoorde gewoontes en gedachtes. Ik besloot dat dit al heel goed was, dat dit herstel was. En dat was het ook. Ik was hersteld, maar helemaal van mijn eetstoornis was ik niet af. Dat is later gekomen, toen ik langere tijd op het rechte pad bleef en langere tijd bleef oefenen met de gezonde manier om met gevoelens om te gaan. Het kostte heel wat strijd en vooral tijd. De laatste restjes zijn er in de loop van de jaren uitgesleten. Ik had mijn eetstoornis niet meer nodig, ik kon op een andere manier met mijn problemen omgaan.

Of je nu een dubbele diagnose hebt of niet, je kunt heel veel leren en van een eetstoornis af komen. Je kunt zoveel leren dat je die eetstoornis niet meer nodig hebt om ermee om te gaan. Je leven wordt nooit perfect, dat zal ik er vast bij vertellen. Maar dat is het leven bij niemand op deze aarde. Leven doet nu eenmaal soms pijn en toch kun je leren om gelukkig te zijn. Het is een proces en het gaat bij iedereen anders. We hebben allemaal misschien een eetstoornis (gehad), maar toch liggen er andere oorzaken aan ten grondslag, hebben we andere symptomen en andere gevolgen.

Toch ben ik ervan overtuigd dat je veel verder kunt komen dan je denkt. Jij bent niet die uitzondering die niet geneest en altijd in haar eetstoornis moet blijven hangen. Het is niet helpend om van te voren al te denken ‘O, maar zo ver als jij kom ik toch nooit.' Je geeft jezelf daarmee al niet eens de kans om verder te komen dan je bent. Blijf altijd hoop houden en zet kleine en grote stapjes. Je kunt van te voren niet weten hoe ver je gaat komen. Ik dacht ook dat ik het wist en had nooit durven dromen er echt vanaf te komen. Dat leek me onmogelijk. 

De meeste mensen zullen onder dit blog misschien willen reageren dat ze altijd wel iets zullen behouden van hun eetstoornis en er nooit helemaal vanaf zullen komen. Dat kan, maar toch kun je verder komen dan wat je nu gelooft. Het is ergens natuurlijk ook veilig om een stukje eetstoornis te behouden... Ik dacht ook dat ik altijd een eetstoornis zou hebben. Dat ik iemand was die er nooit vanaf zou komen. En als ik kijk waar ik nu sta, kan ik me amper voorstellen dat ik dat ooit dacht. Geef het een gooi, je weet echt niet half hoe ver je kunt komen!

Denk jij dat je volledig kunt herstellen van een eetstoornis?