Overdracht
"Ik wist het zeker, dit was dé ideale moeder. Zij zou mij in huis nemen, troosten, knuffelen, op schoot nemen. Zij zou alles goed maken wat ik gemist had bij mijn eigen moeder. Zij had geen kinderen en had die altijd wel gewild, dus ik móest wel welkom zijn. Ze zou me in haar huis ontvangen, als ik maar mijn best deed.
Zij zou mijn redding zijn!
Ik wist het zeker. Ze maakte immers met allerlei kleine signalen heel goed duidelijk dat ze om me gaf, dat ik speciaal voor haar was, dat ik anders was dan al die andere suffe cliënten. Ik kon haar wens vervullen, als zij mijn wens zou vervullen.
Fotografie: Freelyhaylee
Natuurlijk durfde zij dit niet hardop te zeggen, dat hoorde niet in verband met haar beroep en professionaliteit, maar ik zou er wel voor zorgen dat het goed kwam. Ik wist precies wat zij wilde, ik voelde het aan alles. Ik was dol op haar, bijna verliefd. Ik dacht iedere dag aan haar en als ze me zou bellen, zou ik zelfs nog komen lopen, als ik maar bij haar kon zijn."
Zij was perfect
Voorgaand verhaal is een voorbeeld van positieve overdracht, iets wat veel voorkomt binnen een relatie tussen cliënt en therapeut. Er is veel geschreven over het verschijnsel overdracht, maar het is en blijft een ingewikkeld iets. We zullen het hier toch proberen uit te leggen:
Overdracht ontstaat wanneer onverwerkte gevoelens, wensen, behoeften en onverwerkte frustraties, die thuishoren in een eerdere (opvoedings-) relatie, geprojecteerd worden naar een ander persoon, meestal binnen een afhankelijke relatie: therapeut, begeleider, docent.
Er kan sprake zijn van positieve overdracht, maar ook van negatieve overdracht. Positieve overdracht leidt tot positievere beelden van de werkelijkheid en negatieve overdracht leidt tot negatievere beelden dan de werkelijkheid.
Het begrip, overdracht, werd ingevoerd door Sigmund Freud, één van de meest invloedrijke psychologen van de 20ste eeuw. Sigmund Freud ontdekte "overdracht" doordat cliënten hem bijvoorbeeld als een strenge vader zagen als ze zelf door hun vader waren afgewezen, of verliefd op hem werden als ze in hem hun liefhebbende vader herkenden. In eerste instantie zag hij deze overdracht als een probleem bij de behandeling, maar al snel leerde hij de overdracht gebruiken in de therapie en stimuleerde hij het verschijnsel zelfs. Door met zijn cliënten hun overdracht te analyseren kwamen ze snel tot inzicht. Een voorbeeld is een cliënt die boos wordt omdat zijn therapeut te weinig voor hem doet en vervolgens wil stoppen met de therapie. (bron: wiki)
Hoe werkt positieve overdracht?
Bij de "patiënt" is er behoefte om begrepen of verzorgd te worden. Omdat de hulpverlener aandacht aan de "patiënt" besteedt wordt dit de ideale figuur.
In bovenstaand voorbeeld kan je zien dat de schrijfster/ cliënt de therapeut ziet als de voor haar ideale moederfiguur. Dit terwijl zij de therapeut als mens nauwelijks kent. Ze kent haar slechts van een uurtje per week een gesprek, waarbij de therapeut zich redelijk neutraal opstelt. Deze - wat afstandelijke - houding van de therapeut herinnert de cliënt onbewust aan de vroegere relatie met haar moeder, waarin ze juist de affectie heeft gemist. Ook het uiterlijk van de therapeut heeft linken met dat van haar moeder.
De interesse en affectie die de therapeut echter aan de client toont, zorgt voor het langzaam ontstaan van positieve overdracht.
Belangrijk in dit soort situaties is dat de therapeut objectief en "afstandelijk" blijft, aangezien de behoefte die de client heeft dan bijna niet vervuld wordt, waardoor juist het verdriet en de pijn van het gemiste van vroeger naar boven kan komen en verwerkt kan worden. Dit is niet eenvoudig voor een therapeut, hiervoor is professionaliteit en ervaring van zeer groot belang, daar de cliënt werkelijk alles uit de kast zal halen om te krijgen waar zij haar hele leven al naar verlangt, in dit geval de warmte van een moeder.
Voor de cliënt een zeer pijnlijk, maar ook waardevol proces om doorheen te gaan. Het kan -mits eerlijk- zeer schaamtevol zijn, aangezien veel kinderlijke verlangens naar boven kunnen komen die geheel niet passend zijn voor de relatie en leeftijd, bijvoorbeeld: op schoot willen zitten. Toch zal het erkennen en uitspreken van deze gevoelens ook veel opleveren. Uiteindelijk kan de cliënt door een soort van rouwproces heen moeten omdat duidelijk wordt - wat soms erg lang kan duren - dat de therapeut geen gehoor gaat geven aan de cliënt haar verlangens.
Een groot gevaar, bij niet-professionele therapeuten of bijvoorbeeld te weinig ervaren, geschoolde ervaringsdeskundigen, is het niet voldoende kennen van deze werking en daarom gehoor geven aan de wensen van de cliënt: wel knuffelen, wel ten allen tijden laten bellen of zelfs sms-en, wel tussendoor laten langskomen, thuis uitnodigen etc.
