De zware onderdelen van eetstoornis herstel

 

2017 - Het leven met een eetstoornis is kil, hard en eenzaam. Het leven richting het herstel van een eetstoornis is echter ook verre van eenvoudig. Juist dan barst alle strijd los en kan het soms eindeloos lijkende gevecht je volkomen uitputten. Het voelt goed om daadwerkelijk te strijden tegen die eetstoornis, maar het is ook gewoon heel zwaar en ingewikkeld. Er komt een stortvloed aan gevoelens los, je lichaam reageert erop en je stemming gaat op en neer van hoopvol tot er helemaal klaar mee zijn. Veel van de directe gevolgen van het herstellen van een eetstoornis zijn minder zichtbaar voor de omgeving. Dat maakt de strijd soms wat eenzaam.

Erover praten is daarom heel belangrijk in deze fase. Iets wat ikzelf vrij moeilijk vind en waar ik niet altijd heel goed in ben. Tegelijkertijd weet ik dat ik de nare onderdelen van herstel het meest prettig door kan komen door er voldoende over te spuien. Laat ik maar beginnen dan... ;)

scrlt

Ik moet zeggen dat het voor mijzelf wel heel goed voelbaar is wanneer ik echt voor herstel ga. Nog half in de eetstoornis en roepen dat je er echt van af wilt, is iets anders dan concreet stappen zetten. Toen ik nog enkel riep, dácht ik dat dat fijner en veiliger was. Inmiddels kan ik zeggen dat het echte vechten en stappen zetten een stuk krachtiger en beter aanvoelt. Ik moest hiervoor wel een bepaald punt over, wat vooral te maken had met meer voeding: hierdoor waren mijn hersenen ook in staat om zich niet langer enkel te laten leiden door dwang en angst.

Vreemd genoeg voelt deze fase juist deels veiliger, want ik heb nu het idee dat ik een stuk meer touwtjes in handen heb dan die zieke eetstoornis. In deze blog zal ik een aantal zware onderdelen van herstel, die niet altijd even zichtbaar zijn, met je delen. Ik hoop dat dit zorgt voor een stukje herkenning bij jou en dat het je de ruimte geeft om er zelf makkelijker over te praten. Je staat er niet alleen in en je hoeft het niet alleen te doen.

♥ Darmen en spijsvertering
Niemand ziet hoe je darmen op hol kunnen slaan of juist vreselijke moeite hebben met een grotere hoeveelheid eten. Je darmen die de hele dag door geluid maken, het dagelijks tientallen stinkende scheetjes laten, enorm pijnlijke krampen of het gewoonweg niet naar het toilet kunnen gaan omdat het er maar niet uitkomt. Allemaal voor je gevoel soms schaamtevolle kwaaltjes waar je niet zo snel over praat, maar vervolgens wel in je uppie mee moet dealen. Ook ik heb hier last van.

Natuurlijk voelt het dan soms veiliger om terug te gaan en de rem erop te zetten, maar ik weet ook heel goed dat dat uiteindelijk alles alleen maar erger maakt. Ik zet door en accepteer die kwaaltjes for the timing being. Ik maak er simpelweg maar het beste van. Dat betekent praktisch gezien dat ik de afgelopen weken weleens met mijn laptop aan het werk ben geweest op het toilet. De eerste weken dat dit allemaal moeilijk ging maakte ik mezelf helemaal gek van ongeduld en frustratie, tot het moment dat ik me realiseerde dat ik het maar beter kon accepteren. Vanaf toen heb ik gewoon mijn laptop erbij gepakt en mezelf en mijn lichaam de tijd gegund. Dat was een stuk aangenamer. Inmiddels gaat het een stuk beter met mijn darmen. Dat is letterlijk en figuurlijk een hele opluchting.

♥ Menstruatie
Als gevolg van je eetstoornis, zelfs als je geen ondergewicht hebt, kan het zijn dat je menstruatie tijdelijk uitblijft. Dag stoer, sterk lichaam. Toen dat vroeger gebeurde vond ik dat helemaal niet boeiend. Ik was nauwelijks bezig met de toekomst en gaf niets om mijn lijf. Toen dat een half jaar geleden opnieuw gebeurde, vond ik dat heel erg. Ik nam het mezelf ontzettend kwalijk dat ik mijn lichaam dit aandeed, al wist ik best dat ik dit niet met opzet deed of dat het een bewuste keuze van mijzelf was.

Tijdens herstel kan je menstruatie weer langzaam terugkomen. Het feit dat je echter geen idee hebt wanneer deze weer terugkomt, is heel vervelend en maakt onzeker. Ik ervaar dit zelf ook best wel. Ik heb namelijk al wel weer allerlei menstruatie klachten, zoals vermoeidheid, een aantal dagen huilerig, pijn in mijn onderrug en welkom terug hormonale pukkels, ...maar voor de rest is het afwachten. De onzekerheid, klachten en andere gevoelens zijn aanwezig, maar het is tegelijkertijd ook niet echt een onderwerp waar ik makkelijk over praat en/of waar anderen naar vragen.

♥ Vermoeidheid
Tijdens je eetstoornis kan je heel moe zijn door te weinig voeding en een slechte zelfzorg, maar tijdens het herstel van je eetstoornis kan je ook helemaal uitgeput raken. Juist omdat het herstel zoveel energie kost. Je lichaam is in opperste staat van 'survival' om alles weer naar behoren te laten functioneren. Organen gaan weer harder hun best doen, je spieren bouwen zich weer op... en ga zo maar door. Dat je nu beter of voldoende eet betekent niet dat je ook instant veel energie hebt.

Ik merk absoluut dat ik nu bakken met energie meer heb dan een aantal maanden geleden. Toen wist ik niet eens hoe ik achter mijn hond aan moest rennen. Ik had er gewoon de kracht niet meer voor. Fysiek heb ik dus wel meer energie en kracht. Tegelijkertijd heb ik ook momenten waarop ik in ieder geval psychisch vrij op en moe ben. Juist omdat ik zo'n gevecht lever en diverse angsten aan ga. Eerder sliep ik vrij slecht, maar nu val ik vaak door enorme vermoeidheid binnen 2 minuten in slaap. Ik zie er gezonder uit, maar ben vaak wel erg moe. Dat is iets wat mensen niet makkelijk kunnen zien en, ik ben geen 'klager', ik ook niet zo snel zal delen.

♥ De omgeving
Veel mensen in mijn omgeving vonden het niet alleen heel lastig om om te gaan met mijn terugval, ook de weg richting volledig herstel zorgt bij velen voor ongemakkelijkheid. Het maakt goed duidelijk hoeveel taboe er eigenlijk nog ligt op psychische problemen. Als ik herstellende was van een gebroken been, zou niemand enige moeite hebben met ernaar vragen. Nu vraagt nagenoeg niemand ernaar. Uiteraard zal ook ik hier een rol in spelen, aangezien ik het zelf ook niet makkelijk vind om erover te praten. Toch merk ik dat ik het wel heel fijn vind als iemand gewoon nuchter vraagt of het wat beter gaat met me. Zo vroeg de diëtist van Proud2Bme laatst, toen ik haar tegenkwam, met een brede lach op haar gezicht hoe het ging. Dat voelde echt als een verademing, gewoon lekker down to earth, maar oprecht geïnteresseerd.

Wat ik ook ervaar is dat mensen soms gewoon té graag willen dat het allemaal opgelost is. Als er dan ergens staat dat het beter gaat, dan hoeft er niet meer naar gevraagd te worden, want "Ik ben immers toch beter!"

Ikzelf leer hier ook van. Zo kan ik het bijvoorbeeld best lastig en spannend vinden om een buurman te vragen naar hoe het met hem gaat, nu zijn vrouw overleden is. Nu ikzelf weet hoe naar het kan zijn als niemand iets vraagt, duw ik mezelf makkelijker die drempel over en stel dit soort vragen wél...

♥ Het dikke gevoel
Herstellen van een eetstoornis betekent in veel gevallen dat je ook beter, gezonder of meer gaat eten. Een lege maag, een maag die jijzelf onder controle hebt, kan veilig aanvoelen. Op moment dat je weer meer gaat eten, kan je zo'n naar vol gevoel krijgen. Je voelt je dik. Je voelt je een dikzak. Je voelt je opgeblazen, schuldig en mislukt. Het enige wat hiertegen helpt is compenseren.... althans dat gevoel heb je. Ja, ook ik herken dat nare volle gevoel. Het is nauwelijks uit te leggen, maar het knaagt enorm aan je en zorgt voor onrust en een onveilig gevoel.

Ik merk wel dat hoe langer ik beter en meer eet, hoe minder dat dikke gevoel een rol speelt. Je lichaam went immers weer aan die grotere hoeveelheid eten én psychisch wordt dit ook normaler. Het is dus echt een kwestie van doorzetten. Ik uit deze gevoelens regelmatig bij mijn partner. "Ik voel me echt dik. Heb ik te veel gegeten? Ben ik echt geen vreetzak? Bleh, ik voel me zo vol" ...en ga zo maar door. Soms helpt een kleine(!) wandeling na het eten ook. Prima om te doen, zolang het maar niet een wandeling is om het eten echt te compenseren.

♥ Bol hoofd, bolle buik
Het blijft soms niet bij een dik of vol gevoel. Door de verandering van je lichaam en de soms niet gelijmatige manier van aankomen, kan je het idee krijgen dat je ineens een bol hoofd of bolle buik hebt. Door de maanden heen ben ik gewend geraakt aan mijn smallere gezicht. Nu ik aankom, zie ik dat mijn gezicht boller wordt. In mijn hoofd is dat soms heel ingewikkeld. Anderen zien "een gezonder gezicht", ik zie een bolle toet.

Ik probeer die eetgestoorde gedachtes te negeren en me op de onderdelen van mijzelf te focussen die ik wel goed genoeg vind, maar dat is niet altijd even makkelijk. Zo ook als het gaat om het idee ineens een bolle buik te hebben. Het kan goed dat je namelijk in het begin van aankomen daar eerst wat meer aankomt. Ook kan je buik opgezet zijn doordat je darmen ineens harder werken en het allemaal wat onwennig is. Het is lastig om te dealen met een buik die nu ineens twee keer zo bol is als wat maanden geleden. Niet uit esthetisch oogpunt, maar vooral uit het oogpunt van controle.

♥ Ruzie met de weegschaal
Op moment dat je nog niet daadwerkelijk aan het herstellen bent, blijf je veelal op een 'veilig gewicht' zitten of je valt misschien zelfs af. Op moment dat je in het herstel proces zit, kan je (bij ondergewicht) langzaam of snel gaan aankomen. Dit kan veel paniek, angst en boosheid met zich meebrengen.

Ik probeer maximaal eens per week te wegen en ervaar ook veel tegenstrijdige gevoelens als ik dit nu doe. Het getal gaat omhoog, wat ik ook wil en wat positief is, maar tegelijkertijd roept het ook angst en paniek op. Dat is de eetstoornis. Dit zien uiteraard maar weinig mensen,... want eenmaal van die weegschaal af in de ochtend, gaat de dag gewoon van start en moet ik tegen alle paniek en angst in de draad weer oppakken en krachtig doorvechten.

♥ Zweten
In het begin wist ik niet wat me overkwam. Ik had zulke enorme zweetaanvallen. 's Morgens werd ik drijfnat wakker en overdag kon ik plotseling oververhit raken. Heel naar en ik kon het niet plaatsen. Ik ben toen op onderzoek uitgegaan en al snel bleek het een vaker voorkomend verschijnsel te zijn tijdens herstel van een eetstoornis.

Het regelmatig heel warm hebben en veel zweten, vooral 's nachts, is een vaker voorkomend verschijnsel bij mensen met anorexia die weer meer/beter gaan eten. Het is hierdoor niet ongebruikelijk dat zij 's nachts badend in het zweet wakker worden. Dit verschijnsel wordt ondersteunt door diverse onderzoeken waaruit blijkt dat het thermische effect van voedsel (30%) bij mensen die lijden aan anorexia tijdens het ophogen van voeding hoger is dan bij mensen met een normaal gewicht (15%). Zeker in de beginperiode van meer en beter gaan eten kan dit effect heel groot zijn en is het regelmatig erg warm hebben en nachtelijk zweten dus normaal. (bron: scienceofeds.org)

schoenen zilver

♥ Extreme honger
Toen ik beter ging eten ontstond er ook een vorm van 'extreme hunger' ofwel extreme honger. Ik had zin om alles te eten wat los en vast zat en kon dat ook makkelijk op. Dit voelde vreselijk en maakte me enorm angstig. Ik was bang dat als ik eenmaal begon, ik niet meer kon stoppen. Ik deed me denken aan de eetbuien die ik vroeger had en de nare tijd die hierbij hoorde. Extreme honger blijkt echter een veelvoorkomend verschijnlijk tijdens het herstel van een eetstoornis. Helaas is dit door schaamte een niet veel besproken onderwerp.

