Hand in hand, jij aan mijn zijde. Mijn beste vriend, mijn alles. Ik vecht voor jou en jij vecht voor mij, een dunne, mooie mij. Je houdt me vast, laat niet los. Je geeft me beloftes. Ik geloof. Ik verander. Jij bent blij. Niks voelen, dat hoort erbij. Langzaam zak ik weg. Ik zak weg in een diep dal. Maar je laat niet los. Je laat me niet vallen. Je houdt van mij.
Ik sta voor de spiegel. Ik bekijk mezelf. Je fluistert. Dunner, dunner, dunner. Een traan rolt over mijn wang. Je schreeuwt. Ik ben bang. Bang voor jou. Bang voor alles wat je zegt en me laat doen. Je houdt mij vast maar duwt vrienden en familie weg. Weg, weg van mij. Alleen. Alleen met jou. Jij en ik. Jij en ik samen.
Steeds meer macht. Je neemt me over. Ik ben jou en jij bent mij. We worden één. Je sleurt me door de diepste dalen. De donkerste paden. Maar je laat niet los, je houdt me vast. Hoe meer ik voor je doe hoe meer je van me gaat houden. Ik gehoorzaam jou zoals je dat wilt. Ik mag niet eten. Ik moet bewegen. Je schreeuwt hard tegen me. Boos tegen me. Meer, meer, meer. Meer beweging, dat is goed. Je laat me geloven. Het is goed dat je dit doet. Ik ga door. Ik gehoorzaam. Ik stop niet.
Mijn hart tikt nog maar traag, zo traag… dat het bijna stopt. Maar ik moet door. Ik moet blijven bewegen. Ik moet calorieën verbranden. Ik kom in het ziekenhuis.Je geniet ervan als de alarmbellen elke nacht en ochtend afgaan vanwege nood. Dit betekent voor jou dat ik dan misschien toch wel ziek ben, wat weer betekent dat ik dus dun ben. Maar ik, Faye ben bang. Bang voor de dood. De dood die op de loer ligt. Maar toch blijf ik naar je luisteren. Afvallen. Sondevoeding. Verdriet, heel veel verdriet. Aankomen. Angst. Medicatie. Hulp.
Kliniek in, aankomen en weer leren eten. Gezond gewicht bereiken. Vallen in een diep gat en weer opstaan. Kliniek uit en volgende behandeling in. Somberheid. Depressie. Medicatie. Hulp. Leren omgaan met Mister a. Dat, dat valt niet mee. Ik begin je steeds vaker als mijn vijand te zien. Vijand, je bent mijn vijand. Je bent geen vriend.
Ik dacht dat je alles beter zou maken voor me maar dat, dat heb je nooit gedaan. Als ik deze foto’s bekijk zie ik een groot verschil. Het meisje dat eerst als de dood keek, straalt op de foto er naast. Haar ogen twinkelen weer en ze heeft een stralende lach. Het rare is dat ik als ik in de spiegel kijk, ik niet dat leuke meisje zie als op de foto. Jij laat mij mezelf anders zien dan dat ik ben en dat, dat ben ik zo zat. Ik krijg zo vaak te horen dat ik er nu zo goed uitzie, dat alle kleding me mooi staat en dat ik gewoon een prachtig meisje ben. Ik hoop dat ik dat zelf ook kan gaan zien en jij voor mij steeds meer op de achtergrond raakt.
Waardeloos. Ik voel me waardeloos. Je laat me eenzaam voelen, zo eenzaam dat je ervoor zorgt dat ik er soms liever niet meer wil zijn. Wil verdwijnen naar een plek waar ik deze dagelijkse strijd niet meer hoef te voeren. Maar ik moet door, ik moet blijven vechten. Zoals ik al vaker heb gezegd ken jij, mister A geen wapenstilstand. Maar ik ken die namelijk ook niet. Ik ben een doorzetter. Ik ga dit winnen. Je houdt me vast, maar ik laat los.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie