Terwijl ik dit schrijf, is het buiten 27 graden. Het is dus warm en het liefst spring ik straks na het werk in een zwembad om lekker af te koelen. Ik hoop dat er nog meer van zulke warme dagen komen, want ik vind het echt heerlijk. Dit is niet altijd zo geweest. Toen ik nog een eetstoornis had, vond ik de warmere temperaturen maar niks en kon ik al helemaal niet uitkijken naar een verfrissende plons in het zwembad. De reden waarom? Ik moest dan weer in bikini…

Ik voelde mezelf veel te dik en ik schaamde me dood voor mijn lichaam. Als ik in bikini moest, leverde me dat veel stress op. Het was voor mij eigenlijk het startsein dat ik nog beter mijn best moest doen om nog meer kilo’s kwijt te raken. Ik was te dik voor een bikini dus er moest in mijn ogen wat af. Op vakantie gaan was voor mij daarom ook echt een groot probleem, want dat betekende dat ik een hele week in bikini rond moest lopen…

De dagen dat ik in bikini rond moest lopen, vond ik verschrikkelijk. Ik deed het wel, omdat ik graag met iedereen mee wilde doen. Het was alleen niet echt leuk. In plaats van te genieten van het mooie weer, de gezelligheid en bijvoorbeeld de zee of het zwembad was ik alleen maar bezig met mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik telkens mijn buik in moest houden, want anders zou iedereen zien hoe dik mijn buik eigenlijk was. Ook durfde ik nooit zo goed te zitten als ik een bikini aan had, want dan zou iedereen mijn zogenaamde vetrollen zien. Ik wist mezelf dus eigenlijk totaal geen houding te geven.

Ik vond het al helemaal erg als ik moest eten terwijl ik een bikini aan had. Ik had dan het idee dat al het eten direct zichtbaar was op mijn buik. Ik durfde me dan echt niet meer te vertonen. Het liefst zat ik met een handdoek om mij heen om op die manier mijn ‘dikke’ lichaam te verbergen. Tegelijkertijd voelde dit ook weer niet goed, want door stil te zitten zou ik geen calorieën verbranden dus ik kon maar beter wel weer gaan zwemmen. Het dilemma was enorm.

Als ik een dagje naar het strand of zwembad ging, had ik tijdens mijn eetstoornis de gekke gewoonte om super vaak naar de wc te gaan. Ik wilde dat mijn lichaam leeg was, omdat ik dacht dat mijn buik dan iets platter zou zijn. Om de haverklap ging ik dan ook naar de wc om te plassen. Na zo’n plas voelde ik me iets dunner en iets beter over mezelf, maar dat was altijd slechts van korte duur.

Naast dat ik onwijs druk was met mijn eigen lichaam hield ik ook nog eens constant andere mensen in de gaten. Ik vergeleek mijn lichaam met die van andere vrouwen en kwam altijd weer tot de conclusie dat iedereen een beter figuur had dan ik. Mijn doel was dun zijn dus je zou denken dat ik alleen de dunne vrouwen in de gaten hield en van mening was dat alleen zij een beter lichaam hadden dan ik. Maar ik was juist ook bezig met vrouwen die rondingen hadden. Ook daar was ik dan weer jaloers op, omdat ik dat ook mooi vond. Het kwam er dus eigenlijk op neer dat mijn lichaam nooit goed genoeg was. Het liefst wilde ik dun zijn, maar ik wilde ook wel zo’n mooi vrouwelijk lichaam hebben. Alles vond ik mooi, behalve mijn eigen lichaam…

Een ontspannend dagje zwemmen zat er dus voor mij niet in. Het gekke is dat ik diep vanbinnen wel echt heel graag in bikini wilde. Ik wilde ook gewoon genieten van het mooie weer, lekker kunnen zwemmen en zonder rotgevoel een ijsje kunnen eten. Ik wilde niet meer al die nare gedachtes over mezelf hebben, waardoor zo’n dagje niet ontspannend maar vooral heel verdrietig en negatief was. Ik was zulke dagen extra boos en verdrietig op mezelf. Waarom kon ik niet gewoon normaal doen?

Terwijl ik dit zo schrijf en terugdenk aan die periode voel ik mij een beetje rot. Ik vind het verdrietig dat ik mezelf zo ontzettend tekort heb gedaan door zo negatief te denken. Ik heb een hoop leuke dagen voor mezelf verpest. In die tijd had ik nooit gedacht dat ik ooit uit zou kunnen kijken naar een dagje zwemmen.

Ik ben zo ontzettend blij dat ik het tegenwoordig geen enkel probleem meer vind om in bikini te moeten. Ik kan echt uitkijken naar zulke dagen. Ik geniet dan ook oprecht. Ik schaam me niet meer voor mijn lichaam en daar ben ik echt heel blij mee. Natuurlijk heb ik nog wel mijn onzekerheden, maar die onzekerheden beïnvloeden mijn dag gelukkig niet meer. Ik richt me op alle leuke kanten van zo’n dag en ben dan dankbaar voor het feit dat het nu zo goed met me gaat.

In bikini moeten met een eetstoornis is dus zeker niet makkelijk. Ik heb jammer genoeg ook geen wondertip die ik je mee zou kunnen geven om zulke dagen makkelijker te maken. Probeer je vooral te richten op de leuke kanten van een dagje zwemmen en laat de eetstoornis zoiets niet van jou afpakken. Iedereen voelt zich weleens ongemakkelijk of onzeker in bikini. Iedereen heeft wel iets op of aan te merken op zijn of haar lichaam. Niemand is perfect. Probeer dat te onthouden en vergeet vooral niet een klein beetje te genieten!

Hoe vind jij het om weer in bikini te moeten?

Fotografie: Phuket & Michael Coghlan