Komt het ooit helemaal goed?
Van de Eetstoornis mag Aafke niet zeggen dat een leven zonder de Eetstoornis fijner is dan een leven met de Eetstoornis. De Eetstoornis heeft de strijd nog niet opgegeven. Voor ons zit er niets anders op dan voor de zoveelste keer heel diep adem te halen, rustig te blijven en de energie te vinden om alles op alles te zetten om de schade te beperken, en weer door te gaan waar we mee bezig zijn.
De laatste week maken we ons weer behoorlijke zorgen over Aafke. Ze heeft ons in vertrouwen verteld dat ze haar medicijnen soms wegmoffelt omdat ze bang is voor controleverlies. Dat brengt ons in een dilemma: de artsen moeten dit weten, - maar mogen wij iets wat in vertrouwen gezegd is wel doorspelen aan de artsen? Wij willen het vertrouwen dat Aafke in ons heeft niet schenden.
Gek genoeg zijn we ook wel weer snel uit het dilemma. Als wij het niet tegen de artsen vertellen, handelen we tegen het gezondheidsbelang van Aafke. Aafke kan nu tijdelijk niet voor haar gezondheidsbelang opkomen; en dus - moeten wij het doen. Als wij het niet doen, kunnen we eeuwig spijt krijgen dat we het niet gedaan hebben. Wij treden in overleg met de artsen. Er wordt besloten om medicijnen voor te schrijven, die direct worden opgenomen door het lichaam als ze contact komen met de tong. Wegmoffelen onder toezicht is niet meer mogelijk.
Aafke lijkt weer stappen achteruit gezet te hebben. Haar boosheid, wanhoop, angsten en soms totale weigering van voedsel doen ons denken aan hele slechte tijden. Verder zien wij een afnemende motivatie om te eten en haar best te doen. Aafke projecteert de schuld van alles op iedereen. Steeds vaker zegt ze weer dat ze het op wil geven, dat ze niet meer wil strijden. Dat ze moegestreden is.
Het is tijd dat er echt iets doorbroken wordt. Is het gek dat we zelf ook soms de moed aan het verliezen zijn? Ik realiseer mij dat "moed" een mooi woord is. Je moet moed hebben om eindeloos met de ziekte te dealen en hoop te houden. Inmiddels vragen wij ons af, of dit allemaal eens zal overgaan? Het is jammer dat Aafke soms alleen maar in beweging is te krijgen als er sancties tegenover staan. Wij zijn helemaal geen sanctie-mensen. Het is moeilijk om maatregelen te nemen, die zo indruisen tegen je eigen opvoedprincipes. Maar het is de werkelijkheid waar we in terecht zijn gekomen.
Komt het ooit helemaal goed? Van de psychiater krijgen we het verdrietige bericht dat wij er sterk rekening mee moeten houden, dat het bij Aafke weleens heel erg lang zou kunnen duren, voordat ze echt afscheid neemt van haar Eetstoornis. Het bericht komt hard binnen, en tegelijkertijd zijn wij ook niet verbaasd. Wel vinden dat ze Aafke nog steeds stapjes vooruit maakt. Als je er als ouder midden inzit is dat soms moeilijk te zien. Besloten wordt om de druk binnen een bepaalde periode te genezen te verlagen, en veel meer in te zetten om het leren dealen in het normale leven met een Eetstoornis die nog niet helemaal over is.
Volgende keer: Als je niet beter wordt in de kliniek
Gerelateerde blogposts
Reacties
Medicijncontroles zijn overigens altijd pet. Toen ik eens intern zat leek vrijwel niemand zijn medicijnen te nemen wanneer het moest. Opsparen voor later of vanwege weigering stiekem niet nemen leken zeker de norm, en is echt heel, heel gemakkelijk...
Ik heb misschien een beetje een stomme vraag, maar ik hen elke keer benieuwd hoe oud Aafke is. Ze lijkt zo klein en breekbaar. Ik vind dat Aafke de liefste ouders heeft die ze zich kan wensen. Jullie doen het zo goed. Heel veel sterkte
Ik snap je radeloosheid om de trigger voor je dochter te vinden. Geruime tijd ben ik in behandeling geweest voor AN en wist ik ook niet de trigger te vinden. Ik kon wel opnoemen wat ik allemaal mis liep door mijn eetstoornis: school, werk, vriendinnen, uitgaan. Maar als je er zo inzit raakt dit je niet echt want je wilt niets liever dan binnen op de bank onder een kleedje liggen en met rust gelaten worden. Ik heb niet één bepaalde trigger gehad. Klinkt heel hard maar ook als de ambulance voor je neus staat omdat de eetstoornis je bijna fataal werd, komt dat vaak niet binnen als je er zo ver in zit.
