De Diagnose Eetstoornis
Het begin van mijn eetstoornis paste voor mijn gevoel niet in een hokje. Het was geen Anorexia, geen Boulimia en eigenlijk ook geen mix daarvan (NAO). Ik deed maar wat en het leek niet eens op een eetstoornis, naar mijn idee. Ik wilde gewoon af en toe een paar dagen lijnen om mij rustig te voelen en in vorm te blijven.
Het was misschien wel lastig en niet gezond, maar naar de dokter gaan leek me nog niet zo noodzakelijk. Wat zou die zeggen dan? ''Je doet een beetje gek met eten.'' of ''Je eet niet goed.''?
Vanaf het ontstaan van mijn problemen met eten heb ik altijd gedacht dat het mij toch niet zou lukken om Anorexia te krijgen.
Ik zou nooit zo ver zinken en daar toch veel te slap voor zijn. Zelf bleek ik daar inderdaad te slap voor. Maar mijn eetstoornis ontwikkelde zich rustig verder. Tot het punt dat ik zelf helemaal niet wilde afvallen, maar het leek alsof ik niet meer anders kon dan dat.
Toch heb ik altijd gedacht dat een eetstoornis mij niet zou overkomen, maar ik deed wel ''mijn best om er een te krijgen''. Ik wist niet meer hoe ik moest duidelijk maken dat ik niet goed in mijn vel zat, dat er iets aan de hand was en dat ik de verantwoordelijkheden van het leven even niet meer aankon. Op een gegeven moment zat ik zo verwikkeld in mijn negatieve zelfbeeld dat de enige oplossing een eetstoornis leek te zijn. Hoe moest ik anders met mijzelf omgaan?
Tegelijkertijd wilde ik die aandacht niet. Als ik die wel had gewild, had ik waarschijnlijk in mijn omgeving wel durven zeggen dat ik mij niet goed voelde, en dat is ook precies wat ik had moeten doen.
Jaren lang heb ik in stilte mijn ''best gedaan'' om een eetstoornis te krijgen, om mijzelf te vernielen. Het zaadje dat altijd al in mij zat, wilde ik uit laten komen. Het zat daar maar te broeien en op ten duur kwam het uit. Helaas, een kaktus in plaats van een mooie roos. Een hardnekkige eetstoornis als gevolg van jaren lang zwijgen over de problemen die binnen in mij broeiden.
''Ik heb zo mijn best gedaan om die eetstoornis te krijgen. En nu heb ik hem.'' Dit was helaas nog geen keerpunt, want het moest natuurlijk erger. Het moest wel een ''echte eetstoornis'' zijn. Ik wilde die sticker van ''eetstoornis'' of ''Anorexia''. Hoe slecht ook, ik kon de eetstoornis nog niet los laten. Pas toen ik een dieptepunt had bereikt lukte me dat. Ik wilde leven, leren leven en leren omgaan met het leven. Nu was het genoeg, maar eigenlijk te laat.
Waarom willen we toch zo graag in een hokje passen? Waarom wachten we te lang met het trekken aan die bel? Ik denk dat het te maken heeft met een hele hoop dingen zoals angst of schaamte. Angst en schaamte zijn twee dingen waarachter we ons eeuwig zouden kunnen blijven verschuilen. Het zijn gevoelens die je alert houden, maar vooral gevoelens die je tegenhouden te ontwikkelen en stappen te nemen.
Waarom wachten we zo vaak met handelen tot er een diagnose gesteld is? Pas als de sticker ''Eetstoornis'' op je huid zit vastgeplakt, gaan we kijken hoe we hem eraf kunnen krijgen. Maar dat kan veel eerder!
Dit geldt vaak ook voor andere problemen. Waarom pas handelen als iemand anders ons de sticker heeft opgeplakt? Als je weet dat jij een probleem hebt, of dat nou Anorexia, Boulimia, eetbuien, ADHD of Autisme heet, je kunt er al lang mee aan de slag! Neem jezelf serieus. Je hoeft niet af te wachten tot iemand het benoemd.
Die sticker heb je niet nodig om hulp te krijgen voor waar last van hebt. Het is een probleem, en daar verdien jij hulp bij, wat de naam ook is. Die sticker opgeplakt krijgen kan trouwens niet alleen maar hulp of erkenning bieden. Het kan ook een nadeel zijn, omdat mensen verwachten dat jij je draagt zoals de sticker op jouw voorhoofd zegt. En dat hoeft helemaal niet. Jij bent die sticker niet! Jij bent jezelf!
Misschien zit jouw sticker wel helemaal niet op het stickervel. Maar betekent dat dan dat jij geen hulp verdient? Het gaat niet om je sticker, het gaat om jou!
Gerelateerde blogposts
Reacties
heel mooi geschreven! En herkenbaar.
xx
Maar ook fijn om te lezen dat je dus niet als enige zo denkt.
Heel erg bedankt voor dit stukje, voel me net iets minder gek..
Remember, we're never alone :)
En mijn antwoord op deze vraag: Waarom wachten we zo vaak met handelen tot er een diagnose gesteld is?
Een eetstoornis voelt als iets haalbaars. Juist doordat je er zolang voor je best hebt gedaan om het te krijgen en het uiteindelijk zo kut met je gaat wil je toch die sticker als een soort erkenning.. dan heb je tenminste iets dat je bestaan markeerd. Eetstoornis. Want zelf weet je gewoon niet meer wat je bent, wilt en moet. Ik wilde zo graag dat stickertje, zo graag een bevestiging dat ik dat had en dat ik daarna weer beter kon worden. 'Helaas' was ik 'te laat' met goede hulp die een diagnose en heb ik uiteindelijk 'nao' gekregen. Maar je hebt zoveel jaren van je leven weggegooid en dat voelt al als zo zonde en daarom geeft zo'n stickertje je een minder waardeloos gevoel.. Kan iemand mij volgen?
Bluh als ik dit typ voel ik me best wel zwakjes eigenlijk..
En nu ik nog steeds verwikkeld zit in een es, die niet meer zo extreem is in uitvoering maar wel in gedachtes.. en me eigenlijk gewoon in de weg zit.. nu heb ik andere doelen.. nu kom je er niet zo makkelijk meer vanaf nee..
Beter zoek je idd gelijk hulp voor je echte problemen, maar veel meisjes zien die problemen niet op het moment dat zij beginnen met lijnen/eetbuien..
Bij mij heeft het heel lang geduurd voor mijn echte problemen 'boven water' kwamen..
Tsja wat ik nu eigenlijk wil zeggen weet ik niet, vooral dat het herkenbaar is, en gewoon bizar ingewikkeld, complex.
Ik heb namelijk het gevoel alsof mijn sticker niet op het stickervel is, maar zo gaat het niet langer en er moet echt iets veranderen..
Liefs
Vanuit het diepste van mijn hart, dank je wel!
Denk dat dit stukje veel meiden de ogen kan openen...
Veel kracht gewenst!
Xxx
en het stickertje is nog niet eens het eindpunt.
nadat ik het stickertje anorexia had gekregen was ik even heel "blij", maar daarna wilde ik al snel nog 'beter/erger' zijn.
mijn psych zegt vaak: anorexia (of een andere es) is een rupsje-nooit-genoeg. en daar ben ik het heel erg mee eens, het is gewoon nooit goed genoeg, voor die es kan het altijd nog beter/slechter met je gaan. en dat is het gemene van een es:S
Een lastige kwestie, waarin de hulpverlening en het systeem waarin alles nou eenmaal een 'labeltje' nodig heeft eer je behandeld kunt worden, niet bepaald meewerkt, mijns inziens..
Ik moet zelfs bekennen vroeger heb ik zelfs gebeden om een eetstoornis te krijgen. Heel schamend eigelijk maar ggoed. Nu zijn ze bij mij aan t kijken of het wel een "echte" eetstoornis is.
Ik schrijf dit een beetje laat , maar ik werd wakker met een rommelende maag en ik dacht laat ik hier maar een x op kijken inplaats van pro ana site..:$
Slaaplekker alvast!
C
Maar "waarom niet handelen als je nog geen stickertje hebt?" Ik denk uit de angst om niet serieus genomen te worden. Je kan jezelf nog zo serieus nemen, maar wat ik (helaas) uit ervaring weet, is dat mensen JOU vaak niet serieus nemen op het moment dat ze er geen stickertje op kunnen plakken.
Zelf ben ik van mening dat (beginnende) eetstoornissen véél en véél sneller gesignaleerd en serieus genomen moeten worden.
Maar hoe zorg je dat mensen er iets van begrijpen en dat ook mensen in je omgeving snappen dat een eetstoornis geen extreme lijnpoging is..?
goed geschreven!
Nu ga ik maar gewoon m'n best doen om er wat moois van te maken, wat voor sticker er ook bij past.
Griezelig, maar eveneens deugddoend: Ik ben dan toch niet zO gek...