ja... helemaal

Maar ik begin wel te leren praten :)

Ik herken veel in het 'niet ziek genoeg zijn'. Ik vond altijd dat er niets aan de hand was. Maar dat komt ook deels door mijn huisarts. Toen ik daar voor het eerst kwam (onder dwang van mijn moeder, want ik zelf vond dat er niets aan de hand was), had ik nog net geen ondergewicht, dus was het een puberprobleempje; ieder meisje van mijn leeftijd valt wel eens veel af, het viel allemaal wel mee e.d.
Toen ik daar een paar weken later met ernstig ondergewicht weer zat en niet eens meer kon lopen zonder flauw te vallen moest ik van hem ineens opgenomen worden en was er direct dikke paniek.
Maar door die eerste uitspraken (het is een puberprobleempje e.d.) ben ik wel veel verder afgezakt, want ik dacht alleen maar; 'ik stel me aan, er is niets aan de hand'

Herkenbaar. Heb aanstaande vrijdagnacht een intakegesprek bij Human Concern, maar ik heb nog steeds een beetje angst van 'kunnen ze mij helpen/willen ze mij wel helpen of zijn mijn problemen wel ernstig genoeg?'. ik ben mij ervan bewust dat ik ondergewicht heb en problemen heb met eten, ben ook echt gemotiveerd om hiermee aan de slag te gaan maar ik functioneer op zich nog redelijk. Ga een ochtend naar school, onderhoud contact met vrienden. Als ik dan meiden/jongens met ernstigere klachten zie of hoor dan ga je toch wel twijfelen aan jezelf..

ik was te ziek voor ik het wist, heb nooit aan hulp gedacht en wou het al helemaal niet, alleen maar aan afvallen. Toen ik dan eindelijk hulp kreeg kon ik het nog niet geloven dat het nodig was.

Ik vind het trouwens belachelijk dat iemand alleen maar meer zou willen afvallen om hulp te krijgen...

Ik heb eigenlijk een soort tegenovergesteld probleem.. Ik heb enkele weken geleden hulp gezocht, maar de organisatie die ik heb benaderd heeft eigenlijk tegen me gezegd dat mijn enige optie de full-time kliniek is, en dat ik te licht ben voor andere programma's, en dat vind ik heel moeilijk. Ik ben al wel wezen kijken in de kliniek, maar ik vond het er zo akelig.. Voel me een beetje voor het blok gezet; alsof het of kliniek is of niets..

@justmexx
Waarom vind je dat belachelijk?

like like like eh.... like like like ... ze zegt dat echt te veel XD

@fem, welke kliniek?

@JustMeXx

Ik heb het ook deels gedaan voor aandacht. Ik zat zo in de knoop mijn emoties en gevoelens en ik kon het gewoon niet uiten. Ik had geen idee hoe ik de buitenwereld kon laten zien dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Voor mij was de enige optie stoppen met eten en afvallen, daarmee hoopte ik zichtbaar te maken aan de buitenkant dat het slecht ging.

@ Debbstarr, nou, het is een kliniek in Groningen, maar wil weet niet of ik me op m'n gemak voel om de naam hier te posten; ik wil niemand ontmoedigen/afschrikken om hulp te zoeken waar dan ook, want dat is zo ontzettend belangrijk!

@Amanda

Voor mij is anorexia een ziekte die je niet alleen doet stoppen (minder) eten maar ook het feit dat je zo in je eigen wereld zit en geen voeling meer hebt met de werkelijkheid waardoor je niet eens doorhebt dat het echt slecht met je gaat. Je voelt je natuurlijk wel heel slecht, of je voelt amper nog iets, maar je ziet jezelf niet als een ziek persoon en al zeker niet iemand die dringend hulp nodig heeft. Zo heb ik het toch ervaren. Maarja het is bij iedereen anders natuurlijk.
Misschien is dit artikel meer van toepassing op personen die nog niet zo diep zitten zoals ik het nu beschrijf of is gewoon het feit dat anorexia nu zoveel in de media komt een eye-opener voor personen die eraan lijden. Dat zou ook kunnen...

@ R.
Misschien was mijn reactie wat misplaatst want het niet-eten komt inderdaad voort uit een dieperliggend probleem dat je toevallig op die manier uit of zo er probeert mee om te gaan. Je gaat dus iets dat onzichtbaar is proberen omzetten in iets dat zichtbaar is voor de buitenwereld met als gevolg dat je hulp wordt aangeboden.

Ik heb op het punt gezeten waarop ik vond dat ik eindelijk hulp 'verdiende'. Daarna is mijn gedrag van AN naar BN omgeslagen en ben ik veel aangekomen. Hierdoor voel ik me zo mislukt dat ik echt geen hulp ga zoeken nu, dat verdien ik niet... ze zien mij als dik vet varken aankomen! Dat gevoel zit zo diep dat dit soort 'vlogjes' niet helpen helaas...

