De sportschool en een eetstoornis
Geloof het of niet, maar vorige week ging ik voor het eerst in mijn leven naar de sportschool. Mijn vriendin sport hier en vroeg me of ik het leuk vond voor een keertje mee te gaan. Ik was eigenlijk wel benieuwd naar hoe het er in zo'n sportschool aan toe ging, dus ging op haar aanbod in. Ik hees mezelf in een oude sportbroek en een paar hardloopschoenen die ik nooit gebruikte en reed vol enthousiasme met haar naar de sportschool.
We wandelden binnen bij 'Basic Fit'. Een goedkope sportschool, waar ze behalve sporttoestellen, niets hebben. Dat wil zeggen: geen gezellige kantine, geen bar, geen tv's, geen kranen, geen... nou ja, niks dus. Eenmaal door het ijzeren poortje struikel ik zowat over een ouderwetse weegschaal. Oh my...dit begint goed.
'Waar zullen we beginnen?' Mijn vriendin had er helemaal zin in. Overal waar ik keek zag ik zwetende mensen op lompe sporttoestellen. Ik begreep niet goed wat hier leuk aan was, maar hoopte dat zo te gaan ervaren. Ik koos veilig voor de fietstoestellen. Fietsen kon ik immers wel.
Eenmaal op het zadel moest ik allerlei dingen instellen. Mijn vriendin legde het me uit: 'Kijk, hier kan je bepalen welke route je fietst, of je geleidelijk de bult op wilt fietsen of allemaal bultjes.' - Wat een gedoe, doe maar wat - 'Dan kan je jouw doel bepalen. Wil je op tijd, op afstand of op aantal kcal fietsen?' - OMG.. uhm wat fout. Doe maar aantal kcal! - 'Ok, hij staat standaard op X kcal, maar dat is veel te veel, ik zal hem wat verlagen' - Ho nee! Niks verlagen. Doe maar gewoon X kcal! -'Goed, ik zal de trapzwaarte instellen op 2, want hij staat nu op 6 en dat is bizar zwaar' -Ja, ga jij nou maar fietsen, het lukt me nu wel (...en ik stel snel trapzwaarte 4 in) -
Enthousiast en vol goede moed begin ik te trappen. Na een flink aantal trappen zie ik bij doel: '1 kcal' in beeld staan. 'Jeetje, dat schiet ook niet op', denk ik bij mezelf. Ik begin harder te trappen en focus me volledig op de teller waarin de kcal verschijnen. Als het ding eindelijk bij X kcal is aanbeland, ben ik helemaal uitgeput.
Naast me zit een heel dun meisje op een fiets. Ik zie dat ze twee keer zo snel trapt als ik. Het frustreert me. 'Wat komt zij hier eigenlijk doen?' denk ik bij mezelf. Ik zet de trapzwaarte 1 niveau lager in de hoop het meisje dan bij te kunnen houden. Mijn kont begint pijn te doen op het zadel. Ik besef me dat X kcal onhaalbaar voor me is. Eenmaal aanbeland bij de X kcal stop ik even. Ik moet even uitrusten.
Mijn vriendin trapt rustig door. Ook dat frustreert me. Ik wil immers ...sneller ...harder ... beter ....etc. Twee minuten later trap ik weer verder. Tot mijn verbazing is het apparaat gereset en staat de kcal teller weer op 0. Ik baal er enorm van en begin boos weer bij 1. Prima, ik tel die 70 er wel bij op! Hard trappend houd ik de teller van mijn vriendin in de gaten. Ik moet het minstens zo goed als haar doen. Ze trapt door tot X en stopt dan. Ik trap door tot X kcal (+ die andere die ik al had = X) en stop dan. 'Lekker toch?' zegt mijn vriendin. Het is me volstrekt onduidelijk wat hier leuk of lekker aan is.
Uitgeput loop ik naar de roei-automaten. Mijn vriendin legt uit hoe het werkt en stelt dat touw - dat ding wat zogenaamd je roeispanen zijn - in op zwaarte 4. 'Waarom 4, dat dunne meisje wat hier net zat had hem op stand 7?!' denk ik bij mezelf en verander het ding snel in 6. Als dat meisje het kan, moet ik minstens 6 kunnen. Krachtig begin ik aan het touw te trekken en van voor naar achter te bewegen. Grappig ding, maar na 5 minuten even saai als die fietsen waarmee je ook geen centimeter vooruit komt. Ik daag mijn vriendin uit: 'Wie het eerst bij X kcal is!' Ik moet en zal winnen. Eenmaal bij X kcal stopt zijn. Ik ga nog even stoer door tot de X kcal.
