Thuis na het ziekenhuis
Aafke is ontslagen uit het ziekenhuis. In het ziekenhuis kreeg ze alleen nog maar sondevoeding toegediend, omdat ze niets uit zichzelf at. Door de sondevoeding is haar gewicht toegenomen, en verkeert ze niet meer in levensgevaar. Daarom mogen, of beter gezegd, moeten we haar mee naar huis nemen. Onderweg zien we mensen bij een oliebollentent staan. Wij waren het helemaal vergeten: het nieuwe jaar staat voor de deur.
Terwijl de mensen in hun huiskamers bij de kerstboom hun dagen aftellen naar het nieuwe jaar, tellen wij de dagen af naar de heropname. Wanneer die gaat plaatsvinden, weten we niet, maar dat die binnen een paar dagen gaat plaatsvinden, weten we wel zeker.
Direct na aankomst thuis gaat het niet goed met Aafke. Ze eet en drinkt vrijwel niets en blijft elke maaltijd maar met haar lege ogen naar het eten staren. De sfeer wordt er niet beter op. De gezelligste dagen van het jaar zijn aan ons huis voorbij gegaan. Ook de Nutridrink laat Aafke zo goed als staan. Na twee dagen besluiten we weer contact op te nemen met het ziekenhuis.
Als ik 's ochtends dokter Hoekstra bel, is hij niet bereikbaar. Er wordt beloofd dat hij zo snel mogelijk terugbelt. Maar hij belt steeds niet terug terwijl het met Aafke elk uur slechter gaat. Mijn irritatie hierover neemt met de minuut toe. Ik bel over de hele dag zes keer naar het ziekenhuis. Uiteindelijk worden we in de avond teruggebeld. Dokter Hoekstra hoort vermoeid ons verhaal aan. Hij spreekt van een nieuwe situatie. Dat is een wonderlijke inschatting van wat er aan de hand is. De gezondheidstoestand van Aafke is eerder het gevolg van zijn handelen, dan dat er sprake is van een nieuwe situatie. Hij zegt een dag na nieuwjaarsdag een bed voor Aafke te hebben. Mocht de situatie verslechteren dan kan ze uiteraard eerder opgenomen worden. We zijn opgelucht dat we een opname achter de hand hebben.
Als er klasgenoten op bezoek komen, zegt Aafke met zo ongeveer de laatste kracht die zij nog in zich heeft, dat het goed met haar gaat. We proberen ondanks alles nog iets leuks te maken van oudjaarsdag; al is het maar voor haar zusje. En terwijl mijn vrouw de oliebollen bakt, realiseren we ons dat de vreugde van Aafke niet meegaat naar het nieuwe jaar. Haar vreugde heeft ergens in het oude jaar, een verkeerde afslag genomen. De avond begint redelijk gezellig, totdat Aafke weer weigert om te eten. De sfeer slaat om. Ik word ontzettend boos op Aafke, de dokter en de hele wereld. Ik voel mij zo ontzettend onmachtig. Waarom kunnen we niet even een gewoon gezellig moment met elkaar hebben? We snakken zo, zoals iedereen naar een normale oudjaarsdag.
Aafke stormt naar boven. We laten haar even uitrazen. Uiteindelijk gaat mijn vrouw haar troosten en komt ze om 22.00 uur uitgeput naar beneden. Nog twee uur te gaan voor een nieuw begin. Een nieuw begin waarvan? Aafke valt in een diepe slaap. Uiteindelijk "vieren" we de overgang van het nieuwe jaar zonder haar.
De volgende dag is Aafke extreem moe. Ze eet bijna niets meer. Met het uur wordt ze paniekeriger. In een angstige bui gilt ze: "Waarom wil niemand mij helpen?" De vraag snijdt mij door mijn ziel. Het schrijnende is, dat ik het antwoord ook niet weet.
Volgende keer: Heropname
Gerelateerde blogposts
Reacties
ik hoop zo, van harte, dat Aafke het overleefd, (heeft overleefd)..
Sterkte, nogmaals..
ohhh..sterkte...
Als het toch al een poos geleden is...kunt u niet alles meteen plaatsen ;-)
Vervelend dat het niet goed ging, maar misschien toch nog een beetje fijn dat ze even thuis kon zijn?
