Lonnekes afscheid: Tijd voor een nieuwe vijg

De afgelopen tijd was het plots even stil van mijn kant. De radiostilte was nooit mijn bedoeling geweest, maar soms overkomt het leven je een beetje. Er is veel gebeurd de afgelopen maanden. Laat ik met het goede nieuws beginnen: het gaat goed met mij. Ik ben verloofd en we hebben sinds vorige maand een kitten in huis waar we enorm van genieten. Maar er is ook flink nagedacht. De laatste maanden heb ik – opnieuw – hard gewerkt. Aan mezelf, aan wie ik ben en dacht te zijn. En vooral ook aan wie ik nog wil worden. En daarbij ben ik tot de conclusie gekomen dat Proud2Bme daarin geen plekje meer heeft.

Niet zomaar een baantje

En ook al is het een gezonde keuze, toch voelt het ook verdrietig en zwaarder dan ik aanvankelijk dacht. Proud is nooit ‘zomaar’ een baantje geweest. Toen ik bijna 9 jaar geleden begon als vrijwilliger bij dit prachtige platform, had ik geen idee wat me te wachten stond. De jaren dat ik als redacteur hier heb mogen werken, heb ik altijd als enorm bijzonder ervaren. Ik heb zoveel prachtige mensen mogen ontmoeten en spreken. Ik kreeg elke dag opnieuw een inkijkje in jullie levens. Dat blijf ik bijzonder vinden en daar wil ik jullie enorm voor bedanken. Voor de openheid, voor de spiegel die jullie mij soms voorhielden, en vooral ook voor de warmte die ik kreeg vanuit jullie.

Daarnaast heeft het werk hier mij ook de ruimte gegeven om aspecten van mezelf te ontdekken waar ik anders nooit de vrijheid voor had gehad. Door veel te schrijven, schreef ik steeds wat dichter naar mezelf toe. Ik heb mezelf, mede door jullie verhalen, beter leren begrijpen. En door dat stukje begrip, ben ik gaan accepteren hoe bepaalde dingen zijn gelopen. Doordat ik de vlucht in het eten nog meer kan verklaren, heb ik er vrede mee met hoe ik dat heb ontwikkeld.

meer dan hersteld

Echter, ook heb ik moeten concluderen – zeker nu ik even afstand heb gehad – dat werken met mijn eigen kwetsbaarheden en verleden veel van me vraagt. Ik was ontzettend jong toen ik een eetstoornis ontwikkelde en ziek-zijn werd mijn identiteit. Toen ik als ervaringsdeskundige ging werken, heeft het werk hier en het herstel, dat stukje identiteit opnieuw vormgegeven. Ik was een eetstoornis en ineens ‘was’ ik hersteld. En daarmee ben ik mijn eigen middel geworden. Ik putte voor mijn werk uit mijn privé, want er is maar één middel. Maar ik wil meer zijn, dan ‘alleen’ hersteld.

Ik las laatst een gedicht van een van mijn favoriete poëten, Sylvia Plath. In ‘Admonition’ (waarschuwing), houdt zij de lezer een spiegel voor als het gaat om overanalyseren.

Admonition

If you dissect a bird
To diagram the tongue,
You’ll cut the chord
Articulating song.


If you flay a beast,
To marvel at the mane,
You’ll wreck the rest,
From which the fur began.


If you pluck out the heart,
To find what makes it move,
You’ll halt the clock,
That syncopates our love.

Haar conclusie: iets kan daadwerkelijk sterven aan overanalyse. Door ergens het ritme uit te halen, stop je de klok. Sommige dingen zijn niet te begrijpen of te benaderen vanuit alleen het verstand. Want daar zit denk ik voor mij de twijfel: niet durven kiezen, niet weten waar ik goed aan doe. Alle situaties vanuit alle kanten belichten en de tijd voorbij laten gaan terwijl ik gevoelsmatig niet vooruitga.

En dat doet me dan weer denken aan een metafoor, ook van Sylvia Plath (uit The Bell Jar) waar ik vorig jaar een tattoo voor liet zetten.

I saw my life branching out before me,
like the green fig tree in the story.

From the tip of every branch, like a fat purple fig,
a wonderful future beckoned and winked.
One fig was a husband and a happy home and children,
and another fig was a famous poet
and another fig was a brilliant professor,
and another fig was Ee Gee, the amazing editor,
and another fig was Europe and Africa and South America,
and another fig was Constantin and Socrates and Attila
and a pack of other lovers with queer names and offbeat professions,
and another fig was an Olympic lady crew champion,
and beyond and above these figs were many more figs
I couldn’t quite make out.

I saw myself sitting in the crotch of this fig tree,  
starving to death,
just because I couldn’t make up my mind which of the figs I would choose.
I wanted each and every one of them,
but choosing one meant losing all the rest,
and, as I sat there, unable to decide,
the figs began to wrinkle and go black,
and, one by one,
they plopped to the ground at my feet.

Deze heb ik ook weleens gedeeld op de socials van Proud2Bme, omdat ik hem raak vind voor zoveel situaties. Hoe keuzeverlamming en twijfel ervoor kan zorgen dat de tijd uiteindelijk voor je gaat kiezen. Door niets te kiezen, kies je ook. Alleen voel je je dan minder in controle.

een stap vooruit

Het is gezond om Proud2Bme uiteindelijk los te laten, dat roepen wij dikwijls vanuit de redactie. Om te ervaren wie jij bent, wat je wilt, wat je kunt en om te voelen wat het is om mens te zijn, in plaats van een ziekte of een diagnose. En ik denk dat ik er klaar voor ben om het leven in te vullen met de toekomst, in plaats van het verleden. Om verder te gaan in plaats van alleen maar terug te kijken. Om minder te analyseren en te willen weten. Om een hoofdstuk af te sluiten en zelfverzekerd verder te gaan.

Ik zal Proud op de achtergrond blijven volgen, maar na een stapje terug, doe ik nu een stapje vooruit. Om plek te maken voor nieuwe bevlogen en frisse energie. Dat gun ik niet alleen mezelf, maar ook jullie en mijn lieve en gepassioneerde collega’s. Het is tijd voor een nieuwe vijg.

Ik denk al weken na over wat ik jullie nu precies wil meegeven, maar alle woorden vallen een beetje vlak. Alles doet af aan wat ik voel en wil zeggen, maar ik hoop dat het beter zal gaan. Dat alles waar je nu van droomt, elke dag een stapje dichterbij komt. Het ga je goed.

Veel liefs,
Lonneke

Laat vooral een lieve boodschap achter voor Lonneke in de comments. ❤️


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

3 reacties op “Lonnekes afscheid: Tijd voor een nieuwe vijg”

  1. Allerliefste Lonneke,

    Wat een ontzettend dappere keuze.
    Ik ben dankbaar voor alle steun dat je mij hebt gegeven, die woorden zitten in mijn hart.
    Ik wens je het allerbeste toe.
    Vergeten doe ik je zeker niet.

    Veel liefs
    Lenty

  2. Lieve Lonneke,

    Ik wil je bedanken voor je inzet en wat je hebt betekend toen ik diep zat.

    Ook ik wens je alle goed toe!

  3. Beste Lonneke,

    Ten eerste ben ik trots op en blij voor je dat je op een punt in je eigen ontwikkeling gekomen bent waar je besluit de volgende stap in je leven zetten, en ook al klinkt het alsof je nog niet helemaal zeker weet waar die precies heen gaat, geeft het toch het gevoel alsof het in ieder geval een eerstvolgende stap de goede kant op is.
    Daar vertrouw ik in ieder geval dan maar op…

    Persoonlijk ga ik vooral jouw individualistische, kritische en introspectieve inbreng missen, naast natuurlijk de prachtige foto’s van onder andere de mistige weilanden en ruige bossen (die ik hier aan de kust minder tot mijn beschikking heb) die jij vaak met ons deelde.

    Je eindigt deze blog met het idee dat je gevoelsmatig de juiste woorden niet kan vinden, en hoewel ik dat ergens wel begrijp, want zoals je zelf schrijft; “Sommige dingen zijn niet te begrijpen of te benaderen vanuit alleen het verstand.” zullen woorden ook vaak tekort schieten om bepaalde gevoelens en intenties uit te drukken. Dat gezegd vind ik dat je het hier perfect verwoord door precies genoeg te zeggen, en dat de rest ingevuld wordt door de oprechte persoonlijkheid die jij hier door de jaren getoond hebt.

    Ik wens jou dan ook al het beste toe dat het leven je te bieden heeft, en nogmaals dank voor wat je door de jaren heen met ons gedeeld hebt.

    Ter afsluiting wil ik jou (geïnspireerd door de teksten die jij deelde van Sylvia Plath, die helaas het gevecht met zichzelf voortijdig verloren heeft) een aanrader meegeven:

    Amy Hempel, met name “Reasons To Live” (1985), maar omdat die in de volgende collectie zit, en de andere short-story collecties ook erg mooi zijn, zou ik aanraden om voor deze te gaan.

    The Collected Stories of Amy Hempel is a compilation of all of Amy Hempel’s short stories published between 1985 and 2005.
    The collection was published by Scribner in 2006 with an introduction by Rick Moody.
    The book was a finalist for the 2006 PEN/Faulkner Award for Fiction and was selected by The New York Times Book Review as one of the 10 best books of 2006.
    The collection includes Hempel’s four previous collections:
    “Reasons To Live” (1985)
    “At The Gates Of The Animal Kingdom” (1990)
    “Tumble Home” (1997)
    “The Dog Of The Marriage” (2005)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *