''Als ik een kleinere maat pas, ben ik ernstig genoeg. Als ik in een kinderkleding maat pas, heb ik pas echt anorexia. En als ik anorexia heb, dan pas heb ik een echte eetstoornis.'' Het is misschien niet fijn om dit te lezen. Misschien omdat jij deze gedachtes zelf ook hebt of omdat je misschien het gevoel krijgt niet serieus genomen te worden met deze woorden. Toch is dit hoe jij waarschijnlijk ook zelf denkt over jouw eetstoornis. Pas als je XXS of een veel kleinere kledingmaat hebt dan nu, durf je jezelf en je eetstoornis serieus te nemen. Maar is de wens om zo'n iniminie klein maatje te krijgen niet op zichzelf al iets om serieus te nemen?

De eerste zinnen van deze blog hadden van mij kunnen zijn. Niet nu, want inmiddels heb ik een hele andere, gezonde, realistische kijk ontwikkeld op mijn gewicht, eetpatroon en kledingmaat. Ik kan me niet voorstellen de kledingmaat die ik nu heb in te moeten wisselen voor een heel kleine kledingmaat, die voor mij opnieuw anorexia zou betekenen. Dat zou betekenen dat ik alles wat ik heb opgebouwd weer op het spel zou moeten zetten en mijn lichaam weer enorm tekort zou moeten doen. Daar heb ik verre van behoefte aan.

Toch is dat lange tijd anders geweest en was maatje 34, of kleiner zelfs, mijn ambitie. Ik was ooit iemand die deze blog zou lezen met veel herkenning en misschien zelfs wat schaamte voor die wens. Ik wilde dun, dunner, dunst. En ik had, volgens mijzelf dan, echt wel het besef dat ik niet te ver moest gaan. Ik zou het prima binnen de perken kunnen houden. Ik zou me gewoon veel beter voelen over mezelf en mijn uiterlijk als ik zo mager zou zijn. Ik wilde anorexia.

Dat ik anorexia ambieerde zegt al genoeg over de zorg die ik nodig had voordat ik die eetstoornis ook daadwerkelijk kreeg. Het ging niet zo goed met mij. Ik zat niet lekker in mijn vel, had zorgen om verleden, heden en toekomst en kon slecht met mijn gevoelens omgaan en het grootste probleem; ik wist niet hoe ik daar hulp voor moest vragen. Ik was bang.

Dat ik bang was en niet wist hoe ik moest praten over wat ik voelde, maakte dat ik op een andere manier wilde laten zien dat het niet goed met mij ging. Zelf had ik dat in die tijd niet door. Ik dacht dat ik gewoon anorexia wilde. Ik dacht dat ik er gewoon mager uit wilde zien. Ik dacht dat ik niets waard was. Ik had geen idee hoe erg ik me in de nesten werkte door een kleinere kledingmaat te ambiëren.

Het klinkt namelijk ook redelijk onschuldig, als je niet weet dat we het over een eetstoornis hebben hier. Als je gewoon denkt aan dat je in een kleine maat wilt passen. Als je denkt aan ‘'een paar kilo er af'' of als je denkt aan onzekerheid over je uiterlijk. Maar de wens om een kleine kledingmaat te kunnen dragen, terwijl dat helemaal niet bij jouw lichaamsbouw past en je daar ongezond weinig voor moet eten of dit op ongezonde wijze moet compenseren, dat maakt dat deze wens niet gezond meer is. Dan kun je jezelf afvragen waarom je jezelf dit aan zou doen. Is een kleinere kledingmaat echt zo belangrijk?

Ik snap heel goed dat jij maat 32 wilt bereiken, in maat XXS wilt passen of dat je een kinderkleding-maat wilt dragen. Ik snap dat je af wilt vallen op een ongezonde manier tot een heel laag gewicht. Ik begrijp ook dat je hiervoor jezelf zelfs in gevaar zou brengen, maar dat je het idee hebt dat je dit niet doet omdat je denkt het onder controle te hebben. Ik begrijp en snap het allemaal, maar dat komt enkel omdat ik net zo ziek al jij ben geweest. Niet omdat ik denk dat het nog steeds echt zo'n strak plan is! Integendeel.

Er zijn tal van redenen die ik kan opnoemen waarom ik af wilde vallen. Ik wilde ondergewicht. Maar ik kan je vooral vertellen waarom ik daar enorm veel spijt van heb. Ik kan met je delen wat het met mijn lichaam, mijn omgeving en met mijn leven heeft gedaan. En ik krijg tranen in mijn ogen als ik er aan denk dat ik het zo graag anders had willen doen. Zo graag!

Dus vertel ik je nogmaals dat dit niet is wat jij wilt. Je wilt geen ziek lichaam. Je wilt jezelf niet kapot maken. Iets in jou heeft je hier op Proud2Bme gebracht. Iets in jou wil niet stuk. Iets in jou wil juist gelijmd worden. Je wilt niet afvallen, je wilt lekker in je vel zitten. Je wilt niet compenseren, je wilt huilen. En je wilt geen eetbui, maar praten over je gevoel. Eigenlijk. Alleen weet je niet meer hoe en dat is waar die wens voor dat kleine maatje weer de kop op steekt. Omdat je geen kant meer op kunt voor je gevoel. Omdat je vast zit in een spagaat om te zorgen dat je je gevoelens onder controle hebt.

Door al die controle bij elkaar te brengen in het streven naar een kledingmaat of gewicht, ga je niet bereiken wat je hoopt. Die emoties blijven oncontroleerbaar. Controle bestaat niet. Op deze manier blijft je leven niet leuk genoeg en ga jij je nooit zo mooi dun voelen als je hoopt. Het gaat je niet opleveren waar je naar verlangt, omdat je naar het verkeerde verlangt. Je loopt de verkeerde kant op...

Zet die veel te kleine kledingmaat uit je hoofd en probeer echt eens goed na te denken over wat je nu eigenlijk echt diep van binnen zou willen. Want dat kan, ook al denk je van niet. Is dat maatje XXS, anorexia en ondergewicht of is dat liefde, begrip en herstel?

En ik weet ook dat je nu twijfelt over het antwoord op deze vraag. Want ik twijfelde ook, maar als ik wist dat ik kon komen waar ik nu sta, had ik al die twijfel aan de kant gezet. Dus vertel ik jou dat nu.

Dan maar een grotere kledingmaat?

Fotografie: Lana Lyandres