"Dit was eigenlijk niet de eerste persoon die ik zag als de ideale moeder. Er waren er velen aan vooraf gegaan: docenten, hospita's, andere therapeuten. Allemaal had ik ze kunnen "inpakken". Ze hadden me voor een deel in huis genomen, vertelden me dat ik hun uitwonende dochter was, zeiden dat ik hun niet vervulde kinderwens goedmaakte, knuffelden me.... maar ik wilde altijd meer, want eigenlijk was ik alleen hun dochter wanneer het hen uitkwam.
Het was nooit goed genoeg voor mij, nooit helemaal perfect. De zogenaamde ideale moeders lieten me hun leven, hun karakter zien, wat helemaal niet zo perfect en leuk bleek te zijn. Vaak hadden ze zelf ook allerlei problemen. Hierdoor ontstonden frustraties, conflicten en werd ik voor mijn gevoel - net als vroeger - uiteindelijk altijd weer afgewezen. Wat extreem veel verdriet, wantrouwen en pijn opleverde."
Hoe werkt negatieve overdracht?
Het begint hetzelfde als positieve overdracht maar de hulpverlener zegt of doet iets waardoor de "cliënt" niet langer het idee heeft begrepen of verzorgd te worden. Als begeleider of therapeut moet je goed in de gaten houden dat het steeds over het hier en nu gaat. Bij overdracht richt de "cliënt" zich op dingen van vroeger maar doet dit naar de begeleider of therapeut toe. De vroegere situatie wordt opnieuw beleefd. Plaatsen waar het vooral een rol speelt zijn situaties waarin "zwak" tegenover "sterk" komt te staan. Zoals de verhouding; leraar-leerling, baas-werknemer, oudere-jongere, therapeut-patient etc.
"Ik vond hem een aardige man. Hij maakte me soms wel wat jaloers door zijn verhalen over zijn gezin en de manier waarop hij zijn vaderrol vervulde, maar het gaf me ook een veilig gevoel omdat hij immers mijn docent was en mij niet als een standaard leerling behandelde.
De laatste paar maanden leek er echter steeds minder interesse te zijn van zijn kant. Ik was meer een gewone leerling geworden, althans zo voelde het voor mij. Interesse in mijn prestaties was er nog wel, maar interesse in hoe zwaar zaken voor mij waren geheel niet.
Dit triggerde een gevoel van vroeger, een gevoel dat ik vaak had in de relatie met mijn vader. Schoolprestaties waren belangrijk, maar wat ik werkelijk wilde, wat er werkelijk in mij omging, dat was niet belangrijk. Het contact met mijn vader werd met de jaren slechter tot het meermaals verbreken van het contact gedurende periodes van een jaar of langer.
De boosheid die ik nu had naar mijn docent was veel te sterk en niet-kloppend. Deze had vooral te maken met negatieve overdracht."
Tegenoverdracht
Er bestaat ook nog tegenoverdracht. Dit is de overdracht van de therapeut of begeleider op de "cliënt". Een therapie die specifiek gericht is op overdracht heet: Transference Focused Psychotherapy (TFP). Deze wordt vooral gebruikt bij mensen die kampen met borderline persoonlijkheidsproblematiek.
Begrijp je nu wat overdracht is?
Herken je hier iets in?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik probeer dan altijd zodra ik het opmerk diegene een beetje op afstand te houden en toch weer op zoek te gaan naar warmte thuis..
(daar wil ik niet mee zeggen dat het slecht is hoor, maar ik vind het zelf ook heel eng om me zo aan iemand te hechten, zeker aan mensen die je misschien binnenkort wel kwijtraakt)
En nu ineens best bang dat dit is wat ik ook met iemand heb.,...
best even schrikken
Dat heb ik nu niet meer. Ik heb nog wel dat mijn nekhaar overeind gaat staan als iemand iets zegt of doet wat me aan mijn vader doet denken
Ik ben een tijd uit huis geweest en vervolgens keerde zij mij onterecht en zonder reden de rug toe. nu ben ik sterker maar als ik hun kinderen tegen kom doen ze normaal, maar laatst kwam ik 1 van de ouders tegen, voelde zoveel haat en woede. zou niet weten wat er zou gebeuren als ik de ander tegen zou komen. Het maakt zoveel grenzen in je leven kapot... die zo moeilijk op te bouwen zijn.
Als client is het altijd belangrijk te bespreken wat er met je gebeurt in het contact, ook al zijn dat misschien bepaalde verlangens die niet helemaal lijken te kloppen zoals ook in dit artikel staan. Wanneer je deze dingen bespreekt kan er pas een echt goede therapie ontstaan! Je hoeft je bovendien nergens voor te schamen, want therapeuten zijn heel wat gewend en weten ook dat het bij bijna iedere client wel in bepaalde mate gebeurt!
Een interessant iets waar ik graag nog eens onderzoek naar zou willen doen!!
Als mensen er over willen praten mail me asjeblieft, want ik kan het er met niemand over hebben en heb heel veel behoefte aan contact hierover.
