En daar zit ik weer; voor de zoveelste keer bij de psychiater voor toelichting waarom het écht een goed idee zou zijn om te starten met medicatie. Ik luister, maar of ik ook hoor wat er wordt gezegd? Ik denk het niet. Alles in mij schreeuwt nee zodra het over medicatie gaat. Ik moet hier weg. Ik red mij wel. Gewoon, op eigen kracht.
Bij het herstellen van een eetstoornis komen vaak heel wat angsten kijken, zoals de angst wie je nog bent zonder eetstoornis, angst om maar te blijven aankomen en bij mij was de angst voor medicatie er zeker ook eentje. “Het kan je echt gaan helpen” werd er vaak genoeg gezegd door zowel mijn behandelaren als mijn omgeving. Ik geloofde er weinig van. Wat zou één zo’n pilletje nou goed doen? In mijn ogen bracht het enkel narigheid en onrust met zich mee, met alles wat het bij mij zou oproepen. De angst voor medicatie was zo groot dat de stap om te gaan starten onhaalbaar leek te zijn. Tot ik echt helemaal klem zat en medicatie de enige mogelijkheid leek te zijn die ik nog niet geprobeerd had om weer voor de weg omhoog te gaan. Want voor die weg wilde ik wel gaan, dacht ik. Hoe spannend ook. Zo doorgaan was eigenlijk geen optie, toch? Angsten aan de kant en ervoor gaan, of toch niet? Ik bleef maar twijfelen. Waar was ik nou eigenlijk zo bang voor?
Bang om aan te komen van medicatie
De angst om aan te komen van medicatie was denk ik wel de angst die voor mij het grootst was. Tegelijkertijd kreeg ik er het minste begrip voor, want aankomen moest juist gebeuren, toch? “Waarom ben je er dan zo bang voor dat dit door een pilletje zou gebeuren?”, hoorde ik dan vaak. “Dat zou toch juist handig zijn!”, is wat ik geregeld hoorde. Maar ik wilde niet dat een pilletje effect zou hebben op mijn lijf. Aankomen moest op dat moment gebeuren ja, maar dan liever op mijn tijd en tempo dan dat een pilletje hier invloed op zou gaan uitoefenen. Als ik over deze angst begon, legde mijn omgeving vaak uit dat je niet zo zeer aankomt van de medicatie zelf, maar door bijvoorbeeld een verstoord hongergevoel als gevolg van de medicatie. Dit zeiden ze om mij gerust te stellen, maar eigenlijk werd ik daar juist ook angstig van. Want wat als ik geen weerstand zou kunnen bieden aan dit gevoel, dan nog meer zou gaan eten dan dat ik al moest doen en het aankomen dan nooit zou stoppen?
Weegt het zwaarder?
Ondanks dat de angst om aan te komen heel sterk was, heeft het mij uiteindelijk toch niet tegengehouden om de stap te maken om te starten met medicatie. Ik heb zelf niet veel verandering in het patroon van aankomen opgemerkt na de start van medicatie. Het aankomen is ook zeker niet eeuwig doorgegaan. Iets waar ik gedurende het hele proces van aankomen heel bang voor was. Zeker als ik ook nog medicatie zou slikken. Of jij daadwerkelijk gaat aankomen van de medicatie, is eigenlijk niet te voorspellen en niet altijd te achterhalen als je al in een periode van aankomen zit. Aankomen van medicatie kan met tal van factoren samenhangen. Zo’n pilletje heeft nou eenmaal niet altijd enkel het effect waar jij de medicatie voor slikt. Het kan helpen om te achterhalen wat maakt dat jij zo bang bent om eventueel aan te komen van medicatie. En weegt dit echt zwaarder dan het positieve en helpende effect wat de medicatie kan hebben? Wat tevens kan helpen is de angst om aan te komen van de medicatie bespreekbaar te maken bij degene die de medicatie voorschrijft. Zo kun je samen afwegen of deze angst terecht is en zwaarder weegt dan de ondersteuning die de medicatie kan geven. Het is niet gek om deze angst te voelen. Ook dit gevoel mag er zijn. Zelfs als het niet voor iedereen te begrijpen zal zijn als aankomen juist één van je doelen is.
Bang om de controle te verliezen
Ik was heel bang dat ik door het innemen van een pilletje niet meer zou denken als mijzelf en zo de controle over mijn leven zou verliezen, alweer. Want laat dat nou net juist een functie van mijn eetstoornis zijn, het gevoel van controle willen ervaren als ik merkte die controle op gebieden in mijn leven te missen. De medicatie zou ervoor zorgen dat het rustiger werd in mijn hoofd, werd mij verteld. Dat klonk voor mij fijn en beangstigend tegelijk. Ik was namelijk zo gewend aan de onrust in mijn hoofd dat ik mij niet kon voorstellen hoe het zou zijn als dit minder zou worden. Tuurlijk zou ik het ergens ook fijn vinden als mijn hoofd niet meer 24/7 door zou gaan, maar ben ik dan nog wel mijzelf? Ga ik dan niet ineens heel anders denken, waardoor ik de grip op mijn gedachten verlies en zo opnieuw het gevoel ervaar van het missen van controle op mijn eigen leven, waardoor die eetstoornis misschien juist nog wel harder gaat trekken?
ik ben nog gewoon mezelf
Ook deze angst heeft mij er uiteindelijk niet van weerhouden om te starten met medicatie. Hoe bang ik ook was dat ik door het nemen van medicatie helemaal zou veranderen als persoon, is dit niet gebeurd. Ik ben nog gewoon mijzelf. Misschien juist nog wel meer dan voordat ik gestart was met medicatie, doordat die donkere, zware eetstoornisgedachten en bijkomende onrust minder zijn geworden en er zo meer ruimte ontstond in mijn hoofd en in mijn leven om weer meer de echte ik te zijn. Het starten met medicatie heeft mij dus juist geholpen mijn identiteit te herontdekken, in plaats van dat de identiteit van de eetstoornis domineerde in mijn hoofd. De gedachten in mijn hoofd werden gezonder, waardoor ik juist vanuit mijzelf meer het gevoel van controle ervaarde, in plaats van dat deze gedachten voortkwamen uit de eetstoornis. De medicatie heeft mij geholpen weer grip te krijgen op mijn leven en die eetstoornis terug op zijn plek te zetten, waardoor ik voor het eerst sinds lange tijd een gevoel van het hebben van controle op mijn leven ervaarde. Een gevoel die voortkwam uit mijzelf, in plaats van dat ik de eetstoornis daarvoor nodig had.
Bang om écht voor herstel te gaan
Een eetstoornis kan heel veilig en vertrouwd voelen. Je hebt die eetstoornis echter ook niet voor niks. Die eetstoornis dan los gaan laten kan heel spannend en beangstigend zijn. Zeker omdat een eetstoornis echt een deel van je identiteit kan worden. Hoe ziet je leven er zonder die eetstoornis uit? Is het leven wel te dragen zonder? En wil je die eetstoornis wel écht loslaten, misschien wel met hulp van medicatie? Stel dat dat pilletje je echt gaat helpen, hoe gaat je leven er dan uitzien? En is dat eigenlijk wel wat je wilt?
Herstel klinkt als iets heel groots en voor de meesten als iets best engs. Mijn conclusie: het is het waard om voor herstel te gaan. Hoe spannend dit proces ook is en hoeveel het ook van je vraagt. Voor herstel gaan is niet niks en dat hoef je niet enkel op eigen kracht te doen; iets wat ik wel lang zo voelde. Je mag hulp inzitten in jouw herstelproces. Dat kan door middel van medicatie en/of door bijvoorbeeld een fijn vangnet om je heen te creëren. En wat ik ervaarde? Ook als je wat hulp inzet hier en daar in dit proces, doe je het uiteindelijk nog steeds op eigen kracht. Het is dus niet zwak als je hulp inzet. Dit is juist een sterke stap, want zo maak je het mogelijk om stappen vooruit te (blijven) zetten.
Ervaring met medicatie onder dwang
Wat bij mij tevens niet meehielp om tot medicatie over te gaan, was mijn ervaring met medicatie onder dwang. In de periode dat ik medicatie onder dwang heb gekregen, voelde het alsof anderen bepaalden hoe ik mij zou moeten voelen en gedragen. In die periode miste ik sterk het gevoel van controle te hebben over mijn eigen leven en mijn handelen. Ik was bang dat als ik weer met medicatie zou starten, het gevoel dat anderen de touwtjes van mijn leven in handen zouden hebben terug zou komen.
Als jij ook ervaring hebt met medicatie krijgen onder dwang, kan het helpen dit kenbaar te maken aan degenen met wie je nu in het proces van het gebruik van medicatie zit. Dit heeft mij heel erg geholpen, doordat ze mij toen extra bewust betrokken hebben bij de keuze om wel of niet met medicatie te starten. Hierdoor voelde het voor mij dat ik de regie in handen had; dat ik mijn eigen baas bleef, ook als je medicatie gebruikt.
Wat het mij heeft gebracht
Al de angsten die ik in deze blog heb genoemd, hebben al met al voor veel twijfels gezorgd over het wel of niet starten met medicatie. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om er wel voor te gaan en daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van. Ik heb eindelijk meer rust in mijn hoofd, niet meer zulke duistere gedachten en sinds de start van mijn medicatie zijn mijn suïcidale gedachten ook afgenomen, of eigenlijk zelfs verdwenen. Hierdoor kan ik mijn leven leven hoe ik het wil leven én er ook nog eens van genieten.
praat erover
Mijn laatste tip: bespreek goed al jouw klachten met degenen die met jou meedenken over het wel of niet starten met medicatie. Alleen zo kunnen ze kijken welk middel geschikt zou kunnen zijn en hoe deze het beste te gebruiken. Zo slik in mijn medicatie in de avond, doordat je er wat suf van kan worden. Hierdoor slaap ik eindelijk weer goed sinds ik gestart ben met medicatie. Kijk dus goed waar jij mee geholpen zou willen worden. Door hier bewust over na te denken, kan er ook het beste advies worden gegeven.
Wat ik jou mee wil geven
Het is oké om dingen in te zetten die jou kunnen helpen in dat moeilijke herstelproces, dus ook medicatie. Starten met een hulpmiddel als medicatie is geen falen, dit kan juist een belangrijke stap zijn in jouw proces. En weet dat het besluit om te starten niet gelijk voor eeuwig hoeft te zijn. Het kan je helpen in deze fase van je leven en wat je na deze fase nodig hebt, zie je dan wel weer. Stapje voor stapje, precies zoals een herstelproces gaat.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie