Mijn dochter lijdt al 7 jaar aan Anorexia

Mijn dochter Janine lijdt al 7 jaar aan Anorexia Nervosa. Janine ging van de lagere school af. Ze ging naar het VMBO. Ze werd steeds magerder. Wij als ouders zagen dat niet. Ze zei wel vaak met avond eten van “hier ben ik ook niet meer gek op” Ze zei dan dat ze het niet lustte.

Op het laatst had zij telkens de kaak uit de kom. Ik vroeg mij zelf af hoe dat kon. Ze moest telkens huilen. Toen heb ik de huisarts maar gebeld. De huisarts zei van dat kan met gapen gebeuren maar dat komt vanzelf wel weer goed. Op dat moment nam een leraar van haar school contact met ons op.

Hij zei van ‘’kan ik vanmiddag even bij u langs komen? Janine zit met een probleem en dat durf ze jullie niet te vertellen.” Ik dacht telkens wat zal er met mijn dochter zijn? Even later kwam Janine met haar leraar bij ons thuis. De Mentor zei tegen haar ‘’ Vertel maar wat er aan de hand is” Zij vertelde mam/ pap ik kan niet eten. ###

Ik belde de huisarts en kon direct met haar langskomen. Ze werd direct doorgestuurd naar een kinderarts in het ziekenhuis. Daar werd ze onderzocht. Er werd vastgesteld dat ze Anorexia Nervosa had. De kinderarts deed haar trui omhoog en ik wist niet wat ik zag, het was vreselijk!

Toen ik mijn dochter daar zag moest ik huilen: ze was zo mager! Ze werd gelijk de volgende dag opgenomen. Eigenlijk wilden ze haar dezelfde dag al opnemen, maar ik vroeg aan de kinderarts of het de volgende dag kon, omdat haar zusje jarig was.

Zij heeft 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Zij kreeg daar sondevoeding, maar dat slangetje trok ze er telkens uit. Haar gewicht daalde, daalde en bleef maar dalen. Ze zat zo laag in haar gewicht, het was kantje boord met haar.

De dokter vertelde aan ons van dit gaat niet goed het was erop of eronder. Met andere woorden: leven of dood.

Het leek wel of mijn tranen niet op konden raken! Even later hadden we contact met een maatschappelijk werkster: ze kwam bij ons in huis praten. Wij konden heel erg goed met haar praten. Ik weet nog heel goed dat ze zei ‘’Jullie zijn nu met z’n vieren maar, er kan ook een tijd komen dat je met z’n drieën verder moet”

Dat deed ons enorm veel pijn. We waren ontzettend verdrietig we voelden ons in één woord machteloos! Telkens als ik bij Janine op bezoek kwam reageerde ze heel boos en depressief. Ze zei vaak ‘’Je bent mijn moeder niet meer, ga weg!!”

Ik was vaak verdrietig door deze woorden die ze tegen me zei. Dus wat deed ik, ik gaf mezelf alles en overal de schuld van. De kilo’s vlogen bij mij er ook af, alleen door die spanning en de stress.

In het begin van de opname werd ik erg onder druk gezet. Ze belde me op en ze zei dan van: ‘’Neem morgen een zak Engelse drop mee’‘. Als ik dat niet deed mocht ik niet bij haar komen. Vaak verwoorde ze het in: ‘’donder maar op je bent mijn moeder niet meer”. Het deed vreselijk veel pijn wanneer ze dat zei. Omdat je er voor je kind wil zijn. Van de begeleiding mocht ik geen zak snoep mee nemen, omdat ze het toch weer uitbraakte!

Na 1,5 maand tijdens haar opname in het ziekenhuis at ze helemaal niks meer. Alleen de sonde ging door haar lichaam ‘’Althans dat dachten we”

Na die 3 maanden in het ziekenhuis ging het zo slecht met haar, dat ze met spoed werd opgenomen in de Ruyterstee te Smilde. Ze is 3 maanden in de Ruyterstee geweest. Ze mocht in het begin van de opname niet lopen, ze zat in een rolstoel, want ze had bedrust. Maandagavond mocht ze ons altijd een kwartiertje bellen. Als ouders zijnde mochten we haar donderdag een kwartiertje bellen.