Deze therapie was lichamelijk te zwaar voor me. De therapie is toen na een aantal weken stopgezet. Ik had nog een afspraak met mijn vorige psychotherapeut staan, omdat hij nog iets van mij wilde weten. De dag na het eindigen van de deeltijd had ik die afspraak bij hem en ik kreeg toen gelijk te horen dat hij mij ook niet meer wilde helpen. Ben sindsdien op zoek naar andere hulpverlening, maar dit wil niet echt lukken. Ben ook 2 weken opgenomen geweest.Wil nu heel graag mijn oude therapeut terug. Heb hem lang als vangnet gebruikt, omdat ik niet precies kon voeeelen wat er met me aan de hand was. Echter hij wil me niet meer terugnemen en negeert elke toenadering. (telefoon, mail, sms,) Ben zelfs in een verdrietitge bui langs praktijk gegaan, maar werd gelijk vriendelijk verzocht om weer te vertrekken. Het rare is dat ik in die 2 jaar therapie volgens mij een goede relatie met hem heb gehad.Ik weet nu precies waar ik aan wil werken en heb dit ook op verschillende manieren laten weten, maar krijg totaal geen reactie. Hij heeft me destijds wel 1 eingesprek gegeven, maar toen ben ik zo dichtgeslagen, dat ik niks heb kunnen zeggen. Wat moet ik hier nu mee? Ligt dit aan Mij? Ik mis hem zo vreselijk, maar niemand begrijpt dat. Iedereen vind het gek dat je iemand terug wilt hebben, die je telkens negeert.
Ik las je berichtje en herken er veel in. Ook ik heb een therapeut gehad die mij afwees en juist daarom (omdat ik thuis ook altijd afgewezen werd) kon ik haar niet loslaten. In feite hoopte ik via haar alsnog de liefde van mijn moeder te krijgen. Geloof me,dit zal nooit werken. Ik heb inmiddels een lieve therapeute die met zwangerschapsverlof is. Ik heb nu tijdelijk iemand anders die mij aan mijn moeder doet denken,waardoor ik me keer op keer afgewezen voel. Ik hoor telkens wat er niet goed aan mij is en dit triggert mij enorm. Verder heeft ze het vaak over clienten die ze zo goed heeft geholpen en gebruikt veel vaktermen, waardoor ik me heel onzeker en minderwaardig ga voelen. Ik heb geprobeerd het te bespreken, maar ze reageert daar op zijn zachtst gezegd, niet positief op. Dat maakt mij opstandig. Ik heb het gevoel dat ik in een machtsstrijd verwikkeld raak en zodoende heb ik aangegeven dat ik de therapie wil beeindigen. Ik heb over 2 weken een afsluitend gesprek. Geloof me, soms kun je beter loslaten. Accepteer de situatie en ga op zoek naar iemand die je wel wilt helpen. Echt, er zijn geneog lieve therapeuten. Gun dit jezelf.
Ik heb ook niks geen bijbedoelingen, het voelt als een grenzeloze bewondering, hij is de vader die ik nooit heb gehad, in hem zie ik de eigenschappen die mijn man niet altijd heeft en ik voel me dan schuldig. Ik word altijd helemaal rustig bij hem...ik weet niet of ik dit met hem moet bespreken, hij vroeg onlangs wel aan mij "U denkt zeker elke dag aan mij?" Ik wil niet dat hij iets verkeerds van mij denkt.Maar ik heb het er wel moeilijk mee omdat het me zo in de war brengt.
Via internet kwam ik er achter dat ik wellicht niet verliefd ben maar ik overdracht ben (wat volgens Freud, een daadwerkelijke verliefdheid is)
Nu speel ik met de vraag ben ik verliefd of in overdracht?
Ik wil er zeker aan gaan werken, ik moet wel vind ik.
Wel denk ik (of hoop ik) dat het gevoel minder gaat worden als ik mijn anorexia steeds beter onder controle ga krijgen.
Het heeft een tijd een goede invloed gehad op mij en mijn behandeling. Ik kon daardoor eindelijk eens wat woede uiten naar mijn eigen moeder bijv.
Maar het sloeg de verkeerde kant op. Mijn therapeut en ik sloegen door. We gingen te vriendschappelijk met elkaar om, wist te veel van haar prive, mocht haar altijd bellen, zag haar tussendoor vaak. We hadden ook een enorme klik, zaten op een lijn met veel dingen, maar goed we zaten dus te dicht op elkaar. Heel jammer, want de relatie is daardoor verbroken.. Binnenkort komt er een afscheidsgesprek. Heb er veel verdriet van, maar weet dat dit wel het beste is voor ons beide.
Ik denk dag en nacht aan haar.Ik ben echt zwaar geobsedeerd van haar.
Ik hou zo onwijs veel van haar,Ik kan niet leven zonder haar.
Ze is echt perfect,Luister perfect.Is altijd super lief,Vriendelijk.
Ik heb zo sterk verlangen om haar te knuffellen en te zoenen.
Als ik haar niet kan krijgen ben ik liever dood.
Zonder haar wil en kan ik niet.
Deze gevoelens maken me helemaal kapot.
Ook al zou ze gemeen doen tegen mij dan nog hou ik van haar.
Het doet zo onwijs zeer mijn hart is gebroken.
Heel fijn om deze verhalen te lezen.
Liefs
dit heb ik heel veel gehad en ik wist niet eens dat er een naam voor bestond:(
Shock:S
Ik zie dat jij dit ook heel vaak heb meegemaakt.
Had je ook zulke heftige gevoelens als ik?
Ik heb echt een gebroken hart omdat ze mij niet moet.
Het doet echt ontzettend veel pijn,Ik wil voor altijd bij haar zijn.
