Afvallen

Toen ik 11 was, wou ik afvallen. Ik zei dan tegen mezelf: stoppen met snoepen! Maar heel veel van mijn familieleden en ikzelf zijn in januari/ februari jarig dus toen at ik weer taart en snoep. Ik keek elke dag in de spiegel naar mijn buik en barstte toen in tranen uit op mijn bed. Ik moest er echt iets aan doen!

Mijn kinderfeestje was de laatste keer dat ik ging snoepen. Ik gaf een zwemfeestje, en ik dacht: moet je al die meiden zien! die zijn allemaal hartstikke dun! Dus ik liep de hele tijd met mijn armen voor mijn buik door het zwembad. De tijd daarna stond ik iedere dag 5 keer op de weegschaal. 

De eerste keer dat ik weer een cakeje at –>
                                                                                               
Mijn moeder had in de gaten dat er iets niet goed met me was, dus ze ging met mij praten. Ik vertelde dus dat ik mezelf te dik vond. Toen zei ze dat ik dan wel een klein beetje kon afvallen. Dus schrapte ik het snoepen. Maar daarna ging ik ook het eten schrappen. Ik at dan in de ochtend magere yoghurt met muesli. Want ik wist echt niet hoe ik kon afvallen. Ook kreeg ik steeds meer drang om te bewegen.

Toen vond mijn moeder het genoeg geweest. Ze ging met me naar de huisarts. Daar moest ik elke dinsdag een gesprek mee voeren. Ik zei wat ik at en dronk, en ik moest me wegen. Ik merkte aan mezelf dat ik heel vermoeid was en ik lachte nooit meer. Mijn ogen waren helemaal droog en mijn gezicht was ingevallen. Ik kreeg het opeens de hele tijd koud en overal kwamen donshaartjes. ik ben donker van mezelf dus die kon je heel goed zien.

Ik was daarvoor ook al ongesteld geweest, maar dat was ook opeens verdwenen. Maar ik moest nog steeds afvallen van dat ‘stemmetje’. Op een gegeven moment vond de huisarts het te ver gaan en verwees me toen ook door naar een psychiater bij Mediant.

Toen ik bij de psychiater was ging het er niet echt beter op, het hielp helemaal niks. Toen ik het vijfde gesprek had bij mediant, verwees ze mij door naar het ziekenhuis. Ik werd gewogen, gemeten en onderzocht. Mijn hartslag was nog maar 50 en ik was ijskoud. De dokter zei dat als ik volgende week weer was afgevallen, ik opgenomen moest worden. Mijn moeder wist al dat ik zou afvallen dus zij vond dat ik net zo goed meteen kon worden opgenomen, maar de dokter bleef bij zijn besluit. Een week later was ik toch weer afgevallen, en werd opgenomen.

Ik vond het niet erg en ik moest er zelfs om lachen! Want ik mocht noch steeds zelf weten wat ik at, wat dus veel te weinig bleef. Elke week werd ik gewogen en moest ik prikken. Toen ik uiteindelijk weer was afgevallen, zeiden ze dat ik als ik xx woog aan de sonde-voeding moest. Dat wilde ik echt niet, dus daarom ging ik meer eten. Ook mocht ik niet naar buiten. Maar als ik bleef aankomen mocht het wel, en dat was weer iets waarvoor ik meer ging eten. Eigenlijk een soort beloning. Ik was namelijk al 4 weken niet meer buiten geweest! Toen ik weer naar buiten mocht moest ik wel in een rolstoel, want anders zou ik te veel calorieen verbranden.

Toen ik een keer onder de douche stond keek ik in de spiegel. Opeens zag ik dat al mijn botten uitstaken. Maar toen ik dichterbij kwam zaten er weer 10 vetrollen. Ik besefte dat ik dus wel anorexia had. Heel vaak had ik ook dip-dagen. ik wilde heel graag naar huis. Toen mijn moeder bij me langs kwam zat ik huilend op mijn bed. Ik zei dat ik naar huis wilde! maar toen zei ze: dat mag pas als je xx weegt. Ik werd toen heel boos, maar omdat ik heel graag naar huis wilde, ging ik toch nog meer eten.

Toen ik xx woog mocht ik naar huis! Maar ik mocht nog niet sporten en ik moest met de auto naar school worden gebracht. Pas als ik xx woog mocht ik weer fietsen, dus dat was weer een punt om aan te komen. Nu weeg ik xx en mag ik alles weer doen.

Ik besef wel wat voor klap ik heb gehad! Ik was niet meer ongesteld, mijn stoelgang ging niet meer, enz. Ik zie mezelf nu nog steeds wel dik, maar ik weet dat dat gewoon een spiegelbeeld is. Helaas ben ik nog steeds niet ongesteld geweest, en kan ik niet zonder medicijn naar de wc. Maar dat komt vast allemaal wel weer goed!

Ook wil ik andere meisjes graag iets zeggen:

leer van jezelf te houden zoals je bent!