Wij mochten in het begin alleen zondagmiddag langskomen van 3 tot 5 uur. Toen het wat beter ging met haar gewicht mocht Janine een dagje naar huis. ‘s Avond moest ze dan weer terug. Als het nog wat beter ging mocht zij een dag en een nacht thuis blijven!

Dat vond ik enorm prettig. Omdat je in die periode heel erg weinig contact hebt met je eigen dochter. Ze werd later ontslagen uit de kliniek. Ze kwam voorgoed weer thuis na een periode van in totaal een half jaar. Toen ze thuis was begon ze zich direct te bemoeien met het bereiden van het eten. Ze keek altijd hoe ik het eten klaar maakte. Ik mocht absoluut geen boter gebruiken enz.

Telkens leef ik van dag tot dag nog met zorgen. Ik blijf me maar zorgen maken om mijn dochter. Maar ik ben blij dat ze blijft vechten hoe moeilijk ze het ook vindt!

Deze vreselijke ziekte is niemand gegund!!

Geschreven door: Tineke Lucht (Moeder van Janine)

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

21 reacties op “Mijn dochter lijdt al 7 jaar aan Anorexia”

  1. Toen ik las, mijn dochter lijdt al 7 jaar aan anorexia wist ik direct dat dit over janine ging. De janine die ik kende.

    Wat tof van u dat u dit zo post.
    Respect voor u en uw dochter, ik sprak haar laatst nog.

    Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en hopelijk komt het ooit weer helemaal goed.

    Liefs.

  2. Wat een heftig verhaal en wat goed dat u het hier geplaatst heeft. Ik hoop erg voor u dat uw dochter snel weer aan de beterende hand komt.
    Ikzelf heb ook anorexia en vind het wel confronterend om te lezen hoe ouders (moeders) het zien van hun kind. Ik vind het echt hartverscheurend gewoon. :'(
    Heel erg veel sterkte gewenst. En ik wens echt voor u en uw dochter en uw familie dat er heel snel een tijd komt dat u uw zorgen los kunt laten.

  3. Heftig verhaal zeg!
    Dapper dat u het heeft geplaatst.
    Blijf doorzetten, deze ziekte gun je inderdaad niemand..

  4. Wat een heftig verhaal. Heel erg veel sterkte.

  5. RESPECT! voor dit hele gezin!
    nog heel veel sterkte!

  6. Al het wat troost kan bieden: ik heb 2 en een half jaar geleden ook anorexia gekregen. Na 4 maanden ging ik tegen de raad van de dokters in naar huis. Daar heb ik langzaamaan weer leren normaal eten maar dat ging ook heel erg traag. Ik keek ook altijd toe hoe mama kookte, kon er niet tegen als mijn eetschema in de war raakte enz.. Maar mijn ouders hebben mij altijd blijven pushen maar tegelijkertijd ook heel erg gesteund en dat is uiteindelijk mijn redding geweest.
    Nu gaat het heel goed met het eten en ervaar ik amper nog problemen (al zal de schrik voor sommige voedingsmiddelen nooit weggaan). Hopelijk kunt u dit ook snel zeggen van u eigen dochter. Heel veel sterkte gewenst!

  7. Heel erg veel sterkte, samen slaan jullie elkaar er wel doorheen!

  8. Wat een herkenbaar verhaal voor mij. De boosheid van je dochter, het machteloos toekijken hoe ze steeds verder achteruit gaat. De bemoeienis met eten koken. Ze schopt het hardst tegen degene die het dichtst naast haar staat. Betrek het niet op jezelf. Het is niet je dochter die zo boos is, het is de ziekte die haar dit laat zeggen. Er zijn vast ook nog momenten dat je je dochter voor je hebt staan, de lieve meid die ze altijd is geweest en nog steeds is. Probeer van die momenten te genieten en houd die momenten vast. Heel erg veel sterkte met alles.

  9. Heel dapper dat u dit verhaal hier heeft neergezet. Mijn dochter heeft sinds februari de diagnose anorexia. Uw verhaal raakt mij enorm. Het vechten tegen een eetstoornis vergt enorm veel kracht. Zowel van haarzelf als van de directe omgeving. Ik wens u en uw gezin heel veel sterkte en voor uw dochter veel moed en kracht in de strijd tegen deze verschrikkelijke aandoening.

