Ik was een jaar of 11 toen alles begon. Ik vond mezelf nooit mooi en altijd wel te dik. Andere kinderen hadden veel vrienden en ik niet. Ook door familie werd ik nooit belangrijk gevonden en vaak vergeleken met de andere “leukere” kinderen.

Niet meer snoepen
Beetje bij beetje werd ik steeds meer onzeker over me lichaam en over mijzelf. Op een verjaardag van mijn zusje werd tegen me gezegd dat ik een flinke meid aan het worden was en dat er wel een paar kilo’s de laatste tijd waren bijgekomen. Toen is het heel langzaam begonnen. Heel stiekem begon ik minder te eten. Als eerste liet ik alle snoep en chips staan. Toch vond ik dat ik nog steeds te veel at. Ik had het idee dat ik alleen nog maar dikker en dikker werd. Ik besloot geen brood meer te eten. Ik verving dit door een cracker of yoghurt.

Crackers
Na een week begon ik af te vallen. Maar het was nog niet genoeg in mijn ogen, dus begon ik nog minder te eten. Er gingen nog een paar kilo’s van af. Pas toen viel het mijn ouders op dat ik behoorlijk aan het afvallen was en ze zagen dat ik steeds meer bezig was met eten en niet-eten. Het was ze ook al een tijdje opgevallen dat ik geen brood meer at. Opeens werd er erg op me gelet, in de ochtend gingen ze bij me zitten, net zolang totdat ik mijn 2 broodjes op at met een dikke laag pindakaas. Ik vond dit echt verschrikkelijk, want dat was in mijn ogen echt verboden voedsel. ###

Op een gegeven moment mocht ik weer alleen eten. Ik ben toen gelijk weer gestopt met het eten van brood. Ik had een heel handig trucje gevonden: ik haalde gewoon 2 broodjes uit de vriezer en besmeerde ze met pindakaas, vervolgens deed ik ze in een zakje en liet nog wat broodkruimels op mijn bord liggen, zodat het net leek alsof ik gegeten had! En het hielp, ze trapten erin. Ondertussen begon ik weer af te vallen, het voelde goed. Maar nog steeds vond ik mezelf te dik. Ik begon meer te sporten.

Pro-ana
Op een avond toen ik achter internet zat ontdekte ik ineens een website waar allemaal afvaltips op stonden. Allerlei tips om je ouders voor de gek te houden en het niet-eten te verbergen. Op een gegeven moment zat ik elke dag achter zo’n pro-ana website. Ik deed mee aan afvalwedstrijden en ik begon weer gewicht te verliezen. Mijn ouders hielden me weer meer in de gaten Ik zei toen altijd dat ik naar vrienden ging, maar dat was niet zo. Ik ging dan altijd sporten. Ik ben in een korte tijd al mijn vrienden verloren.
Ik voelde me eigenlijk heel eenzaam. Maar aan de andere kant vond ik het ook weer niet erg. Niemand hoefde immers van me te weten waar ik allemaal mee bezig was. Nog steeds bezocht ik veelvuldig pro-ana websites. Ik had heel vaak tips gelezen om je eten weer kwijt te raken door te braken. Daarom ging ik het ook maar een keer proberen…. en het lukte! Steeds vaker ging ik braken na het eten. Mijn ouders hadden helemaal niets door omdat ik altijd de muziek hard opzette of ik onder de douche stond tijdens het braken.

Die websites hielpen me echt om af te vallen. Andere meiden steunden me letterlijk door dik en dun. Elke dag vertelden we elkaar wat we gegeten hadden en hoeveel we gesport hadden. En dan ook nog uiteindelijk hoeveel je woog en hoeveel je was afgevallen. Ik stond elke dag op de weegschaal. Mijn humeur werd echt bepaald met hoeveel ik woog. Ik werd er echt depressief van! Toch maakte me dat niets uit. Afvallen was veel belangrijker en dus ging ik er gewoon mee verder. Ik kon er eigenlijk ook niet meer mee stoppen. Mijn hele leven draaide om afvallen en zo min mogelijk tot niets eten.

Pillen
Zo ging het een lange tijd door. Het afvallen ging op een gegeven moment weer niet snel genoeg en een paar meiden van de pro-ana website moedigde me aan om pillen te gaan halen, zoals appelazijn, chroom en nog een paar dingen. Ze hielpen helaas maar een beetje.

Weggelopen
Thuis ging het niet goed. Ik had het er echt gehad en ben toen weggelopen. Ik kon bij een goede vriend en zijn vrouw gaan wonen die me wel wilde opvangen voor zolang het nodig was. Ook bij die goede vriend was ik nog erg bezig met afvallen. Dat zagen ze ook. Op een gegeven moment heb ik ze alles verteld.

Hulp
Samen met hen besloot ik hulp te gaan zoeken, want zo kon het niet langer. Alles kostte me te veel moeite en ik had nergens meer zin in. Uiteindelijk kwam ik bij PsyQ terecht. Daar werd de diagnose anorexia nervosa gesteld. Dit kwam erg hard aan Ik wist wel dat die ziekte bestond, maar had er niet over na gedacht dat ik het ook had. Ik geloofde het ook niet echt, want ik voelde me nog steeds te dik. Ik begon in die periode wel meer te eten, maar het voelde niet goed. Ik wilde wel van mijn problemen af, maar ik wilde niet aankomen. De gesprekken bij PsyQ hielpen niet echt. Ik begon weer minder te eten en was inmiddels verslaafd geraakt aan laxeermiddel.

Hyves
Op een avond zat ik op Hyves te kijken en kwam Scarlet haar profiel tegen. Ik had het een en ander over haar actie gehoord. Ik heb haar toen uitgenodigd als vriend. Al snel begonnen we te mailen met elkaar. Het voelde goed. Ik ben toen ook lid geworden van haar stop-pro-ana Hyve. Ik kwam er inmiddels ook achter dat die pro-ana sites helemaal niet goed voor me waren en alles alleen maar erger maakten. Het gevecht met mijn eetstoornis was erg moeilijk en verliep niet vlekkeloos. Ik zat iedere keer weer in een dip. Regelmatig ontving ik lieve berichtjes van Scarlet, om een beetje positief te blijven en me op weg te helpen naar een beter leven.

Centrum Eetstoornissen Ursula
Bij PsyQ vertelden ze me dat ze me niet echt verder konden helpen en dat ik naar een intensievere behandeling moest gaan. Dit kon bij een kliniek genaamd de Ursula in Leidschendam. Toevallig genoeg bleek Scarlet daar ook te werken! Een wat bleek, dat Scarlet er ook werkte. Beetje bij beetje kreeg ik de moed om me aan te melden bij de kliniek. Hoewel ik het erg eng en spannend vind, kijk ik er stiekem toch wel naar uit! Ik wil niet langer meer de hele dag bezig zijn met eten. Ik wil kunnen genieten van het leven.