En wil niets liever dan haar aandacht en liefde,Ik
denk dat ik toch verliefd ben omdat ik haar ook graag wil zoenen,
Dat lijkt me niet bepaald overdrachtgevoelens,Of toch wel?
Ik weet het allemaal niet meer,Mijn leven stort in als ik haar kwijt raak en dat zal
gebeuren.Ik denk altijd aan haar en huil elke dag en nacht om haar.
Ik heb dit gevoel ook eerder gehad voor andere hulpverleners.
Wat doet liefdesverdriet toch onwijs veel pijn.
erg blij om dit te lezen :)
Het stelt mij wel gerust om te lezen alleen vraag ik mij af of dit wel goed is. Gaat dit gevoel over. ? Of kan ik beter naar een andere therapeut?
Alleen is mijn psycho wel een keer bij mij thuis geweest.
Nu ik voor mijn eetstoornis in behandeling ben heeft zij de behandeling stop gezet.
wel hebben we nog wel eens mail contact en omdat ik onder woonbegeleiding val kom ik haar nog wel eens tegen in t gebouw waar zij werkt.
Ik merk dat ik soms express ga hardlopen op plaatsen waar ik haar evt. ook tegen zou kunnen komen. Als of ik overal waar ik ben en weet dat zij op de plaats waar ik ben ook wel eens zou kunnen zijn een soort aan t zoeken ben na haar om haar even te zien. een glim op te vangen of dat ze kan zien dat het echt niet goed met mij gaat en me toch even die aandacht kan geven wat ik nodig heb "wat ik mis"
Ben blij dat ik dit heb gelezen was me er al wel bewust van dat wat ik aan t doen was ... proberen gemis op te vullen niet okey was. Hou/ heb t ook wel in de hand maar af en toe .... :s
Ze heeft me ook een keer gezecht dat ze t leuk zou vinden als ik ooit een keer bij haar zonder zorgen een hapje mee kon eten. Maar mijn eetstoornis is hiervoor nog te erg dat ik het af heb gewezen... maar nu wil ik als ik straks genezen ben het zo graag willen haar laten zien dat ik het wel kan maar durf dat niet te zeggen.
Ergens zegt er iets in mij dat ik afstand moet houden anders verknal ik straks dit ook weer.......
Wou dat ik niet zo aanhankelijk was.... En dit overgaat!! (al wil ik t ergens ook weer niet haha) STOM !!!!
Het levert een hoop eenzaamheid en verdriet op, met heel af en toe enorme geluksmomenten...tsja... In verhouding is het verdriet groter natuurlijk.
Hebben jullie ook zo'n last van jaloezie? Als mijn 'moeder'(die ik dan als moeder zie) al via FB oid reageert op iemand anders van mijn leeftijd... of leuk praat met een vriendin van mij, voel ik me al enorm afgewezen en ben ik boos en erg verdrietig.. in de steek gelaten. terwijl er in feite helemaal niks bijzonders is gebeurd... Ben benieuwd of mensen dit ook herkennen.
Vroeger al op de basisschool met docenten.
Op de middelbare met mijn mentor met een oudere vriendin en nu met twee verpleegkundige uit het ziekenhuis.
Het doet zoveel pijn als ze ineens meer aandacht hebben voor andere en mij overdragen aan iemand die er ook is. Of ze lachen om Andere en bij mij niet.
Het gaat zo ver dat ik echt rare dingen doe om hun aandacht en het internet afspoor om meer over ze te weten te komen.
Alleen heb ik thuis volgens mij wel altijd wArmte en liefde gehad. Het gebeurd ook meer bij mensen tussen de 18 en de 30.
Ik herken dit een beetje bij een (mannelijke) getrouwde collega. Was al bang dat ik verliefd op hem was ofzo, maar het kan ook dit zijn..
Hoe kom je af van die 'overdracht'????
Maar nu heb ik een vrouwelijke psycholoog, niet veel ouder dan mij. Ik ben al ruim 1,5 jaar bij haar. Ze is echt zo goed en helpt mij echt. Ze is mooi, slim, grappig, slank...ik zou willen dat ik meer als haar was. Maar vorige week vertelde ze dat ze zwanger is en je kan al een klein buikje zien. Maar sindsdien voel ik zo'n jaloerzie. Ik weet niet precies waarom. Als zij met zwangerschapsverlog gaat, ga uk waarschijnlijk stoppen met therapie. Dan ben ik daar wel zo'n beetje klaar. Maar als ik er aan denk dat ik haar dan nooit meer zal zien... Dat doet pijn. Het maakt me verdrietig. Ik weet dat ze mijn therapeut is en we zullen daarom nooit vriendinnen kunnen zijn. Ik haat het dat ik zo gehecht aan haar ben geraakt. Dat gebeurt wel vaker, maar dan meestal met jongens, die mij trouwens nooit zien staan.
Al heel mijn leven last van..
Het enige fijne is dat we ng steeds om de paar maanden met elkaar afspreken en ik wel een soort moeder genegenheid van haar krijg.
Ik durf daarom ook niet te zeggen dat ik haar als 2e moeder zie, bang om dit gevoel kwijt te raken. Ondanks dat ze zelf weleens zegt: ik had je moeder kunnen zijn.
Ach ja, we modderen lekker zo door. Wie weet vertel ik het haar ooit nog eens.
