De harde woorden van de kinderarts, ik hoor het niet, ik wil het niet horen, ik steek mijn kop in het zand! En toch wist ik het ook, maar we zitten nog in de ontkennende fase!

Door Henriette Hof, moeder van Muriël

Muriël herstelde slecht van een derde dubbele longontsteking, en viel erg af. De kinderarts vond dat niet zo verontrustend, maar ik wel....We moesten geduld hebben, ze was tenslotte erg ziek geweest.

Na 3 weken sondevoeding in het ziekenhuis en een verblijf van bijna 6 weken, wordt er contact gezocht met de kliniek. Ze wordt opgenomen voor 2 weken, de flex opname. Ze krijgen haar weer aan het eten, maar mijn gevoel is niet goed. Het wordt bevestigd, ze gaat terug voor een permanente opname.

Ze is boos, ziet het probleem niet zo..... Het is zwaar, voor ons allemaal, dus ook voor de rest van het gezin. De andere kinderen snappen het helemaal niet. Begrijpelijk. Je kan toch gewoon eten?

In de weekenden thuis, gaat het moeizaam, veel woede en verdriet....zo pijnlijk! We maken duidelijke afspraken met de leiding van de kliniek, als Muriël niet alles eet, wat ze moet eten, komt ze terug op de groep! En dat gebeurt dan ook regelmatig. Je wordt verscheurd door verdriet en boosheid. Je wilt haar thuis hebben, en hebt tegelijkertijd afspraken gemaakt, in haar belang. We vechten door!

Na 4,5 maand mag ze naar huis, het voelt niet goed....ik baal van mijn gevoelens, maar kan ze niet wegdrukken. Mijn gevoelens kloppen, weer gaat het mis. Er volgt weer een opname voor 2 weken.....en weer een permanente opname erachteraan.

Dit keer is de opname anders. In die zin, dat we nu goed met Muriël hebben kunnen praten en huilen.....ze begrijpt het, ziet ook in dat we het samen helaas nog niet kunnen oplossen en meer hulp nodig is! We sluiten een deal samen en beloven elkaar dat dit de laatste opname wordt!
De grote bult puin op de weg omzeilen we niet. We besluiten er dwars door heen te gaan, de beste manier, voor ons. Er volgen veel gesprekken, therapieën, enz.......

We praten zeer open over haar eetprobleem, en de lucht begint te klaren. De andere kinderen, leren er ook steeds beter mee om te gaan, ook door de openheid hierover. Al blijft het natuurlijk niet makkelijk. We geven Muriël het gevoel dat ze zichzelf mag zijn en dat wij gaan winnen.

We hebben ongelofelijk veel steun van de begeleiders in de kliniek, geweldig. Ze begrijpen onze gevoelens als ouders en broertjes zo goed, het helpt ons om veel te praten. In overleg ben ik op een gegeven moment drie dagen per week gaan mee-eten op de groep, samen met mijn meisje aan een tafeltje. Het zijn op de groep begint te wennen. Ik zie Muriël sterker en sterker worden, en langzaam aan zie ik DE Muriël weer terugkomen....oh wat wordt ik weer blij, wij allemaal!

Na bijna 5 maanden.....Ze komt weer thuis, en wat voelt het goed, echt goed!
En nu, na zo'n 3 jaar en 3 maanden, blaakt ze van gezondheid, energie, ze staat midden in haar leven, een heerlijke meid. Ik ben zo trots!!!

De kliniek is een gesloten boek voor haar en ons: over...en....uit!
We hebben zo veel geleerd in deze periode We zijn closer geworden met elkaar en we bespreken alles met elkaar.

Ze zag, ze kwam, en overwon! Met volle overgave durf ik nu te zeggen: mijn dochter is er weer, zoals ze altijd was en dat blijft ze ook!! Absoluut!

Ik schrijf dit met toestemming van Muriël zelf, stoer he? Niks geen andere naam, gewoon Muriël. Ze schaamt zich niet meer voor deze periode, is er heel open over en wil zelf ook graag haar bijdrage leveren aan diegenen die nog midden in het proces zitten.

Ik ben ontzettend trots op haar!

Geef nooit op. Er is licht aan het einde van de tunnel, zoek de beste hulp die er is, je kan geholpen worden, met de juiste mensen om je heen, op de juiste plaats!!!

Vecht door, doe het, het leven is te mooi, om het niet te zien!