Extreme hunger is, naast o.a. vocht vasthouden, een van de meest angst oproepende verschijnselen tijdens herstel. Gedurende een periode van 'extreme hunger' wil je vele malen meer eten dan er op de gemiddelde aankomlijst aan calorieën staat. Dit kan oplopen tot 6000 of zelfs 10.000 per dag. Deze honger zorgt voor veel paniek en angst en zorgt voor het ontstaan van eetgestoorde gedachtes en de drang om volledig de rem op het eten te zetten. Restrictie is in deze in de meeste gevallen juist de vijand. De kunst is, ook wanneer je hebt toegegeven aan de extreme honger, toch hierna je eetlijst weer op te pakken. Ik zal in een andere blog uitgebreider ingaan op dit verschijnsel.

♥ Kleding past niet meer
Tijdens herstel kan je lichaam veranderen. Hierdoor kan het zijn dat je de kleding die je altijden droeg plotseling niet meer past. Het zit ineens niet meer lekker. Het zit strak bij je buik en het snijdt in je heupen. Dat kan een heel onprettig en onveilig gevoel opleveren. Ik herken dit, maar vind het tegelijkertijd ook fijn. Al mijn kleding van voor deze nare tijd pastte niet meer en stond me lelijk. Heel langzaam kan ik die kleding weer gaan dragen. Ik kan mezelf weer meer vertonen zonder me constant zorgen te maken over mijn uiterlijk of het effect hiervan op anderen. Ook sta ik mezelf toe nieuwe kleding te kopen die me beter past, ook als ik de komende maanden blijf aankomen in gewicht.

♥ Gevoel en onrust
Natuurlijk ben je geen leuk mens als je nauwelijks meer voelt, maar gevoelens die terugkomen tijdens herstel maken het leven ook niet altijd even aangenaam. Gevoelens van angst, wantrouwen, verdriet komen weer aan de oppervlakte en hier moet je weer mee dealen. Het niet voelen kan dan soms heel aangenaam lijken, zo erg dat je ernaar terug verlangt. Het is heel belangrijk om in deze fase al die gevoelens wél te gaan uiten en er niet opnieuw voor weg te vluchten. Dan beland je immers in de negatieve cirkel van de eetstoornis die eindeloos kan duren.

Niet alleen angst, wantrouwen en verdriet zijn bij mij nu weer meer voelbaar, ook gevoelens van irritatie zijn soms flink extra aanwezig. Vaak weet ik niet eens waarom ik me zo voel of waarom ik zo extreem geïrriteerd ben. Dit is voor mijzelf wel iets om uit te zoeken, maar tegelijkertijd ook om te accpeteren. Ik weet dat die gevoelens door het herstel meer spelen en hoe meer ik dat accepteer en het er laat zijn, hoe sneller de weg richting herstel.

It's a hell of a ride! ♥♥ Hoe je het ook went of keert, herstellen van een eetstoornis is "a hell of a ride". Het is zwaar, ingewikkeld, soms eindeloos lijkend,... maar het brengt je uiteindelijk wél ergens, in tegenstelling tot een eetstoornis die je nergens brengt. Naast bovenstaande zware onderdelen van herstel, zijn er uiteraard nog veel meer.

Deel onder deze gerust de zaken die jij lastig vindt. Misschien lucht het wat op, misschien biedt het wat herkenning. Houd vol, je bent op de goede weg!