Maar wel fijn dat me nu duidelijk is dat er een naam bestaat voor dit gevoel en het dus niet vreemd is.
hier jammer genoeg ook mee te maken heb. Schaam me diep.
Ook vooral omdat ik een fijne jeugd heb gehad en Super ouders heb!
Hoe is jullie leerlinge-lerares band veranderd naar een vriendschapsband?
Heerlijk dat je dit bij haar hebt, maar stiekem denk ik dat ze het zelf al wel ergens door heeft! Je hoeft het inderdaad in jouw geval niet per se te zeggen! vooral niet nu je gewoon een goede band met haar hebt
Zelf heb ik over 2 weken de laatste afspraak met mijn psycholoog. Ik zie hier enorm tegenop!!
Ik herken veel uit je verhaal en het helpt mij ook om wat meer te snappen waarom ik dit zo voel. Het is ''fijn'' om te weten dat ik niet de enige ben die dit zo voelt.
Ik ben bezig met een soort afscheidscadeau en wilde een gedicht maken voor haar, maar heb geen idee wat ik hierin moet zetten. Wat is passend en wat is niet meteen te persoonlijk?
Goed artikel, bedankt!!! :)
De overgang van leerling-lerares band is eigenlijk al snel over gegaan naar een vriendschapsband. Ik heb maar 1 jaar les van haar gehad. Daarna kregen we een andere docent voor Engels. Dat vond ze verstandiger gezien de gesprekken die we voerden.
Toen ik van school af ging zijn we contact blijven houden en spreken we nog steeds regelmatig af. Inmiddels al zo'n 10 jaar van school af en vooral de laatste jaren noemt ze me ook vriendin, en nodigt ze me uit als ze bijvoorbeeld een voorstelling heeft.
Verder weet ze ook wel wat ze voor me betekent (in de zin dat mij leven zo der haar steun er anders uit had gezien) en dan laat ze mij ook weten dat ik een speciaal plekje in haar hart hebt.
Dus van beide kanten wel spraken van overdracht als ik het een beetje objectief probeer te bekijken. Toch zal ik dat nooit durven uitspreken. Ondanks de lange periode dat we met elkaar omgaan ben ik als de dood dat ik mijn eigen glazen dan in gooi. Tevens besef ik we nooit intensief contact zullen hebben hoe graag ik dat ook zou willen. Maar als het kan blijven zoals het nu, ben ik al heel blij.
Dank je voor je antwoord! Superfijn om te lezen hoe jullie band is en dat na één jaar tijd! Had ze in principe je moeder kunnen zijn? En heeft ze zelf ook dochters? Anders zou ze jou ook kunnen zien als 'haar dochter' die ze nooit heeft gehad?
Ik heb drie jaar lang van een docente les gehad en ze had in principe wel mijn moeder kunnen zijn. Ik mis haar nog steeds na een jaar. We hebben een keer afgesproken en ik hoop dat we dat vaker kunnen doen. Ze gaf mij altijd de warmte die ik thuis niet altijd kreeg. En inderdaad, wat je zelf ook zegt intensief contact zou niet realistisch zijn, maar ik hoop dat wij ook af en toe contact kunnen houden.
Ik wens je in ieder geval met je lerares nog een lang en gelukkig vriendschappelijke band toe!
Over een maand moet ik afscheid nemen van mijn therapeute, vanwege allerlei stomme regeltjes en geld enz.
Het liefst klamp ik me vast aan haar, zij is echt als een moeder die ik nooit gehad heb. Het doet me zoveel pijn en verdriet dat ik haar los moet laten, ik wil het niet, ik kan het niet........
Kan je de overdrachts gevoelens dus beter bespreken met je ps./th.?
Zo goed om jullie berichten te lezen. Bedankt daarvoor. Ik ben zelf nieuw hier op de site. Heb al enkele jaren een eetstoornis en ben nu 2 jaar in therapie.
Vanalles voelen voor je therapeut is niet vreemd en kan zelfs heel gunstig zijn voor de behandeling. Om uiteindelijk open en eerlijk naar jezelf te worden (en naar anderen) over je (eet)problemen is het belangrijk om een veilige plek te kennen waar je dat kunt doen en oefenen. De therapeutische relatie is daarvoor allereerst bedoeld. Praten over een eetstoornis is zo belangrijk! Het geheim en eventuele schaamte houdt het in stand, zo is mijn persoonlijke ervaring.
De therapeut schept een veilig en betrokken klimaat wat tegelijk duidelijk begrensd is; er is één richtingsverkeer en daarom is een therapeutische relatie niet heel 'natuurlijk' maar een tijdelijk contact. Overigens betekent dat niet dat de therapeut niet oprecht betrokken en begaan met je is. Ik ben zelf GZ-psycholoog (ik behandel geen eetstoornissen, even voor de helderheid ;-). Ik bezoek Proud2B als mens dat ook worstelt met een ES.
Voor mij helpt het om de overdracht die ik voel naar mijn therapeut ook te zien als een nieuwe helende emotionele ervaring. Ik heb moeten leren om ruimte in te nemen, om mijn verhaal te doen en om te durven kijken naar (en later ook praten over) mijn gevoelens en behoeften. Ieder mens heeft die en het is dus heel gerechtvaardigd om behoefte te hebben aan aandacht, liefde, aanraking. Niets vreemds. In therapie vind je waarschijnlijk een stukje geborgenheid en is de tijd voor jou. Dat doet wat met je gevoel van waarde en zodoende oefen je ermee, want dat kan heel nieuw en vreemd zijn, maar ook helend.