Wat bij mij erg heeft geholpen is dat mijn depressie en intense somberheid uiteindelijk goed is behandeling. Je weet vaak niet wat er eerst komt, de depressie waarvoor je je eetstoornis inzet; of de eetstoornis waardoor je in een depressie beland of in ieder geval verdomd somber wordt.
Ik had gesprekken met een psycholoog waar het goed mee klikte, en met de psychiater en ik kreeg psychiatrische thuishulp. Het ging even een keer niet alleen over eten, maar over hoe donker het in mijn hoofd was waardoor ik de eetstoornis als enige 'ding' zag wat ik kon en wat me kracht gaf. De thuishulp was vooral heel praktisch: een dagindeling maken, zodat je dagen weer zin krijgen en je minder tijd over houdt om in je hoofd te gaan zitten. En bij een slechte dag opende zij mijn gordijnen, deed de afwas en nam me even mee naar buiten.
Langzaamaan klaarde de lucht een in mijn hoofd en beetje bij beetje ging ik meer dingen ondernemen en kreeg ik daar ook zin in. Alsof er steeds meer licht ging branden. En toen heb ik voor het eerst de gedachte gehad: ik heb nu even geen in de eetstoornis want ik wil ook een bitterbal tijdens de borrel. Nooit gedacht dat ik heel even 'schijt' zou kunnen hebben aan mijn eetstoornis. Natuurlijk erna voel je rot, maar het begin is er. En dan voel je ook weer dat het leven leuk en gezellig kan zijn.
Sorry lang verhaal, maar bottom line wat ik bij mezelf en ook bij mede-clienten heb gezien is dat meiden en jongens met een eetstoornis vaak zo somber zijn dat het ze allemaal niks kan schelen, waardoor triggers niet binnenkomen. Als therapie puur gericht op het eten niet aanslaat, is het misschien een idee om het vizier te verleggen (mits het medisch verantwoord is natuurlijk).
Succes met je dochter! Ik hoop dat ze de juiste behandeling vindt.
Kijk maar of je nog reageert. In ieder geval enorm bedankt voor je reactie!! Ik wens je heel veel succes en liefde in je leven.
Dank voor jullie reacties.
sneeuwvlokje – Dank voor je lieve woorden.
Rob – Het gevoel van herkenbarheid is dubbel. Aan de ene kant ben ik blij dat je het herkent, en aan de andere kant hoop je dat mensen dit niet hoeven te herkennen. Ook ik vraag mij af wat de trigger gaat de trigger gaat zijn om ooit afscheid te nemen. Mijn raad bestaat uit twee woorden: Geduld en Hoop. Maar dat is niet echt de raad waar je op zit te wachten.
j – Aafke was 16 toen dit zich afspeelde. Ze is nu 17. In bepaalde opzichten is ze ouder dan 17 (zoveel meegemaakt) en bepaalde opzichten is ze jonger dan 17 (zoveel gemist).
Kirsten – Lief dat je zo uitgebreid reageert op Rob. En wat een hoopvol verhaal heb je te vertellen. Dat is voor ons allen al helpend.
Saar – Dank voor je reactie. Ik denk dat omgaan met dieren heel waardevol kan zijn. Dieren oordelen niet, en zijn om die reden al heel betrouwbaar. Ik geloof zeker in de zinvolheid van de reizen die jij hebt gemaakt. Dank voor je tips.
lekker hoor
Voel me echt niet serieus genomen door jullie-laat me dan in ieder geval weten dat je het niet plaatst en waarom niet,
Ik weet niet wat er mis met me is. Ik weet het maar half dan. Maar ik ben bang om te eten. Elke hap dat k eet wil ik uit kotsen.
Ik durf het niet aan mn ma t vertellen want ze zei al een keertje van: Als jij in het ziekenhuis terecht komt door niks eten, dan hoef je niet meer thuis te komen.
Ik weet dat ze het meent. Ik wil dit niet meer... Ik word gek letterlijk gek...
(Sorry maar ik moest dit even kwijt...)