We verplaatsen ons vervolgens naar een ander raar apparaat. Geen idee hoe het ding heet. Je moet daar met je voeten een soort van op en neer bewegen, stappen in de lucht, en met je armen als het ware meebewegen. Naast me staat een jonge vrouw, een stuk forser dan ik, al ruim 20 minuten op dat ding los te gaan. Ik ben na 5 minuten al kapot. Ik begrijp er niks van. Ik stel aan mijn vriendin voor naar boven, naar de kracht-apparaten te gaan. Niet omdat me dat zo leuk lijkt, maar omdat ik dan een excuus heb om rustig aan te doen.
Mijn vriendin gaat op een apparaat zitten om haar buikspieren te trainen. Ik vind het maar een gek ding. Het lijkt meer alsof ze in zo'n karretje van een achtbaan zit. Ik probeer het apparaat ook uit, maar ben er na 5 keer bewegen al klaar mee. Het frustreert me dat ik het niet langer vol kan houden.
Dan gaan we onze binnenbovenbenenspieren (is dat een woord?) trainen. Het apparaat duwt de hele tijd mijn benen uit elkaar terwijl ik ze weer naar elkaar probeer te krijgen. Zo onvrouwelijk dat ding en niet geschikt voor preutse mensen als ik. Dan maar aan een touw trekken waar wat gewicht aan hangt. Ik trek aan het touw, laat de boel weer vallen en trek opnieuw. Saaaaaaai. Na vijf minuten zwoegen komt mijn vriendin me melden dat ik het totaal verkeerd doe. En bedankt.
Ik besluit dat ik het zat ben. Mijn vriendin krijgt net de smaak te pakken. Ik plant mezelf ergens neer op een automaat en begin maar wat te internetten op mijn telefoon. In mijn hoofd floepen ineens de kcal van de apparaten beneden en ik zeg tegen mijn vriendin graag als laatste nog even op de loopband te willen. Gewoon voor een goed, voldaan gevoel en omdat ik wel nieuwsgierig ben naar zo'n ding.
Ook dit ding ben ik na 5 minuten wel zat. Ik krijg bovendien zin om op die emergency knop te drukken.
Ik heb trek. Ik heb trek in de chocoladekoekjes die thuis in de trommel liggen. Wat zonde eigenlijk, want als ik een paar van die koekjes neem, heb ik hier toch helemaal voor niets gezwoegd? We stappen in de auto en rijden terug naar huis. Ik ben wat in de war, simpelweg omdat ik niet begrijp dat mensen dit leuk vinden.
Er is 1 ding waarover ik geheel niet in de war ben op dat moment: als je nog een eetstoornis hebt lijkt sporten bij de sportschool mij zeer onverstandig. Als je iedere dag in je hoofd al bezig bent met Kcal, afvallen, presteren, vergelijken.... dan zorgt die sportschool ervoor dat dit nog eens extra wordt aangewakkerd.
Eenmaal thuis aangekomen geniet ik van een paar chocoladekoekjes. Ik ben blij dat ik nooit naar de sportschool ging toen ik nog een eetstoornis had. Dat lijkt me heel heftig. Ik zou mensen die nog een eetstoornis hebben aanraden een sport te gaan doen die niet zo gericht is op afvallen, maar meer gericht is op het spel of het team, zoals volleybal, hockey, tennis etc.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Later ben ik het hardlopen wel leuk gaan vinden en ben ik dat ook buiten gaan doen. Maar laat mij maar dansen of skiën, is veeeeeel leuker!!
Ik vind het ook fijn als ik meer sport dan iemand anders, en ook meer kcal verbrand dan iemand anders en ook langer door ga maar opeens zegt mijn lichaam stop en dan word k weer boos. Ok ik moet gewoon stoppen.
Vanaf september wil ik gaan starten met groepslesjes (pilates, yoga, body shape enz.) (naast de fitness). Spannend, maar het lijkt mij ook erg leuk en een nieuwe uitdaging.