De foto's worden door de redactie van Proud2Bme erbij gezocht. Het zijn zogenaamde stock-foto's. Aafke is er niet op te zien.
Ik weet ook niet hoe ik het anders moet zeggen.
Maar zowel Aafkes pijn (hoewel het bij mij lang niet zo slecht is gegaan) als ook jullie pijn is heel rakend weergegeven.
Het blijft mij ook bezighouden, dus ik blijf het ook iedere keer trouw lezen. Ben wel blij dat ik al weet dat het nu in ieder geval beter gaat met Aafke, dat leest een stuk prettiger.
Maar dankjewel voor het opschrijven van dit verhaal
Ging uw dochter hierna weer naar *hetzelfde* ziekenhuis? Weer met diezelfde dokter Hoekstra? Had u niet een ander ziekenhuis kunnen proberen, of was dat geen optie? (of had het sowieso niet uitgemaakt, omdat ze daar dezelfde behandeling had gekregen?)
Ik sluit me verder aan bij de andere reacties. Wat een ontberende, loodzware strijd zeg. Sterkte!
Na een opvoeding die redelijk probleemloos verliep, is het schokkend en moeilijk om opeens zo'n ernstige psychische ziekte op je bord te hebben waar dan ook nog zoveel lichamelijke, sociale en maatschappelijke consequenties aan kleven. Mijn ervaring is dat hulpverlening vaak: 'mosterd na de maaltijd' is. Het meeste moet je zelf thuis oplossen. En je regelt je suf, met school, medische onderzoeken, dietisten, psychologen.
heel veel sterkte!!!
Ik ben ook erg benieuwd naar je volgende blog, de heropname... Ze wordt dan waarschijnlijk weer wat opgepept zodat ze uit de gevarenzone is en gaat dan weer naar huis... uit ervaring weet ik dat dit soms moet, maar ik weet ook uit ervaring dat de terugval direct bij thuiskomst begint. En dat is niet alleen zo bij een ziekenhuisopname. Onze dochter is in de kliniek geweest voor een aantal maanden en het leek goed te gaan. Totdat ze thuis kwam en binnen 6 weken weer bijna in het ziekenhuis lag. Ze moeten het zelf willen en ervoor gaan, dan nog is het moeilijk, maar als ze nog in de ontkenningsfase zitten, zien ze niet hoe ziek ze zijn.
Femke, machteloosheid is inderdaad de emotie die overheerst als je ouders bent.
Jimmy, wij hebben bij de heropname gekozen voor hetzelfde ziekenhuis. Op dat moment wisten we niet of het in andere ziekenhuizen beter zou zijn. Dat overzicht heb je als ouder niet op dat moment. Het zou mooi zijn als je op een website zou kunnen zien welke ziekenhuishuizen met een Eetstoornis-Protocol werken, en over welke patiënten op dat gebied tevreden zijn. Wie weet komt er nog zo’n website.
xXxpaula, datzelfde geldt voor een second opinion. Op het moment zelf denk je er niet aan, en denk je “zo zou de hulp wel geregeld zijn in NL.” Die gedachte is niet zo raar, want als je een andere klacht hebt (bv iets aan je longen), word je in elk ziekenhuis min of meer hetzelfde behandeld. Dus dachten we: Dat zou met een eetstoornis ook zo zijn. Dat blijkt, met de kennis van nu, niet het geval.
Jo, ik ben blij dat je de boosheid herkent. De angst om je kind te verliezen, en daar zo weinig invloed op te hebben, speelt zeker mee. Die angst kan soms heel concreet zijn. Het enige wat je kunt doen is inderdaad aanmoedigen en er zijn; en niet opgeven. En het moeilijke is – je krijgt er aan het begin zo weinig voor terug. Je wordt aan het begin zelfs als een “vijand” gezien. Dat is vreselijk om mee te maken. Natuurlijk moeten ze in het ziekenhuis zorg dragen voor de lichamelijke conditie van een patiënt. Maar in het geval van een Anorexia-patiënte is dat niet voldoende, en weet je van te voren dat zonder adequate behandeling er geen sprake is van genezing. Ze moeten het inderdaad zelf willen en ervoor gaan. En daar is het weer voor nodig dat een goed ontwikkeld ziektebesef hebben.