Wat een leuke en helpende video weer, Irene! Ik kijk altijd erg uit naar jouw video's. Dankjewel.

Ik vroeg mij eigenlijk nog iets af, alleen heeft dat op zich niets met deze video te maken. Dus als je de vraag niet wilt beantwoorden (hier of überhaupt), dan snap ik dat ook. Maar ik was eigenlijk benieuwd of je nog samen bent met je vriend en zo ja, hoe dat gaat. Ik vraag dit omdat ik, net als jij, een tijdje heb samengewoond met mijn vriend, maar uiteindelijk bleek dat voor ons niet te werken en nu wonen wij weer apart. (Die stap heb ik destijds mede durven zetten doordat ik jou hoorde vertellen over jullie situatie en keuzes daarin! 🙂) Ik voel mij enorm fijn in (weer) mijn eigen huisje, maar vind het nu heel lastig om weer invulling te geven aan mijn relatie en twijfel soms weleens of ik er nog wel goed aan doe. Een ervaring te horen van iemand die hetzelfde heeft doorgemaakt (jij dus), zou ik daarom eigenlijk wel fijn vinden.

Nogmaals, als je je niet geroepen voelt om te antwoorden, dan is dat ook oké. Veel liefs.

Ik wil hier even kort op reageren omdat ik onwijs veel erkenning ervaar.
Zelfde situatie van samenwonen naar niet samenwonen.Mensen blijven het raar vinden dat je dan nog wel samen bent ,maar zelf ervaar ik het als iets fijns.Het is in het begin zoeken dat ervaarde ik zelf.Het biedt mij en mijn vriend wel mogelijkheid van echt samen zijn en we doen dan ook leuke dingen om de relatie goed te houden en veel communiceren.

Hey lieve Flo,

Hopelijk lees je dit berichtje nog! Ik herinner me inderdaad dat jij in een soortgelijke situatie als ik zat en wat goed om te lezen dat je je weer zo fijn voelt in je eigen huisje. Dat klinkt alsof het een hele goede stap is geweest!

Ik kan me heel goed voorstellen dat het nu weer even zoeken is naar hoe je je relatie vormgeeft. Ik heb het destijds ook met verschillende mensen hierover gehad. En zoals Anoniem ook aangeeft, werkt dit voor sommige stellen gewoon echt veel beter en kom je door de ruimte die je hebt, juist weer dichter bij elkaar. Je eigen space hebben waar je op kan laden en op de momenten dat je elkaar wel ziet, ook echt de tijd en aandacht voor elkaar hebben. Weer leuke dingen samen doen, op leuke dates gaan, in plaats van in een sleur terechtkomen. Of wat het voor jullie ook precies betekent natuurlijk, dat is zo persoonlijk! Blijf goed met elkaar praten, probeer dingen uit en met de tijd komen de antwoorden. Weet dat er geen goed of fout is in dit verhaal, enkel wat voor jullie goed werkt, en daarin mag je ook dingen uitproberen of even aanvoelen.

Mijn vriend en ik hebben toch besloten om uit elkaar te gaan. Dat was niet de intentie, maar het is wel zo gelopen. En dat is na al die jaren dat we samen zijn geweest heel verdrietig, maar ook heel erg oke. :)

Hoi lieve Irene en Anoniem,

Wat fijn om jullie reacties te lezen :-) Het zal inderdaad voor het ene stel wel werken en voor het andere niet. Zelf merk ik dat er bij mijzelf wat dingen (ten positieve!) zijn veranderd (waaronder zelfbeeld :-) ) waardoor ik nu misschien liever weer even met mijzelf ben. Uiteindelijk dus een heel positieve ontwikkeling! Maar wel lastig voor de relatie. Maar goed communiceren met elkaar, en het er met anderen over hebben, zijn dingen die mij helpen. Het leven is nooit stationair, dus het hoort erbij.

Nogmaals dank voor jullie reacties!

Wat oneijs herkenbaar het antwoord op je eerste vraag. Het stiekeme verlangen dat er blijft, waarvan ik lang niet snapte waarom het gedurende therapie niet verdween. Ik weet nu dat het iets is waar ik echt bewust een herstel-keuze in mag maken. De functie die dit verlangen heeft, sterk voelen, meer zelfvertrouwen, meer dingen durven, het leven weer aankunnen, me weer vrolijk voelen. Denk dat het een schijnveiligheid is, want in de periode dat ik lange tijd restrictief at draaide alles daarom. Ik voelde me fysiek niet sterk, was juist bang dat mensen mijn eetstoornis zouden ontdekken, voelde me alles behalve in het leven staan want alles draaide om afvallen, voelde me eerder afgevlakt en totaal niet mezelf.
Ik typ het, zodat ik het zelf ook nog eens op me in kan laten werken. Want het is ongoing process.

Het is niet gek dat die functie van je es lang de oplossing lijkt om te compenseren voor het basisvertrouwen en de basisveiligheid die mijn ouders me onvoldoende hebben kunnen bieden. Zij hadden me mogen vertellen dat ik goed ben zoals ik ben (dat gevoelig zijn oké is), vertrouwen in me mogen uitspreken. Me mogen begeleiden in de spannende dingen, naast me mogen staan en me mogen troosten. Dan had er een veel sterkere ik gestaan, dat weet ik zeker.
Denk dat het hun onvermogen was, gecombineerd met het feit dat ik erg stil was. Stiller werd. Er geen ruimte leek om me uit te spreken. Ik mag er voor mijn innerlijk kind zijn tegenwoordig op een manier zoals ik die vroeger nodig had gehad. Dat is een duurzamere en liefdevollere oplossing dan mijn es. Dank voor je video Irene.

Anorexia geeft inderdaad een kick want het maakt je high, net als drugs en verslavingen in het algemeen. ! Maar het is niet sterk of sereen of mooi. Integendeel.