Ik ga het proberen om zo minder gefocused te zijn op die calorieverbranding.
maar als ik ga merken dat ik -weer- dit gedrag ga vertonen, stop ik er denk ik meteen mee :)
En 'basic Fit' zit ook bij ons in de buurt, al tijden vroeg ik me af wat daarbinnen nou eigenlijk gebeurde, maar dit maakt het wel duidelijk.
Het is niet leuk, de kcals maken je compleet gek, en uiteindelijk is het: nog even door totdat ik een mooi rond getal heb. Oh wacht, nou zijn de minuten niet meer rond. Oh, nog even door...
Pff.
Mijn uurtje werd standaard 2 uur. 2 uur hel. Ben blij dat de laatste keer sportschool 2 jaar geleden was. Geef mij maar zwemmen (niks tellen, behalve baantjes) of volleyballen (gezellig met een team).
Eigenlijk klinkt hier in dit bericht sowieso nog wel veel eetgestoordheid..
ik had zo'n 10 rittenkaart, kon ik gaan wanneer ik vooral durfde...
was wel tof, ging dan als ik heeeel veeel energie had, dan was het echt 'kicken'!
Dat is inmiddels 2,5 jaar geleden. Gelukkig ben ik nu gelukkig al zover over mijn eetstoornis heen dat ik lekker dingen kan doen zonder bij te houden hoeveel kcal ik verbrand. Alleen nu ik best veel doe (klussen aan het nieuwe huis) moet ik op mezelf letten dat ik qua moeite niet steeds een schepje erbovenop doe.. Hieraan zie ik dat mijn eetstoornis nog niet volledig verdwenen is..
Het voelde fijn en vertrouwd dat je kon zien hoeveel kcal je verbrandde.
Herken het ook heel erg dat je pas bij een bepaald aantal kcal je wilt stoppen.
Mensen in mijn omgeving zagen ook dat het niet goed voor me was.
Nu frustreert het me alleen maar.
Ga liever buiten stukje hardlopen, zwemmen of paardrijden.
De sportschool is voor mij verleden tijd.
Misschien als ik ooit minder last heb van mijn es dat ik weer ga beginnen maar voor nu lijkt mij dat niet verstandig
maar scarlet,, in de, uhh, 7e alinea heb je Kcal opgeschreven ipv X,, kweet niet of dat bewust is? maar omdat je steeds X-en hebt ingevuld ;)...
Nou, ENJOY je chocoladekoekjes!
:)
Alleen dat stuk van nog nooit bij een sportschool geweest te zijn dan niet. Ik kom/kwam er iedere week... Een paar weken terug eindelijk het besef gekregen dat ik telkens toch wel iets de hard doorging daar en het niet goed was dus toch maar gestopt... Mis het wel, maar het MAG NIET!!
Het eerste stuk van de tekst komt naar mijn mening echt zwaar spottend over, ik vind het eigenlijk een beetje belachelijk, de manier waarop... Sorry...
Ik zit echt in een living hell hiermee...maar zolang ik de eetbuien heb, heb ik geen keus...de bewegingsdrang is afentoe echt moordend...
ik heb ook nog zwaar ondergewicht maar
na de kcal kijk ik niet ik plak daar dan een papaiertje over
want ik wil lekker sporten om weer sterker te worden en voor me plezier
en niet voor oooooooo ik moet nog zoveel kcal verbranden ik ben blij dat ik dat al
uit me hoofd heb
En ook ik ben behoorlijk competief ingesteld, daarom ga ik -voor mijn eigen veiligheid- maar in mijn eentje want ik wil altijd meer,zwaarder en beter.
Ach weer een hele ervaring rijker dus ;)
Niet mijn ding.
Nu hardloop ik twee keer in de week, op het begin voelde ik me steeds erg bekeken, maar het gaat steeds beter en ik merk dat mijn uithoudingsvermogen steeds beter wordt!
Nu ga ik omdat het voor mij een uitlaatklep is.. ja echt..! Ff alleen, geen man of kind om me heen die mijn aandacht vraagt...
Ik let niet eens op hoeveel kcal ik wel niet verbrand, zolang ik het naar mijn zin heb gaat het goed..
ik sport 3 x 2 uur per week bij basic fit.
Wanneer ik op een apparaat stap, beslis ik van te voren hoe lang of hoeveel kcal ik moet verbranden. Dit MOET ik halen, anders heb ik gefaald..
Echt een verkeerde gedachte..
ja het is moeilijk om te snappen voor andere als je eetstoornissen hebt dat je zo door kunt sporten het pept mijn een beetje op .