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Neki - Maandag 4 september 2017 13:29
Alles is herkenbaar! Ik heb vooral moeite met de vermoeidheid. Ik eet veel beter dan eerst maar ik ben zo gigantisch moe. Ookal slaap ik 8-10 uur per nacht.
Het gevoel dat ik mijn leven langzaam weer op de rit krijg voelt inderdaad heel krachtig en op een manier ook fijn :). Bedankt voor dit blog!
renske - Vrijdag 14 juni 2019 17:43
hoi hoi! Momenteel heb ik hier ook last van, elke dag zo extreem vermoeid. Nu ben ik opzoek naar een beetje herkenning en kwam ik bij jou reactie uit. Ik vroeg me af hoe het nu met je gaat en de vermoeidheid? Misschien geeft het mij een beetje hoop namelijk!
Nikki98x - Maandag 4 september 2017 13:36
Wat een ontzettend fijne blog!! Enorm bedankt!
. - Maandag 4 september 2017 13:57
Perfecte timing. Dankjewel!
EM - Maandag 4 september 2017 15:08
Kijk, dit soort blogs vind ik nou fijn om te zien! Herkenning, een soort geruststelling en praktische informatie. Vooral het stukje over extreme honger ben ik erg benieuwd naar! Ik heb soms hetzelfde idee, alhoewel het bij mij nooit tot de 10.000 kcal komt. Toch ben ik erg benieuwd naar hoe anderen hiermee omgaan.

