Mijn dochter Janine lijdt al 7 jaar aan Anorexia Nervosa. Janine ging van de lagere school af. Ze ging naar het VMBO. Ze werd steeds magerder. Wij als ouders zagen dat niet. Ze zei wel vaak met avond eten van "hier ben ik ook niet meer gek op" Ze zei dan dat ze het niet lustte.

Op het laatst had zij telkens de kaak uit de kom. Ik vroeg mij zelf af hoe dat kon. Ze moest telkens huilen. Toen heb ik de huisarts maar gebeld. De huisarts zei van dat kan met gapen gebeuren maar dat komt vanzelf wel weer goed. Op dat moment nam een leraar van haar school contact met ons op.

Hij zei van ‘'kan ik vanmiddag even bij u langs komen? Janine zit met een probleem en dat durf ze jullie niet te vertellen." Ik dacht telkens wat zal er met mijn dochter zijn? Even later kwam Janine met haar leraar bij ons thuis. De Mentor zei tegen haar ‘' Vertel maar wat er aan de hand is'' Zij vertelde mam/ pap ik kan niet eten.

Ik belde de huisarts en kon direct met haar langskomen. Ze werd direct doorgestuurd naar een kinderarts in het ziekenhuis. Daar werd ze onderzocht. Er werd vastgesteld dat ze Anorexia Nervosa had. De kinderarts deed haar trui omhoog en ik wist niet wat ik zag, het was vreselijk!

Toen ik mijn dochter daar zag moest ik huilen: ze was zo mager! Ze werd gelijk de volgende dag opgenomen. Eigenlijk wilden ze haar dezelfde dag al opnemen, maar ik vroeg aan de kinderarts of het de volgende dag kon, omdat haar zusje jarig was.

Zij heeft 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Zij kreeg daar sondevoeding, maar dat slangetje trok ze er telkens uit. Haar gewicht daalde, daalde en bleef maar dalen. Ze zat zo laag in haar gewicht, het was kantje boord met haar.

De dokter vertelde aan ons van dit gaat niet goed het was erop of eronder. Met andere woorden: leven of dood.

Het leek wel of mijn tranen niet op konden raken! Even later hadden we contact met een maatschappelijk werkster: ze kwam bij ons in huis praten. Wij konden heel erg goed met haar praten. Ik weet nog heel goed dat ze zei ‘'Jullie zijn nu met z'n vieren maar, er kan ook een tijd komen dat je met z'n drieën verder moet''

Dat deed ons enorm veel pijn. We waren ontzettend verdrietig we voelden ons in één woord machteloos! Telkens als ik bij Janine op bezoek kwam reageerde ze heel boos en depressief. Ze zei vaak ‘'Je bent mijn moeder niet meer, ga weg!!''

Ik was vaak verdrietig door deze woorden die ze tegen me zei. Dus wat deed ik, ik gaf mezelf alles en overal de schuld van. De kilo's vlogen bij mij er ook af, alleen door die spanning en de stress.

In het begin van de opname werd ik erg onder druk gezet. Ze belde me op en ze zei dan van: ‘'Neem morgen een zak Engelse drop mee''. Als ik dat niet deed mocht ik niet bij haar komen. Vaak verwoorde ze het in: ‘'donder maar op je bent mijn moeder niet meer''. Het deed vreselijk veel pijn wanneer ze dat zei. Omdat je er voor je kind wil zijn. Van de begeleiding mocht ik geen zak snoep mee nemen, omdat ze het toch weer uitbraakte!

Na 1,5 maand tijdens haar opname in het ziekenhuis at ze helemaal niks meer. Alleen de sonde ging door haar lichaam ‘'Althans dat dachten we''

Na die 3 maanden in het ziekenhuis ging het zo slecht met haar, dat ze met spoed werd opgenomen in de Ruyterstee te Smilde. Ze is 3 maanden in de Ruyterstee geweest. Ze mocht in het begin van de opname niet lopen, ze zat in een rolstoel, want ze had bedrust. Maandagavond mocht ze ons altijd een kwartiertje bellen. Als ouders zijnde mochten we haar donderdag een kwartiertje bellen.

Wij mochten in het begin alleen zondagmiddag langskomen van 3 tot 5 uur. Toen het wat beter ging met haar gewicht mocht Janine een dagje naar huis. 's Avond moest ze dan weer terug. Als het nog wat beter ging mocht zij een dag en een nacht thuis blijven!

Dat vond ik enorm prettig. Omdat je in die periode heel erg weinig contact hebt met je eigen dochter. Ze werd later ontslagen uit de kliniek. Ze kwam voorgoed weer thuis na een periode van in totaal een half jaar. Toen ze thuis was begon ze zich direct te bemoeien met het bereiden van het eten. Ze keek altijd hoe ik het eten klaar maakte. Ik mocht absoluut geen boter gebruiken enz.

Telkens leef ik van dag tot dag nog met zorgen. Ik blijf me maar zorgen maken om mijn dochter. Maar ik ben blij dat ze blijft vechten hoe moeilijk ze het ook vindt!

Deze vreselijke ziekte is niemand gegund!!

Geschreven door: Tineke Lucht (Moeder van Janine)