Steeds meer mogen we experimenteren met ook buiten de veilige therapiekamer onszelf kwetsbaar op te stellen en ruimte te vragen voor ons verhaal. Als je dan merkt dat anderen daar ook -vaak heel goed bedoeld, ook al niet altijd even handig- op reageren neemt de behoefte aan de therapeut vanzelf af. Het is heel lastig maar wel belangrijk om dat wat je voelt voor je therapeut dus niet te veroordelen of te negeren. Durf ernaar te kijken, echt te voelen in je buik en jezelf af te vragen; waar staat het voor? Wat heb ik eigenlijk nodig? Hoe kan ik dat ook buiten de therapie om krijgen? En het fijne is dat je therapeut je kan helpen daarnaar te zoeken dus het bespreken is prima. Tot slot; ook afscheid nemen is iets wat moeilijk maar te leren valt in het leven. Goed afscheid nemen maakt dat je weer beter verder kunt...
Groetjes,
Groetjes!
Want mijn gedachten gingen dusdanig met mij op de loop, dat ik dacht hem overal te zien, en te weten waar hij woont etc.etc. Ik had mezelf totaal niet meer onder controle.
De overdracht gedachten komen soms dus nog langs vliegen. Maar ik kan ze vaak ook weer aan de kant zetten. Mijn ouders zijn er om mij liefde te geven. De psycholoog ondersteunt alleen om dat voor elkaar te gaan krijgen.
Ik hoop dat jullie er ook vanaf kunnen komen.
Liefs Liselotte
Je kunt je gevoelens voor je psychologe ook beter niet vertellen, dan ben je eerlijk en wordt je gekwetst. Je wordt alsmaar doorgestuurd naar een andere psychologe of een ander optie van geneeswijze! Het probleem wordt hierdoor ook nog eens groter! In het begin is het een ontwikkelingsprobleem(pje) dat zich uitzaait tot meervoudige dilemma's...
De klap (voor mij een diepe depressie) erna verwerken en dat zo iemand je dan in de steek laat na zoveel tijd, liefde en praten (de persoon aan wie je je vertrouwen en al je toewijding hebt gegeven) is 1000× erger dan wat dan ook. Je voelt je belazerd.
Door deze onprofessionaliteit ben ik eerlijk gezegd alleen maar verder in de psyche problemen gekomen.
In een overbruggingsperiode (voordat ik met groepstherapie kon starten) had ik gesprekken met een therapeut, waar ik ontzettend verliefd op werd (en nog ben). Ik kon steeds niet wachten tot ik weer een gesprek met haar had. Ik dacht zoveel aan haar, ik droomde van haar en ik fantaseerde er zelfs over dat ik ooit bij haar zou gaan wonen. Ook probeerde ik haar zo vaak mogelijk "per ongeluk" tegen te komen in de gangen en zelfs dan hield ik mezelf voor de gek om te zeggen tegen mezelf dat ik gewoon even naar de wc ging of iets anders... Elke keer als ik deze gedachtes weer heb en me besef dat dit helemaal niet kon, word ik zo boos op mezelf. Waarom heb ik dit??!! Ik schaam me kapot.
Steeds als ik lees op internet dat je dit zou moeten uitspreken, denk ik: neeeeeeee, dat kan ECHT niet.Dat durf ik echt niet!!
Maar ergens word ik helemaal gek door dit steeds te moeten opkroppen. Het knaagt echt ontzettend aan me....
Ik heb dit soort gevoelens ook op de basisschool en de middelbare school gehad bij bepaalde docenten. Het is fijn om te weten wat het precies is, maar ik vind het lastig om dit terug te moeten refereren aan vroeger. Een schreeuw naar mijn ouders... Ik kan nog niet echt beseffen dat dit daaraan ligt....
Bedankt meiden, voor het delen!
Heel herkenbaar! Hoe stop je dat dat is de vraag? Heb het nu ook weer nu mijn psyg met verlof gaat die andere vind ik niks.....
Vroeger ook veel geha met docenten en ik heb het ook met mijn huidige werk gever heel bang om haar te verliezen is echt een moeder voor en ben meer bij haar als dat ik thuis ben.....ben dit blog echt op het juiste moment tegen gekomen:)
Heb inderdaad ook dat ik een zwak hou voor deze mensen.
Kan me alleen niet echt inbeelden dat het komt doordat ik iets miste in mijn jeugd. Was altijd een mama's kindje en kwam niks te kort?
Ben erg onder de indruk... Blij dat ik bij dit artikel uitkwam.
1 van mijn begeleidsters voelt voor mij een beetje als een moeder.
Dit komt doordat ze heel voorzichtig is ( ze voelt precies aan wanneer een gesprek over iets wat moeilijk is voor mij wel of niet kan )en heel begrijpend , als ik even vast zit in mijn emoties zegt ze altijd dat dit niet raar is en dat ze er best even mogen zijn.
Dit is iets wat ik van mijn eigen moeder niet gewend ben. die zij altijd , niet zo zeuren maar loslaten die handel.
Wat ik ook heel fijn vind is dat ze heel veel geduld met me heeft, ik heb door mijn verleden nog wel eens dat ik helemaal dichtklap , ze is de eerste die juist niet boos word op zo'n moment maar die me juist even tijd geeft om op adem te komen.