Het is soms erg lastig om door te zetten terwijl er een stemmetje in je hoofd alles afkeurt!
Nelle - Maandag 4 september 2017 15:13
alles is herkenbaar! maar echt tot in het kleinste detail
L13S - Maandag 4 september 2017 15:14
Heel fijn om te lezen en ook erg heel erg herkenbaar! Denk je voor het delen heel prettig!
Xxx
Fiona - Maandag 4 september 2017 16:15
Pfoeh, ik herstelde enkele jaren geleden van anorexia, en was een deel van deze ongemakken alweer vergeten... Maar nu ik het zo lees, herken ik ze allemaal. Dat nachtelijk zweten, geen grote boodschap meer kunnen doen, menstruatiepijn zonder menstruatie, jongens wat een vervelende tijd was het!
Maar echt waar: ik zou er zo opnieuw doorgaan, door alle psychische en fysieke pijn, om te kunnen komen waar ik nu ben. Hersteld, en daarmee sterk en kwetsbaar tegelijk. Ik wil iedereen die nog in zijn of haar herstel-periode zit alle kracht toewensen: het is het waard, babies! Ooit zijn die rotgevoelens voorbij! xx
xx - Maandag 4 september 2017 16:32
Bedankt voor je motiverende blog.
Ik zit ongeveer in de zelfde situatie als jij, vechten en aankomen op een gezond gewicht. Wat ik wel ontzettend moeilijk vind is dat een vriendin nu erg aan het afvallen is. Ook mijn jongere zus is op dieet en het triggert me toch wel.
Iedereen vindt me er beter uitzien. Het blijft een gevecht.
Ik vind het ontzettend knap hoe jij hier door heen slaat! Ga vooral zo door ik neem een voorbeeld aan jou.
Maria - Maandag 4 september 2017 16:38
Ik wou dat ik 8 jaar geleden had geweten over de extreme honger en dat die normaal was, dan had mijn anorexia herstel zich misschien niet ontwikkeld tot de boulimia die ik tot op heden nog steeds heb. Ik ben blij dat je zegt dat er nog meer aandacht aan word besteed, zo hoop ik dat in ieder geval niet meer mensen hetzelfde overkomt zoals ik.
xx - Maandag 4 september 2017 16:48
Ja ook ik had boulimia erbij gekregen, maar ben uiteindelijk gestopt met compenseren waardoor mijn gewicht is toegenomen. Ik eet nu redelijk stabiel en gezond, voel me hierdoor beter.
Ingrid - Maandag 4 september 2017 16:49
Wat een super fijne blog, dank je wel voor het delen en je openheid, echt heel inspirerend en motiverend. En ik vind je foto echt prachtig! Wow!
xx - Maandag 4 september 2017 16:53
Ik moet nog veel leren en vechten en triggers, o.a een vriendin en zus die nu op dieet zijn, vermijden of juist de confrontatie aangaan.
XX succes
Sabine - Maandag 4 september 2017 18:17
Zeer helpend. Bedankt.
Jelle - Maandag 4 september 2017 18:58
Ik weet nu wel dat extreme honger normaal is, maar toen ik nog diep in de anorexia zat niet. Op dat punt is mijn eetstoornis dan ook omgeslagen naar boulimia. Het hek was van de dam, ik kon niet meer stoppen met de eetbuien.
Carolien - Maandag 4 september 2017 19:12
Heel fijne blog, een blog die me veel inzicht geeft. Ik ben momenteel ook bezig met het aankomen van ondergewicht naar een gezond gewicht. Het is helpend om te lezen dat ik niet de enige ben die deze moeilijkheden ervaart zoals bv 'het dikke gevoel', dat vind ik namelijk het moeilijkste om mee om te gaan ..
cynthia - Maandag 4 september 2017 20:14
Dank je wel!ik slaap ook al zeer lang niet goed,moeilijk doorslapen en dan is het zeer moeilijk motivatie vast te houden vr mij, het zweten herken ik ook..Menstruatie bij extreem ondergewicht kan dat wel? Heb het al meer dan tien jaar niet meer en dus ook bang vr blijvende schade..x
Tiger - Maandag 4 september 2017 20:50
Scarlet, je bent een ware warrior. THE road to recovery is echt een vreselijk heftig traumatisch proces in life. Als je nog een schouder nodig hebt, just ask.
Jansje - Maandag 4 september 2017 21:48
Dank je wel voor je eerlijkheid en openheid.
Omdat je gewoon laat zien hoe het écht is, en je een eerlijk beeld schetst van hoe het is om bezig te zijn met herstellen. Zonder franjes.
Dat doet goed.
Mooie foto.
HS - Maandag 4 september 2017 21:50
Het is heel herkenbaar. Van sommige dingen heb ik nog steeds last, ook al ben ik ruim 4 jaar van mijn eetstoornis af. Sommige dingen, zoals dat extreme hunger, wist ik niet.
Fijn dat je dit deelt. Dankjewel.
Spike - Maandag 4 september 2017 22:12
Zo herkenbaar. Pfff nu met Minnimaud bijna dagelijks paniek en verlangen naar de "rust" die restrictie ooit gaf.... maar er lijkt geen weg meer terug.
muus83 - Maandag 4 september 2017 22:23
Thnx 😘
JAAvdW - Dinsdag 5 september 2017 08:55
Ik heb net de ha gebeld... praktijk ivm vak gesloten t/m 16.9... ik vond zelf niet dat ik een es heb, maar ik zag laatst foto's van mezekf... een wandelend lijk... :-( toch maar de ha bellen dus voor advies... als ik jouw blog zo lees Scarlet, slaat de angst me om het hart... :-(
Dana - Dinsdag 5 september 2017 10:23
Knap gedaan, je mag trots zijn op jezelf dat je probeerde te bellen! Is er een plaatsnemende arts waar je naartoe zou kunnen gaan?
its-like-an-avalanche - Dinsdag 5 september 2017 10:14
Zo herkenbaar. En zo'n fijne blog. Alsof iemand even me een knuffel geeft en me geruststeld dat ik niet alleen ben. Dankjewel :)
JAAvdW - Dinsdag 5 september 2017 11:21
Thanks @dana! Vind het al moeilijk genoeg "toe te geven" aan eigen ha dat ik het niet alleen red... ik vertel er een aantal mensen over, hoop dat dag me tegenhoudt me niet terug te trekken...
Ann - Dinsdag 5 september 2017 17:51
Wat goed van je om zo open en eerlijk te zijn! Ik ben 54 en lijd al meer dan 40 jaar aan anorexia😢. Met up & downs, heb wel 2 kinderen gekregen en heb een lieve man. Nu zit ik helaas weer in een nare periode, mag zelfs niet werken van de bedrijfsarts tot ik ben aangesterkt. Ik ben nu bij een diëtiste die me helpt en heel langzaam maak ik kleine stapjes maar ben nog heel ver verwijderd van mijn herstel. Daarom vind ik jouw blogs zo inspirerend Scarlett, door jou kan ik doorzetten, dankjewel!
Anne - Woensdag 6 september 2017 03:54
Ik vind dit een van de meest helpende blogs die ik gelezen heb.
Precies zoals het is en waar je je zo ernzaam in voelt !
Tel er ook nog eens bij dat sommigen van ons een chronische ziekte erbij hebben en alleen zijn.Het is superzwaar.
Toch is het heel hoopvol om te lezen dat je erdoorheen kunt komen.
Bedankt Scarlet !

Mireille - Dinsdag 26 maart 2019 16:12
Mooie blog
En alles herkenbaar! 46 jaar en heb alle eetstoornissen wel zo een beetje gehad. Maar dat laatste gevecht het overwinnen dat is wel de grootste strijd en daarom ben ik blij met je Blog. Niet alleen voor mensen met eetstoornis maar zeker niet minder belangrijk denk ik voor de omgeving. Het is echt een eenzame strijd omdat veel mensen het niet begrijpen dat eten nu gewoon pijn doet ik ben nu bij stukje lichamelijke pijn maar ook hier ga ik dwars doorheen en laat mij niet meer beheersen door de eetstoornis.
Constance - Maandag 24 juni 2019 16:00
Heel duidelijke blog. Het is wel een blog van bijna twee jaar geleden, maar dat van de vermoeidheid wist ik niet. Onze zoon, was/is anorexia patient, maar redelijk hersteld. Eet nu na anderhalf jaar soms buiten zijn comfortzone, en soms horen we dat hij iets lekker vind. Maar hij is nog steeds erg moe, maar dat t van t herstel en de toch nog dagelijkse strijd komt, dat wist ik niet. Ikhoop dat het met je nog steeds goed gaat.
Arlen - Dinsdag 9 juli 2019 20:48
Mooie blog. Lichamelijk herstel kan heel lang duren haal ik hieruit.
hanna - Maandag 7 juni 2021 12:27
bedakt voor de prachtige blog, helemaal herkenbaar nu ik voor herstel ga!
Naomi - Zondag 7 november 2021 10:28
Ik herken dit zo. Is er een manier om dit niet alleen te hoeven doen?
Toe - Donderdag 18 november 2021 21:17
Hallo Lieve mensen, ik heb al 17 jaar lang boulimia, ben al 2 maanden herstellende alleen gaat dat erg moeilijk. Bij mij komt er spontaan eten omhoog ookal drink ik alleen water. Ik heb een endoscopie gehad maar alles ziet er netjes uit. gebruik ook maagzuurremmer maar gaat baat bij.. Wie herkent dit ?
Angelien - Zaterdag 18 december 2021 19:35
Ik word heen en weer geslingerd tussen extreme hunger en totaal geen hunger.en frustraties boosheid nemen toe .via diëtiste eetlijst nieuw pittig maar doen en al.mega opgaaf om.lijf gewenning te geven aan meer voedsel. Echt zo zo moeilijk
E. - Zondag 19 december 2021 05:27
Er zou meer informatie en begeleiding moeten zijn om dit proces door te komen.
Ik kreeg alleen te horen : Het moet wennen...(!)
Dat is een ZWARE onderschatting van dit probleem /proces.
Ik vind dat in de hulpverlening veel meer aandacht zou moeten worden besteed aan het lichamelijke herstel, niet alleen aan het gewicht maar ook aan verdere schade en lichamelijke klachten als gevolg van deze ziekte. Het is niet maar psychisch!
Ik mis ZO een arts die echt verstand en begrip heeft van deze dingen en de ziekte in zijn geheel, en waarbij je over de klacbten durf te praten zonder schaamte en schuldgevoel !

Anna - Zondag 19 december 2021 10:06
Zo herkenbaar, die lichamelijke klachten van herstel ... na weken niet te kunnen poepen en intense pijn mocht ik vanwege mijn anorexia en boulimia dossier geen laxeermiddelen voorgeschreven krijgen. Gelukkig hebben ze dat uiteindelijk toch wel gedaan: ik zat op een gegeven moment aan 12 zakjes laxeermiddel per dag, en dan nog gebeurde er niets. Allerlei klysma's, pijnstillers en laxeermiddelen verder ben ik na jaren eindelijk weer vrij van medicijnen.

Wat Toe schreef herken ik ook. Door het continu uitspugen van eten blijft het op een gegeven moment omhoog komen, ook wanneer je het niet forceert. Altijd misselijk en altijd een brandende slokdarm. Maar dat herstelde bij mij toch best snel.

Het heeft me in ieder geval wel geleerd hoe belangrijk het is om goed voor mijn lijf te zorgen. Laat mijn verhaal je niet tegenhouden; kies voor herstel! Want uiteindelijk zal jouw lichaam en jouw geest je onvoorwaardelijk dankbaar zijn.