  10. Bedankt voor al jullie lieve reactie’s en jullie steun!

    Moeders die ook een probleem hebben met haar dochter,
    Kunnen altijd bij me terecht.

  11. heel veel sterkte

    RESPECT!!!

  12. heel veel sterkte! en dat boosheid komt idd niet van uit haar zelf maar door haar ziekte maakt u daar geen zorgen over het komt wel goed. xxx

  13. Wat ontzettend fijn dat je zoveel hulp hebt gekregen, mijn dochter heeft nu al 7 jaar boulimia. Noch de huisarts noch de hulpinstantie kan ons en onze dochter helpen, ik ben radeloos.
    Verder wens ik jullie heel veel sterkte, je bent al de goede richting op… nu nog het einde afmaken en nooit meer anorexia!

  14. wat een herkening in dit verhaal.
    Ook mijn dochter is in het ziekenhuis belandt en drie keer opgenomen op de ryterstee. We gaan ons vierde jaar in…vier jaar ellende. Op dit moment eet ze, maar die boze buien ppfff. kwordt er erg moedeloos en verdrietig van. wat een rotziekte!! voor alle moeders (en vaders broers/zussen/ veel sterkte).

  15. Heel veel sterkte gewenst van een collega-anorexia-moeder. Mijn dochter wordt ook weleens kwaad, ikzelf ook weleens. Ik zie het zo: de ziekte anorexia is kwaad, en voelt zich bedreigd omdat je verandering wilt. Als ik zelf boos ben, ben ik niet boos op mijn dochter, maar op de ziekte. Zorg ook goed voor jezelf, want het is een moeilijke strijd en je houdt het anders niet vol! Knuffel en bedankt voor het verhaal.

  16. Deels herkenbaar. Wij hebben op tijd ontdekt dat onze dochter (12) annorexia heeft. Ze is echt aan het begin….veel afgevallen door zeer weinig te eten en ze was aan het leren braken maar gelukkig kan ze het nog niet. Ze is ook achter pillen aan geweest maar ze had gelukkig te weinig geld bij zich…..belachelijk trouwens dat een 12 jarige laxeermiddelen kan kopen. Ik ben zo dankbaar dat we op tijd zijn. Ze is enorm geschrokken van ons verdriet en voelt zich zo schuldig dat ze weer is gaan eten. We zijn ook direct hulp gaan zoeken omdat de ziekte er wel is en we zullen een zwaar jaar tegemoet gaan maar ons meisje komt er wel. Ik hoop en bid voor jullie dat het bij jullie ook snel de goede kant op mag gaan en ik hoop dat andere ouders waakzaam zullen zijn richting hun kind. Sterkte hoor.

  17. lieve mensen
    bedankt voor jullie lieve reacties
    het gaat inmiddels goed met mijn dochter
    zij heeft vorig jaar in december kleine terugslag gehad
    maar nu gaat het heel goed
    met haar
    zij is inmiddels zwanger van haar eerste kindje
    het is en was een strijd
    maar ik wens alle ouders heel veel sterkte en kracht toe
    ik hoop dat het met jullie kinderen ook goed komt en blijft gaan
    eventueel als jullie vragen hebben,stel ze gerust.

    Liefs Tineke (De moeder van Janine)

  18. Echt een zielig verhaal
    Ik heb het met aandacht gelezen endat ze niey kon eten was echt erg ik hoop dat het eeuwig goed gaat met janine

  19. dankje jeena
    op dit moment gaat heel goed met haar
    zij verwacht binnen kort in november haar eerste kindje
    grt liefs tineke ( moeder van janine)

  20. hallo allemaal
    bedankt voor jullie medeleven en lieve reactie
    met mijn dochter gaat supper goed mee
    zij is 24 oktober bevallen van een dochtertje lana
    moeder en kind maken het goed
    lana is een maand tevroeg geboren
    zij moet nog eventjes in het zieken huis blijven
    veel liefs moeder van janine

  21. super netjes geschreven !
    gelukkig is het allemaal goed gegaan !
    janine is een mooie meid om te zien ze moet trots zijn op haar zelf !
    ze heeft een super mooi dochtertje *Lana* en een lieve vriend !
    ik hoop dat ze niet meer terug valt maar zo door blijft gaan !

    ps janine als je dit leest : ik ben trots op je lieverd echt waar respect xx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *