beetje
bij
beetje
vangt ze
minder bot
voelt meer
van mijn verkleumde
tot op het bot bedwongen
kind
botje
bij
botje
vang ik
meer beet
bijt mezelf vast
in vel over benig
fel gefluister
verbeten mijn schreeuw
om uit te mogen botten
zoveel jaar later schreef Henriëtte:
Levenskunst
allang ontsnapt
aan ‘t land van lijnen
verkwijnde zelfs
haar meeste
anorexia
toch zal ze altijd
wel iets van zichzelf
willen laten verdwijnen
in ‘t zicht van chips
of chocola
elk stuk taart
behoudt in haar
zijn staartje schaamte
schuld en gunst
al verbroedert
zijn gekwispel haar
steeds meer met
levenskunst
Door: Henriette Karssen
Geef een reactie