Ik was toen ik klein was al flink, maar het begon op mijn 12de dat ik echt steeds zwaarder werd. Toen ging ik naar de middelbare school en werdt veel gepest dus zocht mijn verdriet in eten. Ik begon meer te snoepen meerdere malen op een dag.
Ik ging stiekem eten en ook steeds grotere portie’s. En het werdt steeds erger op een gegeven moment ging ik als ik me verdrietig, boos, onzeker en zelfs als ik blij was ging ik eten. Ik had ondertussen veel dieeten geprobeerd zelfs bij een dietist maar zelfs dat hielp niet dan kwam ik bijvoorbeeld weer 3 kilo aan maar ik viel dan ook weer die 3 kilo af en dat was demotiveren.
Ik heb ook een jaar bij therapie gelopen bij psyQ en daar viel ik flink wat kilo’s af, maar dat kwam omdat ik stopte met eten. Toen mensen daar achter kwamen moest ik weer gaan wennen aan het 3 keer per dag eten en daardoor ging ik na een tijdje weer meerdere malen eten grotere portie’s dus kwam ik weer aan maar toen nog meer.
Toen heb ik zelfs aan zelfmoord gedacht: ik deed mijn ouders pijn en niet alleen mijn ouders maar heel mijn familie. Ik dacht dat als ik er een einde aan maakt dan heeft iedereen rust maar dat is niet zo want je maak je zelf alleen maar gekker.
Ik ben toen naar mijn moeder gegaan en heb er over gepraat. Ik zat te huilen en heb aan mijn moeder gevraagd of ze het tegen niemand wilde vertellen. Zij vroeg me alleen of ze het aan mijn vader mocht vertellen. Toen zei ik dat dat mocht, het was beter dat ze allebei wisten wat er in mijn hoofd omging.
Ik raaktte nog meer in een dip. Dit heb ik volgehouden tot mijn 19de. Toen ben ik naar mijn huisarts gegaan en heb ik aangegeven dat ik een maagverkleining wou want ik was niet gelukkig met mijzelf en voelde me erg onzeker. Ik durfde niet uit te gaan, voelde me daar niet gemakkelijk bij.
Dus op 28 september 2009 had ik mijn afspraak bij het ziekenhuis voor een maagverkleining. Het werd in gang gezet. Ik ging toen vanaf november tot januari sporten in het ziekenhuis met nog meer mensen met obesitas(zwaar overgewicht) en dat vond ik wel leuk en ik was ook gemotiveerd totdat ik te horen kreeg dat ik de operatie niet zou krijgen.
De reden was: ik moest met een psycholoog gaan praten, dus ik ging een nieuwe afspraak maken om te vragen waarom ik hem niet kreeg. En dat duurde nog 3 weken voordat ik met die vrouw kon praten dat gebeurde op 17 februari 2010. Toen had ik die afspraak en heb ik opnieuw uitgelegd dat ik al een jaar lang met een psycholoog had gepraat. De uitslag werd veranderd, ik kreeg mijn operatie.
Op 22 april 2010 belde ik naar het ziekenhuis of dat er al een datum bekend was, maar ik kreeg als antwoord “je zal moeten wachten tot eind juli”. Ik boos en verdrietig, want dan zou ik nog 3 en een halve maand moeten wachten. Ik ging gelijk weer naar eten zoeken. Op 28 maart 2010 belde ik weer, toen kreeg ik te horen dat het eind juni werd, dus al een maand eerder. Ik was vrolijk, maar ging weer eten.
Op een gegeven moment heb ik gebeld (12 mei) en heb ik verteld dat als ik geen datum had van me operatie mijn uitkering werd stopgezet. Toen kreeg ik van die vrouw gelijk de datum: 28 mei 2010 zou ik mijn operatie krijgen.
Ik heb ik 2 weken nog alles gegeten wat ik wou eten omdat dat na de operatie niet meer zou kunnen.
Ik heb nu ruim een week geleden de operatie gehad en voel me echt stukken beter. De eerste dag had ik spijt, wilde ik dat ik het nooit had gedaan. Ik had zoveel pijn! De pijn wordt gelukkig minder met de dagen. Ik kan wel nog bijna niks eten (alleen vloeibaar).
Nu kijk ik uit naar een (hopelijk) gelukkige toekomst.
Geef een reactie