Er herkenbaar. en nog steeds denk ik wel eens.. wat doe ik hier eigenlijk? Ik ben niet ziek!

@fem,
wat vond je niet fijn aan de kliniek in groningen?
vooral omdat het er erg ongezellig uitziet? want is het inderdaad wel wat kil, komt denk ik omdat het voorheen een bejaardentehuis was.
maar misschien een poging waard om te proberen, je kan altijd weer stoppen daar.

@keep on shining,
Weet ik; ik heb het er dit weekend nog eens met mijn ouders over gehad, en ik heb besloten toch de intake te doen en dan te kijken of ik het toch kan proberen :) Vandaag de papieren op de post gedaan!

heel herkenbaar ik heb nu een hoger gewicht dan ik in jaren heb gehad maar mijn denken rondom en over eten is echt vreselijk verstoord en ik ben dwangmatig durf niet in gezelschap te eten enz.enz. maar ik durf niet om hulp te vragen omdat het lichamelijk best redelijk gaat mijn omgeving zegt dat een opname in een kliniek goed voor me zou zijn juist nu maar ik zie me al aankomen met een redelijk gewicht en toch opname??ook ben ik bang dat ik dan uiteindelijk de kliniek verlaat met een gewicht wat te veel is omdat ik van een basislijst elke keer nog aangekomen ben.
met andere woorden ik durf niet goed om hulp te vragen en dan heb ik het over opname omdat ik geen crisis geval ben.

Ik heb maar een beetje ondergewicht en daarnaast ben ik al 35 jaar. Dan ga je na jaren opnames, twee kinderen thuis toch ook geen klinische behandeling meer doen. Als je mama bent en ruim 30 jaar moet je je verantwoordelijkheden nemen. Tenminste ik denk dat mijn omgeving hier ook zo over denkt!

Dit is verschrikkelijk herkenbaar.

Ze moet de batterij van haar rookmelder vervangen... ;-)

Heel herkenbaar voor mij. Ik schiet hier af en toe nog steeds in terug. "Ik heb geen echte eetstoornis", "ik stel me aan", "ik ben niet erg genoeg (voor hulp)", etc. Ik denk dat de mentaliteit waarmee mensen (vooral de zorginstellingen) tegen anorexia, en waarschijnlijk ook andere eetstoornissen aankijken hier ook wel mee te maken heeft. Kijk maar naar de DSM criteria voor anorexia nervosa. Een BMI van 17,5 of lager - als ik het goed heb - bijvoorbeeld. De medische wereld is gefocust op het lage gewicht als meetstaaf voor de ernst van de anorexia, wat JUIST voor mensen die in de beginfase van anorexia zitten een trigger kan zijn ("ik moet nog meer af vallen", etc), en ze kan ontmoedigen om hulp te zoeken. Ik vind echt dat daar verandering in moet komen. Ik vind persoonlijk dat de DSM criteria voor anorexia meer te maken zouden moeten hebben met de ernst van de stoornis IN HUN HOOFD, dwz hoe obsessief ze er mee bezig zijn, hoeveel het hun leven beïnvloedt, hoe moeilijk ze er mee kunnen stoppen, etc. Daar komt ook nog eens bovenop dat heel veel mensen die echt hulp nodig hadden niet opgenomen werden in een kliniek omdat er te weinig plek was, en dat er daarom gekozen werd voor de 'ernstigste gevallen'. Wat juist ook weer een trigger is.
In ieder geval, ik vind het een beetje kortzichtig om alles te gooien op 'je moet jezelf meer serieus nemen', want de buitenwereld moedigt dat soms af. Ook omdat iedereen tegenwoordig wel bezig lijkt te zijn met lijnen en ik overal 'god wat lijk ik dik in deze jurk' hoor. Dat is dan normaal. Maar het behoort, naar mijn mening, sowieso niet normaal te zijn. Eetstoornis of niet.
Eigenlijk vind ik het belachelijk dat zelfhaat zo'n sociaal geaccepteerd ding is geworden. Dat je een eetstoornis moet hebben om echte problemen te hebben waar je hulp voor 'verdient'. Dat is juist voor mensen een trigger! En eigenlijk zou iedereen met - lichte of zware - problemen hulp moeten mogen krijgen, als ze dat zouden willen. Ook al pieker je soms alleen maar over een wenkbrouwhaartje.
(Trouwens, ik vind het een goed artikel. En jezelf serieus nemen IS ook belangrijk. Ik wil alleen maar zeggen dat dat door de buitenwereld soms nog moeilijker gemaakt wordt, dus dat het niet altijd zo simpel is.)