Ik was bang dat mijn begeleidster zou schrikken als ze wist dat ze een beetje als een moeder voelt voor me , maar toen ik het haar vertelde vatte ze het gelukkig heel goed op en vertelde ze me dat dit gevoel helemaal niet raar is.
Ik voel me er best hopeloos in , ik ben ondanks dat ik het mezelf verbood om me aan iemand te hechten ( niet expres ) toch een beetje gehecht geraakt aan mijn begeleidster , maar ik zal haar toch echt over een paar maanden helemaal los moeten laten en dat voelt ergens toch ook wel eng.
Ik heb al een heel traject van hulpverleners achter de rug; velen daarvan waren idd. "de ideale moeder". Heb me ook vaak afgevraagd of ik op vrouwen viel. Inmiddels ben ik al jaren getrouwd (met een man!) en heb een gezin. Ik dacht altijd dat het gevoel dan wel naar de achtergrond zou gaan; niet dus.
Ben momenteel ook in thearapie bij een lieve en begripvolle therapeute en hoe goed ik mijn best ook doe om het te blokken; het gevoel is er weer. Ik kende het het fenomeen "overdracht" wel en ondanks dat lukt het me wéér niet om er mee om te gaan. Zit eraan te denken om de therapie te stoppen hierdoor maar ik zit nog zo in de problemen en ik kan haar gewoon niet loslaten! En volgens mij heeft ze het ook in de gaten want ze is ineens heel zakelijk en plant de afspraken met heel veel tijd ertussen. Een heel lastig iets!
Wie weet is het een idee om bij een man in therapie te gaan in plaats van bij een vrouw? dat heeft mij sowieso al geholpen, omdat ik dit gevoel niet bij mannen heb alleen bij vrouwen!
Liefs x
Mijn persoonlijk begeleidster in de kliniek voelt als een moeder voor mij.
Ik heb steeds de neiging om haar te knuffelen en het kost me dan ook de grootste moeite om dit niet te doen.
Ik heb haar ook verteld van de gevoelens voor haar en ze reageerde er heel lief op.
Toen ik haar laatst vertelde dat ik er weer heel erg tegen moest vechten ( soms is ze echt niet handig ) deed ze haar armen weid open en zei ze van kom maar , maar ik deed het niet. toen zei ze zelf ook , toch wel een beetje gek in de gang he ?
Ik was er een beetje confused van want ik wist niet of ze nu serieus was op dat moment.
Als ik thuis ben denk ik veel aan haar en omdat ze best vaak over haar thuissituatie verteld vraag ik mezelf wel eens af hoe het bij haar thuis zou zijn.
Als ze verteld over hoe het bij haar gaat dan denk ik wauw , zo kan het dus ook , want bij mij thuis was het alleen maar ellende. ( misbruik , mishandeling , ruzie 's etc.)
Ik vind haar zo ontzettend lief en ik ben echt aan haar gehecht geraakt al wilde ik me helemaal niet meer hechten. over een aantal maanden zal ik toch echt afscheid van haar moeten nemen. maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet !
Ik weet dat het heel erg wanhopig klinkt , maar hoe moet ik straks verder zonder haar ??
Járen geen last meer van gehad, laatste keer was rond mijn 16/17e en nu ben ik 25. Alleen nu heb ik een psycholoog waar ik een ontzettende klik mee heb en BAM. Het is deze keer alleen anders, want ik zie hem niet als vaderfiguur (hij is dan ook maar 1 jaar ouder dan ik) en ik ben ook niet verliefd ofzo. Maar het idee dat ik hem niet meer ga zien (hij stopt over een aantal weken) is echt killing. Hij heeft het andersom ook wel een beetje, hij heeft me iig verteld dat hij zich normaal niet zo betrokken voelt bij zijn patiënten. Die bevestiging van dat we een bijzondere band hebben is wel fijn, dan is het iig niet alleen maar in mijn hoofd. Ik probeer nu dan maar om het afscheid zo goed mogelijk voor te bereiden (persoonlijk cadeautje etc) en hem langzaam los te laten. Maar het doet echt fucking pijn.
Ik herken me in jullie verhaal en ben ook erg gehecht geraakt aan een docente die ik nog steeds spreek van de middelbare. We spreken elkaar eens in het halve jaar. Maar ik ben na 2,5 jaar nog steeds heel bang dat ze ineens geen contact meer wil of het verbreekt of iets in die richting. Ik denk veel aan haar en het idee dat je niet zonder deze persoon kan functioneren daar heb ik ook extreem last van. Net alsof je als je geen contact meer hebt met drze persoon je je leven niet kan doorzetten. Ook al hebben we nog contact en is ze ontzettend lief, ik voel me zo kwetsbaar bij haar en ze betekent echt heel veel voor me....
Dat eerste heb ik niet echt, Sim, maar als ik haar buiten zie lopen dan is dat voor mij wel heel heftig en moeilijk. Ik blijf er erg lang mee bezig en moet het bewust van me afzetten...
Had het probleem ook met leraren; op de basisschool, middelbare én HBO... :(
Zit op dit moment in het eindexamenjaar en heb een hele goed band met een leraar. naast het feit dat ik naar een psycholoog ga praat ik heel veel met hem. Ik betrap mezelf er erg vaak op dat ik wens dat hij mijn vader was. Van mijn eigen vader krijg ik weinig tot geen aandacht. Dus ergens is het logisch dat ik het zoek in anderen maar ik schaam me er ook heel erg voor.
En ik ben ook echt heel bang voor het einde van het schooljaar omdat ik hem dan nooit meer kan zien. Weet iemand of dit overdracht gevoel ook overgaat?
maar als ik dit ooit allemaal had geweten hoe goed hij mij ook heeft geholpen en ik wel vooruitgang heb geboekt, had ik dit liever vroegtijdig gestopt want als je eenmaal zoon gevoel hebt bij iemand dan gaat het niet over en kan je beter stoppen want het gaat op een gegeven moment je therapie echt bellemeren. blij dat ik niet de enige ben maar ik hoop dat dit gevoel niet lang blijft hangen en ik er snel over heen ben.
Zo herkenbaar je verhaal. Ik ben 37 en heb dezelfde gevoelens voor mijn oude therapeut. Ruim een half jaar geleden is deze behandeling gestopt maar helaas zijn de heftige gevoelens er nog steeds en krijg ik ze niet uit mijn hoofd.
Als ik het had geweten had ik ook heel graag eerder gestopt want dit is echt vreselijk. Vooral de vraag hoe je hier vanaf kan komen gaat ook steeds door mijn hoofd. Ik weet het echt niet helaas.
Ik heb dit momenteel met een docent. Ze heeft me nu geen les meer maar eerder op deze opleiding nog wel. Ik mag ook bij haar thuis komen, we wandelen regelmatig. Of we (video)bellen soms als ik het moeilijk heb. Ze troost me op school en ik mag haar altijd opzoeken.
We hebben dezelfde dingen meegemaakt en begrijpen elkaar heel goed.
Ik heb haar ook verteld dat ik graag gewild had dat zij mijn moeder zou zijn en dat begrijpt ze wel goed.
Toch vind ik het heel lastig om mee om te gaan. Soms denk ik “zou ik écht niet bij haar kunnen wonen”? Ookal heeft ze zelf kinderen en ben ik een stuk ouder dan haar kinderen.
Ik zou heel graag met haar om kunnen blijven gaan op een vriendschappelijke manier, zonder die heftige overdracht gevoelens.
Ik weet dat zij niet mijn moeder is, of kan worden etc. En ik besef me heel goed dat ik bepaalde dingen zelf moet doen/oplossen, omdat de verlangens een bodemloze put zijn.
Is er iemand waar ik hier over mee kan praten die ook ervaring heeft met overdracht? In mijn directe omgeving heb ik niemand die dit herkent en het zou me zo veel steun bieden.
Ik heb vroeger weinig aandacht en geborgenheid gehad van mijn moeder. Grappige is wel dat ik die aandacht nu wel van haar krijg, maar nu voedt haar liefde me niet meer. Ik zoek het nu dus nog wel op bij andere vrouwen.
Zie wel patronen in de vrouwen die ik op zoek. Zo zijn ze van de 25 tot de 38 ongeveer, dat is rond de leeftijd die mijn moeder was toen ze me geen aandacht gaf. Ook zijn het altijd vrouwen die zelfverzekerd zijn en een beetje dominant en ik denk dat dat ook terug te werken is op de moederrol die ik op zoek: iemand die voor je zorgt en je beschermt. Het is ook echt alleen bij deze type vrouwen. Mijn mentor, bijvoorbeeld, is in de 60 en super lief naar mij. Ze merkt op dat het niet goed met me gaat en vraagt gesprekjes met me aan. Ik vind dat super lief. Maar dominant of echt zelfverzekerd is ze niet en 'te oud' om die gemiste moederrol te vervullen. Ik sla bij haar dan ook alle aandacht af omdat ik het niet wil en ook niet 'nodig heb'.
Ik schaam me er kapot voor. Ik heb het nu sinds 3 jaar ongeveer en vooral bij één docente, van wie ik nu geen les meer heb. Toch zoek ik er wel continu op in de gangen en bekijk ik haar facebook en twitter elke dag. Heb nooit echt een vertrouwensrelatie gehad, alleen maar les van haar gehad. Alsnog projecteer ik op haar wat ik gemist heb. Ik droom dat ze me op gesprek vraagt en dan vraagt of er iets aan de hand is, me lieverd noemt. Ik droom dat ik uit huis geplaatst wordt en dat zij me dan in huis neemt en me dan knuffelt en me schattig en lief vind. Alle dingen die in het artikel staan herken ik: zelfs het op schoot nemen. Ik schaam me er kapot voor. Gek, hoe zo een innerlijk kind alsnog blijft schreeuwen...
Ben ook heel bang dat ze doorheeft. Ik loop expres langs haar lokaal, zeg expres bepaalde dingen als ik haar zie, zeg dingen expres op een bepaalde manier...Ik heb het altijd voor mezelf goed gepraat en gezegd: ach, ze zal het echt niet doorhebben. Als ik expres langs haar loop in de gang, denk ik: ach, ze zal wel gewoon denken dat ik naar de toilet ga ofzo. Maar eigenlijk na het lezen van dit artikel ben ik bang dat het veel te duidelijk is en dat ze het doorheeft. Zo vermoeiend allemaal.
jaren geleden alweer schreef je deze blog.
morgen geef ik een verdiepingsles in een opleiding tot ervaringsdeskundigen rond dit onderwerp.
graag maak ik gebruik van jouw blog.
met alle complimenten Anouscha