Twee jaar lang doorliep ik allerhande ambulante behandelingen bij psychologen, therapeuten, voedingsadviseuses enz, niemand kon mij helpen. Ik loog hen voor, blokkeerde volledig of de klik was ver te zoeken. Soms ging het eens enkele maanden goed, om daarna weer dubbel zo hard terug te vallen. Toen ik niet meer verder kon, koos ik vrijwillig voor een opname en daar heb ik geen spijt van.
Ongeveer 3,5 jaar kampte ik met een eetstoornis toen ik begin november 2016 in opname ging, vrijwillig en zelf aangebracht bij mijn ouders. De reden? Ik was moegevochten, verborg me altijd maar weer achter schoolwerk en hobbies en ik wist dat ambulante therapie bij mij toch vrijwel niks meer zou uithalen. Het was eigenlijk een meisje die ik leerde kennen via internet door ons gedeeld eetprobleem die me ervan kon overtuigen een opname te overwegen, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor…. ♥
Opname was voor mij een laatste redmiddel, de constante confrontatie en therapieën, alsook het samen eten en leven zorgde ervoor dat ik stap per stap mijn motivatie vond, de zin van het leven weer kon inzien en zo hard als ik kon probeerde te vechten tegen het monster in mijn hoofd. Ik heb er mijn vreugde en verdriet kunnen delen met andere lotgenoten, steun kunnen vinden in hun armen en hun woorden en dat is iets wat ik in ambulante therapie miste: begrip. Psychologen, ouders en vriendinnen kunnen nog zo hard hun best doen, ze zullen nooit volledig begrijpen wat er in je hoofd omgaat, en gedurende mijn opname is dat begrip heel belangrijk voor mij geweest. De herkenning in wat anderen me vertelden gaven me een soort rust, ik was niet alleen…
Desalniettemin heb ik me ook geschaamd voor mijn keuze, ik koos namelijk toch vrijwillig om 4 maanden school te missen en 4 maand “niks†te doen? Als ik er nu op terug kijk, ben ik heel erg blij dat ik dit gedaan heb. Ik koos voor mezelf, mijn genezing. Ik koos ervoor mijn eetstoornis volledig blok te zetten en mij over te geven aan de therapieën en regels in opname. En in ruil daarvoor kreeg ik steun, begrip, een nieuwe kijk op mijn leven en mijn eetprobleem en een rugzak vol nieuwe tools om verder tegen mijn eetstoornis te vechten eenmaal uit opname.
Sinds eind Februari ben ik terug thuis, het gevecht tegen mijn eetstoornis gaat voort, maar de opname heeft mijn ogen geopend. Ik kan echt werkelijk genezen als ik dat wil en daar ga ik dan ook volledig voor.
Ik hoop vooral dat ik met deze blog diegenen kan helpen die nog twijfelen om in opname te gaan, in dat geval zou ik zeggen DOEN! Je leert er heel veel van bij, je krijgt er andere soorten therapie dan de therapie die je ambulant krijgt en het praten met anderen kan heel erg verrijkend zijn en daarbij “baat het niet dan schaadt het niet†je kunt het maar proberen.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie