Wat is een eetstoornis, hoe voelt het? Wil je het weten? Wil je het echt weten, wil je weten hoe knettergek je ervan wordt? Zo gek dat je denkt te weten, denkt zeker te weten dat je het niet meer aankan. Dat je gek wordt, echt gek. Gek van je gedachten die blijven komen, terwijl je alles zou willen doen om ze te stoppen, en dan bedoel ik ook echt álles.
Je wilt ze stoppen en tegelijkertijd omarmen, in je op nemen, want je bent toch al zwart, dood en gek. Het enige dat nog troost biedt is duisternis. En waarom die duisternis wegjagen? Waarom zou je die je niet laten omhullen als een zwarte donkere wolk en je weg laten drijven. Weg naar een ver land, een land ergens in je geest, waar het misschien beter is. Want erger kan het niet zijn, erger dan deze rotwereld.
Deze wereld vol eten, vol vijanden, vol mensen die jou volgen, jou achtervolgen en jou willen dwingen te eten. Dwingen te genezen van iets dat je vijand niet eens is. Mensen die je willen dwingen je enige hoop op te geven. Je enige uitweg, je enige vriend.
Wil je weten hoe het voelt als de hele wereld je vijand is? Inclusief je beste vrienden, inclusief je familie. En dat alleen maar omdat ze je willen helpen en dat weet je ook wel. Dat weet je dondersgoed, maar je weet ook dat hun hulp niet jou hulp is.
En vanuit daar vloeien de ruzies, het geschreeuw, de teleurstelling. Omdat je niet eet, omdat je niet wil, niet kan. Het is onmogelijk voor je, hoe je het ook wendt of keert. Want stel je zou eten, stel je zou je niet aan je eigen regels houden ‘wat dan?’ Ja wat dan?
Op het moment dat je eet vervliegt de controle, vervliegt je houvast, word je weggegooid, afgedankt in een diep zwart gat. Weg controle, weg alles waar je goed in bent.
Er is niks meer over, want al het andere heb je langzamerhand al opgeofferd. Je vrienden, je sociale contacten, je energie, je goede band met je ouders, het vertrouwen van mensen in je, je schoolprestaties, je concentratie. Samen met alles wat er níét meer is, zijn er meer dingen bijgekomen die er wél zijn. Het schuldgevoel, het allesverterende schuldgevoel, en de moeheid die alles overheerst.
Is dit wat je wilt? Wil je hier de komende tien jaar mee leven?
Geef een reactie